Pastores 77 (4) 2017
Wydawnictwo: Bernardinum
Drodzy Czytelnicy!
„W miarę jak światła wiary słabną, wzrok ludzi się zacieśnia.” Jak
nie pogubić się w naszej cywilizacji, tak niestabilnej i tymczasowej,
która zyskała wręcz miano „dyktatury relatywizmu”? Gdzie szukać pomocy i
oparcia w wewnętrznych zmaganiach i kryzysach? Czy wierność Bogu i
powołaniu jest jeszcze w „modzie” i czy w ogóle jest możliwa?
1. Realia życia nie napawają optymizmem, gdyż neopogaństwo osiedliło
się nawet w Kościele (ks. A. Draguła), a obecną sytuację już 50 lat temu
przewidywał prorok – ks. Joseph Ratzinger. Z kolei według papieża
Franciszka „w kulturze tymczasowości nawet obecna chwila pozbawiona jest
jakiegokolwiek zakorzenienia” i nie może stanowić trwałego punktu
odniesienia (ks. P. Mazurkiewicz). Problem nie jest nowy, bo sam Jezus
spotykał się z niezrozumieniem i odrzuceniem ze strony nie tylko tłumów,
ale i uczniów (ks. W. Chrostowski).
W życiu księdza pojawiają się dylematy związane
z rozeznaniem drogi i kierunkiem zaangażowania się w Kościele (R.
Szmydki OMI). Może go dopaść kryzys związany z zakochaniem się w
kobiecie, niewiernością zobowiązaniu czystości w celibacie i podwójnym
życiem. W zależności od tego, jak dany ksiądz potraktuje swoje dylematy,
trudności i grzechy, odbuduje się jego relacja z Chrystusem i jego
życie na nowo nabierze blasku i sensu, gdyż „decyzje najbardziej słuszne
powstają na poziomie serca” (rozmowa z K. Wonsem SDS), albo utonie „w
rozpaczy i bezsilności” (A. Rusak). Źle przeżyte kryzysy prowadzą
niekiedy do odejścia, które ostatecznie jest porażką samego prezbitera i
zgorszeniem oraz bólem także dla świeckich (Marianna).
2. Ksiądz nie zostaje nigdy sam z tym, co go gnębi, może liczyć na
modlitwę wiernych (J. Kwiatkowski), na wsparcie kolegów, wspólnoty (x
AS) i pomoc przełożonych (T. Nowaczek MIC), ale skorzysta z niej tylko
wtedy, gdy gotów jest ją przyjąć. Czasem zadziała zimny prysznic i
upomnienie braterskie (ks. W. Rzeszowski). Ważnym wsparciem zawsze jest
prawdziwa, zdrowa przyjaźń zarówno z kobietami (ks. K. Grzywocz), jak i z
mężczyznami (K. Klauza). Pomocne bywa dzielenie się wiarą, bo i
duszpasterz w konfesjonale może „pokrzepić się” pokorą i wiarą penitenta
(P. Szyrszeń SDS). W niektórych środowiskach prezbiterzy otrzymują
cotygodniowe skuteczne wsparcie dla życia i posługi w ramach formacji
stałej (ks. P. J. Guzmán) albo korzystają z innych form pomocy w
przezwyciężeniu kryzysu i pozostaniu na drodze powołania (F. Kucharczak,
ks. S. J. Rossetti).
3. Wierność mimo zewnętrznych i wewnętrznych burz jest możliwa.
Potwierdza to heroizm duchownych, poddawanych prześladowaniom i przemocy
ze strony totalitaryzmów, a jednak do końca wiernych Bogu i Kościołowi
(W. Roszkowski, rozmowa z J. Hajdasz). Potwierdza to też świadectwo
męczenników okresu patrystycznego (ks. L. Misiarczyk – M. Pyzik-Turska).
O taką wierność, która nadaje blask życiu, módlmy się do Pana, który jest wierny i może nas uzdolnić do wierności.
KS. MIROSŁAW CHOLEWA
redaktor naczelny
Wyślemy Ci maila, gdy książka pojawi sie w sprzedaży
Brak ofert. Niedługo mogą się pojawić, zajrzyj tutaj za jakiś czas