Autorzy podjęli próbę udokumentowania w duchu socjologii gorącej ruchu pomocowego zainicjowanego w Polsce po wybuchu pełnoskalowej wojny w Ukrainie. W kolejnych rozdziałach prześledzone zostały procesy pomagania na granicy i dworcach, na zapleczach odpowiedzialnych za logistykę i organizację pomocy, w punktach recepcyjnych oraz prywatnych domach i mieszkaniach osób goszczących uchodźców. W opisie uwzględniono przestrzenne usytuowanie pomagania, jego cielesność i materialność, a także wymiary społeczny i emocjonalny praktyk pomagania. Metafora łatwopalności charakteryzująca polskie społeczeństwo w czasie tego zrywu wskazuje na gwałtowność, intensywność i spektakularność reakcji, a jednocześnie na ryzyka związane z żywiołem oddolnego pomagania.