Praca stanowi próbÄ™ opisu gatunku i dyskursu przez pryzmat nazw wÅ‚asnych obecnych w jego realizacjach tekstowych, jej koncepcja zatem polega na poÅ‚Ä…czeniu zdobyczy szeroko pojÄ™tej lingwistyki tekstu i teorii dyskursu z onomastykÄ… (Å›ciÅ›lej: onomastykÄ… literackÄ…). InteresujÄ…ce byÅ‚o, jak nazwa wÅ‚asna wspóÅ‚tworzy poszczególne piÄ™tra i obszary komunikacji. MateriaÅ‚ badawczy wykorzystany w monografii stanowiÄ… barokowe teksty artystyczne reprezentujÄ…ce różne estetyki oraz wszystkie etapy rozwoju epoki. SiÄ™gniÄ™to do twórczoÅ›ci wielu poetów, zarówno tych pierwszoplanowych, jak i mniejszego formatu. Takie zaÅ‚ożenie pozwoliÅ‚o osiÄ…gnąć obraz uÅ›redniony i stosunkowo peÅ‚ny. Na poziomie gatunku obserwacjÄ… objÄ™to fraszkÄ™ i gatunki jej pokrewne (uwzglÄ™dniono gÅ‚ówne komponenty wzorca tekstowego), na poziomie dyskursu natomiast – dyskurs miÅ‚osny i erotyczny oraz metafizyczny. W postÄ™powaniu badawczym skupiono siÄ™ zarówno na kwestiach prototypowych, centralnych, jak i peryferyjnych, sekundarnych, skoncentrowano siÄ™ także – zwÅ‚aszcza w wypadku dyskursu – na problematyce pogranicza. Zaproponowane analizy dowiodÅ‚y, że bogactwo, ale i pewna standaryzacja onomastykonu barokowego pozostaje w bezpoÅ›rednim zwiÄ…zku ze specyfikÄ… kulturowÄ… epoki. Barok bowiem byÅ‚ formacjÄ… o wysokim stopniu zÅ‚ożonoÅ›ci, tak w sferze idei, podejmowanych tematów, jak i estetyk oraz ról wykÅ‚adników, które można by interpretować z perspektywy komunikacji spoÅ‚ecznej. Należy także zaznaczyć, że wiele ze wskazanych cech gatunku i dyskursu opisanych z perspektywy onomastycznej znalazÅ‚oby poÅ›wiadczenie w tekstach reprezentujÄ…cych inne epoki w dziejach kultury. Dowodzi to uniwersalnoÅ›ci jako cechy wÅ‚aÅ›ciwej dla cywilizacji czÅ‚owieka, który niezależnie od czasów, w których żyje, natrafia na podobne problemy, ma te same przywary, w zbliżony sposób percypuje otaczajÄ…cÄ… go rzeczywistość.