Dom Nocy (5) - Osaczona ebook

Ścisnął mnie skrzydłami, przygarniając .do siebie. Choć jego fizyczna postać nie była w pełni materialna, poczułam ten dotyk. Miękkie skrzydła były jak lód na moim ciepłym ciele. Sylwetka Kalony przypominała chłodną mgiełkę. Paliła mi skórę, rażąc wyładowaniami elektrycznymi i atakując pożądaniem, którego nie chciałam czuć, ale nie potrafiłam mu się oprzeć.

Miałam ochotę utonąć w jego uwodzicielskim śmiechu. Pochyliłam się do przodu, zamykając oczy i stękając głośno, gdy jego chłód otarł mi się o piersi, posyłając do obszarów mojego ciała bolesne, a zarazem cudownie erotyczne impulsy, które coraz bardziej przejmowały nade mną władzę.

— Lubisz ból. Sprawia ci przyjemność. — Jeszcze mocniej ścisnął mnie skrzydłami, napierając na mnie silniej, zimniej, bardziej namiętnie i boleśnie. — Nie opieraj się. — W miarę narastania pożądania Kalony jego głos, od początku piękny, stawał się coraz bardziej uwodzicielski. — Spędziłem w twoich objęciach całe wieki. Tym razem nasze zbliżenie będzie podporządkowane mnie, a ty będziesz się rozkoszować tym, co ci dam. Odrzuć jarzmo swojej odległej bogini i oddaj się mnie. Kochaj mnie całą swoją duszą i ciałem, a ja złożę u twych stóp cały świat!

Sens jego słów przebił się przez oszałamiającą mgiełkę bólu i rozkoszy jak blask słońca wypalający poranną rosę. Otrząsnęłam się i wyśliznęłam z uścisku skrzydeł. Wokół mojego ciała wiły się smużki lodowatego czarnego dymu, przywierając... dotykając... pieszcząc...

Raz jeszcze otrząsnęłam się jak rozdrażniony kot zrzucający z siebie deszczówkę, a wtedy ciemne smugi ześliznęły się z mojego ciała.

—Nie jestem twoją kochanką! Nie jestem A-yą! I nigdy nie odwrócę się od Nyks!

OSACZONA

GRUPA WYDAWNICZA

PUBLICAT S.A.

Firma rozpoczęła swoją działalność w 1990 roku pod nazwą Podsiedlik-Raniowski i Spółka. W 2004 roku przyjęto nazwę PUBLICAT S.A., w tym samym roku w skład grupy PUBLICAT weszło wrocławskie Wydawnictwo Dolnośląskie. W 2005 roku dołączyło do niej katowickie Wydawnictwo Książnica. Rok 2006 to objęcie nazwą Papilon programu książek dla dzieci.

W roku 2007 częścią grupy stała się warszawska Elipsa.

Papilon

baśnie i bajki, klasyka polskiej poezji dla dzieci, wiersze i opowiadania, książki edukacyjne, nauka języków obcych dla dzieci

Publicat

książki kulinarne, poradniki, książki popularnonaukowe, literatura krajoznawcza, hobby, edukacja

literatura faktu i poradnikowa, historia, biografie, literatura współczesna, kryminał i sensacja, fantastyka, literatura dziecięca

literatura kobieca, powieść historyczna, powieść obyczajowa, fantastyka, sensacja, thriller i horror, beletrystyka w wydaniu kieszonkowym, książki

www.NajlepszyPrezent.n\

TWOJA KSIĘGARNIA INTERNETOWA

Zapoznaj się z naszą ofertą w Internecie i zamów, tak jak lubisz:

[email protected]

+48 61 652 92 60

_______ +48 61 652 92 00

Publicat S.A., ul. Chlebowa 24, 61-003 Poznań

książki szybko i przez celą dobę • łatwa obsługa • pełna oferta • promocje

P.C. CAST + KRISTIN CAST

OSACZONA

Tom V cyklu

DOMNOCY

Przełożyła z angielskiego Iwona Michałowska-Gabrych

Wydawnictwo „Książnica”

Tytuł oryginału Hunted

Koncepcja okładki

Michael Storrings

Fotografia na okładce © Inga Ivanova

HUNTED © 2009 by P.C. Cast and Kristin Cast

Wszelkie prawa zastrzeżone. Bez uprzedniej pisemnej zgody wydawcy żaden fragment niniejszego utworu nie może być reprodukowany ani przesyłany za pośrednictwem urządzeń mechanicznych bądź elektronicznych.

Niniejsze zastrzeżenie obejmuje również fotokopiowanie oraz przechowywanie w systemach gromadzenia i odtwarzania informacji.

Książka ta jest fikcją literacką. Wszystkie postaci, organizacje i zdarzenia są albo wytworem fantazji autorek, albo użyte zostały w celu wykreowania sytuacji fikcyjnych.

Polish edition © Publicat S.A. MMXI

ISBN 978-83-245-7896-2

Wydawnictwo „Książnica” 40-160 Katowice

Al. W. Korfantego 51/8 oddział Publicat S.A. w Poznaniu tel. 32 203-99-05 faks 32 203-99-06 www.ksiaznica.com e-mail: [email protected]

Wydanie pierwsze Katowice

Tę książkę dedykujemy Johnowi Maslinowi — mojemu byłemu uczniowi, którego inwencja i pomoc w zbieraniu materiałów okazały się nieocenione; wspaniałemu chłopakowi, który jako żywo przypomina naszego Damiena... hmmm..

PODZIĘKOWANIA

Dom Nocy powstaje wysiłkiem zbiorowym, a nie tylko dzięki dynamicznemu duetowi złożonemu z Kristin i mnie! Serię wspiera grono niesamowitych osób z wydawnictwa St. Martin’s Press, ludzie, których kreatywność ustępuje miejsca jedynie ich hojności. Oto lista tych osób, przed którymi obie chylimy czoło: Jennifer Weis, Annę Bensson, Matthew Shear, Anne Marie Tallberg, Brittany Kleinfelter, Katy Hershberger oraz nasi wspaniali graficy — Michael Storrings i Elsie Lyons. Wielkie dzięki dla wszystkich wSMP!

Jak zawsze mamy ogromny dług wdzięczności wobec naszej agentki i przyjaciółki Meredith Bernstein.

Pragniemy również podziękować licznym fanom, którzy tak bardzo wspierają serię i przysparzają nam tyle radości podczas spotkań. Szczególnie dziękujemy pierwszym klasom Will Rogers High School w Tulsie (Oklahoma), które czytały Naznaczoną na lekcjach angielskiego i zapewniły nam mnóstwo zabawy podczas wizyty w ich wspaniałej szkole!

A skoro o wspaniałych szkołach mowa, musimy też podziękować grupie wiernych fanów — nauczycielom z zespołu szkół Jenks w Oklahomie. Jesteście super! (I do zobaczenia podczas następnego podpisywania książek!).

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Sen zaczął się od trzepotu skrzydeł. Z perspektywy czasu wiem, że powinnam od razu uznać to za zły omen, biorąc pod uwagę fakt panoszenia się po świecie Kruków Prześmiewców, ale we śnie ten dźwięk był słyszalny tylko w tle, trochę jak szum kręcącego się wiatraczka albo ględzenie telewizora nastawionego na kanał z telezakupami.

Stałam pośrodku pięknej łąki. Była noc, nisko ponad okalającymi łąkę drzewami unosił się ogromny księżyc w pełni, rzucając tak silne srebrzystobiałe światło, że na ziemi tworzyły się cienie i wszystko wyglądało jak pod wodą. Łagodny wietrzyk, na którym miękka trawa łasiła mi się do gołych nóg, rozkołysana jak fale rozpływające się słodko na brzegu, tylko wzmagał to wrażenie. Ten sam wietrzyk unosił moje gęste ciemne włosy z nagich ramion, głaszcząc skórę niczym jedwab.

Gołe nogi? Nagie ramiona?

Opuściłam wzrok i aż pisnęłam ze zdumienia. Miałam na sobie zabójczo krótką sukienkę z jeleniej skóry z górą wyciętą w szerokie „V” z przodu i z tyłu, tak że trzymała się na końcach ramion, odsłaniając mnóstwo ciała. Sama sukienka była niesamowita: biała, z frędzlami, piórami i muszelkami; zdawała się lśnić w blasku księżyca, pokryta koralikami ułożonymi w skomplikowane wzory i wręcz niewiarygodnie piękna.

Ja to mam wyobraźnię!

Sukienka z czymś mi się kojarzyła, ale nie zaprzątałam sobie tym głowy. Nie miałam ochoty za wiele myśleć — przecież śniłam! Zamiast rozważać jakieś deja vu, pląsałam wdzięcznie po łące, zastanawiając się, czy Zac Efron, a może nawet Johnny Depp nie pojawi się tu za chwilę i nie zacznie bezczelnie ze mną flirtować.

Kołysząc się i wirując na wietrze, rozglądałam się wokół i wydawało mi się, że widzę, jak cienie migoczą i poruszają się dziwnie na tle ogromnych drzew. Zatrzymałam się i zmrużyłam oczy, by lepiej dostrzec, co się dzieje w ciemnościach. Znając siebie i swoje wariackie sny, nie byłabym zdziwiona widokiem butelek coli zwisających z gałęzi jak jakieś dziwaczne owoce i tylko czekających na zerwanie.

I wtedy pojawił się on.

Na skraju łąki w cieniu drzew zmaterializował się jakiś kształt. Dostrzegłam go tylko dzięki temu, że blask księżyca pochwycił regularne linie nagiej skóry.

Nagiej?

Zamarłam. Czyżbym do reszty oszalała? Pląsanie po łące z nagim facetem jednak mnie przerastało, nawet gdyby się okazał zdumiewająco tajemniczym Johnnym Deppem.

— Wahasz się, moja droga?

Na dźwięk tego głosu przeszedł mnie dreszcz, a w koronach drzew rozległ się straszliwy drwiący śmiech.

— Kim jesteś?

Na szczęście mój ton nie zdradził, jak wielki czuję strach.

A on odpowiedział mi śmiechem równie głębokim i pięknym jak jego głos — i równie przerażającym. Śmiech odbijał się echem od konarów przyglądających się nam drzew, by w końcu niemal zmaterializować się w otaczającym mnie powietrzu.

— Udajesz, że mnie nie znasz?

Głos otarł się o moje ciało, unosząc mi włoski na rękach.

— Owszem, znam. Wymyśliłam cię. To mój sen, a ty jesteś kombinacją Zaca i Johnny’ego. — Zawahałam się, przyglądając mu się spod zmrużonych powiek. Udawałam wy-luzowaną, choć serce waliło mi jak szalone, bo oczywiście doskonale wiedziałam, że mój rozmówca nie ma nic wspólnego z tymi dwoma aktorami. — No dobrze, może jesteś Supermanem albo księciem z bajki — dodałam, rozpaczliwie broniąc się przed prawdą.

— Nie jestem tworem twojej wyobraźni. Znasz mnie. Twoja dusza mnie zna.

Choć nie ruszyłam się z miejsca, moje ciało z wolna przybliżało się do tajemniczego rozmówcy, jakby je przyciągał jego głos. Gdy już byłam przy nim, podniosłam głowę i zobaczyłam...

Kalonę. Rozpoznałam go już po pierwszych słowach, które wyrzekł, ale nie chciałam przyjąć tego do wiadomości. Jakim cudem mogłam go wyśnić?

Koszmar — to musiał być koszmar, nie zwykły sen.

Kalona był nagi, lecz nie całkiem materialny. Jego kształt zmieniał się z podmuchami wiatru, a za nim, w ciemnozielonym cieniu drzew, dostrzegałam widmowe postacie jego dzieci, Kruków Prześmiewców, trzymających się gałęzi ludzkimi dłońmi i stopami i gapiących się na mnie ludzkimi oczyma osadzonymi w zmutowanych twarzach ptaków.

— Nadal utrzymujesz, że mnie nie znasz?

Ciemne jak bezgwiezdne niebo oczy były w nim chyba najbardziej wyraziste. One i jego jedwabisty głos. Nawet jeśli to koszmar, pomyślałam, to wciąż jest to m ó j koszmar! Mogę się po prostu obudzić! Chcę się obudzić! Chcę się obudzić, i to już!

Nic z tego. Nie mogłam. Nie miałam władzy nad snem. Miał ją Kalona, bo to on stworzył tę koszmarną ciemną łąkę i jakimś sposobem sprowadził mnie na nią, zamykając za nami drzwi do jawy.

— Czego chcesz? — zapytałam, szybko wypowiadając słowa, by nie usłyszał drżenia w moim głosie.

— Wiesz, czego chcę, ukochana. Chcę ciebie.

— Nie jestem twoją ukochaną!

— Ależ oczywiście, że jesteś. — Przysunął się tak blisko mnie, że czułam chłód jego niematerialnego ciała. — Jesteś moją A-yą.

A-ya była dziewczyną stworzoną przez czirokeskie kobiety mędrców wiele wieków temu w celu uwięzienia Kalony. Poczułam ukłucie paniki.

— Nie jestem A-yą!

— Władasz żywiołami. — Jego głos był jak pieszczota, potworny i cudowny, pociągający i przerażający.

— To dar od mojej bogini — broniłam się.

— Już kiedyś nimi władałaś. Zostałaś z nich zbudowana. Stworzona po to, by mnie kochać. — Jego ogromne czarne skrzydła załopotały i uniosły się, zamykając mnie łagodnie w zimnym jak lód widmowym uścisku.

— Nie! Musiałeś mnie pomylić z kimś innym. Nie jestem A-yą!

— Mylisz się, ukochana. Wyczuwam ją w tobie.

Ścisnął mnie skrzydłami, przygarniając do siebie. Choć jego fizyczna postać nie była w pełni materialna, poczułam ten dotyk. Miękkie skrzydła były jak lód na moim ciepłym ciele. Sylwetka Kalony przypominała chłodną mgiełkę. Paliła mi skórę, rażąc wyładowaniami elektrycznymi i atakując pożądaniem, którego nie chciałam czuć, ale nie potrafiłam mu się oprzeć.

Miałam ochotę utonąć w jego uwodzicielskim śmiechu. Pochyliłam się do przodu, zamykając oczy i stękając głośno, gdy jego chłód otarł mi się o piersi, posyłając bolesne, a zarazem cudownie erotyczne impulsy do obszarów mojego ciała, które coraz bardziej przejmowały nade mną władzę.

— Lubisz ból. Sprawia ci przyjemność. — Jeszcze mocniej ścisnął mnie skrzydłami, napierając na mnie silniej, zimniej, bardziej namiętnie i boleśnie. — Nie opieraj się. — W miarę narastania pożądania Kalony jego głos, od początku piękny, stawał się coraz bardziej uwodzicielski. — Spędziłem w twoich objęciach całe wieki. Tym razem nasze zbliżenie będzie podporządkowane mnie, a ty będziesz się rozkoszować tym, co ci dam. Odrzuć jarzmo swojej odległej bogini i oddaj się mnie. Kochaj mnie całą swoją duszą i ciałem,^ ja złożę u twych stóp cały świat!

Sens jego słów przebił się przez oszałamiającą mgiełkę bólu i rozkoszy jak blask słońca wypalający poranną rosę. Otrząsnęłam się i wyśliznęłam z uścisku skrzydeł. Wokół mojego ciała wiły się smużki lodowatego czarnego dymu, przywierając... dotykając... pieszcząc...

Raz jeszcze otrząsnęłam się jak rozdrażniony kot zrzucający z siebie deszczówkę, a wtedy ciemne smugi ześliznęły się z mojego ciała.

— Nie jestem twoją kochanką! Nie jestem A-yą! I nigdy nie odwrócę się od Nyks!

Gdy wymówiłam imię bogini, koszmar się rozsypał.

Usiadłam gwałtownie na łóżku, roztrzęsiona i zdyszana. Stevie Rae spała bezgłośnie obok, ale Nala miała otwarte oczy i fukała cicho. Nastroszona, z wygiętym grzbietem spoglądała, mrużąc oczy, w powietrze nad moją głową.

— Cholera! — pisnęłam i zerwałam się z łóżka, odwracając się szybko i podnosząc wzrok, jakbym się spodziewała, że ujrzę Kalonę krążącego ponad nami jak ogromne nietope-rzowate ptaszysko.

Pustka. Kompletna pustka.

Chwyciłam Nalę i usiadłam na łóżku, głaszcząc ją drżącymi dłońmi.

— To był tylko zły sen... tylko zły sen... tylko zły sen...

— powtarzałam. Ale wiedziałam, że to kłamstwo.

Katona był rzeczywisty i jakimś sposobem potrafił do mnie dotrzeć przez moje własne sny.

ROZDZIAŁ DRUGI

„No dobra — mruknęłam do siebie surowo — Kalona potrafi przeniknąć do twoich snów, ale teraz nie śpisz, więc weź się w garść”. Głaskałam Nalę, czekając, aż jej znajome pomruki mnie uspokoją. Stevie Rae poruszyła się przez sen i wyszeptała coś, czego nie zrozumiałam. Potem, wciąż śniąc, uśmiechnęła się i westchnęła. Patrzyłam na nią zadowolona, że ma lepsze sny niż ja.

Łagodnie odsunęłam koc, pod którym leżała skulona, i z wielką ulgą zobaczyłam, że przez bandaż spowijający potworną ranę po strzale, która ją przeszyła, nie przesiąka już krew.

Stevie znów się poruszyła. Tym razem jej powieki zatrzepotały i otworzyły się. Przez moment wyglądała na skonsternowaną, wreszcie uśmiechnęła się do mnie sennie.

— Jak się czujesz? — spytałam.

— W porządku — mruknęła zmęczonym głosem. — Nie martw się o mnie.

— Trochę trudno się nie martwić, kiedy moja najlepsza przyjaciółka co chwila umiera — odpowiedziałam, uśmiechając się do niej.

— Tym razem nie umarłam. Tylko prawie.

— Moje nerwy informują, że dla nich to „prawie” niewiele zmienia.

— Powiedz swoim nerwom, żeby się uspokoiły i poszły spać — powiedziała Stevie, zamykając oczy i znów naciągając na siebie koc. — Nic mi nie jest — powtórzyła. — Nikomu z nas nic nie będzie. — Potem zaczęła miarowo oddychać i przysięgam, że nim zdążyłam mrugnąć, spała w najlepsze.

Zdławiłam głośnie westchnienie i szybko położyłam się z powrotem, szukając wygodnej pozycji. Nala skuliła się między Stevie a mną, miaucząc z wyraźnym niezadowoleniem, jakby nakazywała mi natychmiast się uspokoić i spać.

Spać? I może jeszcze śnić, co? Co to, to nie. Nie ma mowy.

Zamiast tego wsłuchiwałam się w oddech Stevie Rae i machinalnie głaskałam Nalę. Nie do wiary, jak zwyczajne wydawało się życie w tej małej bańce mydlanej, którą sobie stworzyliśmy. Patrząc na śpiącą Stevie, niemal nie wierzyłam, że zaledwie kilka godzin wcześniej jej pierś została przeszyta na wylot strzałą, a my wszyscy musieliśmy uciekać z Domu Nocy pośród rozdzierającego świat chaosu. Nie chcąc pozwolić sobie na sen, odtwarzałam w kółko w zmęczonym umyśle wydarzenia minionej nocy, coraz bardziej zdumiona, że którekolwiek z nas wyszło z tego żywe.

Pamiętałam, że — choć to niewiarygodne — Stevie Rae kazała mi przynieść długopis i papier, bo jej zdaniem właśnie w tym momencie należało sporządzić listę rzeczy, które musieliśmy znieść do tuneli, żeby niczego nam nie zabrakło, gdybyśmy musieli w nich pozostać na dłużej.

Powiedziała mi to absolutnie spokojnym głosem, siedząc przede mną z wystającą z klatki piersiowej strzałą. Pamiętam, że na nią patrzyłam, aż zrobiło mi się niedobrze, a wtedy odwróciłam wzrok i powiedziałam:

— Stevie Rae, nie jestem pewna, czy to dobry moment na sporządzanie listy.

— Au! Cholerka, to boli bardziej niż te okropne osty, które wbijają się w stopę! — Stevie wciągnęła powietrze i skrzywiła się, ale zdołała się uśmiechnąć przez ramię do Dariusa, który wcześniej rozerwał jej z tyłu bluzkę, odsłaniając grot wystającej z pleców strzały. — Wybacz, nie chcia-łam przez to powiedzieć, że to twoja wina. Przypomnij mi swoje imię.

— Darius, kapłanko.

— To wojownik, Syn Ereba — dodała Afrodyta, rzucając mu zdumiewająco słodki uśmiech. Mówię „zdumiewająco słodki”, bo w swoim zwykłym wydaniu Afrodyta jest samolubna, rozpieszczona, wredna i ogólnie rzecz biorąc nieznośna, chociaż ostatnio zaczynam ją nawet lubić. Innymi słowy, zdecydowanie nie jest słodka, ale stawało się dla mnie coraz bardziej jasne, że jest naprawdę zainteresowana Dariusem i stąd właśnie się bierze owa wyjątkowa słodycz.

— Daj spokój. Przecież od razu widać, że wojownik. Wygląda jak jakaś góra — żachnęła się Shaunee, szczerząc się do Dariusa.

— Góra w kształcie słodkiego ciasteczka — dodała Erin, posyłając mu całusa.

— On już jest zajęty, szajbuski, więc idźcie się bawić gdzie indziej — ofuknęła je instynktownie Afrodyta, choć odniosłam wrażenie, że nie mówi tego ze swoją zwykłą złośliwością. W sumie, gdy teraz to sobie przypominam, dochodzę do wniosku, że powiedziała to niemal miłym tonem.

Nawiasem mówiąc, Erin i Shaunee są bliźniaczkami, lecz nie rodzonymi, tylko duchowymi. Erin to niebieskooka blondynka z Oklahomy, a Shaunee ma karmelową skórę i pochodzi ze wschodniej części Stanów, choć jej przodkowie przybyli tu z Jamajki. Genetyka jednak nie ma dla nich znaczenia, bo zachowują się, jakby zostały rozdzielone po urodzeniu, a potem połączone dzięki jakiemuś radarowi wykrywającemu bliźniaków.

— O, dzięki za przypomnienie, że naszych chłopaków tu nie ma — zauważyła Shaunee.

— I że prawdopodobnie właśnie ich zjadają ludzko-pta-sie potwory — dodała Erin.

— Hej, przestańcie się zamartwiać. Babcia Zoey nie mówiła, że Kruki Prześmiewcy zjadają ludzi. Mówiła tylko, że ich porywają w te swoje olbrzymie dzioby i walą nimi o ścianę albo o cokolwiek tak długo, aż połamią im wszyściutkie kości — odpowiedziała z pokrzepiającym uśmiechem Afrodyta.

— Daj spokój — wtrąciłam — chyba jesteśmy dostatecznie wystraszeni.

Z drugiej strony, Afrodyta miała rację. Choć brzmiało to strasznie, mogła ją mieć zarówno ona, jak i Bliźniaczki. Nie chciałam jednak zbyt długo o tym myśleć, więc przeniosłam uwagę na ranną przyjaciółkę. Wyglądała strasznie: blada, spocona i zalana krwią.

— Stevie Rae, nie sądzisz, że powinniśmy sprowadzić do ciebie...

— Mam ją! Mam ją! — przerwał moją wypowiedź Jack, z nieodłączną żółtą labradorką u boku wpadając do fragmentu tunelu zamienionego w pokój dla Stevie. Był zarumieniony i wymachiwał białą walizeczką z wielkim czerwonym krzyżem. — Była dokładnie tam, gdzie mówiłaś, Stevie. W tej jakby tunelowej kuchni.

— Gdy tylko odetchnę, powiem wam, jak przyjemnie zaskoczył mnie widok lodówek i kuchenek mikrofalowych — odezwał się Damien, który wkroczył do pomieszczenia za Jackiem, ciężko oddychając i dramatycznie trzymając się za bok. — Będziesz musiała mi wyjaśnić, jak udało ci się to wszystko tu przytaszczyć i dociągnąć prąd, żeby działało... — Urwał, spojrzał na zakrwawioną i podartą koszulę Stevie Rae oraz wystającą wciąż z jej pleców strzałę i zbladł jak ściana. — Oczywiście jak już nie będziesz en brochette.

— En co? — zapytała Shaunee.

— Bro jak? — sekundowała jej Erin.

— En brochette to francuskie określenie na coś, co jest nadziane na patyk. Zwykle chodzi o jedzenie, moje niedouczone panny. To że świat popadł w szaleństwo i spuszcza ze sfory ptaki wojny — uniósł brwi, najwyraźniej oczekując, że rozpoznają parafrazę Szekspira, co oczywiście nie nastąpiło — nie oznacza, że musimy się niechlujnie wyrażać. — Potem odwrócił się z powrotem do Dariusa. — Znalazłem też tę stertę niezbyt higienicznych narzędzi. — Uniósł coś, co wyglądało jak olbrzymie nożyczki.

— Dajcie tu nożyce do drutu i apteczkę — zarządził autorytatywnie Darius.

— Co masz zamiar robić tymi nożycami? — zainteresował się Jack.

— Odetnę koniec strzały, ten z piórami, żeby wyciągnąć resztę z ciała kapłanki. Dopiero wtedy rana zacznie się zabliźniać — odparł Darius jakby nigdy nic.

Jack aż jęknął i wsparł się o Damiena, który otoczył go ramieniem. Cesarzowa — żółta labradorka strasznie przywiązana do Jacka, odkąd jej pierwszy właściciel, adept o nazwisku James Stark, zmarł, a następnie się odrodził i przeszył Stevie Rae strzałą w ramach wrednego planu uwolnienia Kalony, okropnego upadłego anioła (owszem, z perspektywy czasu widzę, że to skomplikowane i dość mylące, ale tak to już bywa z wrednymi planami) — zaskomlała i przylgnęła do jego nogi.

Nie wspomniałam jeszcze, że Jack i Damien są parą. Innymi słowy — to nastoletni geje. Nie dziwcie się tak. To się zdarza. I to częściej, niżbyście się spodziewali. A raczej: częściej, niż spodziewają się rodzice.

— Damien, może ty i Jack moglibyście, no wiesz, wrócić do kuchni i upichcić dla nas coś do jedzenia? — zapytałam, starając się wymyślić dla nich jakieś zajęcie nie wymagające gapienia się na Stevie Rae. — Wszyscy na pewno poczujemy się lepiej, gdy coś zjemy.

— Ja raczej się porzygam — zauważyła Stevie Rae. — No, chyba że podadzą mi krew. — Próbowała się uśmiechnąć przepraszająco, ale zamarła, jęknęła i pobladła jeszcze bardziej, choć zdawało się to niemożliwe.

— Fakt, ja też jakoś nie jestem głodna — dodała Shau-nee, gapiąc się na wystającą z pleców Stevie strzałę z taką samą fascynacją, z jaką ludzie wyciągają szyje, żeby lepiej zobaczyć roztrzaskany samochód.

— Jak wyżej, bliźniaczko — poparła ją Erin, która z kolei patrzyła wszędzie, tylko nie na Stevie Rae.

Już otwierałam usta, żeby im powiedzieć, że mam gdzieś, czy są głodne czy też nie, bo po prostu chcę je czymś zająć i odsunąć od Stevie, gdy nagle do pokoju wparował Erik Night.

— Mam! — zawołał. Trzymał w ręku strasznie starą i ogromną wieżę stereo zawierającą radio, magnetofon kasetowy i odtwarzacz kompaktów. Wiecie, takie wielkie pudło, które w zamierzchłych latach osiemdziesiątych nazywano jamnikiem. Nie patrząc na Stevie Rae, ustawił wieżę na stole w pobliżu niej i Dariusa, po czym zaczął manipulować przy wielkich, lśniących srebrnych gałkach, mamrocząc, że ma nadzieję odebrać tu jakąś stację.

— A gdzie Venus? — zapytała go Stevie. Widać było, że mówi z trudem. Strasznie drżał jej głos.

Erik spojrzał w kierunku zasłoniętego czarnym kocem okrągłego wejścia do pomieszczenia, ale nikogo tam nie było.

— Szła zaraz za mną. Myślałem, że tu weszła i... — W końcu spojrzał na Stevie Rae i umilkł gwałtownie.

— O rany, to musi naprawdę boleć — mruknął cicho. — Kiepsko wyglądasz, Stevie.

Próbowała się do niego uśmiechnąć, lecz nie wyszło jej.

— Bywało lepiej. Cieszę się, że Venus pomogła ci znaleźć wieżę. Czasem udaje się tu odebrać kilka stacji.

— Tak właśnie mówiła — mruknął niepewnie Erik, wpatrując się w wystającą z jej nagich pleców strzałę.

Choć martwiłam się o Stevie, zaczęłam się też obawiać o Venus i ze wszystkich sił próbowałam sobie przypomnieć, jak ona właściwie wygląda. Kiedy ostatnio miałam okazję dobrze się przyjrzeć czerwonym adeptom, nie byli jeszcze czerwoni — kontur półksiężyca na ich czołach wciąż był szafirowy, jak u innych świeżo naznaczonych adeptów. Ta grupa jednak umarła, a potem zmartwychwstała jako szalone krwiożercze monstra, którymi była do chwili, gdy Stevie Rae przeszła specyficzną Przemianę. Człowieczeństwo Afrodyty (kto by pomyślał, że w ogóle je posiada!) w połączeniu z mocą pięciu żywiołów, nad którymi ja mam władzę, w jakiś sposób doprowadziło do tego, że Stevie odzyskała ludzką część swojej osobowości, a do tego jej twarz ozdobiły niesamowite tatuaże dorosłego wampira w kształcie pnączy i kwiatów. Nie były jednak granatowe, tylko czerwone — koloru świeżej krwi. Kiedy to się stało, tatuaże wszystkich nieumarłych adeptów także stały się czerwone, a oni sami odzyskali człowieczeństwo. Przynajmniej teoretycznie. Niewiele miałam z nimi do czynienia od czasu Przemiany Stevie Rae, więc nie miałam stuprocentowej pewności, czy stali się całkiem normalni. Z kolei Afrodyta całkowicie utraciła swój Znak i podobno przeobraziła się z adeptki z powrotem w człowieka, choć wciąż miała wizje.

Ta cała skomplikowana historia tłumaczy, dlaczego Venus podczas naszego ostatniego spotkania była dość obrzydliwa. Była wtedy nieumarłą, i to bardzo, ale to bardzo paskudną. Teraz jednak została naprawiona, przynajmniej częściowo, a ponieważ wiedziałam, że przed śmiercią i zmartwychwstaniem zadawała się z Afrodytą, domyślałam się, że musiała być oszałamiającą pięknością, bo Afrodyta nie uznawała brzydkich przyjaciółek.

No dobrze. Zanim pomyślicie, że jestem jakąś skrajnie zazdrosną wariatką, pozwólcie, że wam coś wyjaśnię: Erik Night jest zabójczo przystojnym modelem Supermana w wersji wampirskiej, a do tego ma talent i naprawdę porządny charakter. Niedawno przeszedł ostateczną Przemianę. Poza tym jest moim chłopakiem, co ja mówię — moim ekschłopakiem, przy czym „eks” to niedawny dodatek. Sytuacja ta oznacza niestety, że jestem idiotycznie zazdrosna o każdego, kto pochłania zbyt wiele jego uwagi (czytaj: kto pochłania choć odrobinę jego uwagi), nawet o jedną z tych dziwacznych czerwonych adeptek.

Na szczęście w moje wewnętrzne bredzenie wdarł się bardzo urzędowo brzmiący głos Dariusa.

— Radio może zaczekać. W tej chwili trzeba się zająć Stevie Rae. Gdy tylko się z nią uporam, będzie potrzebowała czystej koszuli i świeżej krwi. — Postawił na stoliku przy łóżku apteczkę, otworzył ją i zaczął szybko wyjmować gazę, alkohol i jakieś inne straszne rzeczy.

To definitywnie zamknęło wszystkim usta.

— Wiecie, że was uwielbiam, no nie? — zapytała Stevie, uśmiechając się do nas dzielnie. Pokiwaliśmy sztywno głowami. — No to się nie obrazicie, jak poproszę, żebyście wszyscy oprócz Zoey znaleźli sobie jakieś zajęcie na czas, kiedy Darius będzie wyciągał ze mnie tę strzałę.

— Wszyscy oprócz mnie? Nie, nie i jeszcze raz nie. Niby dlaczego ja mam zostać?

Zauważyłam w jej zbolałych oczach błysk wesołości.

— Bo jesteś naszą najwyższą kapłanką, Zo. Musisz zostać i pomóc Dariusowi. Poza tym już raz widziałaś, jak umieram. Co może być gorsze niż tamto? — Umilkła i zrobiła wielkie oczy. — O jeny, Zo, spójrz na swoje ręce! — wyjąkała wpatrzona w moje wciąż uniesione idiotycznie dłonie.

Obróciłam je, żeby sprawdzić, na co u diabła Stevie tak się gapi, i poczułam, że moje oczy też się rozszerzają. Na całej powierzchni wewnętrznej strony dłoni rozpościerały się tatuaże: ten sam złożony kolisty wzór, który zdobił moją twarz i szyję, a potem schodził w dół po obu stronach kręgosłupa i wreszcie oplatał talię. Jak mogłam zapomnieć? Kiedy uciekaliśmy do tuneli, czułam w dłoniach znajome mrowienie i od razu poznałam, co ono znaczy. Moja bogini, Nyks, ponownie dała mi znak, że należę wyłącznie do niej. Znów mnie wyróżniła spośród reszty żyjących na świecie adeptów i wampirów. Żaden inny adept nie miał wypełnionego i rozszerzonego Znaku. To następowało dopiero w chwili przejścia Przemiany, podczas której kontur półksiężyca na czole wypełniał się i przedłużał, tworząc jedyny w swoim rodzaju tatuaż okalający twarz i oznajmiający światu, że dana osoba jest już dojrzałym wampirem.

Tak więc moja twarz oznajmiała, że jestem wampirką, ale zaprzeczał temu organizm wciąż będący organizmem adeptki. A reszta moich tatuaży? No cóż, to już było coś, co nigdy dotąd nie przytrafiło się ani adeptowi, ani wampirowi, i nawet teraz nie byłam do końca pewna, co to oznacza.

— Ależ one są przecudowne, Zo! — rozległ się obok mnie głos Damiena. Z wahaniem dotknęłam swojej dłoni.

Podniosłam wzrok na jego przyjazne orzechowe oczy, sprawdzając, czy patrzy na mnie inaczej niż zwykle. Szukałam oznak czci, zdenerwowania albo co gorsza — strachu. Na szczęście zobaczyłam tylko starego dobrego Damiena i jego ciepły uśmiech.

— Czułam, że to się dzieje, kiedy zbiegaliśmy do tuneli — przyznałam. — A potem chyba... chyba po prostu zapomniałam.

— Cała Zo — zaśmiał się Jack. — Tylko ona potrafi zapomnieć o czymś, co jest tak jakby cudem.

— Wcale nie „tak jakby” — poprawiła go Shaunee.

— Ale to cud Zoey — zauważyła rzeczowym tonem Erin — a jej ciągle przydarzają się takie rzeczy.

— Ja nie mogłam nawet zachować jednego maleńkiego tatuażu, a ona ma ich pełno! — obruszyła się Afrodyta. — Cholerny świat — narzekała, lecz jej uśmiech odebrał słowom cały gniew.

— To oznaka przychylności naszej bogini, pokazująca, że podążasz drogą, którą dla ciebie wybrała. Jesteś naszą najwyższą kapłanką — oznajmił z powagą Darius. — Jesteś wybranką Nyks. A ja potrzebuję twojej pomocy przy Stevie Rae, kapłanko.

— Niech to szlag! — wymamrotałam, przygryzając nerwowo wargę i zaciskając w pięści dłonie pokryte nowymi egzotycznymi tatuażami.

— Och, dajcie spokój. Ja zostanę i pomogę. — Afrodyta stanowczym krokiem podeszła do siedzącej na skraju łóżka Stevie Rae. — Krew i ból nie robią na mnie żadnego wrażenia, o ile nie są moje.

— Powinienem to przenieść bliżej wylotu tuneli. Tam pewnie jest lepszy odbiór — stwierdził Erik i nawet na mnie nie zerknąwszy ani nie powiedziawszy słowa na temat moich nowych tatuaży, przeszedł przez zasłonięte kocem drzwi.

— Wiecie, naprawdę uważam, że ten pomysł z jedzeniem jest dobry — mruknął Damien i biorąc Jacka za rękę, ruszył za Erikiem ku wyjściu.

— Jak pamiętacie, Damien i ja jesteśmy gejami, a to oznacza, że mamy w genach dobre gotowanie — zauważył Jack.

— Idziemy z nimi — oznajmiła Shaunee.

— Owszem. Jakoś nie jesteśmy przekonane o wrodzonym talencie kucharskim gejów — poparła ją Erin. — Na wszelki wypadek ich przypilnujemy.

— Krew. Nie zapomnijcie o krwi. Zaprawionej winem, jeśli je znajdziecie. Bez niej Stevie nie wydobrzeje — przypomniał im Darius.

— W jednej z lodówek jest magazyn krwi. Potem znajdźcie Venus — powiedziała Stevie Rae, krzywiąc się znowu, gdy Darius wacikiem nasączonym alkoholem zaczął oczyszczać z zakrzepłej krwi skórę wokół wystającej strzały. — Lubi wino. Powiedzcie jej, czego potrzebujecie, a ona to dla was znajdzie.

Bliźniaczki spoglądały po sobie z wahaniem. W końcu Erin odezwała się w imieniu obu:

— Stevie Rae, czy ci czerwoni adepci naprawdę są w porządku? No wiesz, w końcu to te same osoby, które zabiły piłkarzy z Union i porwały ludzkiego chłopaka Zo, no nie?

— Byłego chłopaka — sprostowałam, ale nikt mnie nie słuchał.

— Venus przed chwilą pomogła Erikowi — zauważyła Stevie — a Afrodyta spędziła tu dwa dni i wciąż jest cała.

— No cóż, Erik jest wielkim i silnym wampirem, którego trudno byłoby pogryźć — mruknęła Shaunee.

— Choć mógłby się okazać bardzo smaczny — dodała Erin.

— Fakt, bliźniaczko. — Obie wzruszyły przepraszająco ramionami. — A Afrodyta jest tak okropna, że nikt by nie chciałjej gryźć.

— Ale my to co innego. Jesteśmy kawałeczkami czekolady z wanilią. Skusiłybyśmy nawet najmilszego krwiożerczego potwora — kontynuowała Erin.

— Krwiożerczym potworem — odparła z czarującym uśmiechem Afrodyta — to chyba jest twoja stara.

— Jak zaraz nie przestaniecie się kłócić, sama was pogryzę! — wrzasnęła Stevie Rae, po czym znów się skrzywiła i zaczęła sapać, próbując złapać oddech zbolałą piersią.

— Ludzie, ona przez was cierpi, a mnie zaczyna boleć głowa — powiedziałam szybko, coraz bardziej się martwiąc o Stevie, która z każdą sekundą wyglądała gorzej. — Skoro mówi, że czerwoni adepci są w porządku, to są. Właśnie uciekliśmy razem z nimi z piekła, w które zamienił się Dom Nocy, i jakoś nie próbowały nas po drodze zjeść. Więc bądźcie grzeczne i znajdźcie Venus, tak jak was prosiła Stevie.

— Nie byłbym takim optymistą, Zo — wtrącił Damien. — Uciekaliśmy przed śmiercią. Nikt nie miał wtedy czasu na jedzenie.

— Stevie Rae, zapytam raz jeszcze: czy nic nam nie grozi ze strony czerwonych adeptów? — zwróciłam się do przyjaciółki.

— Naprawdę bym chciała, żebyście się trochę wysilili i zaakceptowali ich. Przecież to nie ich wina, że umarli, a potem zmartwychwstali!

— Widzicie? Są w porządku — powiedziałam. Dopiero później miałam sobie uświadomić, że tak naprawdę Stevie nie odpowiedziała na moje pytanie, czy czerwoni adepci są groźni.

— Dobra, ale robimy to na odpowiedzialność Stevie Rae — oświadczyła Shaunee.

— Właśnie. Jak któryś będzie próbował nas chapnąć, to sobie z nią poważnie porozmawiamy, gdy już wydobrzeje — pogroziła Erin.

— Krew i wino. Już. Mniej gadania. Więcej działania — sprowadził je na ziemię Darius.

Cała gromadka szybko opuściła pokój, pozostawiając mnie w towarzystwie Dariusa, Afrodyty i mojej najlepszej przyjaciółki, chwilowo en brochette.

A niech to szlag.

ROZDZIAŁ TRZECI

— Darius, naprawdę nie możemy tego zrobić jakoś inaczej? No wiesz, bardziej po szpitalnemu? A konkretnie w szpitalu. Z lekarzami i poczekalniami, w których czekają przyjaciele, kiedy... kiedy... — Dramatycznym gestem wskazałam strzałę wystającą z piersi Stevie Rae. — Kiedy załatwia się taką sprawę.

— Może istnieje lepszy sposób, ale nie w tych okolicznościach. Mam tu ograniczony zasób narzędzi, a gdybyś się przez chwilę zastanowiła, kapłanko, chyba raczej nie chcia-łabyś, żebyśmy tej nocy wychodzili na powierzchnię do jednego z miejskich szpitali — odparł Darius.

Przygryzłam wargę w milczeniu, myśląc, że ma rację, lecz wciąż szukając mniej przerażającej opcji.

— Nie ma mowy — oznajmiła Stevie Rae. — Nie zamierzam tam wracać. Nie dość, że Kalona jest wolny, a razem z nim jego obrzydliwe ptasie bachory, to jeszcze nie mogę być na powierzchni, gdy wschodzi słońce, a czuję, że ten moment już się zbliża. Raczej bym tego nie przeżyła, biorąc pod uwagę mój stan. Zo, po prostu będziesz musiała to zrobić — zakończyła.

— Chcesz, żebym pchała strzałę, gdy ty będziesz przytrzymywać Stevie? — zapytała Afrodyta.

— Nie, patrzenie na to byłoby pewnie gorsze niż pomaganie przy tym — odparłam.

— Postaram się nie wrzeszczeć — obiecała Stevie.

Mówiła poważnie. Serce mi się krajało zarówno wtedy, jak i teraz, gdy wspominam tę chwilę.

— Ależ Stevie, wrzeszcz, ile tylko chcesz. Kurczę, mogę nawet wrzeszczeć razem z tobą. — Spojrzałam na Dariusa. — Jestem gotowa.

— Ja odetnę odcinek strzały z piórami, który wystaje jej z piersi, a kiedy to zrobię, ty weź to — podał mi nasączony alkoholem zwitek gazy — i przyciśnij do miejsca odcięcia. Kiedy będę już dostatecznie mocno trzymał grot, każę ci pchać. Ja będę ciągnął, a ty pchaj z całej siły. Powinna w miarę łatwo wyjść.

— Ale może troszeczkę boleć? — zapytała słabym głosem Stevie Rae.

— Kapłanko — Darius położył jej na ramieniu swoją wielką dłoń — to będzie bolało o wiele bardziej niż troszeczkę.

— Po to właśnie ja tu jestem — wtrąciła Afrodyta. — Będę cię przytrzymywać, żebyś się nie rzucała i nie miotała, niwecząc plany Dariusa. — Zawahała się na moment, po czym dodała: — Musisz jednak wiedzieć, że jeśli zwariujesz z bólu i znów mnie ugryziesz, to zostanie z ciebie mokra plama.

— Afrodyto, nie ugryzę cię. Znowu — obiecała Stevie Rae.

— Miejmy to już za sobą — zniecierpliwiłam się.

Nim Darius zabrał się za zdzieranie tego, co pozostało z koszuli Stevie Rae, uprzedził:

— Kapłanko, muszę obnażyć twoje piersi.

— Właśnie o tym myślałam, gdy zajmowałeś się moimi plecami. Jesteś czymś w rodzaju lekarza, prawda?

— Wszyscy Synowie Ereba są szkoleni w dziedzinie medycyny, by móc się opiekować rannymi braćmi. — Jego surowa twarz złagodniała na moment i rozjaśniła się w uśmiechu. — Więc tak, możesz mnie uważać za lekarza.

— W takim razie nie przeszkadza mi, że zobaczysz moje cycki. Lekarze są nauczeni nie zwracać na to uwagi.

— Miejmy nadzieję, że nie nauczył się tego zbyt dobrze — mruknęła Afrodyta.

Darius mrugnął do niej, a ja udałam, że wymiotuję. Stevie Rae zachichotała i zaraz jęknęła z bólu. Usiłowała uśmiechnąć się do mnie pocieszająco, ale była zbyt blada i roztrzęsiona, żeby dać sobie z tym radę.

Wtedy naprawdę zaczęłam się martwić. Kiedy w Domu Nocy zmartwychwstały Stark, podporządkowując się wrednym rozkazom Neferet, strzelił w plecy Stevie z łuku, dziewczyna straciła tyle krwi, że cała ziemia wokół niej wyglądała, jakby krwawiła, co było spełnieniem tego durnego proroctwa o uwolnieniu równie durnego upadłego anioła Kalony z jego wielowiekowej niewoli pod ziemią. Stevie wyglądała, jakby cała jej krew wsiąkła w ziemię, i choć radziła sobie potem całkiem nieźle, chodząc, mówiąc i będąc w miarę przytomna, to jednak na naszych oczach coraz bardziej zmieniała się w widmową nicość.

— Gotowa, Zoey? — zapytał Darius tak nagle, że aż podskoczyłam.

Ze strachu szczękałam zębami tak mocno, że ledwie zdołałam wyjąkać:

— T...tak.

— Stevie Rae? — zwrócił się do niej łagodnie Darius. — Mogę zaczynać?

— Jestem tak gotowa, jak to tylko możliwe. Chociaż przyznaję, że wołałabym, aby takie rzeczy w końcu przestały mi się przydarzać.

— Afrodyto?

Na wezwanie Dariusa dziewczyna przyklękła na podłodze przy łóżku i mocno przytrzymała Stevie za obie ręce.

— Postaraj się za bardzo nie rzucać — powiedziała.

— Spróbuję.

— Jak powiem „trzy” — rzekł Darius, trzymając nożyce przy wieńczących tył strzały piórach. — Raz... dwa-trzy!

Wszystko rozegrało się błyskawicznie. Wojownik odciął końcówkę strzały, jakby to była cieniutka gałązka.

— Zakryj! — rozkazał mi, a ja przytknęłam gazę do fragmentu o długości mniej więcej cala, który wciąż wystawał spomiędzy piersi Stevie Rae. Darius przesunął się za plecy dziewczyny. Stevie miała zamknięte oczy i wciągała powietrze krótkimi, bolesnymi haustami. Na twarz wystąpił jej pot. — Kiedy policzę do trzech, zacznij pchać koniec strzały — kontynuował wojownik. Miałam ochotę puścić wszystko i zawołać „Przestań, owińmy ją czymś i spróbujmy zanieść do szpitala”, ale on już zaczął liczyć: — Raz... dwa-trzy!

Naparłam na twardy koniec świeżo obciętej strzały, a Darius, odpychając się ręką od ramienia Stevie, jednym szybkim, straszliwym ruchem wyrwał całość z jej piersi.

Dopiero wtedy Stevie wrzasnęła. Podobnie jak ja. I Afrodyta.

Potem Stevie osunęła się w moje ramiona.

— Trzymaj gazę przyciśniętą do rany! — rzucił Darius, zręcznie i w pośpiechu oczyszczając odkrytą ranę w plecach Stevie.

— Będzie dobrze — powtarzałam w kółko jak papuga. — Będzie dobrze. Już po wszystkim.

Z perspektywy czasu przypominam sobie, że obie z Afrodytą łkałyśmy. Głowa Stevie była przyciśnięta do mojego ramienia, więc nie widziałam jej twarzy, ale czułam, jak po koszuli ścieka mi coś mokrego. Kiedy Darius łagodnie uniósł dziewczynę i położył na łóżku, by zabandażować ranę, przez którą weszła strzała, poczułam ukłucie paniki.

Nigdy dotąd nie widziałam nikogo tak bladego... Oczywiście mam na myśli żywych. Oczy Stevie były szczelnie zamknięte, choć po policzkach spływały jej różowawe łzy, pozostawiając smugi, które przerażająco kontrastowały z bielą skóry.

— Stevie Rae? Wszystko w porządku? — Widziałam, że jej pierś unosi się i opada, lecz Stevie nie otwierała oczu i nie wydawała żadnych dźwięków.

— Wciąż... tu... jestem... — wyszeptała, robiąc między słowami długie przerwy. — Ale... jakbym... się... unosiła... nad... wami.

— Nie krwawi — rzekła cicho Afrodyta.

— Bo straciła praktycznie całą krew — zauważył Darius, przymocowując gazę do klatki piersiowej Stevie.

— Strzała nie trafiła w serce — powiedziałam. — Nie miała zabić, tylko wykrwawić.

— Mamy szczęście, że adept nie trafił — dodał Darius.

Jego słowa długo krążyły mi po głowie, bo wiedziałam coś, czego nie wiedzieli pozostali: Stark nie potrafił chybiać. Otrzymał od Nyks dar polegający na tym, że zawsze trafiał w to, w co celował, nawet jeśli czasem miało to straszne konsekwencje. Nasza bogini sama mi kiedyś powiedziała, że gdy już coś daje, nigdy tego nie odbiera, więc kiedy Stark umarł i zmienił się w karykaturę dawnego siebie, mimo wszystko trafiłby Stevie w samo serce, gdyby taki był jego zamiar. Czy to znaczyło, że zostało w nim więcej człowieczeństwa, niż się zdawało? Rozpoznał mnie i zawołał po imieniu. Zadrżałam wtedy, na nowo odczuwając więź, która nas połączyła na krótko przed jego śmiercią.

— Kapłanko? Nie słyszysz?

Darius i Afrodyta gapili się na mnie.

— Ojej, przepraszam. Zamyśliłam się... — Nie chciałam im wyjawiać, że myślałam o chłopaku, który omal nie zabił mojej najlepszej przyjaciółki.

— Kapłanko, mówiłem, że jeśli Stevie Rae nie będzie mieć transfuzji krwi, jej rana może się okazać śmiertelna, choć strzała nie trafiła w serce. — Pokręcił głową, przyglądając się pacjentce. — Choć nawet jeśli otrzyma nową krew, nie mogę obiecać, że z tego wyjdzie. Jest wampirem nowego typu, więc nie wiem, jak jej organizm zareaguje, ale gdyby była jednym z naszych wojowników, bardzo bym się obawiał.

Wzięłam głęboki oddech i zebrałam się na odwagę.

— No dobra. Zapomnijmy o Bliźniaczkach i sprzęcie do transfuzji. Ugryź mnie — zwróciłam się do Stevie.

Zatrzepotała powiekami i jakimś cudem zdołała się leciutko uśmiechnąć.

— Ludzka krew, Zo — wyszeptała i znów zamknęła oczy.

— Chyba ma rację. Ludzka krew zawsze działa silniej niż krew adepta czy nawet wampira — przyznał Darius.

— W takim razie jednak pobiegnę po Bliźniaczki — powiedziałam, choć tak naprawdę nie miałam pojęcia, gdzie miałabym ich szukać.

— Świeża krew byłaby lepsza niż mdła mrożonka — dodał wojownik.

Nawet nie zerknął na Afrodytę, ale ona i tak załapała, o co chodzi.

— No co ty! Mam pozwolić się ugryźć? Znowu?

Zamrugałam, nie wiedząc, co powiedzieć. Na szczęście Darius przyszedł mi z odsieczą.

— Zadaj sobie pytanie, czego chciałaby od ciebie bogini — rzekł.

— Wygląda na to, że bycie po właściwej stronie to jeden wielki syf — mruknęła ponuro Afrodyta, patrząc na Stevie i marszcząc wymownie nos. Potem wstała i z westchnieniem podciągnęła rękaw swojej czarnej aksamitnej sukni. — Proszę bardzo. Gryź. Ale masz u mnie wielki dług wdzięczności. Po raz kolejny. I naprawdę nie wiem, czemu to ja ciągle ratuję ci tyłek. Przecież cię nawet nie... — Dalsze słowa zdławił gwałtowny okrzyk bólu.

Wołałabym nie musieć wspominać tego, co się stało później. Gdy Stevie Rae chwyciła Afrodytę za przedramię, jej twarz kompletnie się zmieniła. Z mojej słodkiej przyjaciółki przeobraziła się w obcą bestię. Jej oczy zalśniły ohydną ciemną czerwienią i z przerażającym sykiem wgryzła się głęboko w nadgarstek Afrodyty.

Wtedy okrzyki bólu przeszły w niepokojąco zmysłowe jęki i Afrodyta zamknęła oczy. Stevie przywarła do niej, bez trudu rozrywając skórę i upuszczając gorącą, tętniącą krew, którą moja najlepsza przyjaciółka zachłannie chłeptała i połykała niczym drapieżnik.

Wiem, to było obrzydliwe i straszne, lecz zarazem dziwnie erotyczne. Wiedziałam, że sprawia przyjemność obu stronom. Nie może być inaczej, gdy jest się wampirem. Nawet ugryzienie przez adepta sprawia, że i gryziony (człowiek), i gryzący (adept) zaznają bardzo realistycznej rozkoszy seksualnej. Dzięki temu możemy przetrwać. Stare mity o tym, jak to wampiry rozszarpują ludziom gardła i siłą przywłaszczają sobie ich krew, są kompletną bzdurą... chyba że ktoś się bardzo narazi wampirowi. Ale nawet wtedy, choć to najprawdopodobniej ostatnia chwila jego życia, gryziony odczuwa zapewne przyjemność.

Cóż — tacy jesteśmy. I patrząc na to, co się działo ze Stevie Rae i Afrodytą, nie miałam wątpliwości, że zachodzi właśnie opisane wyżej zjawisko. Afrodyta nawet wtuliła się zmysłowo w Dariusa, który otoczył ją ramieniem i pochylił się, by ją pocałować, podczas gdy Stevie nie przerywała spijania jej krwi z nadgarstka.

Pocałunek wojownika i dziewczyny był tak namiętny, że prawie zobaczyłam fruwające w powietrzu iskry. Darius trzymał Afrodytę ostrożnie, żeby Stevie nie musiała jej ciągnąć za rękę. Afrodyta objęła go wolnym ramieniem i przylgnęła do niego z kompletnym zaufaniem. Poczułam się jak podglądaczka, choć muszę przyznać, że było w tym niezaprzeczalnie erotyczne piękno.

— O rany. Co za wariactwo.

— Fakt. Wołałabym nigdy w życiu czegoś takiego nie widzieć.

Oderwałam wzrok od Stevie Rae i pozostałych i spojrzałam na stojące w drzwiach Bliźniaczki. Erin trzymała kilka opakowań z czymś, co bez najmniejszej wątpliwości było woreczkami krwi, a Shaunee butelkę czerwonego wina i zwyczajną szklankę do mrożonej herbaty.

Cesarzowa przepchnęła się obok nich i wbiegła do pomieszczenia, a za nią Jack.

— Ojejku, dziewczyny robią akcję, a facet korzysta — cmoknął.

— Ciekawe... że niektórych to naprawdę podnieca — mruknął Damien, wchodząc do środka za Jackiem z papierową torbą i patrząc na Stevie Rae, Afrodytę i Dariusa jak na jakiś eksperyment naukowy.

Darius zdołał przerwać pocałunek, po czym przygarnął Afrodytę do siebie i mocno przyciskał do piersi.

— Kapłanko, to ją upokorzy — rzekł do mnie cichym, ale natarczywym głosem. Nie traciłam czasu na zastanawianie się, którą „ją” miał na myśli. Nim zdążył skończyć zdanie, szłam już w stronę Bliźniaczek.

— Daj mi to — powiedziałam, biorąc z rąk Erin duży woreczek krwi. Całkowicie odwracając uwagę obu dziewczyn od sceny na łóżku, rozerwałam woreczek zębami jak torebkę dropsów, dbając o to, żeby na ustach pozostała mi odpowiednia ilość krwi. — Potrzymaj mi szklankę — poleciłam Shaunee, a ona to zrobiła, choć na jej twarzy malowało się obrzydzenie. Nie zwracając uwagi na jej minę, przelałam do szklanki większość krwi, celowo oblizując wargi z resztek czerwonego płynu. Potem przechyliłam woreczek, wychłeptałam resztkę i dopiero wtedy go odrzuciłam. Na koniec wzięłam od niej szklankę. — Teraz wino — zarządziłam. Butelka była już napoczęta, więc Shaunee musiała tylko wyciągnąć korek. Uniosłam szklankę. Była mniej więcej w trzech czwartych wypełniona krwią, więc dopełnianie jej winem poszło błyskawicznie. — Dzięki — rzuciłam energicznie, po czym odwróciłam się i podeszłam do łóżka.

Beznamiętnym gestem chwyciłam Afrodytę za ramię i pociągnęłam, wyrywając ją z zaskakująco łagodnego uścisku Stevie. Dyskretnie zasłoniłam sobą półnagie ciało mojej przyjaciółki przed wzrokiem gapiącego się tłumu, czyli Bliźniaczek, Damiena i Jacka.

Stevie patrzyła na mnie złowrogo rozjarzonymi oczami, obnażając ostre, czerwone od krwi zęby. Choć byłam wstrząśnięta jej potwornym wyglądem, mówiłam spokojnym, a nawet lekko zirytowanym głosem.

— Dość już tego. Teraz musisz się zadowolić tym.

Warknęła na mnie.

Co dziwniejsze, Afrodyta wydała podobny dźwięk. Co jest, kurde? Chciałam sprawdzić, co jej się stało, ale wiedziałam, że lepiej zrobię, nie odwracając się plecami do mojej groźnej przyjaciółki.

— Powiedziałam: dość! — fuknęłam cicho, by nie usłyszał mnie nikt inny. — Weź się w garść, Stevie Rae. Dosyć już wypiłaś krwi Afrodyty. Teraz. To. — Celowo rozdzieliłam dwa ostatnie słowa, by przydać im mocy, po czym wepchnęłam jej w ręce mieszankę krwi i wina.

Zmieniła się na twarzy, zamrugała i wyglądała na rozko-jarzoną. Pomogłam jej unieść szklankę do ust, a kiedy tylko poczuła zapach, zaczęła pić duszkiem. Robiła to naprawdę zachłannie, więc pozwoliłam sobie wreszcie rzucić okiem na Afrodytę. Darius wciąż ją obejmował i wyglądało na to, że nic jej nie jest, choć była mocno oszołomiona i wpatrywała się w Stevie rozszerzonymi oczyma.

Na widok przerażenia na jej twarzy poczułam nieprzyjemny dreszcz, który okazał się trafną zapowiedzią całej serii wariackich zdarzeń. Szybko jednak przeniosłam wzrok na gapiącą się czwórkę.

— Damien — powiedziałam celowo ostrym tonem — Stevie Rae potrzebuje koszuli. Znajdziesz coś dla niej?

— W koszu na bieliznę są czyste ciuchy — wybełkotała między kolejnymi łykami Stevie. Jej głos brzmiał już bardziej normalnie. Drżącą ręką wskazała stertę ubrań, a Damien skinął głową i ruszył na drugi koniec pokoju.

— Pokaż ten nadgarstek — zwrócił się do Afrodyty Darius.

Bez słowa wyciągnęła do niego rękę, odwracając się plecami do ciekawskich Bliźniaczek i Jacka, więc tak naprawdę tylko ja widziałam, co się dzieje. Wojownik uniósł dłoń do ust i wciąż patrząc jej w oczy, wysunął język i zlizał z ran krople krwi. Afrodyta wstrzymała oddech i zadrżała, ale gdy tylko język Dariusa dotknął jej skóry, krew zaczęła krzepnąć. Przyglądałam się całej scenie dość uważnie, by dostrzec w oczach wojownika nagłe zdumienie.

— O kurczę — szepnęła do niego Afrodyta — a więc to prawda?

-— Prawda. — Odpowiedź była tak cicha, że z całą pewnością przeznaczona tylko dla niej.

— Cholera! — mruknęła z wyraźnym niepokojem Afrodyta.

Darius uśmiechnął się i tym razem zobaczyłam w jego oczach błysk wesołości. Potem pocałował dziewczynę czule.

— Nie martw się — rzekł. — To nie będzie miało na nas wpływu.

— Obiecujesz? — szepnęła.

— Daję ci słowo. Postąpiłaś właściwie, najdroższa. Twoja krew uratowała jej życie.

Afrodyta na chwilę zapomniała o swej masce. Potrząsnęła lekko głową, uśmiechając się ze szczerym zdumieniem i sporą dozą sarkazmu.

— Naprawdę nie mam pojęcia, dlaczego wciąż muszę ratować Stevie Rae ten jej wieśniacki tyłek. Mogę tylko przyznać, że byłam naprawdę, ale to naprawdę wredna, więc muszę się teraz cholernie natrudzić, żeby to wyprostować. — Odkaszlnęła i drżącą dłonią otarła czoło.

— Przynieść ci coś do picia? — zapytałam, zastanawiając się, o czym oni do diabła gadali, lecz nie pytając, bo było oczywiste, że nie chcą tego zdradzać wszystkim obecnym.

— Tak — zaskoczyła mnie Stevie, odpowiadając zamiast Afrodyty.

— Oto koszula — odezwał się Damien, podchodząc do łóżka. Kiedy zobaczył, że Stevie, która już nie chłeptała, tylko popijała ze szklanki, jest półnaga, szybko odwrócił wzrok.

— Dzięki. — Rzuciłam mu szybki uśmiech, wzięłam koszulę i rzuciłam ją przyjaciółce. Potem spojrzałam na Bliźniaczki. Wypita krew zaczynała już krążyć mi w żyłach i wyczerpanie, które odczuwałam po przywołaniu pięciu żywiołów i kierowaniu nimi podczas ucieczki z Domu Nocy, w końcu na tyle osłabło, że znów mogłam w miarę jasno myśleć.

— No dobra, dajcie tu krew i wino. Macie drugą szklankę dla Afrodyty?

Nim zdążyły odpowiedzieć, odezwała się sama Afrodyta.

— Nie, nie chcę krwi. Mogę ją określić tylko jednym słowem: ohyda. Ale z chęcią napiję się alkoholu.

— Nie przyniosłyśmy drugiej szklanki — rzekła Erin. — Będzie musiała pić z butelki jak jakaś wieśniara.

— Sorki — mruknęła nieszczerze Shaunee, podając Afrodycie wino. — Opowiesz nam, jak to jest być człowiekiem, któremu wampir spija krew?

— No właśnie, otwarte umysły bardzo chcą się tego dowiedzieć, bo wyglądałaś, jakby ci było dobrze, a jakoś nie słyszałyśmy, żebyś zmieniła orientację — dodała Erin.

— Mam rozumieć, że nie uważałyście na zajęciach z socjologii wampirskiej, Panny Zrosłomóżdżki? — zapytała Afrodyta, po czym przechyliła butelkę i napiła się.

— Ma rację — powiedział Damien. — Czytałem rozdział o fizjologii w podręczniku do wiedzy o adeptach. W ślinie wampira są koagulanty, antykoagulanty i endorfiny, które działają na ośrodki przyjemności w mózgu zarówno ludzkim, jak i wampirskim. Naprawdę powinnyście bardziej uważać na lekcjach. Szkoła nie służy wyłącznie do spotkań towarzyskich — zakończył wyniośle, a Jack entuzjastycznie pokiwał głową.

— Wiesz, bliźniaczko, biorąc pod uwagę całą tę masakrę, która się rozgrywa na górze, wypuszczenie upadłego anioła i jego zbirów oraz panikę w Domu Nocy, chyba przez jakiś czas będziemy musiały się obyć bez szkoły — zauważyła Shaunee.

— Doskonale, bliźniaczko — podchwyciła Erin. — A to oznacza, że królowa Damiena i jej mądrości do niczego nam się nie przydadzą.

— W takim razie może... no nie wiem, przytrzymamy ją i powyrywamy jej trochę włosów? Jak sądzisz? — nakręcała się Shaunee.

— Brzmi nieźle.

— Rewelacja. Piję tanie czerwone wino z gwinta, panna wieśniara znów mnie pogryzła, a teraz jeszcze mam być świadkiem wewnętrznych walk waszego baraniego stadka —jęknęła Afrodyta, z powrotem wcielając się w rolę wrednej jędzy. Westchnęła dramatycznie i klapnęła na skraj łóżka obok Dariusa. — Cóż, bycie człowiekiem oznacza przynajmniej, że prawdopodobnie zdołam się upić. Może dam radę pozostawać w tym stanie przez jakieś dziesięć najbliższych lat.

— Na to nie mam dość wina.

Wszyscy inni podnieśli głowy, by spojrzeć na wchodzącą do pokoju czerwoną adeptkę, ale ja przysłuchiwałam się sprzeczce (i szykowałam do tego, żeby wkroczyć i kazać wszystkim się zamknąć), więc zauważyłam, jak przez twarz Afrodyty przemknęło coś przypominającego kombinację zażenowania i zakłopotania. Szybko jednak się pozbierała i oznajmiła spokojnie:

— Baranki, przedstawiam wam Venus. Szajbuski nieroz-łączki i Damien powinni pamiętać moją byłą koleżankę z pokoju, która zmarła mniej więcej pół roku temu.

— Cóż, wygląda na to, że pogłoski o mojej śmierci były przedwczesne — stwierdziła lekkim tonem ładna blondynka. Potem stało się coś dziwnego: Venus zamarła i zaczęła niuchać w powietrzu. Całkiem dosłownie: uniosła brodę i wzięła kilka krótkich, gwałtownych wdechów, zwrócona w stronę Afrodyty. Pozostali czerwoni adepci stojący w zbitej gromadce za jej plecami zrobili to samo. Niebieskie oczy Venus się rozszerzyły. — No, no... a to niespodzianka — mruknęła z rozbawieniem.

— Venus, nie... — zaczęła Stevie Rae, lecz Afrodyta jej przerwała:

— Daj spokój. Po co robić z tego tajemnicę?

— Zaskakujące! — kontynuowała z wrednym uśmieszkiem blondynka. — Stevie Rae i Afrodyta się skojarzyły!

ROZDZIAŁ CZWARTY

Musiałam z całej siły zacisnąć szczęki, żeby nie krzyknąć ze zdumienia tak jak Bliźniaczki.

— Ojejku! Skojarzyły się! Serio? — wykrzyknął Jack.

Afrodyta wzruszyła ramionami.

— Na to wygląda.

Moim zdaniem powiedziała to stanowczo zbyt luzacko, zdecydowanie unikając spojrzenia w kierunku Stevie Rae, ale wszyscy inni w pokoju chyba dali się nabrać na jej pozorną obojętność.

— O w mordę jeża! — wyjąkała Shaunee.

— Raczej w mordę słonia, bliźniaczko! — poprawiła ją Erin i obie zaniosły się na wpół histerycznym chichotem.

— To rzeczywiście ciekawe — powiedział głośno Damien, przekrzykując chichoczące dziewczyny.

— Owszem, ciekawe — przyznał Jack — i kompletnie zwariowane.

— Wygląda na to, że przeznaczenie w końcu dopadło Afrodytę. — Venus uśmiechnęła się szyderczo, co spowodowało, że jej ładna twarz nabrała gadziego wyrazu.

— Venus, ona przed chwilą uratowała mi życie. Znowu. Naprawdę nie powinnaś się z niej nabijać — skarciła ją Stevie Rae.

Afrodyta w końcu zdołała na nią spojrzeć.

— Nie zaczynaj.

— Nie zaczynać czego? — zapytała Stevie.

— Bronić mnie! To pieprzone Skojarzenie w zupełności mi wystarczy! Nie-życzę-sobie-żebyś-się-ze-mną-spoufalała — wycedziła każde słowo po kolei.

— Twoje wredne podejście tego nie zmieni — odparła Stevie.

— Słuchaj, zamierzam się zachowywać, jakby to się w ogóle nie zdarzyło. — Bliźniaczki znów zachichotały, a ona łypnęła na nie groźnie. — Szajbuski nierozłączki, jeśli nie przestaniecie się ze mnie nabijać, znajdę jakiś sposób na uduszenie was we śnie.

Shaunee i Erin oczywiście gruchnęły jeszcze głośniejszym śmiechem.

Afrodyta zwróciła się twarzą do mnie.

— No więc, jak już mówiłam, zanim mi wielokrotnie niegrzecznie przerwano: upierdliwa Venus, przedstawiam ci Zoey, cudowną adeptkę, o której zapewne wiele słyszałaś, i Dariusa, Syna Ereba, którego nie będziesz podrywać, oraz Jacka. On z kolei nie będzie podrywał ciebie, a to głównie dlatego, że jest stuprocentowym gejem. Jego druga połowa to Damien, który w tej chwili gapi się na mnie jak na jakiś pieprzony eksperyment naukowy. Bliźniaczki, które zaraz popękają ze śmiechu, już znasz.

Czując na sobie wzrok Venus, zdołałam oderwać oczy od Afrodyty (skojarzonej! ze Stevie Rae!) i przenieść go na jej dawną przyjaciółkę. Rzeczywiście gapiła się na mnie tak natrętnie, że od razu przyjęłam postawę obronną. Nim zdążyłam się zastanowić, czy moja negatywna reakcja na nią wynika z tego, że jest (niewątpliwie) wredną krową i że kręciła się po tunelach z Erikiem, czy z tego, że generalnie mam złe przeczucia co do czerwonych adeptów, Venus się odezwała:

— Spotkałam się już kiedyś z Zoey, ale nieoficjalnie. Gdy ją ostatnio widziałam, próbowała nas zabić.

Wsparłam rękę na biodrze i spojrzałam w jej zimne niebieskie oczy.

— Skoro już jesteśmy przy wspomnieniach, to pozwól, że poprawię ci pamięć. Nie próbowałam nikogo zabić. Próbowałam uratować nastolatka, którego wy chcieliście zjeść. W odróżnieniu od was zdecydowanie wolę spożywać naleśniki z czekoladą niż piłkarzy.

— To nie przywróci życia dziewczynie, którą zabiłaś — odparła Venus, a czerwoni adepci za jej plecami poruszyli się niespokojnie.

— Zo, ty naprawdę kogoś zabiłaś? — zdziwił się Jack.

Otworzyłam usta, żeby odpowiedzieć, ale Venus była szybsza.

— Owszem. Zabiła Elizabeth Bez Nazwiska.

— Musiałam — odparłam po prostu, zwracając się do Jacka, a ignorując Venus i jej czerwonych kumpli, choć ich obecność powodowała, że włoski na karku stawały mi dęba. — Inaczej ani Heath, ani ja nie wyszlibyśmy stąd żywi. — Potem spojrzałam znów na Venus. Miała w sobie jakieś lodowate piękno. Wyglądała elegancko i seksownie w obcisłych markowych dżinsach i prostym bezrękawniku z trupią czaszką z kryształków. Włosy miała długie i gęste, w złocistym odcieniu. Innymi słowy, była zdecydowanie dość atrakcyjna, by się kumplować z Afrodytą, a to mówi samo za siebie, bo Afrodyta to chodzący ideał urody. I Venus, tak samo jak ona, bez wątpienia była wredną francą, niekoniecznie dopiero po śmierci i zmartwychwstaniu. Zmrużyłam oczy. — Mówiłam wam, żebyście się wycofali i wypuścili nas stąd. Nie zrobiliście tego. Zrobiłam to, co musiałam, żeby ochronić kogoś, na kim mi zależało. I lepiej, żebyście wiedzieli, że jeśli ponownie znajdę się w takiej sytuacji, znów to zrobię. — Przeniosłam wzrok na stojących za nią adeptów, tłumiąc w sobie chęć przywołania wiatru i ognia, by nadały moim słowom większą moc.

Venus gapiła się na mnie spode łba.

— Słuchajcie no, musicie się nauczyć współpracować. Zapomnieliście, że cały świat na zewnątrz może na nas polować, a jeśli nawet niecały, to przynajmniej panosząca się po nim horda potworów? — Stevie Rae miała zmęczony głos, ale w miarę przypominała dawną siebie. Usiadła, ostrożnie prostując swoją koszulkę z Dixie Chicks i powoli wspierając się na poduszkach, które ułożył za jej plecami Darius. — No więc, jak by powiedział Tim Gunn w Project Runway, do dzieła!

— Ojej, uwielbiam ten program! — rozpromienił się Jack.

Usłyszałam, jak niektórzy z czerwonych adeptów wydają pomruki aprobaty, i stwierdziłam, że Stevie Rae mogła mieć rację w jednej z naszych dyskusji na temat kiczowatych programów typu talk show: one naprawdę mogą poprawić świat i zaprowadzić pokój wśród ludzi.

— Zgadzam się. Do dzieła. — Choć mój wewnętrzny alarm wciąż ostrzegał, że czerwoni adepci nie są wcieleniami słodyczy i niewinności, uśmiechnęłam się do Stevie Rae, a ona odwzajemniła uśmiech. Najwyraźniej wierzyła, że znajdziemy jakiś sposób na pokojowe współistnienie. Może więc mój system alarmowy włączył się niepotrzebnie tylko dlatego, że Venus była wredna, a nie dlatego, że wszyscy oni byli wcielonym złem.

— Świetnie. W takim razie czy mogłabym prosić o do-lewkę krwi i wina? Ze zdecydowaną przewagą krwi. — Stevie wyciągnęła pustą szklankę w kierunku Bliźniaczek, które z ulgą przesunęły się w stronę jej łóżka, oddalając się od czerwonych adeptów. Zauważyłam, że Damien i Jack, a także towarzysząca im Cesarzowa, również zdołali się zbliżyć do miejsca, w którym stałam. — Dzięki — kontynuowała

Stevie, gdy Erin wzięła od niej szklankę. — W szufladzie znajdziecie nożyczki, żebyście nie musiały otwierać woreczków zębami. — Przewróciła oczami w moim kierunku.

Gdy Erin i Shaunee zajęły się dolewaniem do szklanki wina i krwi, Stevie przyjrzała się grupce czerwonych adeptów.

— Słuchajcie, przecież już o tym rozmawialiśmy. Mu-sicie się postarać być mili dla Zoey i pozostałych adeptów. — Zerknęła na Dariusa i poprawiła się: — To znaczy adeptów i wampirów.

— Hej, przepraszam. Przepuśćcie mnie.

Na dźwięk głosu Erika natychmiast stałam się czujna. Gdyby tylko ktoś (Venus) spróbował go ugryźć, ktoś (ja) skopałby temu komuś tyłek. Kropka.

Ignorując panujące w pokoju napięcie, Darius zwrócił się do Erika:

— I co mówią w radiu o wydarzeniach na górze?

Erik pokręcił głową.

— Nic nie złapałem. Poszedłem nawet na górę, do piwnicy, ale słychać tylko szum. Komórka też nie działa. Słyszałem parę grzmotów i widziałem potężne błyskawice. Wciąż pada i robi się coraz zimniej, więc wkrótce pewnie będziemy mieli gołoledź. Do tego zerwał się potworny wiatr. Nie byłem w stanie stwierdzić, czy to naturalne zjawisko pogodowe, czy też wywołał je Kalona i te ptaszyska. Tak czy owak, pewnie przez to radio i stacje przekaźnikowe nie mają łączności. Pomyślałem, że powinniście to wiedzieć, więc wróciłem. — Przeniósł wzrok z Dariusa na uwolnioną od strzały Stevie Rae i uśmiechnął się. — Wyglądasz lepiej.

— Afrodyta ją uratowała, pozwalając jej spijać swoją krew — poinformowała go Shaunee i zachichotała.

— I teraz są skojarzone — dokończyła szybko Erin, wtórując śmiechem przyjaciółce.

— No co wy?... Żartujecie? — zapytał, kompletnie oszołomiony.

— Nie — odparła słodko Venus. — Nie żartują.

— O. Cóż. To bardzo ciekawe. — Widziałam, jak Eriko-wi drżą usta, gdy patrzył na Afrodytę, która całkowicie go ignorując, jakby nigdy nic popijała wino prosto z trzymanej w ręku butelki. Erik zamaskował serdeczny śmiech kaszlnięciem i przeniósł wzrok na Venus. Oczy mu rozbłysły i powitał ją skinieniem głowy, wracając do swojej zwykłej roli sympatycznego, uwielbianego luzaka. — Miło cię znowu widzieć, Venus.

— Erik... — mruknęła ze zwierzęcym uśmiechem, za który miałam ochotę zgnieść ją jak robaka.

— Afrodyta miała rację: wszyscy musimy się poznać — rzekła Stevie Rae i zanim ta zdążyła coś powiedzieć, kontynuowała: — I wcale nie mówię tego z powodu naszego Skojarzenia.

— Mogłabyś wreszcie przestać do tego wracać — burknęła Afrodyta.

Stevie mówiła dalej, jakby jej nie słyszała.

— Uważam, że uprzejmość to doskonała cecha, a prezentacje zawsze są uprzejme. Znacie już Venus — powiedziała. — Zacznę więc od Elliotta.

Rudzielec wystąpił naprzód. Będę szczera: śmierć i zmartwychwstanie ani trochę nie wyszły mu na dobre. Nadal był pucołowaty i blady, z szopą skudlonych marchewkowych włosów sterczących pod najdziwniejszymi kątami.

— Elliott — przedstawił się.

Wszyscy skinęli mu głowami.

— Teraz Montoya — ciągnęła Stevie Rae.

Niski, groźnie wyglądający Latynos w spadających z tyłka portkach i z kolczykami w wielu miejscach kiwnął głową, potrząsając ciemną czupryną.

— Cześć — powiedział z ledwo dosłyszalnym obcym akcentem i zaskakująco uroczym ciepłym uśmiechem.

— A to Shannon Compton — mówiła dalej Stevie, wypowiadając imię i nazwisko jednym tchem, tak że zabrzmia-ły jak Shannoncompton.

— Shannoncompton? Hej, to nie ty czytałaś główny fragment Monologów waginy na zeszłorocznym szkolnym przedstawieniu? — zapytał Damien.

Ładna twarz dziewczyny pojaśniała.

— Tak, ja.

— Pamiętam to, bo uwielbiam te monologi. Są takie inspirujące — rzekł entuzjastycznie Damien. — I wkrótce po występie... no cóż... — Umilkł nagle, wiercąc się niespokojnie.

— Umarłam? — podpowiedziała usłużnie.

— W istocie — przytaknął Damien.

— O rany. To fatalnie — wtrącił Jack.

Afrodyta westchnęła ciężko.

— Przecież ona zdążyła już ożyć, debile.

— A to jest Sophie — powiedziała szybko Stevie Rae, marszcząc brwi pod adresem wyraźnie już podpitej Afrodyty.

Z grona czerwonych adeptów wystąpiła wysoka brunetka, uśmiechając się nieśmiało, ale przyjaźnie.

— Cześć.

Pomachaliśmy jej i odpowiedzieli „cześć”. Teraz, gdy czerwoni nabrali cech indywidualnych (i nie rzucali się na nas z zębami, przynajmniej chwilowo), zaczynali robić na mnie lepsze wrażenie.

— Następny jest Dallas. — Na dźwięk swojego imienia chłopak jakby się uwiesił na stojącej przed nim Venus i wymamrotał coś przypominającego „cześć’. Wyglądałby zupełnie niepozornie, gdyby nie błysk inteligencji w oczach i flirciarski uśmiech posłany Stevie Rae. Aż zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem ich coś nie łączy. — Urodził się w Houston, co w kontekście imienia bardzo nas wszystkich dziwi — kontynuowała Stevie.

Chłopak wzruszył ramionami.

— Ojciec lubi rozpowiadać jakąś żenującą historyjkę o tym, że starzy zrobili mnie w Dallas. Nigdy nie chciałem poznać szczegółów.

— Seks między rodzicami, ble! — rzuciła Shaunee.

— Ohyda! — poparła ją Erin.

Wśród czerwonych adeptów rozległ się cichy śmiech, jeszcze bardziej łagodząc napięcie między naszymi dwiema grupami.

— Teraz Anthony, na którego wszyscy mówią Ant.

Ant pomachał nam niezdarnie.

— Cześć — mruknął.

Nie miałam wątpliwości, dlaczego nazywają go Ant, czyli Mrówka. Był malutki. No wiecie, należał do tych, którzy mając czternaście lat, gdy powinni już być po mutacji, wciąż wyglądają na dziesięć.

Potem, jakby chciała nam zaoferować jak największy kontrast, Stevie wskazała następnego chłopaka.

— A to Johnny B.

Johnny B. był wysoki i dobrze zbudowany. Przypominał mi Heatha nie tylko z powodu atletycznej postury, ale też bi-jącej od niego swobody i pewności siebie.

— Hej — powiedział, błyskając białymi zębami i bez żenady przyglądając się Bliźniaczkom, które uniosły brwi i odpowiedziały podobnie zaciekawionymi spojrzeniami.

— Teraz Gerarty, najlepsza artystka, jaką w życiu znałam. Zabrała się już do dekorowania części tuneli. Będą wyglądały naprawdę super. — Stevie Rae uśmiechnęła się promiennie do kolejnej blondynki, tyle że tym razem ani wysokiej, ani podobnej do Barbie. Gerarty była ładna, lecz jej włosy miały raczej barwę mydlin niż platyny i były wycie-niowane warstwowo w stylu lat 70. Skinęła nam głową, ale wyglądała na speszoną.

— I wreszcie Kramisha.

Z gromady wyłoniła się ciemnoskóra dziewczyna, żywy dowód na to, że byłam do tej pory całkowicie zaślepiona Venus, Afrodytą i Stevie Rae, bo tylko to tłumaczyło fakt, że nie dostrzegłam jej wcześniej. Miała na sobie dopasowaną ja-snożółtą koszulę z dużym dekoltem, spod którego wyglądał czarny koronkowy stanik; do tego wysokie obcisłe dżinsy do łydek spięte szerokim skórzanym pasem i pasujące do nich masywne złote buty. Włosy miała geometrycznie obcięte, postawione w krótki czub i na połowie głowy ufarbowane na jaskrawy pomarańcz.

— Od razu wam mówię, że nie wpuszczam nikogo do swojego wyra — oznajmiła, kiwając czubem i wyglądając jednocześnie na znudzoną i wkurzoną.

— Kramisho, już milion razy ci mówiłam, żebyś nie robiła wielkiego halo z czegoś, co nie jest istotne — rzekła Stevie Rae.

— Chcę po prostu postawić sprawę jasno — odparła Kramisha.

— Dobrze. Już wszyscy wiedzą. — Stevie umilkła, po czym spojrzała na mnie wyczekująco.

— To wszystko, jeśli chodzi o moich ludzi.

— Zatem nie ma tu więcej czerwonych adeptów? — zapytał Darius, nim zaczęłam prezentację naszej grupy.

Stevie przygryzła policzek.

— Nie — powiedziała, nie patrząc mu w oczy. — Przedstawiłam całą swoją ekipę.

No jasne. Od razu poznałam tę jej minę, którą robiła zawsze, gdy nie mówiła całej prawdy. Kiedy jednak na mnie spojrzała, miała w oczach nieme błaganie, więc zrezygnowałam z dalszych pytań i postanowiłam milczeć, dopóki nie znaj-dziemy się sam na sam, a wtedy wydobyć z niej tę prawdę.

Odłożenie na później przepytania Stevie Rae nie oznaczało wcale, że po raz kolejny w mojej głowie nie odezwał się natarczywy alarm. Z czerwonymi adeptami zdecydowanie było coś nie tak. Coś bardzo, ale to bardzo nie tak.

Odkaszlnęłam.

— Zacznę od siebie. Jestem Zoey Redbird. — Starałam się mówić uprzejmie i zwyczajnie, choć w duchu daleko mi było do poczucia normalności.

— Opowiadałam wam o Zoey — wtrąciła Stevie Rae. — Ma dar komunikacji ze wszystkimi pięcioma żywiołami i to dzięki jej mocy przeszłam Przemianę, a my wszyscy odzyskaliśmy człowieczeństwo. — Zauważyłam, że mówiąc te słowa, Stevie patrzy prosto na Venus.

— Tak naprawdę to stało się nie tylko dzięki mnie. Bardzo przyczynili się do tego moi przyjaciele. — Wskazałam Afrodytę, która nadal popijała wino prosto z butelki. — Zapewne znacie Afrodytę. Wróciła do ludzkiej postaci, co nie znaczy, że stała się zwyczajnym człowiekiem — powiedziałam, nie wdając się w szczegóły i całkowicie unikając wzmianki o jej niedawnym Skojarzeniu ze Stevie Rae.

Afrodyta prychnęła, ale powstrzymała się od komentarza.

— To Erin i Shaunee, Bliźniaczki. Erin ma dar komunikacji z wodą, a Shaunee z ogniem. — Bliźniaczki kiwnęły głowami i powiedziały „cześć”. — Damien i Jack to para — kontynuowałam. — Damien komunikuje się z powietrzem. Jack jest specjalistą od sprzętu audiowizualnego.

— Cześć — rzeki Damien.

— Cześć wszystkim — dodał Jack, po czym uniósł torbę, którą trzymał w ręku. — Zrobiłem kanapki. Macie ochotę?

— Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, co tu robi ten pies? — zapytała Venus, kompletnie ignorując przyjacielskie zabiegi Jacka.

— Jest mój — powiedział Jack, pochylając się i głasz-cząc miękkie uszy Cesy.

— Cesarzowa zostaje z Jackiem — wtrąciłam stanowczo, mierząc Venus chłodnym spojrzeniem i myśląc, że z radością udusiłabym ją smyczą. Potem przystąpiłam do dalszej prezentacji. — A to Erik Night.

— Pamiętam cię z zajęć teatralnych — wyrwała się Shan-noncompton, natychmiast się rumieniąc. — Jesteś sławny!

— Cześć, Shannon — odparł Erik z sympatycznym uśmiechem. — Miło cię znów widzieć.

— Ja też cię pamiętam. Chodziłeś z Afrodytą — dodała Venus.

— To już przeszłość — rzuciła szybko Afrodyta, zerkając wymownie na Dariusa.

— Najwyraźniej. Nie jesteś już adeptem — zauważyła Venus jedwabistym głosem, w którym pobrzmiewało zdecydowanie nadmierne zainteresowanie. — Kiedy przeszedłeś Przemianę?

— Dopiero parę dni temu — powiedział. — Miałem jechać do europejskiej akademii teatralnej, ale Szechina poprosiła mnie o tymczasowe przejęcie zajęć w Domu Nocy po profesor Nolan.

— O kurczę, wiedziałam, że ta kapłanka kogoś mi przypomina. To naprawdę była ona! — wykrzyknęła Shannon-compton. — Zobaczyłam ją, zanim ruszyła w stronę tego gościa ze skrzydłami i... — Umilkła, skubiąc paznokciami wargę.

— I została zabita przez Neferet — dokończyłam bez ogródek.

— Jesteś tego pewna? — zapytał Darius.

— Szechina nie żyje. Widziałam, jak Neferet ją zabija. Myślę, że uczyniła to mocą umysłu — powiedziałam.

— Królowa Tsi Sgili — mruknął Damien. — A więc to prawda...

— Musicie mi to wszystko wyjaśnić — zażądał szorstko Darius.

— A to nasz Syn Ereba, Darius — przedstawiłam go.

— Racja — poparła Dariusa Stevie Rae. — Musicie nam wytłumaczyć, co właściwie się dzisiaj stało.

— Nie tylko dzisiaj — dodał wojownik, wpatrując się w naszą gromadkę. — Jeśli mam was chronić, potrzebuję informacji. Muszę wiedzieć o wszystkim, co się tu dzieje.

— Zgoda — podchwyciłam niesamowicie szczęśliwa, że mamy w swoim gronie doświadczonego Syna Ereba.

— Możemy rozmawiać przy jedzeniu — wtrącił Jack. Spojrzałam na niego, a on uśmiechnął się szeroko. — Wspólne jedzenie zawsze pomaga. Przy posiłku wszystko staje się lepsze.

— Chyba że samemu jest się posiłkiem — wymamrotała Afrodyta.

— Jack ma rację — rzekła Stevie Rae. — Weźcie sobie z kuchni skrzynie do siedzenia, czipsy i co tam chcecie. Pojemy i pogadamy.

— Czy „co tam chcecie” oznacza krew? — zapytała Venus.

— Owszem — przyznała spokojnie Stevie Rae, najwyraźniej nie chcąc robić z tego wielkiej sprawy.

— Dobra. Przyniosę trochę — zaoferowała się Venus.

— Jak będziesz brała krew, weź też dla mnie trochę wina — zażyczyła sobie Afrodyta.

— Wiesz, że nie przepadam za działalnością charytatywną, więc będziesz musiała mi je oddać — zauważyła Venus.

— Pamiętam — przyznała Afrodyta. — A ty powinnaś pamiętać, że spłacam długi.

— Cóż, kiedyś tak było, ale wygląda na to, że się zmieniłaś.

— No co ty? Czyżbyś właśnie zauważyła, że stałam się człowiekiem?

— Nie o to mi chodzi. Po prostu oddaj wino — ucięła Venus i wyszła.

— Hej, wy czasem nie mieszkałyście razem w pokoju? — zapytała Stevie Rae.

Afrodyta nie zareagowała. Miałam ochotę nią potrząsnąć i wrzasnąć: „To że nie będziesz z nią gadać ani na nią patrzeć, nie przełamie waszego Skojarzenia!”.

— Owszem — przerwał ciszę Erik, tym samym przypominając mi o tym, że skoro był związany z Afrodytą, z pewnością też dobrze znał jej współmieszkankę. Być może za dobrze.

— Co z tego? Świat się zmienia. — Afrodyta w końcu odzyskała głos.

— Raczej ludzie — sprostowałam, odrywając wzrok od Erika.

Afrodyta spojrzała mi prosto w oczy, wykrzywiając usta w smutnym szyderczym uśmiechu.

— Cholernie dobrze powiedziane.

ROZDZIAŁ PIĄTY

— Mamy masło orzechowe i dżem, mortadelę i plaster-kowany przetworzony ser — oznajmił Jack, wypowiadając ostatnie trzy słowa tak, jakby niechętnie oferował do zjedzenia robaki i błoto. — Do tego mój osobisty koktajl szefa kuchni: biały chleb z majonezem, masłem orzechowym i sałatą.

— Ohyda — podsumowała Shaunee.

— Odwaliło ci? — dodała Erin.

— Dziwak z tego małego gejaska — podsumowała Kra-misha, biorąc kanapkę z mortadelą i serem.

Bliźniaczki pokiwały głowami, chrząkając potakująco i siadając obok niej na najbliższej skrzyni.

Jack wyglądał na śmiertelnie obrażonego.

— Moim zdaniem jest bardzo smaczny. Powinniście go przynajmniej spróbować, zanim skrytykujecie.

— Ja spróbuję — powiedziała słodko Shannoncompton.

— Dzięki. — Jack z promiennym uśmiechem podał jej kanapkę owiniętą w serwetkę.

Przez dłuższą chwilę słychać było głównie szelest papieru. Wszyscy tłoczyli się w pokoju Stevie, brali kanapki i podawali sobie paczki czipsów. Byłam zdumiona na widok takiej ilości jedzenia, przekąsek i coli (owszem, coli!), któ-re dość surrealistycznie wyglądały w towarzystwie butelek czerwonego wina i woreczków krwi. Siedziałam na łóżku z Afrodytą, Dariusem i Stevie Rae, która z każdą minutą wyglądała lepiej. Słuchając mlaskania i gadania adeptów, nagle odniosłam wrażenie, że siedzimy w jakimś zrujnowanym budynku na terenie Domu Nocy, a nie w tunelu pod miastem, gdzie znaleźliśmy się w wyniku nieodwracalnych zmian w naszym życiu. Przez tę chwilę byliśmy po prostu grupą nastolatków spędzających razem czas.

— A teraz mówcie, co wiecie o istocie, która wyłoniła się spod ziemi, i o ptakach, które ze sobą przy wiodła — zażądał Darius, natychmiast burząc moją wątłą fasadę bezpieczeństwa, która runęła jak domek z kart.

— Niestety niewiele o nich wiemy poza tym, co powiedziała nam moja babcia. — Przełknęłam ślinę, czując nagły ucisk w gardle. — A ona jest w śpiączce, więc nie może nam teraz zbytnio pomóc.

— Ojej, Zo! Tak mi przykro! Co się stało? — wykrzyknęła Stevie Rae, dotykając mojego ramienia.

— Według oficjalnej wersji miała wypadek samochodowy. W rzeczywistości spowodowały go Kruki Prześmiewcy, bo zbyt wiele o nich wiedziała — wyjaśniłam.