Ebook Mój książę mobi,epub

e córeczkom bogatych tatusiów? Wtedy właśnie gospodyni przyjęcia podsunęła mu pod nos prezent, na który czekał. Wianuszek otaczających go kobiet instynktownie cofnął się o pół kroku. Przedstawiona mu kobieta była wyższa niż reszta, a anielskie rysy twarzy w pełni odpowiadały jej imieniu. Lekko zaróżowiona skóra promieniała blaskiem. Zbyt ciemna, by nazwać ją alabastrową, i zbyt jasna, by wpadać w tony oliwkowe. Mogłaby być jedną z muz, pomyślał, wpadając w poetycki nastrój. Kto zresztą oparłby się tak idealnej figurze, zmysłowym ustom i oczom w kolorze zawartym pomiędzy szarością a zielenią. Był przekonany, że gdyby wydostali się z duszącego obłoku perfum o najróżniejszych nutach zapachowych, Trella Sauveterre pachniałaby świeżością miękkiego mchu i czystością krystalicznego potoku górskiego. Była prawdziwym brylantem w koszyku wypełnionym cyrkoniami. Kobietą fascynującą, złożoną z kontrastów i odcieni. Gdy to zrozumiał, zrobiło mu się żal, że nie będzie miał okazji ich wszystkich zgłębić. Ale takie było życie. Brał z niego tyle, ile mógł i kiedy mógł. Dziś weźmie ją, grazie mille. - Dobry wieczór. - Pochylił się nad wyciągniętą w jego stronę dłonią i musnął ustami aksamitną skórę. - To prawdziwy zaszczyt panią poznać. - Proszę nie żartować - odparła. - To zaszczyt, ale dla mnie. - Posadziłam was przy stole dla VIP-ów - wtrąciła Clair. - Możecie już tam iść, zaraz zaczynamy. Czy wszyscy zapoznali się z katalogiem aukcji? - zwróciła się do grupki kobiet, która stopniała w wyniku niespodziewanego pojawienia się Angelique. Pytanie nie zniechęciło jednak tych najbardziej wytrwałych, w tym rudowłosej piękności z bardzo zdeterminowaną miną. Xavier westchnął w duchu, gdy posłała mu słodkie spojrzenie, po czym zaczepnym tonem zadała pytanie: - Angelique, co słychać u twojej siostry? Nadal nie wychodzi z domu? Teraz sobie przypomniał, skąd zna nazwisko Sauveterre. Znał oczywiście tragiczną historię rodziny. Jedną z bliźniaczek porwano, gdy była dzieckiem. Potem podobno zwariowała i przestała się pokazywać publicznie. Xavier nie przykładał większej wagi do plotek, ale był ciekaw, jak Angelique wybrnie z próby wyprowadzenia ją z równowagi. Ta zaś uniosła brodę i obrzuciła rudowłosą lodowatym spojrzeniem. - Doskonale, dziękuję za pamięć, Z kim mam właściwie przyjemność? Rudowłosa cofnęła się lekko stropiona. - Lady Wanda Graves. - Dodam panią do listy - odrzekła z rezerwą, a następnie zwróciła się do Xaviera. - Poszukamy naszych miejsc? Lady Graves uśmiechnęła się triumfalnie, ale po sekundzie mina jej zrzedła, gdy pojęła, o jaką listę chodzi. Xavier podsunął jej ramię i szepnął do ucha: - Macie swoją czarną listę? - Nasza marka nie jest dla ludzi wścibskich i niewychowanych - odszepnęła. Złośliwość? Bezwzględność? A może obie te cechy naraz? W każdym razie udało jej się go rozbawić. Przypomniał sobie, że siostry miały dom mody. Nigdy specjalnie nie interesował się tą branżą, ale nie mógł nie dostrzec głębokiego rozcięcia sukni sięgającego uda ani misternie wykonanego gorsetu podkreślającego krągłość biustu i smukłe ramiona. - Sama zaprojektowałaś suknię? - Umiem rozpoznać pochlebstwo - ostrzegła. - W takim razie musisz też wiedzieć, że kiedy mówię o sukni, mam na myśli kobietę, która ją nosi. - Naprawdę? - Zerknęła na niego z ukosa. Mógłby przysiąc, że tym razem jej oczy były wyraźnie zielone. Szybko spuściła powieki. Spojrzenie zatrzymało się na szarfie, odcinającej się czerwienią od bieli jedwabnej koszuli. - Ja widzę koronę, a nie mężczyznę. To chyba symbolizuje twoja szarfa, prawda? Trafna obserwacja zaskoczyła go, choć nie powinna. Kobieta, która żyła z mody, na pewno bez trudu rozróżniała takie niuanse. Nagle poczuł, że szarfa, będąca rzeczywiście symbolem jego obowiązków wobec kraju, zaczęła mu ciążyć. Podobnie jak wiadomość, którą przekazała mu rano asystentka, a która dotyczyła księstwa Bonafette, zajmującego niedużą wyspę na Morzu Śródziemnym. Córka panującego tam księcia, Patrizia, odwołała swój ślub z amerykańskim potentatem w branży nieruchomości. Ich zaręczyny stały się właściwie faktem. Znali się od dawna. Potrzebował żony z tytułem. Babka żądała, by się ożenił, aby wreszcie mogła ustąpić z tronu. A Patrizia niewątpliwie była odpowiednim materiałem na królową. - Musi być ci ciężko. Zamyślony, ledwie wyłapał ostatnie pytanie, które dotyczyło zapewne szarfy. Ton zdradził, że nie chodziło o fizyczny ciężar, choć ten rzeczywiście był odczuwalny. Xavier nie szukał współczucia u innych ludzi, a już na pewno nie u kochanek, z którymi spędzał jedną lub najwyżej dwie noce. Na co dzień zachowywał kamienny wyraz twarzy.