Kiedy odchodzą bliscy - ebook

Wstęp

Odejście z tego świata jest sprawą konieczności: kto urodził się, musi także umrzeć. Sam moment odejścia jest ważny, stąd nie jest obojętne, w jakim klimacie ktoś opuszcza świat – czy ma możliwość pojednania się z Bogiem i uporządkowania spraw z ludźmi. Ważna jest również świadomość tych, którzy towarzyszą odchodzeniu, że jest to moment decydujący o wiecznym losie człowieka, o jego zbawieniu.

Pogrzeb, który jest przeżyciem smutnym, dramatycznym, jest także chwilą refleksji, zadumy nad tajemnicą życia i przemijania. Daje również możliwość innego spojrzenia na relacje z otaczającym światem, z najbliższymi. Nieraz przy okazji pogrzebu ożywają dobre wspomnienia, następuje pojednanie w rodzinie czy weryfikacja dotychczasowych relacji z innymi.

Koniec życia wiąże się ze spotkaniami z kapłanami, planowaniem ceremonii pogrzebowej. Ci, którzy pozostali, muszą zatroszczyć się zarówno o godny pochówek zmarłego, jak i jego los wieczny. Stąd obok wskazówek dotyczących spraw związanych z organizacją ceremonii pogrzebowej, dla chrześcijanina ważna jest troska o religijne pożegnanie ze zmarłym i właściwe przeżycie tego rozstania, czyli czasu żałoby.I

Być gotowym do drogi

Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli (...) stanąć przed Synem Człowieczym.

(Łk 21,36)

Duchowa troska o chorych i umierających1

Chorzy

Zatroskany o chorych Chrystus zlecił tę posługę Apostołom. Wypełnia ją również Kościół „zarówno przez opiekę, jaką otacza chorych, jak i przez modlitwę wstawienniczą, którą im towarzyszy” (KKK 1509), a zwłaszcza udzielając sakramentu namaszczenia chorych. Z woli Chrystusa „Kościół mocą Ducha Świętego kontynuuje Jego dzieło zbawienia (...). Jest to celem dwóch sakramentów uzdrowienia: sakramentu pokuty i namaszczenia chorych” (KKK 1421).

Chrystus-Lekarz często żądał od chorych wiary (por. Mk 5,34.36; 9,23). Także Kościół wymaga od proszących o sakramenty ich osobistej wiary.

Ciężko chorzy potrzebują szczególnej łaski Bożej, aby nie upadli na duchu i nie zachwiali się w wierze. Dlatego w sakramencie namaszczenia Chrystus „daje swoim wiernym, dotkniętym chorobą, potężną moc i obronę” (Sakramenty chorych nr 5). Stąd „wierni powinni zachęcać chorych do wezwania kapłana i przyjęcia tego sakramentu”. Chorzy zaś „powinni przygotować się do jego przyjęcia przez dobre dyspozycje” (KKK 1516).

Wierni w stanie choroby są Chrystusowi Panu szczególnie bliscy i spełniają w Kościele „szczególne zadanie”. „Łącząc się z Chrystusem cierpiącym, uświęcają swoją chorobę” i z modlitwy „czerpią siłę do znoszenia cierpień” (Sakramenty chorych nr 43). Przeżywane w tym duchu choroby i złączone z nimi cierpienia przynoszą zbawienne owoce dla Kościoła i świata, a chorych przygotowują na spokojne przejście do domu Ojca.

Odwiedziny chorego i Komunia Święta

Odwiedziny chorego w jego domu przez duszpasterzy przyczyniają się do tego, że obecność kapłana u chorego nie będzie się kojarzyć z jego bliską śmiercią, a jemu samemu ułatwią wybranie odpowiedniego czasu na przyjęcie sakramentu namaszczenia chorych.

W odwiedzaniu chorych duszpasterzy wspomagają osoby życia konsekrowanego, alumni seminariów duchownych, a także osoby świeckie zaangażowane w parafialnej akcji charytatywnej. Odpowiednio przygotowane przez duszpasterzy mogą chorym czytać Pismo Święte i modlić się z nimi, a diakoni i akolici oraz ustanowieni przez biskupa nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej zanosić im Eucharystię. Jeśli chory lub osoba w podeszłym wieku pragnie przyjąć sakrament pokuty i pojednania, informują o tym duszpasterzy.

„Osoby w podeszłym wieku lub złożone jakąś chorobą, jak również ci, którzy się nimi opiekują, mogą przyjąć Najświętszą Eucharystię, chociażby coś spożyli w ciągu godziny poprzedzającej” (KPK kan. 919 § 3).

Sakrament namaszczenia chorych

Przez sakrament namaszczenia chorych i modlitwę kapłana Kościół poleca chorych Chrystusowi, aby ich podźwignął i zbawił (por. Jk 5,14-15; KK 11). Sakrament ten, którego może udzielić jedynie kapłan, „(...) umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci. Dzięki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwości choroby, ale także je przezwyciężać i odzyskać zdrowie, jeśli to jest pożyteczne dla zbawienia jego duszy” (Sakramenty chorych nr 6).

Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej

1 Oprac. na podst. Instrukcji Konferencji Episkopatu Polski dotyczącej posługiwania chorym i umierającym, zatwierdzonej podczas 376. Zebrania Plenarnego KEP w Zakopanem, na mocy Uchwały nr 14/376/2017, z dnia 7 czerwca 2017).