Ebook Więcej niż szczęście mobi,epub

� podczas samotnych spacerów. Miała zawsze tak wiele spraw do przemyślenia. Najbardziej chyba jednak lubiła ćwiczenia na harfie, stanowiącej jej dodatkowy przedmiot w szkole muzycznej. Było to jedno z najmilszych wspomnień: Jesienny zmierzch. Pod stopami szeleszczą zbutwiałe liście, a ona spieszy na spotkanie harfą. Odbiera na portierni klucz od klasy. Biegnie po schodach. Przekręca klucz w zamku. Zapala światło. I od razu wita się z tym pięknym anielskim instrumentem, delikatnie dotykając Nie przepadała za lekcjami, bo wówczas nie była sama. Nie znosiła występów na popisach, gdyż zżerała ją trema. Ale ćwiczenia w pustej To było to! Wszystkie jej przyjemne wspomnienia, związane były z samotnością, co nie znaczy, że nie lubiła bywać w publicznych miejscach. Ale najchętniej sama. Z innymi wiązały się głównie przykre epizody. Zdawało się jej, że uwielbia towarzystwo, spotkania, imprezy czy też plotkowanie przy kawie. A potem nie mogła sobie darować, że w tak idiotyczny sposób marnuje czas, który mogłaby przeznaczyć, na przykład na czytanie lub słuchanie muzyki. Decyzja o wstąpieniu do ,,Solidarności" z pewnością związana była z emocjami związanymi z pierwszą papieską pielgrzymką, gdy to za pośrednictwem telewizji uczestniczyła w żarliwej afirmacji Ojca Świętego, okazywanej przez tłumy biorące udział w nabożeństwach odprawianych przez niego pod gołym niebem. Wstrząsnęły nią wówczas słowa papieskich homilii. Słowa wyrwane z głębi jej duszy. Słowa, których nigdy nie śmiałaby na głos wypowiedzieć. To wtedy zatliła w jej sercu iskra, która rozpaliła płomień, gdy na Śląsku wybuchła ,,Solidarność". Powołała wówczas Zakładowy Komitet Założycielski w katowickim teatrze, w którym wylądowała po ukończeniu krakowskiej szkoły aktorskiej. Nie mogło już być mowy o samotnym spędzaniu wolnego czasu. Pasjonowały ją wszelkie zebrania. Stanowiły dla niej interesujące spektakle z żywą akcją i barwnymi postaciami. A choć ich scenariusz był podobny, zawsze znajdowała w nich nowe wątki i zaskakujące pointy. Ludzie zdarli z twarzy maski. Po tak wielu latach wymuszonego milczenia wyrażali bez osłonek przemyślenia, dawali upust uczuciom, nieustannie dotąd dławionym. Płacili za to wysoką cenę, bo zło, nienawiść i podstęp też zostały do głosu dopuszczone. Odnosiła nieraz wrażenie, że spłoną w ogniu zwalczających się antagonizmów. Czuła, że tylko inny płomień może wchłonąć ów żar sprzeczności, a mianowicie: wszechogarniający ogień miłości do współbraci, łączący w poczuciu szczęścia, jak w finale dziewiątej Symfonii ze słowami ,,Ody do Radości" Schillera. Nic nie było w stanie zmienić jej przekonania, że tylko Duch Miłości może ,,odmienić oblicze tej ziemi". I dlatego tak dobrze czuła się na zebraniach, gdzie intuicyjnie pokonywano uczucie nienawiści i chęć odwetu, w czym pomagały krucyfiksy na ścianach sal, w których się odbywały. Nie rozchodzono się do domów , dopóki nie pojawiło się światełko wskazujące wyjście z tunelu czarnych namiętności. Odtąd wszystko potoczyło się jak w somnambulicznym transie. Z wielkim uczuciem deklamowała patriotyczne wiersze, uświetniając zebrania i Msze święte, odprawiane nie tylko w kościołach, lecz i w halach produkcyjnych oraz cechowniach kopalń. Teraz dopiero poczuła się spełniona, gdyż w teatrze nie miała tej możliwości, była słabą aktorką, dawano jej małe rólki. Zawsze czuła niechęć do polityki i dlatego nie została dziennikarką, jak początkowo zamierzała. Poszła do szkoły aktorskiej, gdyż uwielbiała piękne literackie teksty, zwłaszcza wiersze, które tak wspaniale deklamowała, że w jedenastej klasie zdobyła pierwsze miejsce w konkursie recytatorskim. W dostaniu się na te studia pomogła jej zjawiskowa uroda. Była wysoką, długonogą, niebieskooką blondynką o twarzy madonny. Jednak nie nadawała się do tego zawodu. ,,Pani prędzej rozebrałaby się do naga, niż ujawniła cokolwiek ze swego wnętrza" - stwierdził jeden z jej profesorów na pierwszym roku jej studiów. Jak na piękną aktorkę była paradoksalnie nieśmiała i skromna. Rodzice wpoili jej zasadę: ,,Siedź w kącie, a znajdą cię." Nie potrafiła pchać się na afisz nie uznawała seksu, co dyskredytowało ją w oczach większości reżyserów, którzy obsadzali główne role swoimi kochankami. Owszem, spotykała się z mężczyznami, czasami była zakochana, nawet całowała się namiętnie, lecz nigdy nie dochodziło do zbliżenia. Wciąż doznawała rozczarowania, to zawsze był ,,nie ten" i ,,nie to". Nie przeszkadzało jej to, że na studiach i również później w teatrze traktowana była z tego powodu jak dziwoląg. Bała się, że gdy straci cnotę, to będzie puszczać się na prawo i lewo, jak to czyniły jej koleżanki. Wiedziała, że aktorki wciąż narażone są na