Ebook Mój mąż Żyd mobi,epub

et go­dzin, ży­jąc ,,w te­le­fo­nie". Bu­dzi­li­śmy się ra­zem i za­sy­pia­li­śmy on-line. Eph­ra­im wy­sy­łał mi pio­sen­ki z me­ta­fo­rycz­ny­mi tek­sta­mi na każ­dą oka­zję; wszy­scy wy­ko­nu­ją­cy je ar­ty­ści bez wy­jąt­ku ko­cha­li i tę­sk­ni­li. Tak wy­glą­da praw­da o związ­ku na od­le­głość, kie­dy za­ko­cha­nych dzie­lą trzy ty­sią­ce ki­lo­me­trów. Ta­kie re­la­cje zda­rza­ją się co­raz czę­ściej. Nie­ste­ty po ja­kimś cza­sie któ­raś ze stron wy­mię­ka. Pew­na pani ze służb bez­pie­czeń­stwa izra­el­skich li­nii El Al ma w tym na pew­no ro­ze­zna­nie, bo po pierw­szym py­ta­niu, do kogo lecę do Tel Awi­wu, wie­dzia­ła już, o co da­lej py­tać. - Je­steś z nim w sta­łym kon­tak­cie na What­sAp­pie? Po­każ mi wa­sze roz­mo­wy i zdję­cia. Oj, wi­dzę, że jest tego dużo. Czy to po­waż­na zna­jo­mość? - przy­szpi­li­ła mnie. - W ży­ciu nie moż­na być pew­nym ni­cze­go, pro­szę pani - od­po­wie­dzia­łam. Słoń­ce świe­ci tu­taj 360 dni w roku. Tel Awiw bu­do­wa­no w la­tach 30. w sty­lu Bau­haus. - No fakt - przy­zna­ła mi ra­cję, a po­tem ka­za­ła otwo­rzyć wa­liz­kę. Każ­dy pa­sa­żer le­cą­cy izra­el­ski­mi li­nia­mi musi przejść skru­pu­lat­ną kon­tro­lę, rów­nież ba­ga­żu nada­wa­ne­go. - Co to jest? Wie­ziesz mu na świę­ta ogór­ki ki­szo­ne i śle­dzie z żu­ra­wi­ną?! Sama zro­bi­łaś? To musi być mi­łość! - uśmiech­nę­ła się. - Za­my­kaj wa­liz­kę. Ma­zel tov! Po­zna­li­śmy się z Eph­ra­imem przy­pad­kiem w War­sza­wie. Coś klik­nę­ło i wy­mie­ni­li­śmy się nu­me­ra­mi te­le­fo­nów. Za­czę­li­śmy dzwo­nić do sie­bie i wie­czo­ra­mi roz­ma­wiać. Pod­czas jed­nej z roz­mów wy­szedł na­gle z ini­cja­ty­wą: ,,Przy­jedź zo­ba­czyć Izra­el, bo to naj­pięk­niej­szy kraj na świe­cie". Da­łam się na­mó­wić, ale za­bra­łam ko­le­żan­kę w cha­rak­te­rze przy­zwo­it­ki. Eph­ra­im ob­wiózł nas wte­dy po ca­łej aglo­me­ra­cji te­la­wiw­skiej od Ra­mat Gan po Jafo. Na żywo mia­sto wy­glą­da­ło dość mi­zer­nie. Nie tak pięk­nie, jak mi Eph­ra­im obie­cy­wał. Tel Awiw wy­dał mi się wiel­kim bli­skow­schod­nim ba­za­rem. Cha­otycz­nym, brud­nym, krzy­kli­wym, chwi­la­mi przy­gnę­bia­ją­co brzyd­kim, z po­pa­da­ją­cy­mi w ru­inę bu­dyn­ka­mi w sty­lu Bau­haus. A na­sta­wia­łam się wła­śnie na zo­ba­cze­nie do­mów za­pro­jek­to­wa­nych w Tel Awi­wie w la­tach dwu­dzie­stych przez Ży­dów ucie­ka­ją­cych z Nie­miec przed fa­szy­zmem. Lu­bię pro­sto­tę i dla­te­go lu­bię też styl Bau­haus. Obok jego nędz­nych resz­tek w Tel Awi­wie jak spod zie­mi wy­ra­sta no­wo­cze­sne ob­li­cze mia­sta z dra­pa­cza­mi chmur. ,,Jak dla mnie Tel Awiw to skrzy­żo­wa­nie Wy­szko­wa z No­wym Jor­kiem" - pod­su­mo­wa­ła ko­le­żan­ka. Pod­czas tej pierw­szej wi­zy­ty w Izra­elu nie mo­gły­śmy obie po­jąć, dla­cze­go za mały ta­le­rzyk hum­mu­su trze­ba za­pła­cić aż pięć­dzie­siąt zło­tych. Wy­so­kość cen w sto­sun­ku do ja­ko­ści zwa­la tam z nóg. Przed przy­jaz­dem wy­da­wa­ło mi się, że cał­kiem dużo wie­dzia­łam o tym kra­ju, ale w rze­czy­wi­sto­ści oka­za­ło się, że wła­ści­wie nic. Pierw­sze roz­cza­ro­wa­nie Tel Awi­wem nie znie­chę­ci­ło mnie jed­nak do po­wro­tów. Po tej wi­zy­cie zo­sta­liś­my z Eph­ra­imem parą i za­czę­łam la­tać na rand­ki do Tel Awi­wu. Za­li­cza­łam po­tem ko­lej­no Je­ro­zo­li­mę, Mo­rze Mar­twe, Ma­sa­dę, Ce­za­reę. Je­stem dzien­ni­kar­ką i od za­byt­ków jed­nak bar­dziej in­te­re­su­ją mnie lu­dzie. Przy­glą­da­łam się im na uli­cy. Jeź­dzi­łam cza­sa­mi ce­lo­wo au­to­bu­sa­mi. Pew­ne­go dnia by­łam świad­kiem ta­kiej awan­tu­ry w au­to­bu­sie z byle po­wo­du, że sta­łam z otwar­tą bu­zią. Jed­no­cze­śnie krzy­cza­ło na sie­bie dzie­sięć osób. No­to­wa­łam w gło­wie te mo­men­ty. Jaka by­łam pod­eks­cy­to­wa­na, kie­dy Eph­ra­im za­pro­sił mnie do swo­ich ro­dzi­ców na pierw­szą ko­la­cję sza­ba­so­wą! Nie wie­dzia­łam, cze­go się spo­dzie­wać. Po­peł­ni­łam nie­takt już na wstę­pie, wy­cią­ga­jąc swój wi­de­lec po le­żą­ce na pół­mi­sku kar­czo­chy za­pie­ka­ne z mię­sem. Wy­glą­da­ły tak sma­ko­wi­cie! Eph­ra­im trą­cił mnie wte­dy nogą pod sto­łem. Naj­pierw krót­ka mo­dli­twa, stuk­nię­cie kie­lisz­ka­mi, ży­cze­nie so­bie Shab­bat Sha­lom (hebr. uda­ne­go sza­ba­tu), a do­pie­ro po­tem za­czy­na­my