Kazimierz Orłoś o sobie samym. Urzekająca autobiografia wybitnego prozaika

Autor wspomina swoje dzieciństwo i młodość w Warszawie, które – choć przypadły na lata stalinizmu – były dla niego czasem beztroskim i szczęśliwym. Z pasją przedstawia wejście w dorosłość, pierwsze sympatie i miłości, niepokoje związane z karierą zawodową i odpowiedzialnością za rodzinę. Opisuje wreszcie opór inteligencji przeciwko władzy Polski Ludowej, a także osobistą, dramatyczną historię opozycyjności – wydanie powieści „Cudowna melina” o wszechwładzy partyjnych kacyków i konsekwencje tego twórczego wyboru.

„Niby wszystko było jak dawniej: studia, próby pisania, rytm podobnych dni, wypełnionych podobnymi zajęciami. A jednak wyczuwaliśmy nadchodzące zmiany. Ludzie związani z reżimem, zwłaszcza fanatyczni stalinowcy, przeżywali wstrząs po rewelacjach Chruszczowa. Fala odwilży płynęła do nas ze wschodu, z powieścią Erenburga «Odwilż», z ludźmi, którzy wracali z łagrów. W sierpniu 1955 roku «Nowa Kultura» wydrukowała «Poemat dla dorosłych» Adama Ważyka. Pamiętam, że czytając strofy tego utworu poety – jeszcze do niedawna żarliwego komunisty – przeżyłem szok: czy to możliwe? To był wyraźny sygnał, że nadchodząca zmiana jest nieuchronna. Egzemplarz «Nowej Kultury» z poematem Ważyka na pierwszej stronie schowałem na pamiątkę. Jeszcze dziś, czytany po latach, wydaje się niezwykły. Jako druzgocąca krytyka tego wszystkiego, co działo się pod rządami komunistów” – fragment książki

O Autorze:
Kazimierz Orłoś – wybitny polski prozaik, nowelista i powieściopisarz, scenarzysta, publicysta. Od lat związany z Wydawnictwem Literackim, gdzie wydał m.in. zbiory opowiadań i powieści: „Niebieskiego szklarza” (1996), „Drewniane mosty” (2001), „Dziewczynę z ganku” (2006), „Letnika z Mierzei” (2008), „Bez ciebie nie mogę żyć” (wybór opowiadań, 2010), „Dom pod Lutnią” (2012).