Portret zbiorowy skamandrytów – najbardziej znanej i reprezentatywnej grupy poetyckiej dwudziestolecia międzywojennego.

Książka ta jest pierwszą tak obszerną publikacją przedstawiającą związki „wielkiej piątki” (Tuwima, Słonimskiego, Lechonia, Wierzyńskiego, Iwaszkiewicza) z miastem „gdzie wszystko się zaczęło”. Warszawa była dla nich nie tylko domem, w którym dorastali, ale przede wszystkim przestrzenią realizowania twórczych marzeń, miejscem odnoszenia spektakularnych sukcesów, oraz budowania życiowej stabilizacji.

Debiutowali u progu Drugiej Rzeczypospolitej. Kiedy niecałe trzy tygodnie po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wtargnęli na literacką scenę w kawiarni Pod Pikadorem, byli nie tylko młodzi i zdolni, ale przede wszystkim niecierpliwi, ambitni, spragnieni natychmiastowego sukcesu. W Traktacie poetyckim Czesław Miłosz nazwał ich piękną plejadą. Gombrowicz zazdrościł im sławy i dowodził, że „ci chłopcy” skutecznie „sterroryzowali” warszawską ulicę i prasę.

Autorka Warszawy skamandrytów przedstawia niezwykle barwną galerię postaci, portrety młodych twórców z ich ambicjami i pragnieniami ukazuje na tle przedwojennej stolicy, dynamicznie przeobrażającej się z zaściankowego miasta na granicy Wschodu i Zachodu w prawdziwą kosmopolityczną europejską metropolię.