17 września 1939 roku na Polskę, walczącą od 1 września z niemieckim najazdem, spadła od wschodu agresja sowiecka. Opór Armii Czerwonej stawiły w pierwszej kolejności jednostki Korpusu Ochrony Pogranicza, specjalnej formacji wojskowej utworzonej w 1924 roku do osłony granicy wschodniej. Jednym z symboli walk na Kresach jest obrona linii umocnień nad rzeką Słucz w rejonie wsi Tynne w województwie wołyńskim (dziś na Ukrainie) przez żołnierzy pułku KOP „Sarny” w dniach 18‒21 września. Mimo że polskie schrony nie były w pełni wyposażone, ich załogi bohatersko opierały się oddziałom sowieckiej 60. Dywizji Strzeleckiej wspieranym przez artylerię i broń pancerną ‒ niektóre obiekty zostały wysadzone w powietrze wraz z obrońcami. Sowieci mordowali też jeńców, co potwierdziły prace archeologiczne prowadzone już w XXI wieku. Autor przedstawia ponadto strukturę i służbę KOP na Wołyniu i Polesiu, budowę fortyfikacji oraz szlak bojowy Zgrupowania KOP gen. Orlika-Rückemanna, które z Wołynia, bijąc się z Armią Czerwoną, dotarło aż na Lubelszczyznę i rozwiązało się 1 października 1939 roku.