"Jeśli życie w świecie ma dla człowieka archaicznego wartość religijną, to dlatego, że jest to wynik specyficznego doświadczenia czegoś, co nazwalibyśmy „przestrzenią uświęconą”. W rzeczy samej, dla człowieka religijnego przestrzeń nie jest jednorodna, pewne jej części różnią się jakościowo od innych. Istnieje przestrzeń święta, a więc silna, znacząca; są też inne przestrzenie, nie uświęcone, a więc pozbawione struktury, formy i znaczenia" - tak o sakralizacji przestrzeni pisał Mircea Eliade.