Poezja Macieja Kazimierza Sarbiewskiego, najwybitniejszego twórcy XVII w., nazywanego sarmackim Horacjuszem, była wzorem dla poetów łacińskich i piszących w językach rodzimych. Nadworny kaznodzieja króla Władysława IV Wazy nie unikał w swojej twórczości zagadnień ówczesnego życia politycznego i społecznego ani impresji krajobrazowych. Podejmował jednak głównie problematykę uniwersalną, ogólnoludzką; rozważał miejsce człowieka w świecie, rozdarcie między Fortuną i Złudą a Cnotą, ziemią a niebem, naturą a łaską.