W minionym dwudziestoleciu nastąpił wyraźny wzrost zainteresowania historyków sztuki rzeźbą późnogotycką. Organizowane z rozmachem wystawy, towarzyszące im obszerne katalogi, a także liczne publikacje monograficzne przyczyniły się do znaczącego poszerzenia wiedzy o twórczości wielu artystów, między innymi Hansa Multschera, Mikołaja z Lejdy, Michela Erharta, Michaela Pachera, Wita Stwosza i Tilmana Riemenschneidera - by wymienić tylko tych najbardziej znanych. Prowadzone na szeroką skalę badania i prace konserwatorskie umożliwiły zgłębienie w niespotykanym dotąd stopniu technik i praktyk warsztatowych późnogotyckich mistrzów. Analizie wszelkich aspektów materialnej „substancji" dzieł towarzyszy zainteresowanie ich funkcją i treścią, a także historycznymi i społecznymi okolicznościami ich powstawania.