Niniejsza praca analizuje kwestię tego, w jaki sposób i jak dalece jurysdykcja krajowa poszczególnych państw członkowskich w transgranicznych sprawach upadłościowych jest dzisiaj ograniczana – na rzecz innych państw – przez unijny porządek prawny oraz przez prawo wewnętrzne danego państwa i jakimi kompetencjami w tym zakresie poszczególni członkowie Unii tak naprawdę dysponują.