Wśród poetów Młodej Polski nie miał sobie równych. Utworami jego autorstwa zachwycali się nie tylko miłośnicy liryk, a manifesty światopoglądowe zawarte w jego wierszach pozostawały na ustach wszystkich artystów epoki. Kazimierz Przerwa-Tetmajer, urodzony na Podhalu, od dziecka wychowywany w bliskości z kulturą, bywalec salonów, bohater burzliwych romansów. Za poetę pokolenia uznany został nie bez powodu.
W swych wierszach dawał wyraz znużeniu, smutkowi i rozczarowaniu, które przytłaczały nie tylko jego samego i innych artystów, lecz także znaczną część społeczeństwa końca wieku. Jego przejmująca, pełna niepokoju poezja stała się dokumentem kryzysu wartości i ideałów, „choroby wieku” zwanej dekadentyzmem.
To pesymistyczne przesłanie nie zdominowało jednak twórczości Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Spod jego pióra wyszły też urzekające pięknem liryki miłosne i wyjątkowa w swej formie poezja tatrzańska opiewająca majestat górskiego krajobrazu. Miłość do gór i miłość do kobiet były zgoła odmienne. Pierwsza przywoływała wspomnienie i spokój ducha, druga – prowokowała śmiałością i rozbudzała zmysły...