Wybór poezji gigantów polskiego i europejskiego romantyzmu. Johann Wolfgang Goethe – jeden z najsłynniejszych twórców epoki – tak naprawdę do końca życia pozostał związany z klasycyzmem. Mimo to jego twórczość wywarła ogromny wpływ na kształt literatury romantycznej. Atmosfera tajemnicy i niesamowitości z „Króla Olszyn” jest doskonale widoczna choćby w lirykach Adama Mickiewicza z tomu „Ballady i romanse”. Polscy pisarze początków XIX w. niejednokrotnie wzorowali się także na wierszach innego poety z Weimaru, autora „Ody do radości”, „Rękawiczki”, „Żurawi Ibika” – Friedricha Schillera. Nie mniej sławny, m.in. dzięki „Wędrówkom Childe Harolda”, był lord Byron. Legendę buntownika utrwaliły okoliczności jego śmierci – zmarł na febrę, gdy wspierał powstanie Greków przeciw Turkom. Tragicznie zakończył swoje życie także najwybitniejszy romantyk rosyjski. Aleksander Puszkin zginął w wyniku ran odniesionych w pojedynku, zostały po nim jednak poematy, tragedie i wiersze tak świetne jak „Rusałka”, „Serenada” czy „Mój rodowód”.
W wyborze nie mogło zabraknąć twórczości polskich wieszczów: Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego, a także Cypriana Kamila Norwida, którego oryginalny dorobek jest jednocześnie zwieńczeniem myśli romantycznej i pokonaniem wyznaczonych przez nią granic.