Szkolnictwu z terenów zaboru austriackiego na przełomie XIX/XX wieku poświęcono wiele publikacji, których główną bazą źródłową były zasoby archiwalne. Oryginalność prezentowanej dysertacji polega na tym, że jej autor oparł ją na dużej ilości źródeł pamiętnikarskich i beletrystycznych. Tego typu materiały źródłowe pozwalają odsłonić w życiu szkoły to, czego trudno się doszukać w aktach urzędowych. Praca oparta na memuarystyce ukazuje w sposób autentyczny życie wewnętrzne, obyczaje i atmosferę szkoły oraz odczucia uczniów i nauczycieli. Ukazuje w sposób niezwykle plastyczny ubogą infrastrukturę szkoły, prowadzoną w niej politykę wynaradawiania młodego pokolenia przez władze austriackie, a także stosowane metody wychowawcze, oparte głównie na przemocy wobec uczniów. Prezentuje też wspaniałe sylwetki nauczycieli z powołania, stosowane przez nich metody nauczania, ale także ich niski status materialny i wady. Natomiast uczniowie zwierzają się jak odczuwali stosowane przez szkołę metody wychowawcze, jak traktowali naukę, szkołę i nauczycieli, w jaki sposób bronili swojej tożsamości narodowej, jakie mieli zainteresowania i problemy związane z adolescencją oraz jakich musieli dokonywać wyborów światopoglądowych i etycznych.