"Apetyt na cuda" to pierwszy tom wspomnień, które profesor Dawkins postanowił przygotować z okazji swoich siedemdziesiątych urodzin. Pokazuje drogę, którą przeszedł aż do publikacji słynnego "Samolubnego genu".

W roku 2006 po światowym sukcesie "Boga urojonego" Richard Dawkins stał się ikoną ruchów ateistycznych i sceptycznych. Ten sukces przyćmił nawet jego ważne dokonania naukowe i kluczową rolę, jaką w popularyzacji neodarwinizmu – i szerzej, naukowej wizji świata – odegrały jego poprzednie książki – od "Samolubnego genu" poprzez "Fenotyp rozszerzony" i kilkanaście innych, aż po "Najwspanialsze widowisko świata" i "Magię rzeczywistości". W każdym razie dziś nikt, nawet przeciwnicy Dawkinsa (a ma ich wielu) nie kwestionuje jego wyjątkowej pozycji naukowca, intelektualisty i obrońcy rozumu.

Tom drugi - "Światełko w mroku" - ukaże się w polskim przekładzie jesienią 2016.

Oto wybrane opinie:

  • Piękno idei istotnie budzi w czytelniku apetyt na cuda.(„The Times”)
  • To książka o ciekawości. Ciekawości ludzi, świata, prawdy... (A.J. Jacobs)
  • Poruszający, wciągający i zadziwiająco zarazem intymny obraz wrastania w świat i w naukę. („The Guardian”)
  • Fantastyczna lektura. Fascynujący wgląd w to, jak kształtował się jeden z najbardziej dociekliwych umysłów epoki. (Maria Popova)
  • Dawkins pokazuje w tej książce, jak kompletnie fałszywy jest kreowany czasem przez media jego obraz (fanatycznego) osobistego wroga Pana Boga. Widzimy kształtowanie się naukowca darzącego sympatią innych ludzi, kochającego muzykę i literaturę, ceniącego uroki życia i poczucie humoru. („The Independent”)
  • Świetny styl, jasny i elegancki, jak zawsze u Dawkinsa [...] Osobisty przewodnik po świecie ważnego intelektualisty i cenionego popularyzatora nauki, a przy tym wspaniały opis świata akademickiego i angielskich uniwersytetów. („Financial Times”)
  • To nie tyle wspomnienia, co prawdziwy list miłosny do nauki. (NPR)
  • Richard Dawkins jest moim bohaterem i to, że mogłem przeczytać, jak stał się tym, kim się stał, sprawiło mi wielką frajdę. Dla jednych inspiracją jest Spiderman, dla innych Superman... Dla mnie inspiracją pozostaje Richard Dawkins. (Bill Maher)
  • Dawkins pokazuje, jak wykorzystać własną wiedzę do opisu własnego dojrzewania. Ta książka bez wątpienia stanie się klasykiem wśród autobiografii ludzi nauki. (Michael Shermer)
  • Uczciwość, elokwencja, ciepło i humor [...] Doskonała lektura dla tych, którzy chcą lepiej poznać autora Samolubnego genu jako człowieka, ale też i dla tych, którzy chcą zrozumieć miejsce nauki w naszym świecie. (Lawrence Krauss)
  • Obowiązkowa lektura dla wszystkich miłośników autobiografii, miłośników nauki i oczywiście dla fanów samego Dawkinsa. („Library Journal”)
  • Doskonale napisane, wciągające, a do tego cały tłum genialnych anegdotek. („Publishers Weekly”)
  • Dawkins dowodzi tą książką, że nie przypadkiem zajmuje tak wysokie pozycje na listach najbardziej wpływowych intelektualistów początków III tysiąclecia [...] To pasjonujące wspomnienia i zarazem opis ciągłych prób poszukiwania odpowiedzi najtrudniejsze pytania nurtujące ludzkość. (NPR Books)