Aleksander Podrabinek, buntując się przeciwko życiu na zasadach państwa sowieckiego, jako młody chłopak włącza się w ruch dysydencki. W samym jego centrum spotyka takie postaci jak Andriej Sacharow, Aleksander Sołżenicyn, Petro Hryhorenko, Aleksander Zinowjew. Opisuje akcje demokratyczne, odważnie demaskuje aparat represji i jego najokrutniejszą metodę – psychiatrię represyjną. Do dziś konsekwentnie i bezkompromisowo idzie drogą wolności jako niezależny dziennikarz i obrońca praw człowieka w Rosji. Zobacz więcej

„Ta historia ma swój ciąg dalszy, jest obecna, dzieje się na naszych oczach. Los Podrabinka to ilustracja fundamentalnego sporu: między ideologią kolektywizmu a cywilizacją judeochrześcijańską, w której człowiek stanowi podstawowy i najważniejszy punkt odniesienia”.
(Z Przedmowy Mariusza Maszkiewicza)

„Zabawne – czas upływa, niby nasz kraj się zmienia, ale los nas nie rozpieszcza. Siedzę sobie w domu na Sokolnikach, piszę te słowa, a ironia losu sprawia, że w tym samym czasie na podwórzu mojego domu znowu stoją dwa samochody bezpieki. Wszystko jak trzydzieści lat temu. Co najwyżej samochody mają trochę lepsze – już nie sałatowego koloru wołgi udające taksówki, tylko wypasione bryki z przyciemnionymi szybami.
Moskwa, 2013” (Aleksander Podrabinek, Dysydenci)

Aleksander Podrabinek (ur. 1953) – rosyjski niezależny dziennikarz, działacz demokratyczny. Współzałożyciel Komisji Roboczej do Badań Wykorzystywania Psychiatrii do Celów Politycznych, autor książki Medycyna karna (1979). Z powodu działalności dysydenckiej dwukrotnie skazany (na 5 lat zesłania w Ust’-Nierze i 3,5 roku łagrów, karę odbywał w Jakucji). Po powrocie do Moskwy, założyciel i redaktor niezależnej gazety „Ekspriess-Chronika” (1987–2001), współtwórca Stowarzyszenia Niezależnych Psychiatrów (1989), redaktor naczelny Agencji Informacyjnej Obrony Praw Człowieka „Prima” (2000–09). Członek Federalnej Rady Politycznej Zjednoczonego Demokratycznego Ruchu „Solidarność”, dziennikarz Radia Swoboda. Mieszka w Moskwie.