Celem niniejszego opracowania jest pogłębiona i wszechstronna refleksja o charakterze teoretycznym oraz empirycznym na temat procesów europeizacji krajowych aktorów życia politycznego, gospodarczego i społecznego, w przypadku gdy państwo nie jest członkiem Unii Europejskiej i nie ma oficjalnie sformułowanej perspektywy członkostwa lub też gdy taka perspektywa formalnie istnieje, ale politycznie jest mało wiarygodna. Hipoteza badawcza zakłada, że mimo podobieństwa niektórych narzędzi stosowanych przez UE w ramach polityki rozszerzenia i Europejskiej Polityki Sąsiedztwa (w tym Partnerstwa Wschodniego), specyfi ka krajowego kontekstu instytucjonalnego w wymiarze politycznym oraz społeczno-gospodarczym, a także odmienność zachęt oferowanych przez UE (brak perspektywy członkostwa lub brak jej wiarygodności) skutkują w omawianych krajach odmiennymi formami, wzorami i efektami europeizacji, niż było to w przypadku krajów Europy Środkowej (rozszerzenie w latach 2004 i 2007). Dlatego ważnym celem cząstkowym jest refl eksja nad wzorami europeizacji w różnych kontekstach instytucjonalnych. Wydaje się, iż kluczowe jest pytanie o granice europeizacji oraz przekształcanie jej impulsów przez krajowych aktorów, chcących wykorzystać dostarczane zasoby unijne do budowy własnej pozycji i realizacji partykularnych interesów politycznych i gospodarczych oraz poszukujących w procesie europeizacji dodatkowych źródeł legitymizacji swoich działań na arenie wewnętrznej i międzynarodowej.