Przestrzeń publiczna a przemiany miasta

Przestrzeń publiczna, której rodowód sięga czasów starożytności, należy do tych obszarów miejskiej struktury, o których można powiedzieć, że pozwalają na doświadczanie obecności Innych. Dzięki takich cechom, jak otwartość, dostępność, czytelność można się w niej znaleźć z osobistym bagażem biografii, niebędącym przeszkodą dla pozostałych jej użytkowników. W ostatnich latach sporo miejsca w dyskursie publicznym zajmuje kwestia zaniku, upadku, ale też odrodzenia przestrzeni publicznej. Dynamika kapitalizmu i związana z nim globalizacja, zawrotne tempo przemian w dziedzinie technologii informacyjnej i komunikacji powodują, że dawny porządek oparty na sztywnych podziałach prywatne–publiczne traci na znaczeniu. Odrzucając dwa skrajne stanowiska: z jednej strony apokaliptyczną wizję upadku przestrzeni publicznej, z drugiej – bezkrytyczne jej odrodzenie, w książce podjęto próbę pokazania, że każda z tych perspektyw rodzi różne konceptualizacje, transformacje i rekonstrukcje o charakterze przestrzennym, społecznym i kulturowym, wpisując się w szerszy projekt kształtowania współczesnych tożsamości miasta.

„Autorka poddaje krytyce stereotypy myślowe charakteryzujące widzenie miasta i gospodarowanie nim na dwa sposoby: pierwszy to wykreowana struktura przestrzenna zapewniająca wspólnotowość i „urządzająca” życie mieszkańcom, drugi to wybiórcza, reaktywna polityka urbanistyczna i społeczna w coraz bardziej utowarowionej przestrzeni, usprawiedliwiająca bezradność wobec procesów przemian miasta spychających na margines przestrzenie publiczne” – prof. dr hab. inż. arch. Andrzej Baranowski