Książka Danuty Popinigis „Carillony i muzyka carillonowa dawnego Gdańska” jest gruntownym opracowaniem różnorodnych zagadnień związanych z gdańskimi carillonami historycznymi – pierwszym o tak szerokim zakresie, opartym na bogatym materiale źródłowym w dużej mierze nie przedstawianym dotychczas.
Carillony, czyli zespoły grających dzwonów, pojawiły się w Gdańsku jako efekt długofalowych, różnorodnych procesów społecznych, kulturowych i politycznych. Opisanie ich dziejów i muzyki, jaką grały, pozwala przypomnieć o silnych związkach łączących miasto z innymi ośrodkami zachodnioeuropejskimi, głównie niderlandzkimi, skąd wywodzą się carillony, i o tym, że carillony były trwałem elementem gdańskiej kultury muzycznej, specyficznym dla miasta – tym cenniejszym, że nieobecnym w innych ośrodkach Rzeczypospolitej.
Historia carillonów w Gdańsku liczy przeszło 450 lat. Pierwszy zespół grających dzwonów zbudowano w 1561 roku w wieży ratusza Głównego Miasta. Składał się 14 dzwonów i był automatem muzycznym. Później powstał carillon w kościele św. Katarzyny na Starym Mieście. W 1738 roku zbudowano tam instrument o 35 dzwonach, który posiadał klawiaturę do gry ręcznej i mechanizm do gry automatycznej. Trzeci zespół grających dzwonów zawieszono w Gdańsku w 1939 roku w wieży schroniska młodzieżowego na Biskupiej Górce.
W czasie II wojny światowej carillony ratusza Głównego Miasta i kościoła św. Katarzyny zamilkły. W 1942 roku rozmontowano i wywieziono z miasta dzwony staromiejskiego instrumentu. W marcu 1945 roku zniszczeniu uległ automat ratusza Głównego Miasta. Wojnę przetrwał tylko carillon na Biskupiej Górce, lecz nie uruchomiono go. Dzwony w 1970 roku przeniesiono do wieży ratusza Głównego Miasta i utworzono z nich carillon automatyczny, który działał do 1990 roku.