Zagadnienia dotyczące instytucji państwa jako podstawowej formy organizacji społeczeństw doby współczesnego turbokapitalizmu stały się w literaturze politologicznej i częściowo prawnej oraz ekonomicznej ponownie popularne. Okres fascynacji badaczy możliwościami, jakie niesie współczesny mechanizm "wolnego rynku", który miał rozwiązać wszystkie problemy gospodarcze i społeczne, a po części również polityczne, dobiegł końca wraz z rozwojem negatywnych zjawisk i następstw globalnego kryzysu ekonomicznego 2007+. Kryzys ten w całej rozciągłości pokazał słabości i wady "wolnego rynku" dla gospodarek poszczególnych państw, szczególnie tych największych, ale również w innych dziedzinach: w życiu społecznym, politycznym, rozwoju kultury czy dbałości o środowisko naturalne. Ewidentnie uwidocznił również słabości i niedoskonałości mechanizmów rynkowych w gospodarce globalnej, a szczególnie w jej sektorze finansowym. Stało się tak dlatego, że ideologia neoliberalna, ciesząca się trwającą przez kilkadziesiąt lat popularnością, a często dominacją, absolutyzująca reguły i mechanizmy "wolnego rynku", miała ambicje odnosić jego domniemane i zmitologizowane zalety nie tylko do gospodarki i rozwoju gospodarczego, ale starała się objąć wszystkie dziedziny aktywności ludzi - politykę, kulturę, naukę, edukację, ochronę życia i zdrowia czy ochronę środowiska naturalnego, słowem całe życie społeczne. Ideolodzy neoliberalizmu wywodzący się z różnych środowisk świata zachodniego zainfekowali swoją bezkrytyczną wiarą w odnalezienie magicznego "kamienia filozoficznego" także środowiska polityczne, akademickie, medialne w państwach, w których rozpoczęto żmudne procesy transformacji ustrojowej.