Książka dotyczy losów dorosłych osób, które w latach 1970-1990 były wychowankami placówek opiekuńczo-wychowawczych, przede wszystkim domów dziecka. Autorka charakteryzuje w układzie chronologicznym kolejne fazy życia narratorów wraz z uwarunkowaniami tych faz oraz ukazuje zróżnicowanie przebiegu biografii badanych w okresie dorosłości. Udowadnia przy tym, że dość powszechne, jak się zdaje, przekonanie o klęsce życiowej, stanowiącej nieuchronny efekt instytucjonalizacji w dzieciństwie, nie jest prawdziwe. Opracowanie osadzone jest w tradycjach socjologii jakościowej, w szczególności socjologii biografistycznej. W jego zakończeniu zamieszczono rekomendacje dla instytucji polityki społecznej i organizacji pozarządowych. Książka z pewnością wzbudzi zainteresowanie nie tylko badaczy i studentów nauk społecznych, ale także praktyków - pracowników socjalnych, asystentów rodzinnych, wychowawców oraz pedagogów i psychologów pracujących z dziećmi ze środowisk defaworyzowanych i z ich rodzinami.