Mistyka przeżyciowa wprowadza chrześcijanina w obszar bezpośredniego obcowania z Bogiem. Dlatego mistycy rozpalali i rozpalają ogień autentycznej świętości. Chrześcijanin powołany do świętości powinien podążać za wezwaniem Boga, przechodząc kolejno etapy oczyszczenia, oświecenia i zjednoczenia mistycznego. Wyrzeka się wszystkiego, aby zdobyć wszystko. W zamian za to otrzymuje radość bezpośredniego posiadania Boga. Od tego momentu jego życie zostaje przepełnione nową treścią służenia Bogu i bliźniemu. Niedowiarkowie zaś wypierają ze swojej świadomości możliwość przeżyć mistycznych, utożsamiając ich teoretyczny model z rodzajem zaburzeń psychicznych. Dlatego często pojawia się zjawisko wyśmiewania wszystkiego, co mistyczne pisze we wprowadzeniu autor książki. Syntetycznie przybliża ona potwierdzające ten stan rzeczy zapiski duchowe dziewięciu postaci, m.in. św. Faustyny, św. Pawła od Krzyża i Juliany z Norwich.