Wojna to coś, o czym nie chcemy wiedzieć. Spychamy ją w zakamarki świadomości – jesteśmy jak dzieci, które zamykając oczy, chowają się przed światem. A reporterzy wojenni wybierają ją sami. Przeżywają wojnę, która nie jest ich. Jednak ich wojną się staje, bo jej obrazy zostają w głowie na zawsze. Warto wiedzieć, co widzieli, co myślą, co przemilczeli, bo „od wojny, drogie dzieci, dzieli nas zaledwie jeden strzał”, jak śpiewał Mick Jagger.

TOMASZ MICHNIEWICZ


---


Są zwykłymi ludźmi. Też się wzruszają, też płaczą, też czasami odwracają wzrok i chcą uciec – jak wielu z nas. Ale nie robią tego. Albo robią, ale zaraz potem wstają, ocierają łzy i z podniesioną głową, gotowym aparatem, włączonym wizjerem wchodzą w najgorsze ludzkie koszmary. Czasami to zbyt wiele – i niektórzy już nie wracają.


Kim są ludzie, którzy ryzykują życie, abyśmy poznali prawdę?

Dlaczego decydują się na takie życie? Czy ich działaniom przyświeca jakiś wyższy cel, czy to tylko praca?

Jak wygląda ich życie po powrocie do domu? Jaką cenę płacą za dobre reportaże, doskonałe ujęcia i wzruszające wywiady?


Honorata Zapaśnik rozmawia z najlepszymi polskimi reporterami wojennymi i odkrywa to, czego zwykle nam nie ujawniają: tragiczne osobiste historie, skrajne emocje, traumy, poczucie niemocy i bezsilności, ale i wielką wiarę w sens swojej pracy.

Wojna jest zawsze przegrana. Reporter wojenny nie może pomóc wszystkim.


---


Honorata Zapaśnik pochodzi z Łodzi. Jest absolwentką Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Sztuki reportażu uczyła się w Laboratorium Reportażu. Jej teksty ukazywały się m.in. w „Dużym Formacie”, „Zwierciadle”, „Więzi” czy londyńskim „Dzienniku Polskim”. Pisaniem lubi skłaniać innych do refleksji i inspirować do działania. W wolnym czasie podróżuje.