Dalvonah. Drepcząc w wojennym popiele

Tylko najbardziej wytrwali będą mogli budować cywilizację na nowo. Ingerencja w świat niematerialny bywa niebezpieczna i zatrważająca w skutkach. Dwa tajne stowarzyszenia prowadzą bezwzględną rywalizację, w wyniku której członkowie jednego z nich otwierają wrota do innego wymiaru za pośrednictwem geomancji i okultyzmu. W świecie ludzi materializuje się ponad milion ożywieńców oraz ogromne legiony demonów. Rozpoczyna się globalna wojna. W tym chaosie pewne jest tylko jedno - aby przetrwać, trzeba zapomnieć o jakichkolwiek ludzkich odruchach. Nienawidzę ludzkiego ścierwa! – grad myśli nawiedził umysł rosłego ożywieńca. Właśnie zakładał nagolenniki wykonane z metalu. Tuż przed wyjściem z komnaty zabrał ze sobą puginał oraz większy stalowy miecz. Poruszał się bardzo sprawnie, choć ciążyła na nim zbroja płytowa. Taką nakładał jedynie w polu. Na zadania specjalne przywdziewał lekką kolczugę i drobny pancerz oraz tunikę. Był sprawny w walce. Mało powiedziane. Walka była sensem jego ponurego życia. Nie wymagał zbyt wiele. Żądza zemsty tak intensywnie ogarnęła umysły nieumarłych, że zatracili oni podstawowe zmysły. Przekleństwem było uwięzienie ich podświadomości w ludzkich zwłokach, w ich szkieletach i resztkach rozkładających się ciał. Przywykli do widoku rozpadającej się skóry, którą co dzień pożerały robaki. Żerowały na nich. Wchodziły do ran, uszu, oczu, nosa i ust. To był jednak nieodzowny element ich egzystencji w ludzkim świecie. Sebastian Artymiuk – urodził się w 1990 roku w Lublinie, obecnie mieszka w Chełmie. Absolwent matematyki oraz filologii polskiej w PWSZ w Chełmie. Ukończył także studia magisterskie na kierunku politologia w WSSMiK w Chełmie oraz podyplomowe studia bibliotekoznawstwa na UMCS w Lublinie. W 2015 r. w piśmie „Scientia” (nr 9/2015) ukazał się jego artykuł na temat współczesnej polskiej powieści Jacka Komudy w kontekście niepoprawności politycznej i historycznej. Aktualnie pracuje w Chełmskiej Bibliotece Publicznej. Na co dzień miłośnik kina, książek z gatunku fantasy, historii starożytnej, a także fan Bundesligi. Wychowywał się na grach komputerowych (tj. Gothic, Warcraft), trylogii „Władca Pierścieni”, aż w końcu na serialu telewizyjnym „Gra o tron”. Właśnie ta twórczość stała się inspiracją do napisania powieści.