Książka zawiera teksty historycznoteatralne i krytyczne autora z lat 1969 (debiut naukowy Rogackiego z uniwersyteckich czasów studenckich w czasopiśmie „Teatr w teatrze”) – 2011 publikowane wcześniej w czasopismach („Dialog”, „Teatr”, „Teatr Lalek”, „Aspiracje”, „Konteksty”), katalogach wystaw, wydawnictwach teatralnych, drukach okazjonalnych oraz w książkach zbiorowych i tomach pokonferencyjnych.
Teksty wybrane z obszaru prawie całego życia autorskiego Henryka Izydora Rogackiego, konstruujące jego sylwetkę badawczą i pisarską, zostały sproblematyzowane poprzez ujęcie w działy przez autorkę wyboru – Barbarę Osterloff. U podstaw inicjatywy i zamysłu wydawniczego leżała też chęć przywołania i udokumentowania stanowiska metodologicznego oraz światopoglądu krytycznego sformułowanego w warszawskiej PWST przez Bohdana Korzeniewskiego i kontynuowanego przez jego uczniów i następców, afirmującego tezę, iż naczelnych zadaniem pisarstwa teatralnego jest opisać spektakl i że to sztuka słowa ustanawia pamięć teatru i na dobrą sprawę kreuje sztukę sceniczną.
W książce znalazły się zapisy i opisy spektakli: Jerzego Jarockiego, Konrada Swinarskiego, Jerzego Grzegorzewskiego, Jana Wilkowskiego, Piotra Tomaszuka, Zygmunta Smandzika, Wiesława Hejny, Jonasza Kofty, Janusza Wiśniewskiego i Andrzeja Strzeleckiego.