Powstanie powszechne jako zasadnicze polskie działanie militarne w czasie II wojny światowej. Jak było widziane przez aliantów? Jaki był ich stosunek do Armii Krajowej? Dlaczego Warszawa walczyła osamotniona? Autor przedstawia polską myśl powstańczą, oraz próbuje ją wkomponować w strategię aliantów. Książka Marka Ney-Krwawicza to spojrzenie na plany powstania warszawskiego w skali makro.

Aczkolwiek podjęta 1 sierpnia 1944 r. bitwa o Warszawę stanowiła element „Burzy”, a więc działania alternatywnego do planowanego powstania, to bitwa ta (w różnych kontekstach) była w dużej mierze konsekwencją widzenia miejsca i roli Warszawy w przygotowywanych uprzednio planach powstania powszechnego. Funkcjonowanie zaś na opanowanym przez powstańców terenie cywilnych władz administracyjnych i różnego rodzaju służb Armii Krajowej było prostą konsekwencją z jednej strony budowy w konspiracji Polskiego Państwa Podziemnego, z drugiej zaś strony przyjęcia, już u zarania dziejów konspiracyjnego wojska, jako jego celu głównego – przeprowadzenia przez niego powstania powszechnego, do którego przygotowywano się wieloaspektowo, a więc zarówno od strony wojskowej jak i cywilnej – fragment wstępu.