Faktura oryginału i przekładu - ebook

Monografia podejmuje kwestie związane z przekładem formy graficznej i warstwy brzmieniowej tekstów literackich, a zatem tym, co stanowi rodzaj warstwy zewnętrznej utworów. Autorka w przystępny i przekonujący sposób porusza aspekty języka, posługując się bogatym materiałem badawczym przybliżającym specyfikę przekładu „tego co na powierzchni” tekstu, czyli brzmienia i pisowni. Przeanalizowany materiał stanowią różnorakie teksty autorów polskich i niemieckojęzycznych w przekładzie na język – odpowiednio – polski lub niemiecki. Spośród autorów polskojęzycznych spotkamy pisarzy i poetów, takich jak: Jan Brzechwa, Witold Gombrowicz, Manuela Gretkowska, Zbigniew Herbert, Stanisław Lem, Antoni Libera, Stanisław Młodożeniec, Jan Andrzej Morsztyn, Jerzy Pilch, Jerzy Szaniawski, Wisława Szymborska, Olga Tokarczuk, Julian Tuwim, Jan Twardowski, Emil Zegadłowicz. Oryginały niemieckojęzyczne pochodzą spod pióra tak znanych literatów, jak: Max Frisch, Günter Grass, Ernst Jandl, Janosch, Elfriede Jelinek, Thomas Mann, Fritz Riemann, Christoph Schönborn czy Patrick Süßkind. Wybrane teksty stanowią podstawę dla egzemplifikacji wyzwań, przed jakimi stali tłumacze literatury.

WSTĘP

ROZDZIAŁ 1 WARSTWA BRZMIENIOWA A PRZEKŁAD
1.1. Podobieństwo i różnica
1.2. Zniekształcenie fonetyczne
1.3. Instrumentacja wypowiedzi
1.3.1 Stylizacja brzmieniowa
1.3.2. Ikoniczność i onomatopeja
1.3.3. Symbolizm dźwiękowy
1.3.4. Kakofonia
1.3.5. Paronomazja
1.3.6. Kalambur
1.3.7. Glosolalia
1.3.8. Aliteracja
1.3.9. Akcent i intonacja
1.3.10. Rytmiczne uporządkowanie wypowiedzi
1.3.11. Instrumentacja – spojrzenie kompleksowe
1.4. Nacechowanie emocjonalne wypowiedzi
1.5. Adaptacje fonetyczne nazw własnych
1.6. Podsumowanie

ROZDZIAŁ 2 PISOWNIA A ZNACZENIE W KONTEKŚCIE PRZEKŁADU
2.1. Wprowadzenie
2.2. Ortografia
2.2.1. Błąd pisowni jako sygnał obcości
2.2.2. Inne funkcje błędów pisowni
2.3. Grafostylistyka
2.4. Problemy tłumaczeniowe wynikające z zastosowania intralingwalnych środków grafostylistycznych
2.4.1. Remotywacja i nakładanie się sensów
2.4.2. Pisownia anachroniczna naruszająca normę
2.4.3 Majuskuła
2.4.4 Homografia a homofonia
2.4.5. Pisownia jako nośnik sensu w przypadku aluzji
2.5. Interlingwalne środki grafostylistyczne a przekład
2.5.1. Pismo jako oznaka
2.5.2. Zrozumiałość i przejrzystość kontra zaciemnienie
2.5.3. Ikoniczne zastosowanie pisowni
2.6. Layout
2.7. Typografia a konwencje kultury wyjściowej i docelowej
2.8. Podsumowanie

ROZDZIAŁ 3 INTERPUNKCJA W PRZEKŁADZIE
3.1. Uwagi wstępne
3.2. Funkcje interpunkcji
3.3. Błędy w przekładzie interpunkcji a funkcja znaku
3.3.1. Funkcja komunikatywna
3.3.2. Funkcja emotywna
3.3.3. Funkcja interpretacyjna
3.3.4. Funkcja poetycka
3.4. O poszczególnych znakach interpunkcyjnych słów kilka
3.4.1. Kropka
3.4.2. Przecinek
3.4.3. Średnik
3.4.4. Pytajnik
3.4.5. Wykrzyknik
3.4.6. Wielokropek
3.4.7. Pauza
3.4.8. Dwukropek
3.4.9. Nawias
3.4.10. Cudzysłów
3.4.11. Cudzysłów jako znak niepewności tłumacza
3.5. Grafostylistyczne funkcje interpunkcji – odstępstwo od reguły
3.6. Pisownia internetowa
3.7. Podsumowanie

BIBLIOGRAFIA

INDEKS RZECZOWY

SPIS RYCIN