Pseudostabilizacja

Problemy współczesnej polityki USA na Bliskim Wschodzie

1 opinia

Format:

epub, mobi, ibuk

DODAJ DO ABONAMENTU

WYBIERZ RODZAJ DOSTĘPU

79,00

Format: epub, mobi

 

Dostęp online przez myIBUK

WYBIERZ DŁUGOŚĆ DOSTĘPU

Cena początkowa:

Najniższa cena z 30 dni: 39,50 zł  


79,00

w tym VAT

TA KSIĄŻKA JEST W ABONAMENCIE

Już od 24,90 zł miesięcznie za 5 ebooków!

WYBIERZ SWÓJ ABONAMENT

Stany Zjednoczone mają szczególną możliwość wywierania wpływu na wydarzenia rozgrywające się na Bliskim Wschodzie. Amerykańska polityka, budowana w tradycyjnym modelu stosunków międzynarodowych, w których głównymi aktorami są rządy, a nie społeczeństwa, działała na rzecz stabilizacji. W ostatecznym rozrachunku stabilizacja ta jednak okazała się stagnacją. Przykładów takiego działania dostarcza analiza polityki USA w drugiej kadencji George’a W. Busha (2005–2008). Stagnacja ta osiągnęła apogeum w postaci buntów w świecie arabskim w 2011 roku. Administracja Baracka Obamy (2009–2016) podjęła próbę przełamania stagnacyjnego paradygmatu, lecz opór regionalnych struktur i wolne tempo zmian zatrzymały reformę polityki USA na Bliskim Wschodzie.
Książka podejmuje zagadnienie polityki USA wobec Bliskiego Wschodu, a więc dotyka jednego z najciekawszych rozdziałów historii najnowszej. Głównym założeniem publikacji jest wyjaśnienie motywów i sposobów realizacji polityki zagranicznej i bezpieczeństwa globalnego supermocarstwa wobec krajów arabskich. Książka ma sprzyjać rozumieniu procesów zachodzących na Bliskim Wschodzie, takich jak:
-wojny, interwencje zbrojne, negocjacje pokojowe
-przetrwanie państwa Izrael
-bezpieczeństwo zasobów, wydobycia i eksportu głównego surowca energetycznego ropy naftowej
-stagnacja i kolejne przebudzenia świata arabskiego
-obalanie dyktatorów
-nieudane próby budowania demokracji
-terroryzm międzynarodowy, zamachy
-rywalizacja o wpływy mocarstw zewnętrznych
Studium dostarcza przykładów „polityki pseudostabilizacji” w konflikcie arabsko-izraelskim oraz w stosunkach USA z władzami palestyńskimi, Izraelem, Egiptem, Jordanią, Syrią, Libanem, Bahrajnem i Arabią Saudyjską. Autorka, uznany w Polsce ekspert zajmujący się tym obszarem, wyjaśnia niemożność znajdujących się tam społeczeństw i państw wejścia na drogę modernizacji według wzoru wyznaczanego od kilkuset lat przez Zachód. Stara się odpowiedzieć, w jakim stopniu odpowiedzialność za stagnację polityczną na Bliskim Wschodzie ponoszą Stany Zjednoczone
i dlaczego pozostają one czynnikiem sprzyjającym utrwaleniu sytuacji politycznej i struktur społecznych w tym regionie.
Zasadnicze znaczenie w książce mają problemy stagnacji i stabilizacji, roli władzy
i społeczeństwa w procesach zachodzących w świecie arabskim, jak również prymat interesów bezpieczeństwa w polityce USA wobec tego regionu. Autorka analizuje też dualizm polityki amerykańskiej wobec rządów i społeczeństw – dylemat, z którym po 2011 roku administracja Obamy chciała sobie poradzić, odchodząc od interwencjonizmu w kierunku legalizmu i multilateralizmu.


Rok wydania2017
Liczba stron354
KategoriaHistoria powszechna
WydawcaWydawnictwo Naukowe PWN
ISBN-13978-83-01-19198-6
Numer wydania1
Język publikacjipolski
Informacja o sprzedawcyePWN sp. z o.o.

Ciekawe propozycje

Spis treści

  Wykaz skrótów     9
  Wykaz tabel i rysunków     11
  Przedmowa     13
  
  Wstęp Historia przyspiesza     15
  Stabilność vs. stagnacja oraz struktura vs. podmiotowość     19
  Wpływ vs. kontakt oraz sekurytyzacja vs. tradycyjne pojęcie bezpieczeństwa     25
  Nowe źródła – wywiady i WikiLeaks     29
  
  Rozdział 1 Mechanizmy formowania polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych w latach 2005–2016 wobec Bliskiego Wschodu     37
    1.1. Współczesne realia tworzenia polityki zagranicznej w Stanach Zjednoczonych     37
    1.2. Kongres a kreowanie polityki Stanów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie w latach 2005–2016     38
    1.3. Egzekutywa a kreowanie polityki Stanów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie w latach 2005–2016     45
      1.3.1. Administracja George’a W. Busha 2005–2009     46
        1.3.1.1. Sekretarz stanu (Condoleezza Rice)     49
        1.3.1.2. Doradca ds. bezpieczeństwa narodowego (Stephen Hadley)     52
        1.3.1.3. Departament Stanu vs. Biały Dom vs. inni aktorzy     53
      1.3.2. Administracja Baracka Obamy w latach 2009–2012 i 2013–2016     55
        1.3.2.1. Doradca ds. bezpieczeństwa narodowego (Jim Jones, Tom Donilon i Susan Rice)     56
        1.3.2.2. Sekretarz stanu (Hillary R. Clinton i John Kerry)     58
        1.3.2.3. Specjalni wysłannicy i multiplikacja odpowiedzialności (George Mitchell)     60
        1.3.2.4. Znaczenie Departamentu Stanu i wzrost centralizacji decyzji w Białym Domu     61
      1.3.3. Dysproporcja rzeczywistej siły stanowisk     65
      1.3.4. Kwestie wizerunkowe     67
      1.3.5. Kalendarz prezydencki – czas jako determinanta     70
  
  Rozdział 2 Nowe studium regionu Bliskiego Wschodu oraz jego znaczenie w strategii i doktrynie polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych w latach 2001–2016     74
    2.1. Potrzeba redefinicji terminu „Bliski Wschód”     74
      2.1.1. Tradycyjne rozumienie terminu „Bliski Wschód”     75
      2.1.2. Redefinicja regionu: przedrewolucyjna (do 2011 r.) specyfika świata arabskiego     79
    2.2. Znaczenie Bliskiego Wschodu a doktryna polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych     96
      2.2.1. Znaczenie szerokiego Bliskiego Wschodu w polityce zagranicznej Stanów Zjednoczonych     96
      2.2.2. Szczególne i mylące znaczenie konfliktu arabsko-izraelskiego     99
      2.2.3. Doktryna Busha a doktryna Obamy     101
    2.3. Wnioski – stagnacja zamiast stabilizacji     107
  
  Rozdział 3 Wybrane obszary aktywności USA na Bliskim Wschodzie     109
    3.1. Utrwalanie stagnacji przez konflikt palestyńsko-izraelski i arabsko-izraelski     109
      3.1.1. 2005–2006: lata złych wyborów     111
      3.1.2. 2007–2008: Annapolis i „Płynny Ołów”     119
        3.1.2.1. Ocena procesu po Annapolis 2007–2008     121
      3.1.3. Wojna w Gazie 2008–2009     123
      3.1.4. 2009: pierwszy rok „zmiany”     127
      3.1.5. 2010–2014: kolejne lata stagnacji     130
      3.1.6. Ocena Obamy     134
      3.1.7. „Specjalny” związek z Izraelem     135
      3.1.8. Teoria połączenia (linkage)     142
      3.1.9. Rola Stanów Zjednoczonych – mediator czy strona?     145
      3.1.10. Wnioski     146
    3.2. „Stabilizacja” interesów przez destabilizację Syrii i Libanu     150
      3.2.1. Syria     151
        3.2.1.1. Niszczenie dyplomacją     153
        3.2.1.2. Presja przez inwazję     155
        3.2.1.3. Finansowanie opozycji i odwrotne skutki sankcji     157
        3.2.1.4. Przeciw negocjacjom pokojowym     159
        3.2.1.5. Stabilizacyjna zmiana Obamy     160
      3.2.2. Liban     162
        3.2.2.1. Izrael łagodniejszy od USA     164
        3.2.2.2. Wojna z 2006 r. umacnia Hezbollah i stagnację     166
        3.2.2.3. Patronat z zagranicy jako destabilizator     167
        3.2.2.4. Międzynarodowy trybunał na usługach władzy     169
        3.2.2.5. Dylemat Obamy     170
      3.2.3. Wnioski     171
    3.3. Umiarkowany obóz stagnacji: Egipt i Jordania     174
      3.3.1. Egipt – filar stabilizacji     175
        3.3.1.1. Nierealna „Agenda wolności”     176
        3.3.1.2. Zarzucenie projektu demokratyzacji     179
        3.3.1.3. Gaza – izraelska polityka Egiptu     183
        3.3.1.4. Stany Zjednoczone antagonizują społeczeństwo     186
        3.3.1.5. Dwa Egipty: bogaty i biedny     187
        3.3.1.6. Polityka stabilizacji Obamy     190
      3.3.2. Jordania: cichy stabilizator     192
        3.3.2.1. Stagnacja społeczna za sprawą władz i Stanów Zjednoczonych     194
        3.3.2.2. Jordański wywiad – gwarant stabilizacji     196
        3.3.2.3. Kontynuacja Obamy     197
      3.3.3. Wnioski     198
    3.4. Umiarkowany obóz radykalnej stagnacji: Arabia Saudyjska i Bahrajn     202
      3.4.1. „Królestwo Stagnacji Saudyjskiej”     203
        3.4.1.1. Współpraca antyterrorystyczna     204
        3.4.1.2. Religia na usługach władzy     205
        3.4.1.3. Niewykorzystane zasoby społeczne     207
        3.4.1.4. Iranizacja – skoncentrowanie się na Iranie     208
        3.4.1.5. Największa transakcja sprzedaży broni w historii USA     209
        3.4.1.6. Obama i Arabska Wiosna na Półwyspie Arabskim     210
      3.4.2. Bahrajn – wyspa destabilizacji     211
        3.4.2.1. Bezpieczeństwo ponad demokracją     213
      3.4.3. Wnioski     215
  
  Rozdział 4 Rządy vs. społeczeństwa – dualizm amerykańskiej polityki wobec świata arabskiego     220
    4.1. Brutalizacja arabskich autorytaryzmów przez prawo     222
    4.2. „Walka o serca i umysły” – amerykańska dyplomacja publiczna w świecie arabskim     229
      4.2.1. Geneza i znaczenie dyplomacji publicznej     230
      4.2.2. Błędy     232
      4.2.3. Charakter amerykańskiej dyplomacji publicznej     234
      4.2.4. Instrumenty informacyjne – stosowanie i problemy     235
        4.2.4.1. Al-Hurra vs. Al-Dżazira     236
        4.2.4.2. Radio, prasa i internet     240
      4.2.5. Instrumenty edukacyjne i kulturowe – stosowanie i problemy     241
      4.2.6. Osobowości w amerykańskiej dyplomacji publicznej     244
    4.3. Sondaże     247
    4.4. Wnioski     258
  
  Rozdział 5 Stany Zjednoczone wobec społeczno-politycznych zmian na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej od 2011 r.     262
    5.1. Bezpieczne interesy     263
    5.2. Przedbieg w Tunezji     266
    5.3. Sprawdzian w Egipcie     268
    5.4. Szczególny przypadek Libii     272
    5.5. Mimo zmian interesy znowu bezpieczne     284
    5.6. Próba zerwania z waszyngtońskim podręcznikiem – wojna w Syrii, ISIS i Arabia Saudyjska     286
  
  Zakończenie Ruchome piaski     292
  
  Faustowski pakt: 2005–2011     292
  Realizm i internacjonalizm: 2011–2016     300
  
  Bibliografia     307
  
  Indeks     345
RozwińZwiń