Metody gromadzenia danych o pacjencie - ebook

AUTORZY

Dr n. o zdrowiu Józefa Czarnecka

Zakład Podstaw Pielęgniarstwa, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Mgr pielęgniarstwa Małgorzata Fedak

Zakład Podstaw Pielęgniarstwa, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Dr n. medycznych i n. o zdrowiu, mgr pielęgniarstwa Marzena Jaciubek

Zakład Podstaw Pielęgniarstwa, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Mgr dydaktyki medycznej w zakresie pielęgniarstwa Iwona Kluczek

Zakład Podstaw Pielęgniarstwa, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Mgr pielęgniarstwa Marta Kotomska

Zakład Podstaw Pielęgniarstwa, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Dr medycznych i n. o zdrowiu, mgr pielęgniarstwa Katarzyna Majka

Zakład Podstaw Pielęgniarstwa, Warszawski Uniwersytet Medyczny; Blok Operacyjny Kliniki Traumatologii i Ortopedii, Wojskowy Instytut Medyczny w Warszawie

Dr n. o zdrowiu, mgr pielęgniarstwa Magdalena Musioł

Zakład Podstaw Pielęgniarstwa, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Dr n. o zdrowiu Karolina Prasek

Zakład Podstaw Pielęgniarstwa, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Medicover sp. z o.o.

Mgr pielęgniarstwa, mgr psychologii Ewelina Suleja

Kliniczny Oddział Chirurgii Ogólnej i Onkologicznej z częścią urazową, Oddział Chirurgii Naczyniowej, Szpital Wolski im. dr Anny Gostyńskiej w Warszawie; Zakład Podstaw Pielęgniarstwa, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Dr n. o zdrowiu, mgr pielęgniarstwa Mirella Sulewska

Zakład Podstaw Pielęgniarstwa, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Mgr pielęgniarstwa Paulina Wiesiołek

Klinika Chorób Wewnętrznych, Pneumonologii, Alergologii i Immunologii Klinicznej, Wojskowy Instytut Medyczny w Warszawie

Dr n. o zdrowiu Anna Zera

Zakład Podstaw Pielęgniarstwa, Warszawski Uniwersytet MedycznyPRZEDMOWA

Dokładne poznanie pacjenta i jego stanu zdrowia oraz czynników socjodemograficznych jest niezbędne w procesie jego pielęgnowania – pełnienia bezpośrednich funkcji pielęgniarskich. Niniejszy podręcznik stanowi kompendium wiedzy na temat szybkiego i dokładnego poznania wyżej wymienionych czynników oraz gwarantuje płynne przejście do kolejnych etapów procesu pielęgnowania. Konieczność postawienia prawidłowej diagnozy pielęgniarskiej i wyodrębnienia problemów pielęgnacyjnych staje się w procesie informatyzacji, przed którym obecnie stoimy, niezbędnym elementem w codziennej opiece pielęgniarskiej i szeroko pojętej współpracy z pozostałymi członkami zespołu terapeutycznego.

Opracowanie, które mamy nadzieję spełni oczekiwania studentów pielęgniarstwa, czynnych zawodowo pielęgniarek i pielęgniarzy oraz innych zawodów medycznych, zawiera oprócz podstawowych informacji na temat gromadzenia danych o pacjencie, także wiele przydatnych i często wykorzystywanych skal do oceny stanu pacjenta, w różnych aspektach jego życia, które zdecydowanie ułatwiają poznanie stanu jego zdrowia.

Czas poświęcony na rozmowę z drugim człowiekiem i chęć jego poznania nigdy nie jest stracony. Pamiętajmy o tym podczas planowania i przeprowadzania wywiadów czy obserwacji. Wiadomości, które przekazane są w naszym opracowaniu, oraz umiejętność logicznego myślenia i łączeniem faktów mogą okazać się kluczowe w planowaniu i realizowaniu opieki nad pacjentem. Pozwalają też na pokazanie pacjentowi naszego profesjonalizmu i zdobycie jego zaufania.

Przewodnik dedykujemy studentom pielęgniarstwa, czynnym zawodowo pielęgniarkom i pielęgniarzom, a także kierujemy do innych zawodów medycznych, których praca rozpoczyna się od nawiązania kontaktu z chorym i jego bliskimi, postawienia diagnozy i zaplanowania szeroko pojętych działań pielęgnacyjnych, opiekuńczych, terapeutycznych, rehabilitacyjnych i edukacyjnych.

Bo to od nich zależy zdrowie i życie…

dr n. o zdr. Anna Zera i dr n. o zdr. Magdalena Musioł1. ZASADY KOMUNIKACJI Z PACJENTEM
EWELINA SULEJA

Komunikowanie się między ludźmi to jedna z podstawowych potrzeb psychospołecznych. Dzięki nawiązywaniu relacji interpersonalnych tworzy się, umacnia i utrzymuje psychologiczny dobrostan człowieka. W relacji pielęgniarka–pacjent istotną kwestią jest umiejętność zdobycia zaufania podopiecznego, przekazywanie wiadomości między stronami oraz kształtowanie relacji.

W trakcie wymiany informacji przekazy mają charakter werbalny (z użyciem słów) i pozawerbalny (z użyciem mimiki, różnego tonu głosu, prędkości wypowiedzi, gestykulacji itd.).

1.1. KOMUNIKOWANIE WERBALNE I POZAWERBALNE

Komunikowanie werbalne opiera się na użyciu słów, które z zasady niosą określone znaczenie i spodziewaną reakcję drugiej strony. Należy pamiętać, że nie zawsze można wyrazić za pomocą słów to, co jest ważne. Różnice między ludźmi (osobowe, kulturowe, obyczajowe) mogą powodować nieścisłości w komunikacie i niezrozumienie. Komunikaty możemy przekazywać w postaci ustnej lub pisemnej, przez urządzenia techniczne (radio, telefon, internet).

Komunikowanie pozawerbalne zwykle ma za zadanie podkreślać komunikat słowny, wzmacniać jego znaczenie lub – w niektórych sytuacjach – zaprzeczać mu. Sygnały pozawerbalne, których używamy najczęściej, to mimika twarzy (duża ekspresja, efekt „maski”), gestykulacja rąk (ekspresja ruchów), ruchy ciała, postawa (wyprostowanie, pochylenie, przygarbienie), spojrzenie (nieruchome, nieobecny wzrok, niespokojne ruchy gałek ocznych), dotyk (uspokaja lub wprowadza poczucie zagrożenia), dźwięki wydawane w trakcie rozmowy (chrząkanie, piski, gwizdanie, kasłanie). Ponadto istotne są: pierwsze wrażenie, wygląd zewnętrzny, kontakt wzrokowy, otoczenie. Wszystkie wyżej wymienione czynniki mają wpływ na to, jak postrzegamy drugą stronę relacji i jak przyjmujemy wysyłany przez nią komunikat.