Ebook Wyspy brytyjskie 1940 mobi,epub

ianie jego zasobów materialnych i zaplecza wywiadowczego [...]. Fundamentalna zasada, z której trzeba sobie zdać sprawę, mówi, że potrzeby myśliwców, gdy się pojawią, nie są porównywalne z innymi rodzajami lotnictwa, tylko bezwzględne. Adekwatne i skuteczne lotnictwo myśliwskie zapewnia bezpieczeństwo bazy, bez którego niemożliwe jest prowadzenie działań w sposób ciągły. Gdyby jesienią 1940 r. zawiodła obrona myśliwska, nastąpiłaby inwazja na Anglię. Ważnym czynnikiem załamania francuskiego oporu wiosną było sparaliżowanie ich myśliwców. Później nieuniknione wycofanie myśliwców z Krety uniemożliwiło dalszy opór4. Takie właśnie były główny motyw i istota nadchodzącej bitwy powietrznej. Nie chodziło o to, czy Niemcom uda się zbombardować i zniszczyć takie albo inne cele wojskowe, przemysłowe lub cywilne. Istotą batalii lotniczej była jedna podstawowa kwestia: czy lotnictwo myśliwskie RAF zachowa zdolność prowadzenia działań bojowych nad całym obszarem swojego kraju, czy też będzie zmuszone oddać Niemcom panowanie bodaj nad częścią terytorium Anglii, na której wskutek tego Wehrmacht byłby w stanie dokonać inwazji. Cały dotychczasowy przebieg II wojny światowej wskazywał na jednoznaczną prawidłowość: jeśli nad jakimś krajem lub jego częścią Luftwaffe zdobyła panowanie w powietrzu, zajęcie tego terenu przez żołnierzy Wehrmachtu było tylko kwestią czasu. Jak mówiła popularna polska piosenka okupacyjna: ...A wtem lotnictwo się pojawiło ... a naszych orłów widać nie było, to nas zmusiło cofnąć się. Latem 1940 r. i dla Niemców, i dla Brytyjczyków było jasne, że jeśli teraz z kolei nad południową Anglią zabraknie na niebie brytyjskich orłów (a wraz z nimi i polskich), to armia dumnego Albionu nie zdoła utrzymać swoich pozycji na ziemi. The Battle of Britain/Kampania Brytyjska, praca zbior.; Warszawa 2015. O ile nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty z tekstów w języku angielskim w tłumaczeniu W. Matusiaka. [wróć] The Battle of Britain/Kampania Brytyjska, praca zbior., Warszawa 2015. [wróć] Joshua Levine, Forgotten Voices of the Blitz and the Battle For Britain: A New History in the Words of the Men and Women on Both Sides, Londyn 2006. [wróć] Hugh Dowding, The Battle of Britain, Londyn 1946. [wróć] Rozdział 2. Luftwaffe u progu ataku na Wielką Brytanię ROZDZIAŁ 2 LUFTWAFFE U PROGU ATAKU NA WIELKĄ BRYTANIĘ Doktryna Po zakończeniu I wojny światowej zakazano Niemcom posiadania lotnictwa wojskowego, jednak państwo to nie zrezygnowało z tajnych zbrojeń w tej dziedzinie. Po dojściu do władzy narodowych socjalistów w 1935 r. oficjalnie ujawniono istnienie Luftwaffe. Miała ona bardzo silną pozycję w III Rzeszy, jako że jej naczelny dowódca Hermann Göring był zasłużonym towarzyszem partyjnym Adolfa Hitlera. Dzięki temu Luftwaffe była niezależnym rodzajem sił zbrojnych Wehrmachtu (wbrew potocznemu mniemaniu niemiecki termin Wehrmacht nie oznacza wyłącznie wojsk lądowych, ale całość sił zbrojnych: wojska lądowe, marynarkę wojenną i lotnictwo). W jej szeregach znajdowało się jednak wielu oficerów wywodzących się wprost z armii, którzy dobrze rozumieli ogólne kwestie wojskowości, ale nie specyfikę lotnictwa. Dlatego doktryna Luftwaffe przyznawała pierwszeństwo wsparciu wojsk lądowych. Lotnictwo bombowe miało niszczyć wojska przeciwnika (w tym lotnictwo) jeszcze przed rozpoczęciem walk. Przewidywano rozbicie z powietrza infrastruktury lotnictwa i przemysłu lotniczego wroga. Głównym zadaniem myśliwców było zapewnienie bezpieczeństwa własnym bombowcom i samolotom rozpoznawczym. Był tu wyraźny podział na myśliwce jednosilnikowe i jednomiejscowe, o ograniczonym zasięgu, przeznaczone do działań w bezpośrednim pobliżu rejonu walk, oraz ciężkie myśliwce dwusilnikowe (tzw. niszczyciele), przeznaczone do zwalczania lotnictwa nieprzyjaciela i do eskorty własnych bombowców w lotach dalekodystansowych. Pierwotnie planowano również dla Luftwaffe bombowce strategiczne, które byłyby zdolne z III Rzeszy (w jej granicach sprzed II wojny światowej) osiągać dowolne cele na terytorium Wysp Brytyjskich, a także na całym europejskim terytorium ZSRR. To drugie wymaganie bardziej działało na wyobraźnię, więc ten projekt uzyskał nieoficjalną nazwę Ural-Bomber. Zwolennikiem tej koncepcji był Generalleutnant Walther Wever, pierwszy szef sztabu ujawnionej Luftwaffe. Efektem programu Ural-Bomber były czterosilnikowe bombowce Dornier 19 i Junkers 89, które jednak nie wyszły poza stadium prototypów. Wever zginął w katastrofie lotniczej w czerwcu 1936 r., a jego następca - Generalleutnant Albert Kesselring - doprowadził do zakończenia tego programu w kwietniu 1937 r. Wychodził przy tym z założenia, że niemiecki przemysł lotniczy nie jest w stanie równocześnie produkować potrzebnych ilości lekkich i ciężkich myśliwc�