Zabójczy wdzięk ebook

Heather Graham

Zabójczy wdzięk

Tłumaczył Wojciech

PROLOG

Madison słyszała głosy dochodzące z sypialni.

Budziły w niej lęk.

Miała dwanaście lat, a właściwie prawie trzynaście, więc nie było tak, żeby bała się byle czego albo żeby nie wiedziała, na czym stoi ten świat. Przeciwnie, dobrze wiedziała. Jej piękna, chimeryczna matka wyszła za mąż za równie chimerycznego i żywiołowego artystę Rogera Montgomery’ego i od tej pory z sypialni często dochodziły różne głosy i dźwięki.

Ale tej nocy...

Coś było inaczej. Nie słyszała tak jak zwykle zaciekłej kłótni. Nie padały wzajemne oskarżenia o niewierność. Z pokoju dochodził nieznany, stłumiony głos...

Był groźny, wcale nie zmysłowy, jego brzmienie przeszywało Madison dreszczem. Biło z niego zło. Powiedziała sobie jednak, że ponosi ją wyobraźnia, że może to nawet głos jej matki, bo przecież Lainie Adair wysoko ceniono jako aktorkę między innymi za niezwykłą umiejętność operowania głosem.

Ale ten w sypialni nie należał do Lainie Adair. Madison była tego absolutnie pewna.

Wiedziała, że to nie zabawa, odgrywanie jakiejś seksualnej fantazji. W tym pokoju był ktoś, było coś... po prostu było zło.

Zastanowiło ją, czy jest tam również Roger. Usłyszała głos matki, wznoszący się i opadający, z nutą histerii, błagalny. A potem znowu ten szept całkiem wyzuty ze zmysłowości.

Głos obcego.

Głos zła.

Głos, który przyprawiał ją o gęsią skórkę.

Wiedziona impulsem, wyszła z pokoju i drżąc, stała na korytarzu w obszernej bawełnianej koszuli, jak widmo zwiastujące śmierć. Bardzo chciała wejść do matki, lecz się bała. Jeszcze nigdy nie czuła takiego strachu. Mogła bez mrugnięcia okiem oglądać najokropniejsze horrory w telewizji, zawsze była pierwsza do najdzikszych pomysłów. Wiele lat temu rzuciła wyzwanie upiorom w szafie i wampirom pod łóżkiem, postanowiwszy najzwyczajniej w świecie, że jej nie wolno się bać. Ciemność jej nie przerażała, Madison za nic by sobie na to nie pozwoliła.

Ale tej nocy...

Boże, tej nocy była przerażona. To przez ten głos. Przez jego brzmienie, syczące, przesycone złem. Korytarz wydawał jej się w tej chwili kilometrowy, choć w rzeczywistości od drzwi sypialni matki dzieliło ją najwyżej piętnaście metrów. Ale im bardziej starała się przesunąć w tamtą stronę, tym większa siła ją powstrzymywała. Strach ściskał za gardło, więc nie byłaby w stanie krzyknąć, nawet gdyby nie myśl, że nie wolno jej alarmować obcego.

Wiedziała jednak, że musi się w końcu poruszyć, zobaczyć, kto to jest.

Chciała puścić się biegiem, ale nogi pętało przeczucie, że wtedy stałoby się coś strasznego.

Tyle że i tak już działo się coś strasznego, dlatego musiała być dzielna. Bezwarunkowo. Musiała powstrzymać zło.

Zło unosiło się wokół niej, dusiło ją. Powietrze było od niego tak gęste, że zrobienie kroku stanowiło nadludzki wysiłek. Zdawało jej się, że drzwi pokoju matki pęcznieją i wyginają się, że promieniuje przez nie niesamowite, czerwone światło w odcieniu krwi.

Próbowała przywołać na pomoc rozsądek.

To na pewno tylko matka kłóci się z Rogerem.

Należało zachować spokój i posłuchać głosu rozsądku. Zapukać do drzwi i przypomnieć matce, że jej córka potrzebuje przynajmniej kilku godzin zdrowego snu. Naturalnie, jeśli Lainie rzeczywiście pokłóciła się z Rogerem, było bardzo prawdopodobne, że pogodzą się, zanim Madison dotrze do drzwi, a wtedy wtargnięcie do środka...

Nie miałaby nic przeciwko przerwaniu Lainie i Rogerowi jakiejś perwersyjnej fantazji seksualnej, ale wiedziała, że nic takiego się nie stanie. Po prostu wiedziała.

Czuła to samo, co w tej samej chwili czuła jej matka. A Lainie się bała. Bliska rozpaczy, gorączkowo szukała jakichś słów, którymi mogłaby uspokoić rozmówcę. Próbowała...

Madison skamieniała. Oblał ją zimny pot. Już nie tylko czuła to samo, co Lainie. Również widziała to samo.

A Lainie zobaczyła nóż.

Wielki, połyskujący, ostry jak brzytwa. Lekko wygięty nóż do mięsa. Madison pamiętała go z kuchni. Miał swoje miejsce w zestawie noży, który stał na blacie. Teraz w przyćmionym świetle sypialni zawisł wysoko w powietrzu, nad ciałem Lainie.

Lainie patrzyła na niego... Madison widziała to jej oczami.

A nóż opadł z brutalną, bezlitosną siłą.

Lainie przenikliwie krzyknęła, ale Madison tego nie usłyszała, bo sama również dobyła z siebie krzyk i zgięła się wpół. Czuła. Wciąż czuła to samo, co matka.

Nóż.

Ranił ją. Rozszarpywał jej skórę i mięśnie. Wbijał się w nią tuż poniżej żeber.

Madison zachwiała się i oparła o ścianę, przejęta rozdzierającym bólem i strachem. Przycisnęła ręce do tułowia i zobaczyła na nich krew.

Przeniknął ją lodowaty chłód. Otoczył mrok. Na oślep przesunęła dłonią po ścianie, szukając oparcia. Próbowała dobyć z siebie głos, może znowu krzyknąć, zawołać o pomoc, ale mrok ją przygniótł. Upadła na ziemię.

– Madison, Madison!

Ocknęła się, słysząc, jak ktoś gorączkowo powtarza jej imię. Otworzyła oczy. Leżała na kanapie w salonie, a przy niej był Kyle, syn Rogera. Miał osiemnaście lat, ponad pięć więcej niż ona, ale zachowywał się, jakby było tych lat co najmniej dziesięć. Czarnowłosy, zielonooki mięśniak, zawodnik drużyny futbolowej. Często go nienawidziła, zwłaszcza gdy nazywał ją „smarkulą”, „panną z mokrą głową” albo „siksą”.

Ale gdy kolegów nie było w pobliżu i Kyle’owi nie zależało, żeby zrobić wrażenie na przywódcach paczki, okazywał się całkiem porządnym facetem. Był solidny. Praktyczny. Gdy Madison zaczęła się skarżyć, że ma najbardziej zwichniętą rodzinę na świecie, powiedział jej, żeby przestała narzekać, bo przyrodnie rodzeństwo to częsty dar losu. W gruncie rzeczy, gdyby Kyle nie był synem jej ojczyma, może nawet by się w nim zadurzyła. Ale tak, nie ważyła się nawet o tym pomyśleć.

No więc dobrze, może była w nieco lepszej sytuacji niż wielu ludzi. Lainie była fajna i pełna temperamentu. Wcale nie było źle mieć ją za matkę, a Rogera za ojczyma. Jej ojciec, Jordan Adair, był światowej sławy pisarzem. A komu to robi różnicę, ile kobiet Madison mogła w tym czy innym okresie nazywać macochami?

Bywało, że Madison nienawidziła Kyle’a, ale niekiedy, gdy gryzła ją chandra, Kyle umiał ją rozbawić. Czasami, ale tylko czasami, miała wrażenie, że daje jej poczucie ciepła i otacza opieką. Czuła się wtedy, jakby miała gdzieś swoje miejsce w świecie.

W tej jednak chwili Kyle wpatrywał się w nią zielonymi oczami zasnutymi mgłą łez.

– Madison? Madison... nic ci nie jest? Madison?

Nieznacznie się odwróciła. Roger też tu był.

Roger, który wcale nie ukrywał, że płacze.

– Odsuń się, Roger.

Ten głos należał do jej ojca. Niezastąpionego Jordana Adaira, przystojnego mężczyzny po czterdziestce, z gęstymi, długimi, siwymi włosami, siwą bródką i ciemnymi, bystrymi oczami. Typowy wybór matki. Mężowie Lainie zawsze byli zupełnie inni niż ona. Najpierw gwiazdor rockowy, potem pisarz, artysta... Jordan też lubił kobiety zajmujące się sztuką, ale chyba był mniej wybredny. Miał w małżeńskim dorobku śpiewaczkę operową, striptizerkę, baletnicę oraz Lainie, choć ostatnio wbrew regule wziął za żonę seksterapeutkę. Ale Lainie nie przestał kochać. Kochał ją zawsze. Madison wiedziała, że ta miłość obejmuje również ją.

Jordan miał łzy w oczach, tak samo jak Kyle i Roger.

I wtedy Madison usłyszała syreny, a zaraz potem uświadomiła sobie, że w holu jest mnóstwo policji. Roger odsunął się na bok. Zobaczyła zszokowanych członków swojej rodziny: siostrę, dzieci ojca i ojczyma.

Najbliżej stały Jassy i Kaila. Jassy, córka jej ojca z pierwszego małżeństwa, była pełną wdzięku, subtelną blondynką z ciemnymi oczami. Kaila była jedyną rodzoną siostrą Madison. Obie miały po Lainie rude włosy i niebieskie oczy.

Byli tam też jej bracia. Trent, syn jej ojca z drugiego małżeństwa, miał jasne, rudawe włosy i bystre, ciemne oczy Jordana. Rafe, syn Rogera z pierwszego małżeństwa, który skończył już dwadzieścia lat, niczym nie przypominał Kyle’a ani Rogera. Jego oczy miały barwę zmatowiałego srebra, a włosy były bardzo jasne, jak u Skandynawa. On też stał teraz w milczeniu, blady, ze strwożoną miną, a po policzkach ciekły mu łzy.

Kaila, o rok młodsza od Madison, choć często brana za jej bliźniaczkę, niespodziewanie głośno się rozszlochała. Kolana się pod nią ugięły, lecz na szczęście Rafe zdążył ją podtrzymać, zanim upadła.

Nagle Madison wszystko sobie przypomniała.

Zadrżała i zaniosła się krzykiem. W pobliżu byli sanitariusze z ambulansu, więc człowiek w białym kitlu, nie zważając na jej krzyki, szarpaninę i histeryczne próby wyjaśnień, wbił jej igłę w ramię. Ktoś powiedział, że chyba nie powinna jeszcze rozmawiać z policją, a zresztą nawet gdyby była w stanie, to jaka z tego korzyść? A potem środek uspokajający zaczął działać i znów pochłonął ją mrok.

Tym razem oprzytomniała w domu ojca. Przy jej łóżku siedział Kyle. Usłyszała ciche szlochanie, dochodzące z drugiego pokoju. Płakała jedna z jej sióstr.

– Moja matka nie żyje – szepnęła.

Zaskoczony Kyle podniósł głowę. Spojrzał na nią współczująco i skinął głową.

– Ktoś ją zabił, Madison. Bardzo mi przykro. Twój tata jest z Kailą, ale mogę go tu poprosić, jeśli...

– Widziałam to, Kyle.

Raptownie zmrużył oczy.

– Widziałam – powtórzyła.

– Co przez to rozumiesz? Przecież byłaś na korytarzu. Czy morderca cię minął? Widziałaś, kto to zrobił?

Pokręciła głową, starając się znaleźć słowa opisujące to, co się stało. Do oczu napłynęły jej łzy.

– Była przerażona, śmiertelnie przerażona. Zobaczyła nóż. Ja też go widziałam. Czułam go.

– Madison, upadłaś ponad dziesięć metrów od jej pokoju. Czy byłaś w środku, w sypialni?

Zaprzeczyła ruchem głowy.

– Więc nie mogłaś niczego widzieć.

– Nie wiem. Twarzy nie widziałam. Tylko nóż. Nóż spadający prosto na nią. I czułam go. Czułam, jak ją rani...

Znowu wstrząsnęły nią dreszcze, wybuchnęła płaczem. Jej matkę zabito, a ona cierpiała z tego powodu tak, jakby wbijały jej się w serce miliony maleńkich noży. Lainie była nieobliczalna, uparta i zupełnie zbzikowana, ale była też jej matką, opiekowała się nią, otaczała ją troską, śmiała się razem z nią i kręciła głową nad jej wyczynami. I znalazła czas, żeby w zeszłym roku na walentynki robić z jej klasą czerwone serduszka z przetyczek do fajki. Teraz matka nie żyła i Madison nie wiedziała, jak znieść ten ból.

Kyle nie próbował powiedzieć nic więcej. Usiadł obok niej na łóżku i niezgrabnie ją objął, a ona płakała i płakała bez końca. W końcu przyszedł ojciec i wyręczył Kyle’a, ale i wtedy nie przestała płakać. Próbowała mu powiedzieć, że widziała nóż i czuła, jak Lainie umiera.

Ojciec był dla niej czuły i delikatny. Udawał, że jej wierzy, ale wiedziała, że to tylko udawanie.

Przez następne dni i tygodnie policja energicznie prowadziła dochodzenie. Szczegółowo przesłuchano różnych mężów Lainie, uznawszy za pewnik, że morderstwa dokonał Roger albo Jordan w napadzie zazdrości. Renomowane magazyny wałkowały ten temat równie starannie, jak brukowa prasa.

Policjanci przesłuchiwali również Madison. Wielu policjantów. Ci z Miami i ci z hrabstwa Dade. Powiedziała im, że widziała nóż i czuła, jak matka umiera. Też jej nie uwierzyli. Ale jeden policjant był przynajmniej milszy od pozostałych. Niejaki Jimmy Gates. Pracował w wydziale zabójstw od niedawna, był młody, miał ciepłe, piwne oczy, jasne włosy, a jego spokój i takt działały na Madison kojąco. Chciał się od niej dowiedzieć tylko tego, co widziała. Specjalnie dla niego wróciła myślami do tamtej nocy. Znów zobaczyła nóż i wtedy uzmysłowiła sobie, że morderca nosił cienkie rękawiczki w cielistym odcieniu, podobne do lekarskich.

Zdumiało ją, lecz również zaniepokoiło to, że może przywołać przed oczy ten obraz.

Rogera o mało nie aresztowano pod zarzutem morderstwa, jej ojca również. Ale nie było dowodów, że jeden z nich zabił Lainie. W chwili jej śmierci Kyle, Kaila i Madison byli w domu, Roger pojawił się wkrótce potem. Natomiast Kyle niezwłocznie zadzwonił do Jordana Adaira. Podczas przesłuchań policja sugerowała, że Roger mógł zabić Lainie, opuścić dom przez okno, pozbyć się narzędzia zbrodni i wrócić normalną drogą, by udać, że znalazł żonę. A dom Jordana stał w odległości kilku minut piechotą, więc również Jordan zdążyłby popełnić zbrodnię, pozbyć się śmiercionośnej broni i wrócić do domu. Co dziwne, Jordan i Roger nie oskarżali się wzajemnie. A ponieważ policja nie miała dowodów, w końcu zostawiła ich w spokoju.

„Time”, „Newsweek” i „People” zamieściły artykuły z nagłówkami typu: „Czy za pieniądze można kupić niewinność? Amerykańska sprawiedliwość”.

Jimmy Gates nadal prowadził rozmowy z Madison. Za każdym razem z powagą słuchał, gdy opowiadała, co wtedy widziała i czuła. Próbował jej pomóc, żeby zobaczyła więcej, ale chociaż starała się ze wszystkich sił, zawsze kończyło się na ręce odzianej w rękawiczkę. W końcu ojciec powiedział policjantowi, żeby jej więcej nie męczył. Ale Madison sprzeciwiła się, chciała, żeby Jimmy dalej przychodził.

Dwa miesiące po śmierci Lainie aresztowano podejrzanego.

Był to stary, nienormalny włóczęga, niejaki Harry Nore. Madison widywała go wielokrotnie na ulicach Coconut Grove. Żebrał na skrzyżowaniu Bird i autostrady numer 1. Czasem wykrzykiwał coś o Jezusie i jego powtórnym przyjściu albo, dla odmiany, o tym, że nadchodzi szatan, który utopi wszystkich w morzu płomieni. Początkowo aresztowano go za włamanie do domu sąsiadów. Ukradł żywność, co można było przeboleć, ale przy okazji napełnił kieszenie rodzinnymi klejnotami. Policja zastała go w kuchni na krojeniu chleba.

Kroił go nożem do mięsa.

Harry Nore miał na szyi złoty medalik ze świętym Krzysztofem, który należał do Rogera Montgomery’ego. Gdy wyszło to na jaw, policja zaczęła się zastanawiać, czy Nore nie jest kimś więcej niż zwykłym złodziejem. Oddano do analizy nóż, którym kroił chleb, i odkryto na nim ślady krwi.

Była to krew Lainie.

Odciski palców Nore’a pasowały do tych, które znaleziono w sypialni zamordowanej. Poza tym Nore był notowany w policyjnych rejestrach. Zdążył odsiedzieć wyrok za zabicie żony bardzo podobnym nożem.

Niemniej jednak Harry Nore, zawszony włóczęga z wyłupiastymi oczami, nigdy nie stanął przed sądem, oskarżony o zamordowanie Lainie Adair Montgomery. Gdy przedstawiono mu zarzut, zaczął bredzić: Bóg wrzucił mu nóż do kapelusza. Bóg powiedział mu, kto jest dobry, a kto zły. Wprawdzie przyznał się do zamordowania Lainie, wytłumaczył jednak, że to diabeł przyszedł po swoje. Lainie była piękna i do szpiku kości zła. Taka piękna, że mąciła mężczyznom w głowach, budziła w nich myśli o perwersji i gwałcie. Była diabelskim pomiotem, więc diabeł przyszedł po swoje. Miała zabójczy wdzięk.

Harry’ego Nore’a poddano badaniom psychiatrycznym, a potem osadzono w zakładzie dla niebezpiecznych dla otoczenia umysłowo chorych w północnej części Florydy. Nore miał makabryczny, prawie bezzębny uśmiech, który obiegł okładki prawie wszystkich znaczących magazynów w Stanach Zjednoczonych. Z wyglądu pasował na maniaka o morderczych skłonnościach, a policja, detektywi i ludzie miejscowego prokuratora okręgowego byli zadowoleni, mogąc powiadomić Madison i jej rodzinę, że sprawa morderstwa została wyjaśniona. Nore’a zatrzymano z nożem w ręce, a on sam przyznał się do popełnienia zbrodni.

Madison nie rozumiała, dlaczego nie sprawiło jej satysfakcji, że sprawiedliwości stało się zadość. Zadawała sobie pytanie, czy może dlatego, że wzięcie pod klucz Harry’ego Nore’a nijak nie mogło przywrócić Lainie do życia. A może dlatego, że jedną z poszlak były odciski palców, a ona dobrze wiedziała, że morderca był w rękawiczkach.

W każdym razie policja była szczęśliwa i nawet Harry Nore był szczęśliwy. Nie musiał już więcej żebrać, a mimo to trzy razy dziennie dostawał jeść.

Życie toczyło się dalej – wbrew przekonaniu Madison, że to niemożliwe. I chociaż nigdy nie przestała nosić w sercu żałoby po matce, na jej twarzy pojawiał się coraz częściej wyraz rezygnacji i pogodzenia z losem. Nawet hałas w prasie i telewizji w końcu ucichł i tylko czasem na którymś kanale telewizji kablowej pokazywano program o Lainie, jej szalonym życiu i tragicznej śmierci.

Madison z Kailą zamieszkały u ojca. Kyle, Jassy i Trent wyjechali studiować, każde na innym uniwersytecie. Rafe skończył Florida International University i zaczął pracować na nowojorskiej giełdzie. Madison uczyła się, często chodziła na potańcówki i prywatki, eksperymentowała z makijażem, goliła sobie nogi, przekłuła uszy do kolczyków, a przed Halloween ufarbowała włosy na jaskrawy odcień niebieskiego. Czas mijał, miłości przychodziły i odchodziły. Jej ojciec ożenił się dwa razy w ciągu trzech lat. Obie kobiety znikły z jego życia tak szybko, że Madison ledwie zapamiętała ich imiona.

Powoli zaczęła zapominać, że naprawdę widziała nóż, który zabił jej matkę.

Była młoda, a życie biegło swoim torem. Wiedziała, że zawsze będzie pamiętać i kochać Lainie, ale z każdym dniem było coraz więcej drobnych spraw, które nabierały coraz większego znaczenia. Jej uwagę zajmowało rodzeństwo. Jassy, która się nią opiekowała. Kaila, która jej potrzebowała. Kyle, który chwilami był miły, lecz zaraz potem doprowadzał ją do szału; grał twardego mężczyznę, lecz traktował ją z wielką delikatnością, gdy najbardziej potrzebowała pomocy.

Cóż, trzeba było żyć dalej i koniec.

Jej cierpienie i lęk powoli cichły.

Ale Madison wyrastała na żywy obraz swej matki.

Los zaś zdecydował, że trwoga będzie jej towarzyszyć jeszcze długo.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dwanaście lat później...

Madison czuła, jak osacza ją senna wizja, i instynktownie broniła się. Próbowała się zbudzić.

Na próżno, sieć snu oplatała ją coraz bardziej.

Słyszała swój śmiech, choć tak naprawdę to nie była ona. Stała się inną kobietą, ze świata snu. Urodziwą, uwodzicielską, z długimi, kasztanowymi włosami. Wyjeżdżała dokądś samochodem z oszałamiającym mężczyzną. Była bardzo podniecona. Oczekiwanie ją uskrzydlało. Wiedziała, że będą się kochać. Chciała tego. Chciała, by wziął ją w ramiona i uwiódł, by po weekendzie wreszcie mogła podzielić się nim z przyjaciółkami. Ze śmiechem opowiedzieć, jak ma na imię i jaki z niego wspaniały kochanek. Tu i ówdzie szepnąć o nim coś w tajemnicy koleżankom z pracy, wspomnieć, że jest niewiarygodnie romantyczny i że czekają ich gorące chwile. Będzie szczęśliwą, zakochaną kobietą ze swym mężczyzną, który odwzajemnia jej uczucia...

Wiedziała jednak, że coś jest nie tak, jak być powinno. Krzyknęła we śnie, ale to nie pomogło. Wciąż była urodziwą kobietą, kipiącą podnieceniem, tęsknotą, zwykłym ludzkim pragnieniem, by być pieszczoną i podziwianą... O, Boże. Było coś żałosnego w tym niezaspokojeniu.

Za szybą przesuwały się widoki. Madison poznawała je i nie poznawała zarazem. Chciała się zbudzić, żeby zatrzymać rozwój wydarzeń, ale nie była w stanie.

Para w samochodzie przekomarzała się i śmiała. Madison nie widziała twarzy mężczyzny, ale widziała piękne, długie, ciemnorude włosy kobiety powiewające na wietrze.

Zapadł mrok. Czas płynął...

Teraz byli w sypialni. W słabo oświetlonym hotelowym pokoju. Kobieta znów się śmiała, zachwycona. Całowali się, szeptali sobie czułości. Mężczyzna rozpiął guziki jej bluzki... po jednym... dotknął jej ciała... pogłaskał...

Madison chciała odwrócić wzrok. Przyglądając się tak intymnej scenie, czuła się jak mimowolny klient peep-show. Rudowłosa kobieta była gotowa na wszystko, byle tylko zadowolić kochanka. Spletli się nadzy na łóżku. Kobieta pozwoliła się odwrócić na brzuch. Palce mężczyzny wsunęły się jej we włosy i odchyliły głowę. Kobieta zerknęła kątem oka na kochanka i wtedy zobaczyła...

Nóż... O, Boże, nóż spadający prosto na nią...

Madison ocknęła się ze snu, rozpaczliwie starając się nie krzyknąć. Nie wolno jej było przestraszyć córki, która właśnie oglądała wideo u siebie w pokoju. Straszne. Madison wciąż drżała. Już od dawna nie miała tak realistycznego sennego koszmaru.

Zerknęła na zegarek. Dochodziła piąta po południu. Przypomniała sobie, że obiecała tego wieczoru zaśpiewać. Nie spodziewała się, że zaśnie, nie planowała drzemki. A już na pewno nie zamierzała śnić. Zwłaszcza takich snów, przerażająco plastycznej makabry...

Wstała i kilka razy nerwowo przemierzyła pokój. Potem wybrała numer Jimmy’ego Gatesa. Wciąż jeszcze był w pracy.

– Madison? – spytał, usłyszawszy jej głos.

– Jimmy, ten sen...

W milczeniu wysłuchał jej opowiadania.

– Jimmy, czy coś się stało? Czy wiesz, o czym mówię?

Niespokojnie drgnęła, gdy się zawahał. Tak, musiało coś się stać.

– Niezupełnie... To znaczy, nie jestem pewien, czy było właśnie tak, jak opisujesz, ale... Posłuchaj, prowadzę właśnie śledztwo. Miałem do ciebie zadzwonić po niedzieli. Potrzebuję twojej pomocy. Będziesz przez weekend u ojca, prawda?

– Tak.

– Wobec tego przyjadę po ciebie w poniedziałek rano. Tymczasem postaraj się dobrze bawić. I ucałuj ode mnie Carrie Anne. Może zresztą na chwilę do was wpadnę. W każdym razie nie martw się. W tej chwili i tak nie możesz pomóc nikomu innemu, tylko sobie.

Skinęła głową i odłożyła słuchawkę, a potem westchnęła zadowolona, że kontury sennej wizji powoli się zacierają. Nienawidziła takich snów.

Przesunęła szczotką po włosach. A jednak znowu zatelefonowała do Jimmy’ego. I była zdecydowana zrobić wszystko, co w jej mocy, tak samo jak kilkakrotnie wcześniej. Na szczęście te sny nachodziły ją rzadko. Ale gdy tylko mogła w czymś pomóc, pomagała, choć zdawała sobie sprawę, że nie uda jej się zaradzić całemu złu na świecie. Ba, nie umiała zaradzić nawet kłopotom we własnej rodzinie.

Te sny zaczęły się u niej od czasu śmierci matki.

Położyła się na łóżku i wbiła wzrok w sufit. Natłok wspomnień ją przygniatał, wolałaby się od niego uwolnić. Przez pierwsze pięć lat po śmierci matki nie miała żadnych wizji.

A potem nawiedził ją pierwszy sen.

Wychodziła z obcego domu. Ukradkiem, na palcach. Uświadomiła sobie, że w dłoni trzyma pistolet. Usłyszała hałas i zobaczyła samochód. Była zdenerwowana, bo samochód, nie wiadomo czemu, należał do niej, a ona wiedziała, że ktoś próbuje go ukraść.

Wysunęła się za próg, uniosła pistolet...

Poczuła nagły ból w ramieniu i zbudziła się z krzykiem, drżąc i rozcierając własne ramię.

Była w domu ojca, w sypialni, którą dzieliła ze swą siostrą Kailą. Kaila siedziała na łóżku pod przeciwległą ścianą. Nagle przebudzona, przecierała oczy.

– Madison? Madison, co się stało? – Zeskoczyła na podłogę, szybko przeszła przez pokój i usiadła na krawędzi jej łóżka.

Często zdarzało im się kłócić, jak to siostrom, zwłaszcza że były prawie rówieśnicami. Ale jednocześnie łączyła je silna więź. Charakterem bardzo się różniły, za to z wyglądu prawie wcale – mogły uchodzić za bliźniaczki.

– To nic takiego. Tylko zły sen – zapewniła Madison.

– Boli cię ramię?

– Słucham? Nie. – Wciąż jednak je rozcierała, chociaż trudno byłoby jej wyjaśnić dlaczego. Zrobiła uspokajającą minę i pokręciła głową. – Nic mi nie jest. Przyśniło mi się jakieś okropieństwo, ale już wszystko w porządku. Przepraszam, że cię zbudziłam.

– Co ci się śniło?

– Coś bardzo głupiego. Byłam kimś zupełnie innym, w cudzym domu. Ktoś próbował ukraść mój samochód. Miałam pistolet i chciałam zatrzymać złodzieja, ale coś uderzyło mnie w ramię, więc się zbudziłam. Beznadziejne, nie?

Kaila wzruszyła ramionami.

– Dziwne. Jesteś pewna, że już wszystko w porządku?

Nie ulegało wątpliwości, że nazajutrz pokłócą się o jakiś kosmetyk albo o to, kto komu zabrał nowe dżinsy. Ale tymczasem... Madison skinęła głową, a Kaila serdecznie ją uściskała i dopiero wtedy wróciła do łóżka.

Gdy po kilku dniach sen wciąż tkwił w świadomości Madison, zatelefonowała do Jimmy’ego Gatesa. Nie było go w pracy, więc zostawiła tylko informację, kto dzwonił, bo nagle poczuła się głupio.

Tego samego popołudnia, gdy Darryl Hart, przedmiot westchnień wszystkich dziewczyn ze szkoły, odwoził ją do domu, zobaczyła na szerokim podjeździe przed domem ojca samochód i znajomą postać opartą o maskę. Detektyw Jimmy Gates. Nieco się postarzał, włosy na skroniach zaczęły mu przedwcześnie siwieć. Budził szacunek, jak przystało na człowieka, który przez ostatnie pięć lat dostał kilka wyróżnień i awansów.

Madison patrzyła na niego z rosnącym zakłopotaniem. Nie powinna go niepokoić tym telefonem. Przecież miała tylko zły sen, nic więcej.

Darryl dobrze znalazł się w roli szkolnego wzoru męskości. W opiekuńczym geście położył dłonie na ramionach Madison.

– Kto to jest? Co się stało?

– Nic złego, Darryl. To tylko stary przyjaciel naszej rodziny. Powinnam z nim porozmawiać na osobności. Zadzwonisz do mnie później?

– Jasne. Ale chyba nie powinienem cię zostawiać z tym facetem. Ostatnio zdarzają się różne dziwne historie.

– Nie ma sprawy, Darryl. On jest gliną.

Darryl odjechał z nieszczęśliwą miną, do ostatniej chwili obserwując ją we wstecznym lusterku. Jimmy uśmiechnął się do niej.

– Cześć.

– Cześć, Jimmy. Wciąż brygada antynarkotykowa? – spytała.

Wzruszył ramionami.

– Wiesz, że niczego takiego nie ma.

– Czyli nadal wydział zabójstw.

– Owszem, nadal. I chcę wiedzieć, dlaczego do mnie zadzwoniłaś.

Zawahała się, zaraz jednak powiedziała o śnie i przeprosiła, że zaprząta mu tym głowę. Starała się, by zabrzmiało to rzeczowo, bo nie chciała wyjść na głupią.

Jimmy spojrzał w jakiś odległy punkt, przez kilka sekund zatrzymał na nim wzrok, po czym zwrócił się do niej.

– Słyszałaś o sprawie Petersona?

Skinęła głową. Udawała, że nie czuje zimnego dreszczu. Słyszeli o tym wszyscy w mieście. Earl Peterson usłyszał hałas na dworze, więc wyjął z szafy trzymany pod kluczem, legalnie posiadany pistolet i wyszedł przed dom, by sprawdzić, co się dzieje. Ktoś go napadł i zastrzelił z jego własnej broni. O szóstej rano żona znalazła zwłoki.

– Pomyślałem, że może będziesz mogła mi pomóc – powiedział Jimmy.

– Naprawdę?

– Nie należało do niego telefonować. Czuła, że jej niedobrze. Nie, żeby nie chciała pomóc Jimmy’emu, wolałaby jednak nie wiedzieć niczego, co jest dla niego przydatne. Bała się.

– Masz szczególne zdolności, Madison. Pomożesz mi?

Jej ojcu by się to nie spodobało, ale przecież miała już prawie osiemnaście lat. Widziała w telewizji cichą rozpacz pani Peterson i wiedziała, że gdyby tylko mogła, zrobiłaby wszystko, by ulżyć jej cierpieniu.

Podeszła do samochodu. Jimmy otworzył przed nią drzwi, więc usiadła na miejscu obok kierowcy. Pojechali pod dom Petersona.

Na wysadzanym drzewami podjeździe stało bmw. Madison podeszła do niego, tak bardzo spłoszona trudnym do wyjaśnienia, złowrogim chłodem, który nagle ją ogarnął, że omal nie uciekła. Do zrobienia tych kilku kroków zmusiło ją jedynie wspomnienie łez pani Peterson.

Potem stanęła nieruchomo.

Zamknęła oczy. Zobaczyła obraz tamtej nocy, poczuła wzbierający gniew. Słyszała oddech, początkowo spokojny, potem coraz bardziej urywany. To był pan Peterson. Ujrzała jego dłoń z pistoletem, gdy ostrożnie obchodził auto, zbliżając się do mrocznej postaci, usiłującej włamać się do środka.

Nagle drgnęła, z cienia wyłonił się bowiem niespodziewanie drugi człowiek i uderzył Petersona. Ten syknął z bólu i upuścił broń. Madison krzyknęła, poczuła ból w ramieniu, ten sam ból, którego doświadczyła we śnie. Skuliła się, przyciskając ramię do ciała. Wciąż wszystko widziała.

Napastnik poderwał pistolet z ziemi. Pan Peterson spojrzał na niego.

– Chwileczkę... – powiedział i było to jego ostatnie słowo.

Wysoki, chudy facet z jasnymi włosami, ostrzyżonymi na jeża, zerknął na Petersona i z zimną krwią pociągnął za spust, raz i drugi.

Madison czuła siłę uderzenia pocisków, trafiających ją w klatkę piersiową. Nie krzyknęła, ale przycisnęła dłonie do zranionego miejsca.

Przeniknął ją chłód, dojmujący chłód, którego doznał krwawiący Peterson.

Przez cały czas widziała, co się dzieje. Morderca odwrócił się do swego kompana i obaj przebiegli przez ulicę, kierując się ku wielkiemu, pustemu parkingowi.

Morderca przystanął, chciał zawrócić, ale kompan go powstrzymał i pociągnął za sobą. Znów zerwali się do biegu. Madison obserwowała tę scenę, dopóki śmierć nie zasnuła oczu Petersona czarnym woalem.

Jimmy pomógł jej wstać. Czuła, że i on drży.

– Nie powinienem cię tu przywozić. Boże, tylko popatrz na siebie. Jesteś zlana potem i cała się trzęsiesz.

Energicznie pokręciła głową.

– Nic mi nie jest. Naprawdę nic, słowo. – Zawahała się. – Mogę ci dać rysopis mordercy.

Jimmy przeczesał włosy dłonią.

– Nie jestem pewien, czy sam mogę w to uwierzyć. Jak mam przekonać jeszcze kogoś, że potrafisz... widzieć oczami wyobraźni.

– Policja korzysta czasem z usług... no, tych... – zaczęła, ale wzdrygnęła się i urwała.

– Jasnowidzów – podsunął jej Jimmy.

– Nie jestem jasnowidzem – zaprotestowała. – To mi się zdarzyło tylko dwa razy. Ale mogę dać waszemu specjaliście od portretów pamięciowych dokładny rysopis mordercy.

Tak też się stało. Policja odnalazła człowieka odpowiadającego rysopisowi i poddała go rutynowemu przesłuchaniu. Mężczyzna sądził widocznie, że poszlaki są mocniejsze, bo szybko się załamał i przyznał do zbrodni. Po tym wydarzeniu Jimmy wymógł na Madison obietnicę, że będzie telefonowała do niego po każdym dziwnym śnie.

Ale następnym razem sen był o wiele bardziej osobisty.

I całkiem zmienił jej życie.

Madison skończyła szkołę średnią z wyróżnieniem. Zamierzała wyjechać na studia do Waszyngtonu i specjalizować się w kryminologii, podobnie jak Kyle, który niedawno uzyskał magisterium i znalazł pracę w FBI.

Kyle przyszedł na zakończenie roku szkolnego. Ostatnimi laty nie widywali się zbyt często, na co dzień Kyle był przecież daleko, a śmierć Lainie w znacznym stopniu rozbiła „rodzinę”. Ale na tę uroczystość stawił się wraz z resztą przyszywanych krewnych.

Przywiózł ze sobą nowo poślubioną żonę. Na imię miała Fallon, była śliczna i idealnie do niego pasowała, ucieleśniała bowiem ideał piękna. Kyle był wysoki, muskularny i bardzo przystojny, ona dla kontrastu – drobna, jasnowłosa, smukła, z oczami jak bursztyny i seksowną figurą. Madison podświadomie pragnęła, by dziewczyna okazała się głupią laleczką. Ale nie. Była podobnie jak Kyle świeżo po studiach i pracowała w Smithsonian Institution. Miała tyle wdzięku, że ujęła Madison prawie natychmiast. Wytłumaczyła więc sobie, że zapewne odniosłaby się krytycznie do każdej kobiety tulącej się do Kyle’a, bo Kyle jest jej... Nie, po prostu jest sobą. Ale chociaż wmawiała sobie, że się w nim nie durzy, była to nieprawda. Zżerała ją zazdrość.

Tej nocy pierwszy raz poszła do łóżka z Darrylem Hartem. Darryl był w niej zakochany na zabój i chciał wyjechać na studia na ten sam uniwersytet. Zazdrościły jej tego wszystkie koleżanki i przyjaciółki.

Darryl zrobił wszystko jak należy. I chociaż trochę ją to bolało, nie było takie okropne. W niczym nie przypominało jednak opisów z książek, które Madison wcześniej czytała, chociaż Darryl zapewnił ją, że z czasem kobieta doznaje coraz więcej przyjemności.

Miała nadzieję, że istotnie tak jest, i bardzo starała się nie okazać rozczarowania. Darryl był w końcu bardzo porządnym facetem.

Spotykała się z nim przez pierwsze trzy lata college’u.

A potem... potem znowu miała sen.

Wiedziała, że Fallon spodziewa się dziecka. Mieszkali wtedy z Kyle’em niedaleko siebie, on na przedmieściach Waszyngtonu, w Marylandzie, tuż za granicą Dystryktu Kolumbii, ona w Georgetown, lecz mimo to go unikała. Kilka razy zjedli obiad we czworo, ona, Darryl, Kyle i Fallon, i zawsze wszyscy wspaniale się bawili, wszyscy z wyjątkiem jej. Dlatego znalazła pretekst, by położyć kres tym spotkaniom. Potem wymawiała sobie, że jest okropna. Powinna cieszyć się szczęściem Kyle’a i Fallon. Kyle był jej przyjacielem. Pomógł jej przetrwać najgorszy okres życia, więc to zupełnie naturalne, że czuła się od niego w pewien sposób uzależniona. Nie było to jednak zadurzenie. Miała przecież Darryla i musiała przyznać, że jest stały w uczuciach. Podziwiał ją i zawsze mogła na niego liczyć. Co więcej, był przystojny, zbudowany jak młody bóg. Naprawdę to doceniała.

Pasowali do siebie znakomicie.

Właśnie on spał z nią tej nocy, gdy przyśnili jej się Kyle i Fallon.

Fallon leżała po swojej stronie łóżka, rzucała się i przewracała z boku na bok. Była w zaawansowanej ciąży, okrąglutka jak pomidor, a mimo to wciąż piękna. Potargane blond włosy otaczały jej twarz o delikatnych, ściągniętych bólem rysach.

Kyle był przy niej, próbował jakoś jej pomóc, dodać otuchy.

– To na pewno dziecko, musimy jechać do szpitala.

– Za wcześnie, prawie dwa miesiące za wcześnie!

– Ale masz torsje. Musimy natychmiast zawieźć cię do szpitala. – Stanął nago przy łóżku, umięśniony i opalony. Madison we śnie próbowała odwrócić wzrok, ale nie mogła. Miała wrażenie, że jest w tym samym pokoju.

Kyle szybko się ubrał. Włożył skarpetki i bieliznę, dżinsy i bawełnianą koszulkę. Wzuwając buty, zatelefonował po ambulans. Fallon była tym bardzo zdenerwowana.

– Masz gorączkę, dzieciaku – powiedział do niej. – Potrzebujemy pomocy jak najszybciej.

Madison przeżywała to samo, co Fallon. Było jej gorąco, gorąco, tak gorąco... jakby wrzucono ją w ogień. Nie czuła bólu, tylko ten żar. A Kyle był przy niej, trzymał ją za rękę. Ten dotyk podnosił Fallon na duchu. Gdyby tylko nie było jej tak gorąco. A potem nagle zaczęła trząść się z zimna. I znów zalała ją fala gorąca, i znów zrobiło jej się zimno...

– Madison, Madison!

Drgnęła i szeroko otworzyła oczy.

Darryl potrząsał nią z zatroskaną miną.

– Madison, kochanie, masz jakiś koszmarny sen. Zbudź się. Co się stało?

Była cała mokra. Zrzuciła z siebie koc. Darryl ją objął, a ona instynktownie się w niego wtuliła.

– Chcesz mi opowiedzieć, co to było?

– Nie, nie, nic się nie stało. Już dobrze. Dziękuję ci, Darryl. Jesteś wspaniały. – Pocałowała go. Ale kiedy chciał ją pocieszyć, odsunęła się od niego i skuliła, bo nie mogła pozbyć się niepokoju.

Trzy dni później sen potwierdził się w wiadomości nagranej przez kolegę Kyle’a na jej automatycznej sekretarce. Fallon umarła wskutek powikłań jakiejś rzadkiej choroby wirusowej, a wraz z nią także jej nienarodzona córeczka.

Pogrzeb odbył się w piątek w miasteczku Manassas, w Wirginii. Madison spotkała tam całą swoją rodzinę. Jej ojciec zawsze utrzymywał doskonałe stosunki z Kyle’em i Rafe’em, wciąż przyjaźnił się też z Rogerem Montgomerym. Darryl, naturalnie, poszedł na pogrzeb razem z nią.

Kyle wyglądał okropnie. Nie miał jeszcze dwudziestu sześciu lat, ale pasemka włosów na skroniach już zaczynały mu siwieć. Rozpaczał strasznie. Madison patrzyła na to odrętwiała.

W kościele klęczała ze spuszczoną głową przez większą część żałobnej ceremonii. Bała się, że jest potworem i że to jej zazdrość zabiła Fallon. Głos rozsądku próbował ją przekonywać, że to niemożliwe, lecz nadal miała bardzo przykre przeświadczenie, że w trudny do określenia sposób ponosi odpowiedzialność za tę tragedię. Najchętniej wstałaby i uciekła.

Z Kyle’em była sam na sam tylko krótką chwilę. Podszedł do niej, gdy klęczała przy trumnie w czasie pożegnania rodziny ze zmarłą.

Ukląkł obok, a ona ze wszystkich sił starała się nie rozpłakać, gdy poprawiał książeczkę do nabożeństwa w dłoniach żony.

– Gdy już zbliżał się koniec, powiedziała mi, że wiesz – szepnął nagle. Spojrzał na Madison tak, że przeszły ją ciarki. – Cieszyła się z tego, że jesteś z nami. Powiedziała mi, że powinienem się tobą zaopiekować.

Wcale nie patrzył jednak na nią jak na podopieczną. Prawdę mówiąc, gapił się na nią tak, jakby widział demona z piekła rodem, jakby chciał, by znalazła się w jednej chwili jak najdalej od ciała jego ukochanej żony.

Madison odwzajemniła to spojrzenie.

– Nie mam pojęcia, o co jej chodziło – skłamała. – Przykro mi, Kyle. Bardzo ci współczuję.

– Nie masz pojęcia? – powtórzył. W jego głosie był tłumiony gniew. – Co z ciebie za czarownica, Madison? – szepnął, a może jej się tylko zdawało.

Zobaczyła, jak jego złożone dłonie, oparte o trumnę, kurczowo się zaciskają. Czuła jego siłę i gniew. Zaraz jednak Kyle rozprostował palce, jakby zdał sobie sprawę z napięcia, które nim owładnęło. Zerknął na dłonie, a w jego błękitnych oczach zalśnił bezbrzeżny smutek. Znów zaczął powoli zaciskać palce, jakby chciał chwycić Madison za gardło, jakby i on zastanawiał się, czy może być w jakiś sposób odpowiedzialna za to, co się stało.

– Nie! – szepnęła Madison i uciekła. Siłą woli przetrwała resztę ceremonii, a potem poszła do domu Kyle’a, w którym po nabożeństwie zeszła się rodzina i przyjaciele. Gdy żegnała się z Kyle’em i Rogerem, który stał u jego boku, z jej słów biło przekonanie, że coś się nieodwołalnie zmieniło.

Niezwłocznie zmieniła główny przedmiot studiów z kryminologii na teorię przekazu informacji. Zawsze unikała związków z grą aktorską, ze względu na matkę, i z pisaniem, ze względu na ojca, odkryła jednak żyłkę do fotografowania – i chociaż nie chciała pozować, znów ze względu na Lainie, czyniła wyjątki dla przyjaciół ze szkoły fotograficznej, którzy potrzebowali pomocy, przygotowując teczki z pracami dla przyszłych zleceniodawców.

Na wiosnę, podczas kilkudniowego wypadu do Las Vegas, wzięła ślub z Darrylem. Dokładnie dziewięć miesięcy później urodziła córkę, Carrie Anne Hart.

Darryl znalazł pracę w biurze projektowym w Fort Lauderdale. Madison trochę się udzielała na pokazach mody, niekiedy pozowała do fotogramów, ale przede wszystkim była matką, jednocześnie zaś sama próbowała fotografować.

Któregoś dnia, dwa i pół roku po ślubie, Darryl wrócił do domu i zastał Madison we łzach. Zaczął wypytywać, co się stało, co jest nie tak. Wszystko jest w porządku, próbowała mu wytłumaczyć. Tylko z nią jest coś nie tak. Z ich małżeństwem. Zrozumiała, że nie kocha go tak, jak powinna.

Wtedy Darryl przyznał się, że wcale nie jest taki wspaniały. I opowiedział jej o swoim romansie z sekretarką.

Madison nie bardzo rozumiała, dlaczego wpadła w szał, skoro jednocześnie była wściekła na siebie, że tak naprawdę nigdy Darryla nie kochała. Darryl chciał jakoś wszystko naprawić. Był taki skruszony, że ledwie mogła na to patrzeć.

W końcu, co było dość dziwne, udało im się rozstać w zgodzie. Pozostali dobrymi przyjaciółmi.

Później jednak Darryl zmienił pracę i przeprowadził się do Waszyngtonu. Chciał zacząć wszystko od początku i Madison to rozumiała.

Gdy wszystkim trojgu pasowały terminy, Madison pilnowała, by Carrie Anne mogła spędzić z ojcem kilka dni, a nawet tydzień. Wolne chwile wykorzystywała na pozowanie. Z czasem zaczęła to robić częściej.

Któregoś razu, gdy miała akurat sesję na Key Largo, upiła się z koleżankami drinkami, które miejscowi barmani zwali Nawałnicą. Nie wiedziała nawet, jak to się stało, że znalazła się na estradzie przy hotelowym basenie i zaczęła śpiewać standardy z miejscowym zespołem. Jeszcze bardziej ją zdziwiło, że idzie jej to tak gładko.

Wpadła w panikę dopiero wtedy, gdy jeden z fotografów pokazał jej zdjęcia, które zrobił w czasie tego występu.

Wyglądała dokładnie tak, jak Lainie przed śmiercią. Miała długie, gęste, kasztanoworude włosy i wielkie oczy lśniące błękitem. Wprawdzie była wyższa, miała około metra siedemdziesięciu, ale klasyczny owal twarzy, kształt nosa i ust... wszystko to odziedziczyła po Lainie.

Jednak choć szczerze kochała matkę, nie chciała wyrosnąć na jej kopię, nieobliczalną, upartą kobietę, traktującą mężów jak papier toaletowy, nieliczącą się z uczuciami innych...

Joey King, lider hotelowego zespołu, chciał, żeby zaczęła śpiewać z nimi na stałe. Był młody i pełen zapału.

– Posłuchaj, jesteśmy o krok od czegoś naprawdę dobrego. Sprzedałem kilka swoich piosenek, grube ryby z muzycznej branży przychodzą nas posłuchać...

Madison dokończyła drinka i wstała.

– Nie chcę być piosenkarką, Joey. Mam córkę. Co ja na to poradzę, że życie zawodowe układa mi się lepiej, niżbym chciała.

– To dlatego, że jesteś podobna do matki jak dwie krople wody – powiedział.

Przeszyła go wzrokiem i wzruszyła ramionami.

– Przepraszam cię, ale twoja matka była sławna – ciągnął Joey. – Widziałem mnóstwo jej zdjęć, więc wiem, że wyglądasz prawie tak samo, jak ona. Czy właśnie dlatego nie chcesz śpiewać?

– Zrozum, Joey, że nie mam ochoty na trasy koncertowe...

– W porządku, nie musimy nigdzie jeździć, obiecuję.

– Dla zespołu trasy są bardzo ważne. Można na nich wypłynąć albo pogrzebać swoje szanse.

– Pamiętaj, że ja też mam żonę i dwoje dzieci – powiedział Joey. – Wiele grup daje sobie radę, śpiewając w jednym miejscu i nagrywając w studiach. Mamy tu przecież kilka doskonałych studiów. Realia życia trochę przygasiły moją żądzę sławy i majątku – dodał kwaśno. – To co, nagrasz z nami kilka numerów? I zaśpiewasz od czasu do czasu, jak znajdzie się na widowni jakiś ważniak w smokingu?

Jeśli nawet jego zapał trochę przygasł, to Joey pozostał niepoprawnym marzycielem. Madison go lubiła. Zawsze mówił, co myślał, i był uczciwy. Poza tym naprawdę znakomicie się bawiła, śpiewając z zespołem.

Wzruszyła ramionami.

– Jasne, że tak – odpowiedziała. – Jasne.

Madison zamknęła na chwilę oczy i spuściła nogi z łóżka na podłogę. Dość myślenia o przeszłości. Należało wziąć się do roboty.

Jej życie się ustabilizowało, a ona była szczęśliwa. Tak przynajmniej sobie powiedziała.

No, może nie całkiem szczęśliwa, bo brakowało jej spokoju. Była młodą, rozwiedzioną matką, mieszkającą w jednym mieście z większością swojej rodziny, otaczali ją więc kochający ludzie, lecz mimo to zachowała niezależność.

Miewała dziwne sny i wtedy dzwoniła do Jimmy’ego. Ale nie zdarzało się to zbyt często, więc nie musiała się bać o swą psychiczną równowagę. Czasem jeździła z Jimmym na miejsce zbrodni i mogła coś wyczuć szóstym zmysłem lub na chwilę wcielić się w postać ofiary. Jeszcze rzadziej zaś dręczyły ją koszmarne wizje.

Tak jak tego dnia...

Poprawiła fryzurę, wygładziła spódnicę i jeszcze raz przyjrzała się swemu odbiciu w lustrze.

– Nie jęcz, Madison! Może nie śpiewasz radośnie jak skowronek, ale przynajmniej jesteś zadowolona z życia!

Niestety, jej odbicie pozostało śmiertelnie poważne. Nie mogła się odprężyć.

Miała wrażenie, że historia zatacza koło. Że przeszłość wraca i zatruje jej życie...

Odpędziła te przygnębiające myśli. Ten wieczór był przeznaczony na pracę. W poniedziałek musiała pomóc Jimmy’emu, tak jak pomagała mu przedtem. Ale tego wieczoru mogła zjeść kolację z Carrie Anne i jej tatą, a potem wziąć się w garść i pośpiewać.

Idąc do pokoju córki, nie mogła jednak pozbyć się trudnego do określenia, lecz bardzo rozstrajającego uczucia. To nie były tylko strach i ból, które w jej śnie przeżywała obca kobieta.

W jej sercu zagnieździł się niepokój.

Coś znacznie bardziej osobistego.

ROZDZIAŁ DRUGI

Kyle wiedział, że kiedyś wróci do tego miejsca. Nawet waszyngtońska elegancja nie zabiła w nim chłopaka z Florydy, jakim w głębi duszy był do tej pory. Potrafił idealnie wtopić się w scenerię baru na Key West.

Był ubrany w obcięte pod kolanami, wystrzępione dżinsy i zniszczoną bawełnianą koszulę z krótkim rękawem, bardzo rozchełstaną. Miał też ciemne okulary przeciwsłoneczne i czapeczkę baseballową zsuniętą na czoło, a na nogach znoszone obuwie plażowe. Siedział przy zacienionym stoliku w głębi i prostując przed sobą nogi, oparte na drugim krześle, leniwie sączył piwo. Mógłby uchodzić za turystę albo tubylca. W gruncie rzeczy był zresztą jednym i drugim po trochu.

Knajpa należała do Jordana Adaira i cieszyła się dużym wzięciem. Ludzie przyjeżdżający na Key West chcieli wypić drinka w barze „Sloppy Joe’s”, gdzie kiedyś przesiadywał Ernest Hemingway, lecz równie chętnie obracali się w tak zwanym środowisku literackim, które mogło wchłonąć właściwie każdego. Jordan Adair pisywał śmiałe dreszczowce, krąg jego znajomych obejmował twórców kryminałów, literatury faktu, fantastyki i romansów. Jedni zajmowali się historią, inni żyli w świecie fikcji, jeszcze inni chwytali życie na gorąco, a byli też i tacy, którzy zdobyli już sławę i mogli pisać książki sprzedające się dzięki samemu nazwisku autora. W knajpie można było nie tylko otrzeć się o literatów, lecz również posłuchać muzyki, zróżnicowanej nie mniej niż klientela lokalu.

Jordan miał znajomych nie tylko wśród prokuratorów, policjantów i lekarzy sądowych, którzy konsultowali jego książki, lecz również wśród gwiazd kina, gdyż kilka jego utworów przeniesiono na ekran. Turyści przychodzili gromadnie do jego lokalu po to tylko, by się przekonać, kogo tu zobaczą. Mieli też pewność, że jeśli akurat nie będzie zbyt gwarno, posłuchają dobrej muzyki. Na razie było późne popołudnie i akustyk właśnie kończył podłączać mikrofon.

Tego dnia przyszli tu ci, którzy chcieli zostać zauważeni. Młoda gwiazdka filmowa stała przy barze z orszakiem kulturystów i przyciągała spojrzenia turystów w tym samym stopniu, co Niall Hathaway, autor ostatniej sensacji literackiej, wydanej w twardej oprawie książki o księdzu, który obudził się z długotrwałej śpiączki dzięki modlitwom wiernych i snom o życiu z kobietą, którą kiedyś kochał i pokochał znowu. Książka znajdowała się od ponad roku na liście bestsellerów, prawa do jej sfilmowania sprzedano za grubo ponad milion dolarów. Nie miało to znaczenia. Facet chciał tylko wziąć zarobione pieniądze i wypuścić się na ryby, Key West zaś było świetnym miejscem, by wynająć łódź i wejść z wędką na pokład, zabierając po drodze kilku doświadczonych rybaków.

Kyle także chciał popływać łodzią. Ciągnęło go do wody, łowienia ryb, nurkowania. Zamierzał też wylegiwać się w słońcu i sączyć piwo w żarze, łagodzonym wiatrem od morza. I mógł te plany urzeczywistnić. Wprawdzie nie miał już własnej łodzi, ale Jordan pozwolił mu korzystać z „Ibisa” tak długo, jak długo Kyle będzie chciał.

Kyle nie miał jeszcze okazji dłużej porozmawiać z Rogerem. W ogóle nie miał jeszcze okazji do niczego. Dopiero co przyleciał z Waszyngtonu, z przesiadką w Miami, i po prostu rozkoszował się atmosferą tawerny Jordana. Key West nie było jego domem, ale ze wszystkich niedomowych miejsc było najbardziej domowe. Kyle cieszył się, że może tutaj odpocząć, zanim na dobre zacznie pracę w Miami. Trochę już się dowiedział, co go czeka, ale Miami dopiero niedawno zwróciło się do FBI o pomoc, więc śledztwo było w bardzo wczesnej fazie. Prawdopodobnie jednak natrafiono na ślad morderstw popełnianych przez wampira.

To dziwne, jak szybko życie toczyło się naprzód – a toczyło się bez wątpienia. Wspomnienia związane z Fallon wciąż sprawiały Kyle’owi ból, ale było to coś w rodzaju bólu po dawnej kontuzji kolana. Z wierzchu wszystko goi się bez śladu, ale staw już nigdy nie odzyskuje dawnej sprawności. Mimo to minęło dostatecznie dużo czasu, by myśląc o Fallon, Kyle niekiedy nawet mógł się uśmiechnąć na wspomnienie ich wspólnych chwil, jej radości. Uważał, że czasem wolno mu sobie na ten uśmiech pozwolić. Zresztą to nie śmierć Fallon wywarła największy wpływ na jego życie.

To odejście Lainie zdecydowało o jego dalszych losach. Szukając sposobu na uporanie się z tym, co wówczas zaszło, nabrał przekonania, że tylko sprawiedliwość może coś naprawić, złagodzić cierpienie, jakie sprowadziła na rodzinę ta tragiczna śmierć. W dodatku jego ojca podejrzewano o morderstwo, podobnie jak Jordana Adaira. Stykając się z policjantami i prawnikami, Kyle z przerażeniem odkrył, jak trudnym zadaniem jest schwytanie mordercy.

Zbrodnie dzieliły się na dwie kategorie. Były takie, które popełniano w afekcie na ludziach kochanych, przyjaciołach lub znajomych, były też przypadkowe akty przemocy, ostatnimi czasy alarmująco częste. Włócząc się za Jimmym Gatesem, uparcie szukającym poszlak, które mogłyby wskazać mordercę Lainie, Kyle zrozumiał, jak ciężka to praca. I jak bardzo potrzebna. Wprawdzie kochanej osoby nic nie mogło im zwrócić, ale zamknięcie sprawy, wyjaśnienie okoliczności zbrodni pomagało odzyskać psychiczną równowagę.

Jimmy wytłumaczył mu, że zbrodnie popełniane z miłości są zazwyczaj najłatwiejsze do rozszyfrowania. Nauka poczyniła wielkie postępy. Oprócz analiz odcisków palców, włosów, włókien i innych przedmiotów można przedstawiać w sądzie jako dowody wyniki badań DNA. Gwałciciela można skazać na podstawie próbki nasienia.

Natomiast zbrodnie przypadkowe są trudne do wyjaśnienia. Nawet jeśli policji udaje się zebrać różne odciski palców, w niczym to nie pomaga, jeśli nie ma ich w żadnym rejestrze. Praca policji przypomina wtedy szukanie igły w stogu siana.

Właśnie dlatego Kyle wyspecjalizował się w tworzeniu psychologicznych portretów zbrodniarzy. Za każdym razem trochę zmniejszało to stóg do przeszukania.

Wyjaśnienie sprawy było diabelnie ważne. Aresztowanie i osądzenie sprawcy dawało tym, którzy pozostali przy życiu, namiastkę sprawiedliwości, świadomość, że schwytany zbrodniarz nie sprawi już bólu nikomu więcej.

Kyle wiedział, że jego praca jest ważna. Był zadowolony, że analizowanie osobowości ofiar morderców wciąż go głęboko porusza. Współczucie dla zabitych i ich rodzin dawało mu zaś pewność, że jeszcze żyje. Bo wprawdzie o zawodzie, jaki wybrał, zdecydowała śmierć macochy, lecz śmierć żony wciąż ciążyła na jego życiu prywatnym. Fallon nie padła ofiarą brutalnej przemocy, ale i tak swoje wycierpiała, a on nie mógł nic na to poradzić. Trwał w bezsilnej złości, że ktoś taki młody, kto miał po co żyć, nagle odszedł. Ta śmierć nie była sprawiedliwa i nie miała uzasadnienia. A co gorsza, nie miała sensu. Fallon była nie tylko młoda, piękna i pełna życia. Była też życzliwa, troskliwa i czuła. Nie potrafiła przejść obok żebraka na ulicy, żeby nie dać mu dolara, nawet bezpańskim psom wystawiała miski z jedzeniem. Dzieciaki ją uwielbiały. Byłaby wspaniałą matką córeczki, która nigdy nie przyszła na świat. Gdy myślał o tym, czuł pustkę w sercu.

Kyle’owi powiedziano, że czas leczy rany, z którymi rozum sobie nie radzi. Powiedziano, że Bóg da mu siłę, choć było to w czasie, gdy nie mógł znaleźć siły nawet na to, by uwierzyć w Boga. Ale czas rzeczywiście płynął. A ponieważ Kyle zwykł sobie radzić w każdej sytuacji, jakoś żył dalej. Oddychał, jadł i pił. Najpierw dużo, ostatnio mniej. Sypiał z kobietami. Czasem taka znajomość wyglądała jak coś bardziej trwałego, czasem szukał tylko dobrego seksu. Życie toczyło się swoim torem, a on starał się jak najlepiej pracować i nie zrażać do siebie ludzi. Wiedział, że nie może liczyć na sprawiedliwość. Ale, paradoksalnie, bardzo ważne stało się dla niego, by uszczknąć z tej sprawiedliwości choćby odrobinę.

– Witam wszystkich! – zadudnił ochrypły, męski głos, wzmocniony przez głośniki. Chudy, lecz przystojny młody człowiek, mniej więcej trzydziestoletni, podszedł do mikrofonu na estradzie, ustawionej po lewej stronie baru. – Witam miejscowych bywalców, starych przyjaciół i tych, którzy przyszli tu zwabieni czarem naszej krainy fantazji. Nasz zespół nazywa się „Nawałnica” i będzie państwa bawił przez dzisiejsze popołudnie, podczas gdy państwo będą wypoczywać, jeść, pić i oddychać morskim powietrzem. Nazywam się Joey King, a towarzyszą mi David Hamel na gitarze basowej, Sheila Ormsby na klawiszach, Randy Fraser na perkusji. Z przyjemnością ogłaszam, że zaśpiewa dziś z nami panna Madison Adair. Panie i panowie... bawcie się dobrze!

Kyle nagle bardzo się ucieszył, że siedzi w cieniu, bo zupełnie nie był przygotowany na widok Madison. Zwłaszcza takiej Madison, jaką ujrzał tego popołudnia.

Członkowie zespołu wychodzili kolejno na scenę. Madison pojawiła się ostatnia. Nawet nie umiałby powiedzieć, jak dawno jej nie widział, ale od ich ostatniego spotkania naprawdę minęły wieki.

Była ta sama, a jednak inna. Poprzednim razem, gdy się spotkali, wciąż jeszcze miała w sobie coś z wysokiej, niezgrabnej nastolatki.

Ale teraz...

Teraz już nie była nastolatką.

Weszła na scenę swobodnym krokiem, z wielką pewnością siebie. Uśmiech miała beztroski i zmysłowy. Była wysoka, smukła, ale nie za chuda, wyraźnie zwracała uwagę wdzięcznymi krągłościami, choć potrafiła też zasugerować widzom, że jest jednocześnie szczupła i apetyczna. Włosy nadal miała rude, w odcieniu zachodzącego słońca, gęste, z pasmami rozjarzonymi promieniami słońca. Były pofalowane i długie, opadały aż na plecy. Twarz o delikatnych rysach należała niezaprzeczalnie do dojrzałej kobiety. Wielkie oczy lśniły najczystszym błękitem. Madison nie ubierała się prowokująco, bo nie musiała. Miała dżinsową spódniczkę do połowy uda, prosty, dziany pulower bez rękawów, a na długich, opalonych nogach sandałki.

Robiła piorunujące wrażenie. Natychmiast przyciągnęła wszystkie spojrzenia. Nie tylko żywym, kontrastowym, dramatycznym zestawieniem barw, nie tylko oszałamiającą urodą, którą obdarzyła ją natura. Fascynujący były również jej sposób chodzenia, swoboda, zdecydowanie, uśmiech. Każdy ruch Madison wydawał się naturalny, zmysłowy i arogancki, iście koci.

Ale to jeszcze nie wszystko.

Bo Madison wyglądała tak samo, jak jej matka.

Dokładnie tak samo.

Miała dłuższe włosy i krótszą spódnicę, ale mogłaby uchodzić za Lainie.

Kyle, wciąż ukryty w cieniu, poczuł, jak wargi układają mu się w uśmiech. To śmieszne. Madison zawsze miała w sobie coś kociego. A on zawsze miał do niej słabość. Choć, o dziwo, jednocześnie...

Jednocześnie zawsze bał się do niej zbliżyć. Była stanowczo za bardzo spostrzegawcza. A on nie chciał, by skupiła na nim swoją uwagę.

Teraz po prostu popijał piwo. Przyglądając się Madison, nagle jednym dużym łykiem opróżnił kufel i skinął na przechodzącą obok śniadą, jasnowłosą kelnerkę w szortach, by napełniła go ponownie.

Madison była jego przyrodnią siostrą. Często się uśmiechał, słysząc jej nad wiek dojrzałe, uszczypliwe komentarze. Nagle jednak zaczął się zastanawiać, czy to nie zewnętrzne podobieństwo Madison do Lainie sprawiło, że przez tyle lat zachowywał wobec niej dystans. Czy Madison również naturą przypominała Lainie? Cóż, Lainie zginęła śmiercią tragiczną, ale za życia potrafiła być straszną suką, w ogóle nie liczyła się z ludźmi, traktowała ich jak igraszkę, przedmiot do zniszczenia.

Madison zwróciła się do widzów:

– Witajcie, kochani, w naszej tawernie. Tym, którzy nie wiedzą, powiem, że ten lokal należy do mojego taty, a ja bardzo to miejsce lubię. Key West ma w sobie coś wyjątkowego. Tutaj każdy może być sobą, a ludzie szczycą się tym, że mają czas przystanąć, by powąchać kwiaty. Przy okazji naturalnie wdychają również zapach morza i zdechłych ryb. – Gładko wygłaszała to przemówienie, a tymczasem członkowie zespołu stroili instrumenty. Urwawszy, wymieniła uśmiechy z Joeyem Kingiem, młodym człowiekiem, który przedstawiał grupę. – W każdym razie – dodała, poprawiając ustawienie mikrofonu – zaczniemy jedną z ballad Joeya, wspaniale pasującą do klimatu tej wyspy. Nazywa się ona „Love Is On The Rocks, So I Just Swim In My Beer”. Jeśli ktoś ma ochotę, może mi pomóc w śpiewaniu refrenu, proszę bardzo.

Jeszcze raz oszałamiająco się uśmiechnęła. Muzycy nagle skończyli przygotowania, a Madison zaczęła się kołysać w rytm przygrywki.

Miała piękny głos. Dźwięczny, pewny, z leciutką chrypką. Utwór był trochę w stylu Jimmy’ego Buffetta, co wydawało się całkiem naturalne, zważywszy na czas i miejsce. Muzyka wylewała się z tawerny na ulicę, a na sali robiło się coraz tłoczniej. Publiczność śmiała się z tekstu, klaskała do rytmu i podśpiewywała, tak jak zaproponowała Madison. Zanim piosenka się skończyła, w tawernie zrobił się taki ścisk, że gdyby muzycy nie stali na podwyższeniu, Kyle straciłby ich z oczu. Kelnerzy i kelnerki dokonywali ekwilibrystycznych cudów, przeciskając się wśród gości z piwem, drinkami z tequilą, wodą sodową, jedzeniem i najrozmaitszymi wyspiarskimi koktajlami w pamiątkowych szklankach.

Zespół wykonał następny numer, rockową piosenkę z listy przebojów. Nastąpiła kolejna ballada, tym razem bardziej liryczna, „Getting On With You Gone”. I znowu zabrzmiał znany przebój, i znowu piosenka autorska, o niepoprawnym ladacu. Po kilku dalszych numerach Madison zapowiedziała ostatni utwór przed przerwą. Rytm znów stał się wolniejszy. Ludzie tańczyli w ciasnej przestrzeni między stolikami a sceną. I wtedy Madison wreszcie spojrzała w stronę Kyle’a.

Nawet jeśli istotnie miała wyprowadzającą z równowagi zdolność jasnowidzenia, to nie wiedziała wcześniej o jego obecności. Tego Kyle był pewien. Zatrzymała na nim wzrok i nagle przestała śpiewać. Mimo zawodowej rutyny wytrzeszczyła na niego oczy jak sarna, złapana nagle w światło samochodowych reflektorów. Musiała być bardzo zaskoczona. Nie widzieli się diabelnie długo. A Kyle, kurując w Waszyngtonie duszę, zrozumiał w pewnym momencie, że prawdopodobnie próbował obciążyć Madison winą za to, co stało się w jego życiu, wyłącznie dlatego, że skądś o wszystkim wiedziała. Do Miami przyleciał służbowo, nie dla zawarcia rozejmu. Był jednak gotów przyznać, że w swoim czasie z rozpaczy zachował się bardzo niestosownie. Nie wiedział tylko, czy to się na cokolwiek zda. Czując na sobie jej wzrok, miał wrażenie, że kurczowo trzyma się liny, którą Madison właśnie przecięła. Każde z nich miało swoje życie. Może nie warto było naprawiać tego, co się stało.

Uniósł kufel i wykonał gest w jej stronę.

– Śpiewaj! – zawołał.

Koledzy z zespołu patrzyli na Madison zdziwieni, zręcznie tuszując przerwę powtarzanymi akordami. Wreszcie Madison jakoś się opamiętała i odwróciła wzrok.

Przesłała widowni czarujący uśmiech i powróciła do piosenki, wkładając w nią serce i duszę.

Buchnęły oklaski. Madison obiecała widowni ponowne spotkanie z zespołem po przerwie.

Kyle liczył się z tym, że Madison po prostu zignoruje jego obecność. Zdziwiło go jednak trochę, że nikt z rodziny nie wspomniał jej o jego przylocie do Miami.

Może wszyscy uznali, że skoro wezwały go tutaj sprawy służbowe, to Madison będzie o tym wiedziała. Do diabła, Jimmy powinien ją uprzedzić. Jej ojciec też. Z drugiej strony jednak Jordan Adair mógł sądzić, że tak czy owak jego przyjazd nic dla niej nie znaczy.

Może zresztą rzeczywiście nic nie znaczył.

Ale Madison go nie zignorowała. Przecisnęła się przez tłum, zatrzymując się po drodze, by zamienić po kilka zdań ze wszystkimi, którzy chcieli z nią porozmawiać lub wyrazić uznanie jej i zespołowi. Kyle zdążył tymczasem zdjąć nogi z sąsiedniego krzesła, nadal jednak miał na głowie baseballową czapeczkę, na nosie zaś ciemne okulary. A ponieważ zaczęło zmierzchać, rysy jego twarzy były prawie niewidoczne.

Stanęła przed jego stolikiem i spojrzała na niego chłodno, jak na obcego człowieka.

– Co ty tu robisz, u diabła? – spytała.

– Cześć, Madison. Ja też się cieszę, że cię widzę.

– Dobra. Co tu robisz?

Nie przestając się uśmiechać, wzruszył ramionami. Uniósł dłonie.

– Piję piwo. Słucham muzyki.

– Co robisz na Key West? W knajpie mojego ojca?

– Przyleciałem służbowo. A tutaj przyszedłem, bo twój ojciec mnie zaprosił.

– Ojciec?

Kyle odsunął od stolika wolne krzesło.

– Siadaj, Madison.

Usiadła. Odniósł jednak wrażenie, że nie dlatego, żeby być z nim. Była po prostu głęboko wstrząśnięta.

– Chcesz drinka? – spytał.

Pokręciła głową, w skupieniu przyglądając mu się błękitnymi oczami.

– Jestem w pracy. No, więc co to wszystko ma znaczyć?

Wzruszył ramionami.

– W zeszłym tygodniu dostałem polecenie, żeby przyjechać tutaj i pomóc na miejscu w śledztwie. Przy okazji twój ojciec zaprosił mnie na weekend.

– Naprawdę zatrzymałeś się u mojego ojca?

Skinął głową, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego jej jawna wrogość tak bardzo go martwi.

– Dobry masz zespół – powiedział.

– Uhm – przyznała, nie spuszczając go z oka.

– Słyszałem, że się rozwiodłaś. Przykro mi. Myślałem, że dobrze wam razem.

– Stare dzieje. Nie musisz wyrażać współczucia.

– Posłuchaj, Madison. Naprawdę mi przykro, jeśli sprawiam ci kłopot. Zaprosił mnie tu twój ojciec. Nie wiedziałem, że cię spotkam, a nawet gdybym wiedział, nie przyszłoby mi do głowy, że cię tak zdenerwuję swoim przyjazdem.

– Wcale nie jestem zdenerwowana – burknęła.

– No to zła.

– Zaskoczona. To wszystko.

– Nie rozumiem, dlaczego ojciec nic ci nie powiedział.

Spuściła oczy. Ona chyba to wie, pomyślał. Przypuszczał, że Madison z Jordanem nie zawsze mogą się dogadać. Oboje mieli gorący temperament i zdarzały im się wściekłe kłótnie, chociaż bardzo się kochali.

– Rozmawiałaś z tatą w tym tygodniu?

Nie odpowiedziała. Kelnerka stała niedaleko i bacznie jej się przyglądała.

– Chcesz wody sodowej, Madison? Albo mineralnej?

Wciąż patrzyła na Kyle’a.

– Nie, przynieś mi beczkowego piwa.

– Przepraszam, nie zrozumiałam.

– Proszę piwo z beczki – powtórzyła.

– Ale... – zaczęła kelnerka, jednak Madison spojrzała na nią groźnie, więc wzruszyła tylko ramionami i odeszła.

Kyle wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– To ja chciałem cię namówić na coś do picia. Pozwól, że ci postawię.

– Jesteśmy w knajpie mojego ojca. Nie muszę pić na twoje konto.

Kyle wyprostował się na krześle, a potem pochylił ku niej głowę.

– Posłuchaj, Madison. To ja jestem wszystkiemu winien. Ostatnio, gdy się widzieliśmy, byłem dość niegrzeczny...

– Nie niegrzeczny, tylko wstrętny.

Ze smutkiem pokręcił głową.

– Madison, to było tuż po śmierci mojej żony.

– Bardzo ci współczułam – powiedziała cicho. – A ty potraktowałeś mnie tak, jakbym była Złą Czarownicą z Zachodu, prosto z Oz. Zupełnie, jakbym osobiście przyczyniła się do tego, co się stało.

– Posłuchaj...

– Nie, to ty posłuchaj, Kyle. Nie rozumiem, na czym polega moja niezwykła umiejętność, i wcale jej nie chcę. Ale na pewno nie mam zdolności sprawczych i nie jestem... – Urwała, przez twarz przemknął jej bolesny grymas.

– Nie jesteś czym?

Pokręciła głową.

Wróciła kelnerka i postawiła przed nią piwo. Madison podziękowała, Kyle znów nachylił się do niej.

– Nie jestem inna – powiedziała przez zęby.

Wzięła kufel i wychyliła piwo do dna. Kyle zwrócił uwagę, że przełknęła je bez głośnego gulgotu. A jeśli nawet, to nie zabrzmiało to jak gulgot. Madison była zbyt elegancka.

– Och, Madison, ja tylko próbuję cię przeprosić. Byliśmy kiedyś rodziną, bliską rodziną...

Hałaśliwie odstawiła kufel na stół.

– Nie jesteśmy rodziną, Kyle. Byłeś moim przyrodnim bratem, ale moja matka umarła. Nie jesteśmy rodziną. Nie jesteśmy spokrewnieni...

– Ale byliśmy rodziną, kompletnie zwichniętą. Pamiętasz? Tak zawsze nas nazywałaś. Oczywiście masz rację, nie jestem twoim rodzonym bratem. Tyle że śmierć nie zmienia układów między ludźmi, a ja chciałbym zawrzeć pokój.

– Przecież to ty ostrzelałeś mnie ostrą amunicją – przypomniała mu uprzejmie.

– I proszę teraz, żebyś mi to wybaczyła.

– A co? Tata nie da ci łódki, jeśli nie ucieszę się z twojego powrotu?

Uśmiechnął się i pokręcił głową.

– Madison, zachowujesz się jak rozpuszczona smarkula. Po pierwsze, mam pracę, która daje mi przyzwoite dochody, więc mógłbym wynająć łódź, gdybym chciał. Po drugie, przeceniasz swoją władzę nad ojcem. On naprawdę umie myśleć samodzielnie.

– Czyżby? – Przytknęła kufel do ust, lecz dopiero po chwili zorientowała się, że nie ma już w nim piwa. Rozejrzała się dookoła, jakby chciała zamówić następne. Szybko.

Kyle przysunął się do niej, nieco rozbawiony.

– Nie wydaje mi się, żebyś z mojego powodu musiała głupio zalewać robaka. Nie masz nic innego do roboty?

– Nie zalewam robaka i nie z twojego powodu. Jestem wściekła jak cholera i...

– A widzisz. Więc jednak traktujesz mnie wrogo.

– Wrogo? Łagodnie to nazwałeś.

– Uraziłem cię, Madison. I bardzo przepraszam.

– Jeśli mowa o przecenianiu, to zwracam ci uwagę, że przeceniasz siebie, Kyle. Nie masz jak mnie urazić.

Wzruszył ramionami i przebiegł szybkim spojrzeniem po sali. Wypatrzył kelnerkę i skinął na nią.

– Jeszcze jedno piwo, proszę... motylku.

Celowo dodał to ostatnie słowo. Kelnerka nie zwróciła na nie uwagi, ale Madison się wzdrygnęła.

– Madison? – spytała kelnerka.

– Panna Adair jest w pracy – wtrącił uprzejmie Kyle.

– Nie szkodzi. Jeszcze jedno piwo, Katie. Dziękuję – powiedziała Madison.

Katie odeszła. Patrząc na Madison, Kyle nie mógł pohamować uśmiechu, nagle jednak zrobiło mu się gorąco. Madison była wściekła, mogła dokuczyć jak diabli.

Niech to, chciał ją mieć.

Nie spuszczając z niej wzroku, głęboko odetchnął, zadowolony, że obszerne, dżinsowe spodenki i stolik maskują jego podniecenie.

Już jako trzynastoletnia dziewczynka Madison wykazywała dużą bystrość. No i była pierwszą pięknością college’u. Jako dziecko budziła w nim czułość, potem dumę, zawsze zaś dziwnie go pociągała. Teraz stanowiła wzór elegancji, czystej i zmysłowej zarazem. Kyle z zaskoczeniem uświadomił sobie, jak bardzo go pociąga to dziwaczne połączenie.

Upomniał się w myślach, że to jego przyrodnia siostra. Ale w znaczeniu biologicznym krewnymi nie byli, co bardzo Kyle’a cieszyło.

Cholera, ta Madison była dla niego naprawdę ważna. Niezależnie od tego, że część jego ja chciała znaleźć się o tysiące kilometrów od niej. Że czuł...

Onieśmielenie.

Tak jest. Madison odebrała mu całą pewność siebie.

Odchrząknął.

– Przyjechałaś tu samochodem?

– Tak, a dlaczego pytasz?

– Bo nie powinnaś już dzisiaj siadać za kierownicą. Poczekam na ciebie po występie.

Kelnerka znów przyniosła im po piwie. Madison spojrzała na niego gniewnie.

– Nie jesteś moim starszym bratem. Nie musisz na mnie czekać.

– Za dużo pijesz.

– Piję, i co z tego? Czy to znaczy, że powinnam jechać do domu z plażowym włóczęgą, który wysiaduje tu godzinami, żłopiąc piwo?

Kyle przesłał jej leniwy uśmiech.

– Pójdę potem na kawę.

– Jeśli specjalnie dla mnie, to się nie wysilaj.

– A co, zostajesz tutaj?

Zawahała się.

– Tak.

– Wobec tego poczekam.

– Może się umówiłam.

Spojrzał za jej plecy, lustrując jednego po drugim członków zespołu.

– Sypiasz z którymś z nich? Może z Joeyem Kingiem? Wygląda na faceta w twoim typie.

– Joey jest żonaty i ma dzieci.

– Miło mi słyszeć, że to dla ciebie przeszkoda.

– Do diabła, Kyle...

– Och, przepraszam. Po prostu dawno cię nie widziałem.

– Nie twoja sprawa, z kim sypiam.

– Może to po prostu naturalna troska starszego brata.

– Myślałam, że to już ustaliliśmy. Nie jesteś moim bratem.

Wzruszył ramionami.

– Niech będzie. Ale trudno się pozbyć starych przyzwyczajeń. Zresztą tylko próbuję ustalić, z kim się masz spotkać po występie.

– Może sypiam z całym zespołem naraz.

Uśmiechnął się.

– Madison, jeśli chodzi o tolerancję na alkohol, to masz głowę niemowlęcia.

– Czyżby? Nie widziałeś mnie z górą sześć lat! Naprawdę myślisz, że już jestem pijana? I że wiesz, ile mogę wypić? Może więc lepiej się zastanów, czy chcesz na mnie czekać. Pamiętaj, że jestem córką Lainie Adair. I jestem nabuzowana, więc musisz uważać. Mogę wykręcić jakiś dziki numer ze striptizem albo coś w tym stylu.

Znów się uśmiechnął i dotknął baseballowej czapeczki.

– No, widzisz. Właśnie mi przypomniałaś, że nie łączą nas więzy krwi. Nasze dzieci nie byłyby dwugłowe. Dlatego będę uważał, ale poczekam.

– Nasze dzieci? Za nic, Kyle, nawet gdyby miało od tego zależeć przetrwanie gatunku.

– Zdaje się, że cię wołają, Madison.

Raptownie wstała, ale jeszcze schyliła się ku niemu i syknęła wściekle:

– Nie czekaj na mnie.

– Nie mam na sumieniu żadnych wykroczeń drogowych. Poczekam, aż będziesz gotowa.

– Kyle...

– Poczekam, Madison.

Wyprostowała się. Odwróciła.

Potknęła się w drodze powrotnej na scenę.

Naprawdę miała słabą głowę. Zawsze.

Ale śpiewała dobrze. Miała wspaniały głos.

Zmysłowo poruszała się w rytm muzyki.

A gdy skończyła, Kyle na nią czekał.