Noc śmierci ebook

Heather Graham

Noc śmierci

Przekład: Wiktoria

PROLOG

Plantacja Flynnów

okolice Nowego Orleanu

1863

Był na wyciągnięcie ręki…

Dom.

Wszystko, co znał i kochał, było tak blisko.

Sloan Flynn siedział na grzebiecie Pegaza, wierzchowca, który niósł go przez tyle pól bitewnych – Sharpsburg, Williamsburg, Shiloh i wiele innych… Jeszcze raz spojrzał w stronę południa, gdzie, jak okiem sięgnąć, rozciągała się urodzajna, żyzna ziemia, a potem odwrócił się i spojrzał ku północy.

Namioty. Równe rzędy wojskowych namiotów, płonące ogniska, szczęk czyszczonej broni. Znajdował się pomiędzy dwiema rzeczywistościami, jedna była piękna i spokojna, druga niosła zapowiedź wojny, krwi i spalonej ziemi.

Niektórzy gloryfikowali wojnę, lecz on nie miał co do niej żadnych złudzeń, była ohydna, brutalna i zła. Wojna to nie tylko śmierć. Wojna to ranni, okaleczeni ludzie, wyjący z bólu na pobojowisku. To człowiek idący po omacku i wołający o ratunek, bo po wybuchu stracił wzrok. To ziemia usłana urwanymi lub odciętymi rękami i nogami, ciałami bez głów, zabitymi i umierającymi. A czasem, co było najgorsze ze wszystkiego, nad poległymi rozpaczali ich bliscy.

Ci wszyscy, którzy uważali, że wojna cokolwiek rozwiązuje, nie znali jej prawdziwego oblicza. Nie walczyli pod Sharpsburgiem w stanie Maryland, nie widzieli wód Antietam Creek tak czerwonych od krwi, że Morze Czerwone nie zasługiwało przy nich na swoją nazwę.

Na początku wojny Sloan służył jako kapitan kawalerii, obecnie zaś należał do oddziału milicji luizjańskiej, wspomagającej generała Jeba Stuarta i Armię Północnej Wirginii. Wysłano ich na zwiady na tereny Missisipi, a tego ranka odwołano ich z powrotem na północ.

Miał tak blisko do domu… Tak łatwo byłoby tam pójść.

Ale kiedy trwa wojna, mężczyzna nie może po prostu wrócić do domu, dlatego Sloan nie powiedział tego ranka ani swojemu dowódcy, ani swoim ludziom, że wojna jest ohydna, więc on odchodzi. Musiał walczyć dalej. Mógłby wrócić, ale tylko wtedy, gdyby mogli wrócić wszyscy. A najlepiej, gdyby mogli wrócić, dopaść tych wszystkich polityków i kongresmenów i zaciągnąć ich na pola bitwy, i kazać im patrzeć na zmaltretowane, okaleczone, zalane krwią ciała najlepszych synów tego kraju…

Ale to było niemożliwe, więc wojna trwała dalej i szykowała się kolejna konfrontacja. Nie, nie zamierzali odbijać Nowego Orleanu, to znaczy jeszcze nie teraz. Na razie szykowali się do marszu na północ, generał Lee zbierał wszystkie siły z Południa, żeby wedrzeć się na teren Unii, zanieść wojnę do ich miast i wsi, skoro jego ukochana Wirginia została boleśnie okaleczona i spustoszona przez działania wojenne.

Sloan po raz ostatni spojrzał z tęsknotą w stronę domu.

Plantacja Flynnów nie należała ani do największych, ani do najbogatszych – za to należała do niego. I była tam Fiona MacFarlane, „Piękna Fiona”, jak ją nazywali. I mało kto wiedział, że od jakiegoś czasu była Fioną MacFarlane Flynn. Już od tak dawna jej nie widział…

Jej własny dom w Oakland został zniszczony na samym początku wojny, więc przyjechała na plantację Flynnów, gdzie nikt nie odmówiłby jej gościny, chociaż tak naprawdę w czasie wojny nie starczało środków na goszczenie kogokolwiek. Ale dla niej miejsce znalazłoby się zawsze.

Sloan wiedział, że sytuacja w domu jest coraz trudniejsza, gdyż wymieniał listy ze swoim kuzynem Brendanem, porucznikiem wojsk Unii. Odkąd Jankesi zdobyli Nowy Orlean i panoszyli się w okolicy, Brendan spędzał dużo czasu na rodzinnej plantacji, więc wiedział, jak się sprawy mają i uczciwie informował o nich kuzyna. Owszem, na polu walki byli wrogami, lecz prywatnie pozostawali rodziną i w sekrecie utrzymywali kontakt, co zresztą stanowiło poważne zagrożenie dla nich obu.

Brendan między innymi pisał Sloanowi o panoszącym się w hrabstwie jankeskim dowódcy Butlerze, znanym jako „Bestia”, i o tym, że przestrzegł całą rodzinę przed jakimkolwiek kontaktem z jego ludźmi. Jeśli takie ostrzeżenie wychodziło od oficera wojsk Unii… Sloan wolał nie myśleć, co to może oznaczać.

Zawahał się. Powinien jechać ze swoim oddziałem na północ, żeby nie ryzykować, zanadto zapuszczając się na teren hrabstwa. Ale był tak blisko…

Tak blisko domu.

I Fiony.

Mógłby wykraść dla siebie godzinę. Jedną jedyną godzinę. Gdyby pojechał sam, mógłby prześlizgnąć się niezauważony.

Nie. Trwała wojna, a on miał wyraźne rozkazy.

Ścisnął konia kolanami i posłuszny rozkazowi – rozkazowi serca – skierował się na południe, chociaż słyszał w głowie ostrzegawczy głos. Wkrótce dotarł do długiej, wysadzanej dębami alei, skąd miał piękny widok na swój dom, piętrowy, elegancki, zbudowany w stylu klasycystycznym, częściowo obrośnięty dzikim winem. Poczuł, jak ogarnia go uczucie nostalgii, słodkie i bolesne zarazem.

Oczywiście nie podjechał do domu od frontu, wybrał okrężną drogę przez zagajnik i zaniedbane pola. Przywiązał Pegaza do drzewa i zakradł się do stajni, gdzie Henry akurat naprawiał siodło. Henry, kolorowy mieszaniec, mający wśród swoich przodków Haitańczyków oraz Indian Czoktawa, a do tego lekką domieszkę niemieckiej krwi, był wolnym człowiekiem oraz zarządcą plantacji Flynnów, odkąd Sloan pamiętał.

– Henry? – zawołał cicho.

Tamten poderwał głowę, na jego twarzy malował się uśmiech. Czym prędzej odłożył siodło i dratwę.

– Sloan?

Uściskali się, ale zaraz Henry spochmurniał.

– W domu jest dwóch jankeskich żołnierzy – ostrzegł. – Przyjechali niedawno.

Sloan ściągnął brwi.

– Żołnierzy? Jakim prawem?

– Takim, że rządzą się tu jak u siebie, odkąd zdobyli Nowy Orlean – odparł z goryczą Henry.

Zaniepokojony Sloan starał się odsunąć od siebie wspomnienie o „Bestii” Butlerze.

– Gdzie są pozostali? Czy ktoś tu jeszcze został? Wiem o mamie, Brendan napisał mi o jej śmierci zeszłego lata. – Nawet gdyby został odpowiednio wcześnie uprzedzony o pogrzebie, nie zdołałby przyjechać, bo akurat wtedy wojska gromadziły się na bitwę pod Sharpsburgiem. A raczej na rzeź. – Ale co z Fioną, co z Missy i George’em? – Missy i George pracowali u Flynnów równie długo jak sam Henry.

– Wszyscy nadal tu mieszkają. Mnie na razie panna Fiona kazała siedzieć w stajni i nie pokazywać się nikomu, dopóki sama mnie nie wezwie.

Sloan oczywiście domyślał się powodów, dla których to zrobiła. Zapewne wiedziała, że do domu nie zawitał kwiat wojsk federalnych, że nie miała do czynienia z dżentelmenami. Gdyby zachowywali się zbyt obcesowo, Henry zapewne stanąłby w jej obronie i mógłby zginąć.

Zauważył dziwny wyraz twarzy zarządcy.

– Henry, o co chodzi?

– O nic. Tylko że… Tylko że byłeś z dala od domu bardzo długo. Będzie już prawie rok.

– Ale co to ma do rzeczy?

– Brendana też od jakiegoś czasu tu nie ma. Kiedy jest na miejscu, Jankesi zostawiają nas w spokoju.

– Do czego zmierzasz? – ponaglił go Sloan.

– Jak mówię, nie ma go tutaj już jakiś czas. To niedobrze, to bardzo niedobrze. Jankesi to jedna rzecz, jedni porządni, inni nie, jak to ludzie. Ale są też źli ludzie stąd. Kiedy mogę, jeżdżę do miasta i słucham, co się mówi, żeby wiedzieć jak najwięcej. Jest tutaj taki jeden człowiek, szuka młodych panien dla jednego oficera. I te panny… Już nikt ich potem więcej nie widzi. Jak tylko mogę, staram się mu przeszkodzić, ostrzegam, kiedy wiem, na kogo tym razem zwrócił oczy. Parę razy mi się udało. Ale są ludzie, którzy chętnie zdradzą, gdzie jest jakaś panna i kiedy jest bez opiekuna. Panna Fiona nie chciała mi wierzyć, ale jak nie będzie ostrożna, to wpadnie w tarapaty.

Sloanowi serce podskoczyło do gardła. Fiona uznała, że poradzi sobie z wrogami sama i odesłała Henry’ego do stajni. Wielkie nieba! Wybiegł na zewnątrz, a Henry za nim, próbując go powstrzymać. Sloan obrócił się na pięcie i wymierzył mu cios prosto w szczękę. Kiedy zarządca z jękiem osunął się na ziemię, Sloan poczuł lekkie wyrzuty sumienia, ale wiedział, że postąpił słusznie. Nie chciał wciągać w to Henry’ego, to była jego prywatna sprawa.

Wyciągnął broń, nowoczesną samopowtarzalną strzelbę, którą znalazł przy zabitym na polu bitwy pod Sharpsburgiem i w tym momencie usłyszał krzyk, i zobaczył, jak Fiona wybiega przez drzwi głównej sypialni na długi balkon otaczający całe piętro.

Na jej twarzy malowało się przerażenie, piękne rude włosy rozwiewały się wokół ramion, gdy uciekała przed goniącym ją mężczyzną, który śmiał się, jakby jej strach sprawiał mu radość.

Sloan zaczął biec, jednocześnie podrzucając strzelbę do ramienia.

Plantacja Flynnów

Chwila obecna

To było ekscytujące, to było zakazane, to była największa przygoda jej życia.

Sheila Anderson przemykała się wśród ciemności, oświetlając sobie drogę latarką. W kieszeni miała list, który znała na pamięć.

„Spotkajmy się o północy na starej plantacji Flynnów. Zdobyłem dowody, że legenda jest faktem historycznym.”

Nie wiedziała, kto przysłał jej ten list, lecz zakładała, że był to ktoś z Towarzystwa Historycznego, może nawet jakiś jej cichy wielbiciel, skoro chciał podzielić się odkryciem właśnie z nią. Teraz, kiedy Amelia nie żyła, a w mieście mogli lada chwila zjawić się Flynnowie z roszczeniami co do plantacji, Towarzystwo musiało działać szybko. W okolicy wciąż znajdowały się historyczne domy, lecz ani rząd, ani władze lokalne nie interesowały się ich losem i nie pomagały w dbaniu o zachowanie historycznego dziedzictwa. Kolejne piękne plantacje trafiały w ręce bogaczy lub korporacji, które kupowały je wyłącznie ze względu na dobrą cenę ziemi. Nowi właściciele zabudowywali kupione tereny po swojemu, bezpowrotnie niszcząc ślady przeszłości. Żeby uratować podobny zabytek, Towarzystwo Historyczne potrzebowało zdobyć jakiś dowód, że dana posiadłość posiada wartość historyczną, na przykład zaszło tam jakieś szczególne zdarzenie – wtedy taka posiadłość nie mogła iść pod młotek, a Towarzystwo zyskiwało czas na uzbieranie funduszy, dzięki którym mogło ją wykupić.

Dlatego też Sheila przemykała się właśnie w ciemnościach przez stary rodzinny cmentarz na terenie plantacji, ostrożnie osłaniając latarkę dłonią, żeby promień światła był jak najwęższy i nie zwrócił niczyjej uwagi. Jeśli zdobędzie dowody na to, że legenda o kuzynach jest prawdą historyczną, plantacja zostanie zachowana w obecnym kształcie.

Ta wyprawa była trochę straszna, ale jaka podniecająca! Dostarczała więcej emocji niż horror albo kolejka górska. Wszyscy twierdzili od dawna, że to miejsce jest nawiedzone, powtarzano legendę o tym, jak członkowie rodziny pozabijali się nawzajem i ród omal nie wygasł. Dwóch kuzynów podczas wojny secesyjnej walczyło po przeciwnych stronach, któregoś dnia podczas wojny spotkali się na plantacji i pojedynkowali się z powodu kobiety, o którą rywalizowali. Zginęli obaj, a ona rzuciła się z balkonu, chociaż nie było pewne, czy uczyniła to z rozpaczy, czy z powodu wyrzutów sumienia. Powiadano, że dotąd można usłyszeć jej krzyk i zobaczyć na balkonie biegnącą postać w bieli. A teraz miało się okazać, że istnieją dowody na prawdziwość tej romantycznej i tragicznej historii.

Sheila przystanęła, żeby chłonąć atmosferę tego miejsca i poczuć jeszcze większe podekscytowanie. Znajdowała się tutaj sama, w domu nie było już nikogo, ponieważ jej przyjaciółka Kendall Montgomery, która opiekowała się umierającą właścicielką, po śmierci Amelii przestała nocować na plantacji. Było zupełnie cicho, teren spowijała mgła, gdyż znajdował się on tuż przy rzece, a po upalnym dniu ochłodziło się gwałtownie. Wśród mgieł majaczyły grobowce, na marmurze połyskiwało światło księżyca.

Co prawda nie widziała żadnych duchów, ale i tak serce zaczęło bić jej szybciej.

– Sheila, tutaj!

Aż drgnęła, kiedy usłyszała ten głos, ale ochłonęła szybko, kiedy uświadomiła sobie, że głos nie mógł należeć do żadnego ducha, tylko do mężczyzny z krwi i kości. Czyli lada chwila odkryje, kto chciał podzielić się historycznym odkryciem właśnie z nią. Poczuła jeszcze większe podekscytowanie niż poprzednio.

– Gdzie? – zawołała, pospiesznie przedzierając się przez krzaki.

Potknęła się o ukrytą w trawie odłamaną płytę, latarka wyleciała jej z ręki i z brzękiem rozbiła się na kamieniu, więc teraz Sheila miała do pomocy jedynie słabą księżycową poświatę, która z trudem przedzierała się przez gęstą mgłę. Sheila leżała na ziemi, czując, jak mocno wali jej serce i myśląc o kobiecie w bieli, którą podobno można było zobaczyć biegnącą wzdłuż balkonu na piętrze.

– Sheila!

Podniosła się. Teren cmentarza znała dobrze, gdyż kilka razy oglądała go za dnia, lecz teraz, po upadku i po utracie latarki, czuła się zdezorientowana. Ruszyła w kierunku, z którego zdawał się dobiegać głos, potknęła się ponownie, lecz tym razem nie upadła, zdążyła przytrzymać się kruszejącego muru jednego z grobowców. Przepływająca chmura zasłoniła księżyc i zrobiło się zupełnie ciemno.

– Sheila? – Tym razem nie było to wołanie, lecz szept, dobiegał gdzieś z bliska.

– Pomóż mi, zgubiłam latarkę – zawołała drżącym głosem i naraz odkryła, że się boi.

Zrozumiała, jaką była idiotką, przyjeżdżając po nocy na zupełne odludzie tylko dlatego, że ktoś ją o to poprosił w anonimowym liście. Chyba upadła na głowę! Musi jak najprędzej wracać do samochodu i jechać do domu, gdzie naleje sobie lampkę wina na uspokojenie i powie sobie samej parę słów do słuchu.

– Chodź, jestem tuż obok – odezwał się niecierpliwie ów głos.

– Odwal się – mruknęła pod nosem.

Zaczęła odwracać się plecami do tego głosu, a wtedy coś jak wielki czarny cień skoczyło za nią i popchnęło ją mocno. Instynktownie wyciągnęła ręce, żeby złapać się czegoś i nie upaść, jej dłonie trafiły na jakiś zardzewiały metal. Usłyszała przeciągły zgrzyt, gdy to coś metalowego ustąpiło pod jej rękami. Zachwiała się i znowu poczuła mocne pchnięcie.

Krzyknęła, ponieważ zaczęła spadać.

Plantacja Flynnów

1863

Brendan Flynn miał za zadanie odeskortować jeńca do kwatery „Bestii” Butlera, ale samego generała nie zobaczył, ponieważ najpierw natknął się na Billa Harveya, który odpoczywał sobie w cieniu na werandzie plantacji, w której Butler urządził swoją kwaterę. Bill świetnie nadawał się do armii – o ile bycie wredną małą gnidą o sadystycznych skłonnościach czyniło z kogoś dobrego żołnierza.

– O, Flynn… Znasz zasady, prawda? – Bill uśmiechnął się z nieskrywaną satysfakcją, a to zawsze był zły znak.

– O czym ty mówisz?

Bill uśmiechnął się jeszcze szerzej, o ile było to w ogóle możliwe.

– Wiesz, co generał Butler powtarza o tych kobietach, które są niemiłe dla żołnierzy. Jeśli jest niegrzeczna, jeśli spluwa na nasz widok, to nie jest damą, tylko dziwką, więc mamy prawo traktować ją jak dziwkę. A ta dziewczyna, która mieszka w domu twojego kuzynka, to najgorsza suka ze wszystkich.

– Fiona? – zdumiał się.

Fiona została wychowana na prawdziwą damę i w każdej sytuacji zachowywała się uprzejmie, nie potrafiłaby nikogo obrazić. W dodatku ostrzegał ją wiele razy, żeby unikała żołnierzy i w ogóle z nimi nie rozmawiała. Plantacja nie została skonfiskowana i nie stacjonowali tam żołnierze, ponieważ Brendan oznajmił wszem i wobec, że on ją dziedziczy w przypadku śmierci Sloana, więc to już jest prawie jego dom.

– Ano. W zeszłym tygodniu kilku z nas przejechało się wzdłuż rzeki, grzecznie prosząc o trochę jedzenia, a ta mała suka była wredna jak diabli.

Brendan postąpił krok bliżej, chwycił Billa za gardło i przydusił do kolumny, o którą ten się nonszalancko opierał. Łajdak wił się, ale nie miał szans, Brendan trzymał go w żelaznym uścisku.

– Co robisz? Staniesz za to przed sądem wojskowym! – wycharczał Bill.

– Co jej zrobiliście?

– Nic! Nic! Przysięgam!

Twarz Billa zaczęła robić się purpurowa, na czoło wystąpiły mu żyły. Dookoła zebrała się grupka żołnierzy, ale tylko przyglądali się, żaden nie zamierzał przyjść mu z pomocą, gdyż był powszechnie nielubiany. Wielu żołnierzy Unii potępiało okrucieństwa, jakich niektórzy dopuszczali się na pokonanych Południowcach – i na mężczyznach, i na kobietach.

– Ja nic nie… To Victor Grebbe… Pojechał tam dzisiaj po południu… z Artem Binionem.

Brendan puścił go.

– Jak dawno temu?

Bill zaczął rozcierać gardło, wciąż był czerwony na twarzy od przyduszenia.

– Niech cię diabli, Flynn… – zaczął.

W następnej chwili znowu był przyciśnięty do kolumny, a dłoń Brendana zaciskała się na jego krtani jak imadło.

– Pół… godziny… temu.

Brendan zaklął. Mógł zadziałać zgodnie z procedurami, by zwrócić uwagę najwyższego dowództwa na karygodne praktyki, jakich dopuszczano się w Luizjanie za zgodą Butlera. Tylko że to nie uratowałoby Fiony.

Ani malutkiego synka jego kuzyna.

Zapominając o jeńcu, wskoczył na konia. Jego wierny Mercury, podobnie jak Pegaz Sloana, pochodził ze stajni na plantacji Flynnów. Zwierzę było zmęczone, należał mu się odpoczynek, lecz Brendan mocno ścisnął konia kolanami i poderwał go do galopu. Drogi były w złym stanie, zniszczone przez maszerujące oddziały, zniszczone przez wojnę.

Przeklęta wojna. Tyle ofiar, tyle okrucieństw, raj dla tych, którzy woleli zapomnieć o różnicy między dobrem a złem, o litości i o człowieczeństwie.

Z determinacją poganiał konia, gdyż słyszał różne rzeczy o Victorze Grebbe’em, o jego upodobaniu do kobiet, niebezpiecznym upodobaniu, gdyż niektóre z tych, które zwróciły jego uwagę, znikły bez śladu. Brendan gnał na złamanie karku, mając nadzieję, że zdoła dogonić łajdaków, którzy chcieli sycić się przemocą, gwałcić i prawdopodobnie mordować. Tamci jednak mieli pół godziny przewagi, a do tego zapewne także świeże konie.

To była długa droga, lecz wreszcie dotarł na miejsce. Zmusił konia do ostatniego zrywu i pomknął przez dębową aleję jak błyskawica, cały czas myśląc o Fionie, modląc się, żeby zdążył.

I zdążył.

Zdążył zobaczyć, jak rzuciła się z balkonu, usłyszał jej krzyk. I zobaczył przed domem żołnierza Konfederatów ze strzelbą u ramienia. Rebeliant wystrzelił, wydając z siebie tak straszliwy okrzyk, że Brendan jeszcze nigdy nie słyszał czegoś podobnego.

Wyrwał broń z kabury i strzelił do wroga. Tamten okręcił się, śmiertelnie ranny i ostatkiem sił zdołał wypalić.

Brendan jednocześnie poczuł palący ból w piersi i rozpoznał twarz wroga. Zabił własnego kuzyna, a Sloan zabił jego. Na Boga, obaj przelali bratnią krew! Co za przekleństwo! Najgorszy koniec, jaki mógł ich spotkać.

Osunął się na ziemię, podniósł wzrok i ujrzał, jak Victor Grebbe stoi na balkonie, trzymając się za postrzelone ramię. Złorzeczył, między jego palcami sączyła się krew. Brendan nie miał już sił, umierał, ale wiedział, że musi dokończyć to, co chciał zrobić Sloan, więc nadludzkim wysiłkiem wycelował i wypalił, zabijając Victora Grebbe’a, który był wcielonym diabłem i który ściągnął na nich potępienie w oczach Boga i potomnych.

Umierając, słyszał dobiegający z domu płacz dziecka, dziecka, o którego istnieniu Sloan nigdy się nie dowiedział, gdyż Brendan nie pisał o tym w listach, uznając, że kuzyn powinien usłyszeć tę wiadomość od Fiony. Pomodlił się w duchu, by dziecko przeżyło i w jakiś sposób zadośćuczyniło temu przekleństwu, jakie spadło na rodzinę – ono samo lub jego potomkowie.

Wiedział, że współcześni i potomni ich osądzą i potępią. A Bóg?

Już za chwilę się tego dowie.

Mógł tylko mieć nadzieję, że Bóg im wybaczy, a ludzie z czasem zapomną.

Plantacja Flynnów

Chwila obecna

Sheila ocknęła się. Nie miała pojęcia, gdzie może się znajdować, miała wrażenie, że w pobliżu jest jakaś woda. Czuła odór zgnilizny. Zamrugała kilka razy, lecz to nic nie pomogło, otaczała ją kompletna ciemność.

Usiadła. Naraz pojawiło się jakieś światło, wiązka światła, skierowana prosto na nią, boleśnie rażąca ją w oczy, osłoniła je więc dłonią, odwróciła spojrzenie w bok i naraz gwałtownie wciągnęła powietrze.

Ujrzała w ciemności głowę z pustymi oczodołami, zapadniętymi policzkami, toczoną przez zgniliznę. Głowa unosiła się na wodzie tuż obok niej.

Halloween, pomyślała. Zbliżało się Halloween i ktoś postanowił zrobić makabryczny dowcip.

Tak to sobie tłumaczyła, lecz wiedziała w duchu, że to nie jest żaden żart, że ma przed sobą nie atrapę, lecz prawdziwą ludzką głowę, odciętą od ciała. Śmiertelnie przerażona, otworzyła usta do krzyku, lecz powstrzymał ją czyjś głos.

– Sheila… – szepnął łagodnie, niemal pieszczotliwie.

I wtedy zrozumiała, że już nigdy więcej nie krzyknie.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– To kość – oświadczył Jon Abel.

– Niewątpliwie – skomentował cierpko Aidan Flynn.

Doktor łypnął na niego.

– Kość udowa.

– Człowieka – doprecyzował Aidan.

– Tak, kość udowa człowieka – zgodził się doktor Abel, ekspert medycyny sądowej. Popatrzył po twarzach otaczających go ludzi i wzruszył ramionami.

Stali na błotnistym brzegu Missisipi. Zbliżał się wieczór, lecz nadal było gorąco i parno, jedynie lekki wiatr znad rzeki niósł zapowiedź wyczekiwanego przez wszystkich nocnego chłodu. Woda miała nieprzyjemny brązowy kolor. Zabrzęczał komar, ekspert z niezadowoloną miną klepnął się po ramieniu, próbując go zabić. Nie cierpiał pracować na powietrzu.

Wezwano go tutaj, gdyż nalegał na to Aidan Flynn, prywatny detektyw z Florydy, który niedawno wraz z dwoma braćmi odziedziczył w Luizjanie starą rodzinną plantację. Sprawą zainteresował się Jonas Burningham z lokalnego biura FBI, ponieważ nie dało się wykluczyć, że mają do czynienia z mordercą, korzystającym z chaosu i rozprzężenia panującego po przejściu huraganu Katrina.

– Proszę zrozumieć – rzekł Abel – że spowodowana huraganem powódź w wielu miejscach poruszyła ziemię i teraz przez lata będzie się tutaj znajdować ludzkie szczątki. Nie zawsze w Luizjanie chowano zmarłych w murowanych grobowcach stojących na powierzchni, były też pochówki w ziemi, zwłaszcza na plantacjach wzdłuż rzeki, gdzie członków rodziny chowano na terenie posiadłości. W Sidell mieszka kobieta, której powódź zostawiła na podwórku trzy stare trumny. Nikt nie wiedział, skąd pochodziły, nikt nie chciał ich zabrać, więc przez kilka miesięcy stały u niej przed domem. W końcu przyzwyczaiła się, nazwała je Tom, Dick i Harry i codziennie mówiła im „cześć” jak starym znajomym.

Jon Abel zapatrzył się na mętną wodę i westchnął. Był wysokim, chudym, wiecznie potarganym czterdziestopięcioletnim okularnikiem o wyglądzie szalonego naukowca. Cieszył się opinią najlepszego eksperta medycyny sądowej w całym stanie, uchodził ze geniusza w swojej dziedzinie.

– Ta rzeka widziała więcej trupów niż pan czy ja jesteśmy w stanie sobie wyobrazić. Rozwiązanie wszystkich takich przypadków zajęłoby kilkaset lat pracy.

– I to wszystko, co ma pan do powiedzenia? – spytał Aidan. – Nie będzie żadnego śledztwa? Po prostu wzruszy pan ramionami i już? – Wskazał na kość. – Na moje oko są na niej szczątki tkanek, więc to świeża sprawa. Gdybym natknął się na starą kość, wezwałbym antropologa – dodał z lekką ironią.

Ściemniło się, gdyż zaczęły napływać ołowiane chmury. Już od jakiegoś czasu zanosiło się na burzę.

Jon Abel westchnął ponownie.

– Jasne. Za mało mam przypadków ludzi podziurawionych kulami, poszatkowanych prawie na kawałki, zmiażdżonych w wypadkach samochodowych lub znalezionych gdzieś pod mostem. Mam to wszystko zostawić, wziąć tę kość, na której być może znajdują się jakieś fragmenty tkanki i poświęcić czas tej sprawie, która pewnie nie jest żadną sprawą.

W tym momencie do rozmowy włączył się Hal Vincent, oficer z wydziału zabójstw.

– Jon, po prostu zrób, co możesz – poprosił. – To naprawdę może być jakaś świeża sprawa.

– Pańskim zdaniem ofiara była mężczyzną czy kobietą? – spytał Aidan.

– Na razie mamy tylko kość.

– Ale męską czy kobiecą?

Ekspert posłał mu kolejne niechętne spojrzenie.

– Kobiecą – orzekł. Miał za sobą ponad dwadzieścia lat nieustannej praktyki i znał się na rzeczy. Poprawił okulary i przyjrzał się kości. – Młoda kobieta, prawdopodobnie między dwudziestką a trzydziestką. Wzrost do metra siedemdziesięciu. Nic więcej nie da się w tej chwili powiedzieć. – Ekspert bezradnie wzruszył ramionami.

– Oprócz tego, że jest martwa.

– Jon, naprawdę będziemy bardzo wdzięczni za twoją pomoc – wtrącił szybko Jonas Burningham, starając się załagodzić sytuację. Czterdziestoletni agent FBI był przystojny, wysoki, świetnie zbudowany, miał gładko zaczesane ciemnoblond włosy i nawet na tym bagnistym brzegu wyglądał jak spod igły. – Wiem, że masz ogromnie dużo roboty, ale wiem też, że jesteś najlepszy ze wszystkich.

Ekspert wydał z siebie jakiś nieokreślony pomruk, przyjmując komplement, a potem z irytacją spojrzał na Flynna. Facet był obcy, a Jon Abel niespecjalnie przepadał za obcymi, miał dość pracy i kłopotów z mieszkańcami Luizjany. Co prawda Flynn często przyjeżdżał do Nowego Orleanu i znał tu sporo ludzi, lecz mimo to dla Jona nadal był kimś z zewnątrz.

Tym razem prywatny detektyw nie przyjechał odwiedzić przyjaciół, tylko prowadził śledztwo w sprawie zaginięcia nastolatki. Dzieciaki, które uciekły z domu, często koczowały na bagnistych terenach nad Missisipi, więc tam rozpoczął poszukiwania w pierwszej kolejności. Odnalazł dziewczynę, która była już tak brudna, głodna, zmęczona i zdesperowana, że ucieszyła się na wiadomość, że rodzice chcą ją odzyskać i może wracać do domu. Aidan z kolei ucieszył się, że znalazł uciekinierkę żywą, ponieważ niektórzy mieli znacznie mniej szczęścia. Na przykład ta kobieta, na której kość natknął się na bagnach.

Sprawą zainteresował Jonasa, z którym przyjaźnił się od dawna, gdyż kiedyś razem studiowali na akademii FBI i razem pracowali jako agenci. Po kilku latach Aidan odszedł z tej pracy.

– Zobaczę, co da się zrobić. – Jon Abel skinął na asystenta.

Kość została fachowo zapakowana i oznaczona, potem ekspert ruszył do samochodu, z niezadowoleniem gderając pod nosem sam do siebie.

– Wyślę paru ludzi, żeby przeszukali teren – obiecał Hal Vincent.

Aidan spojrzał na niego z wdzięcznością. Jeśli Hal coś powiedział, można było na tym polegać, facet był porządny i solidny. Znał całą okolicę jak własną kieszeń, urodził się po drugiej stronie rzeki. Z trudem dałoby się określić jego wiek, miał białe, po żołniersku przystrzyżone włosy, śniadą skórę, zielone oczy, trzymał się prosto, jego ruchy zdradzały dużą tężyznę fizyczną. Aidan podejrzewał, że w wieku stu lat Hal będzie wyglądał tak samo jak teraz.

– Dzięki, Hal – rzekł Jonas, a potem spojrzał na Aidana. – Wiesz, stary… to faktycznie może być jakaś kość sprzed stu lat.

– Może. A może nie.

– Dam ci znać, czy moi ludzie cokolwiek znaleźli. – Hal spojrzał na zegarek. – Jestem już po służbie, chętnie skoczyłbym na piwo. Idziecie?

– Ja chętnie – odparł Jonas. – A ty, Aidan?

– Ja niestety nie mogę, umówiłem się z braćmi i już jestem spóźniony.

– Słyszałem, że odziedziczyliście plantację.

Aidan aż się skrzywił.

– Tak, świetny spadek.

– Nigdy nic nie wiadomo… To miejsce ma ciekawą historię, ba, nawet własną legendę i własne duchy. Jest w ruinie, ale zachowały się oryginalne stajnie, wędzarnia, a nawet baraki niewolników. Jeśli chcecie coś z tym zrobić, musicie się pospieszyć, bo za chwilę będziecie mieli na głowie ludzi z ochrony dziedzictwa i innych takich zapaleńców.

– Jeszcze nie wiem, co zamierzamy zrobić, właśnie po to się spotykamy, żeby obgadać sprawę.

– Słyszałem też, że we trzech założyliście agencję detektywistyczną – wtrącił Jonas. – Jak wam idzie?

– Nieźle.

– No dobra, Jonas, chodźmy na to piwo – wtrącił Hal. – Aidan, powiadomię cię, jeśli da się coś ustalić w sprawie tej kości.

Poszli razem w stronę szosy, każdy wsiadł do swojego samochodu, tamci dwaj zawrócili do miasta, zaś Aidan pojechał dalej wzdłuż rzeki.

Dwadzieścia minut później spotkał się z braćmi. Stali we trzech, bez słowa patrząc na dom posadowiony na niewielkim wzniesieniu. Właściwie to już nie był dom, tylko ruina. Brakowało dachówek, farba odchodziła płatami ze ścian i okiennic, kolumny ganku były uszkodzone. Przypominało to scenografię do filmu grozy, a efekt jeszcze potęgowała nadciągająca burza. Niebo przybrało dziwny kolor, gdzieś za chmurami przetaczały się pomruki grzmotów. Zrobiło się chłodniej, ciemniej, przy czym ta ciemność wydawała się sączyć skądś jak mgła, skradać się pod drzewami, słać po ziemi, wydając z siebie woń rozkładu i zgnilizny.

Aidan był najstarszy z braci, najwyższy i zwracał największą uwagę swoją powierzchownością. Miał skórę spaloną od wiatru i słońca, niebieskie oczy, kruczoczarne włosy, muskularną posturę, gibkie ruchy, lecz chociaż wyglądał atrakcyjnie, coś w nim kazało ludziom trzymać się na dystans. Za czasów Sereny nie był aż tak zamknięty w sobie, aż tak chłodny, nieufny, podejrzliwy. Kiedy ona żyła, świat wydawał mu się inny, a teraz… Dobrze, że miał pracę, dużo pracy, tylko to chroniło go przed poczuciem kompletnej pustki. Musiał odejść z FBI, ponieważ okazało się, że nie potrafił już dłużej pracować w zespole z obcymi ludźmi.

Ale mógł pracować z braćmi, którym ufał. To średni z nich, Jeremy, wystąpił z propozycją założenia wspólnej agencji detektywistycznej, gdyż sam dojrzał do odejścia z policji, w której przez kilka lat pracował jako płetwonurek. On też miał za sobą traumatyczne przeżycie, które go odmieniło, mianowicie odnalazł w rzece utopioną furgonetkę z dziećmi z sierocińca. Kierowca stracił panowanie nad samochodem i wjechał z drogi prosto do rzeki.

Jeremy niejedno już widział w swojej pracy, ale tamten widok zaczął go prześladować, na jakiś czas zmieniając jego życie w koszmar. Potem Jeremy wpadł na pomysł założenia fundacji na rzecz sierot. Ponieważ nieźle grał na gitarze, zaczął występować, by zebrać fundusze, zainteresował też swoim projektem popularnego radiowego didżeja, zaczął występować w jego audycjach, aż wreszcie razem przystąpili do organizowania wielkiej gali w Nowym Orleanie, w tak zwanym „akwarium”, z której dochód miał pomóc dzieciom osieroconym podczas ataku huraganu Katrina.

Jeremy był nieźle wygadany, a przecież tak samo jak pozostałym braciom odebrało mu mowę na widok ich spadku.

I to niby jest plantacja, pomyślał Aidan.

To słowo przywodziło na myśl wizję długich rzędów drzew, żyznych pól, zielonych pastwisk oraz klasycystycznego domu lśniącego śnieżną bielą, na którego werandzie piękne kobiety w długich sukniach popijały miętowy likier. Nikt jednak nie miałby ochoty popijać czegokolwiek na terenie widniejącej przed nimi ruiny, chyba tylko jacyś żule, którzy przynieśli ze sobą tanie piwko.

Najmłodszy z nich, Zachary, bardziej powściągliwy od Jeremy’ego, lecz bardziej otwarty od Aidana, gwizdnął cicho.

– No, jeśli ktoś lubi przeprowadzać remonty generalne…

Aidan zerknął na brata. Miało się wrażenie, jakby wszyscy trzej zostali odlani z tej samej formy – wysocy, barczyści, robiący wrażenie – lecz każdemu matka natura nadała inny koloryt. Aidana obdarzyła błękitnymi oczami i kruczoczarnymi włosami, Jeremy miał oczy niebieskoszare i ciemnobrązowe włosy z leciuteńkim miedzianym odcieniem, zaś oczy Zachary’ego były zielononiebieskie, a włosy… No cóż, jako dziecko miał złotorude kręcone loki. Starsi bracia nabijali się z niego bezlitośnie, więc musiał nieźle wywijać pięściami, żeby udowodnić, że jest twardym chłopakiem, a nie lalusiem i maminsynkiem. Z biegiem lat jego włosy ściemniały, lecz nadal wyraźnie było po nim widać irlandzkie pochodzenie. Podobnie jak Jeremy kochał muzykę i nazywał ją osłodą dla duszy.

Tak samo jak Jeremy pracował w policji, w wydziale zabójstw w Miami. Niezależnie od tego w ciągu kilku lat kupił udziały w kilku niewielkich, niezależnych wytwórniach płytowych, gdyż zamierzał iść właśnie w tym kierunku, ponieważ on również przeżył doświadczenie, które zniechęciło go do dalszej pracy w policji, mianowicie wykrył, że pewien narkoman upiekł w piekarniku swojego nowonarodzonego synka. Ale kiedy bracia zaczęli rozważać pomysł wspólnego założenie agencji detektywistycznej, od razu przyłączył się do nich.

Zachary miał trzydzieści trzy lata, Jeremy trzydzieści pięć, zaś Aidan trzydzieści sześć.

– Najlepiej będzie to po prostu sprzedać – oświadczył Aidan.

– Chyba nie zarobimy zbyt wiele – zauważył Zach.

– Jak to sprzedać? – sprzeciwił się Jeremy. – Przecież to nasze dziedzictwo.

Pozostali dwaj bracia odwrócili się ku niemu ze zdumieniem.

– Dziedzictwo? Przecież nawet nie wiedzieliśmy o istnieniu tego miejsca, dopóki nie mieliśmy telefonu w tej sprawie – przypomniał mu Aidan.

Jeremy wzruszył ramionami.

– No to co? Mieszkały tu całe pokolenia Flynnów, a teraz to miejsce należy do nas. Czy to was nie rusza? Do licha, ilu ludzi budzi się rano i dowiaduje się, że są właścicielami plantacji sprzed wojny secesyjnej?

Bracia jeszcze raz obejrzeli sobie dom, a potem wymownie popatrzyli na Jeremy’ego, lecz on się nie poddawał.

– Słuchajcie, sama ta ziemia musi być coś warta.

– To fakt – zgodził się Aidan. – Dlatego proponuję sprzedać posiadłość w cenie ziemi.

Jeremy potrząsnął głową.

– Nie, powinniśmy coś z nią zrobić. Właściwie czemu nie moglibyśmy się przeprowadzić do Nowego Orleanu?

Aidan już miał oświadczyć, że to wykluczone, lecz nic nie powiedział. Bo właściwie czemu nie? Po śmierci Amelii Flynn, o której istnieniu nawet nie wiedzieli, stali się jedynymi dziedzicami starej rodzinnej plantacji. Wszyscy trzej lubili Nowy Orlean, mieli tu przyjaciół, każdy z nich mógł się tutaj bez problemu osiedlić.

On sam przyjechał do Luizjany szukać zaginionej nastolatki, a skoro ją odnalazł, zamierzał wrócić do Orlando na Florydzie, które od jakiegoś czasu nazywał swoim domem, ale skoro nie było tam Sereny, to cóż to był za dom?

– Możemy trochę podreperować budynek, a potem sprzedać posiadłość – ciągnął Jeremy. – Jeśli dom przestanie wyglądać jak ruina, i to nawiedzona przez duchy, na pewno znajdą się chętni na kupno.

– Nawiedzona? – zdziwił się Zach.

– Tak mówią. Jest jakaś legenda o dwóch kuzynach, którzy w czasie wojny secesyjnej walczyli po przeciwnych stronach i zabili się nawzajem na trawniku przed domem.

– Ciekawa historia. Wiesz, ty masz rację, powinniśmy odrestaurować dom.

– Przywrócić plantację do dawnej świetności – dopowiedział Jeremy.

Aidan popatrzył na nich ze zdziwieniem.

– Zwariowaliście?

– Co z tobą? Boisz się duchów? – zażartował Zach. – Nie obawiaj się, dom na pewno nie jest nawiedzony.

– Jesteśmy detektywami, nie znamy się na remontach starych domów. I dlaczego ma nie być nawiedzony, wszystkie stare domy są – rzekł z dziwną irytacją, której sam nie pojmował. – A jeśli rzeczywiście z tym miejscem wiąże się jakaś legenda, to w kółko będą się tu zjawiali jacyś poszukiwacze duchów czy inni idioci. Same kłopoty.

Jeremy uśmiechnął się w odpowiedzi.

– Ale to ekscytujące być właścicielem miejsca, które ma taką historię. I nie tylko ten dom należy do nas, ale i my do niego. To jest plantacja Flynnów, a my jesteśmy ostatni z rodu. To zobowiązuje.

Aidan jęknął. Wyglądało na to, że został przegłosowany, tymczasem miał głębokie przekonanie, że nie chce mieć nic wspólnego z tym domem. Ten spadek był jak podrzucone kukułcze jajo.

– Słuchajcie, nawet nie wiemy, czy tu w ogóle jest co remontować, bo może budynek jest w takim stanie, że trzeba go po prostu zburzyć.

Spojrzał w stronę domu, a wtedy na chwilę oślepiło go słońce. Kiedy odzyskał wzrok…

Na balkonie domu zobaczył kobietę – wysoką, rudowłosą, ubraną w coś białego i powłóczystego. Zarówno jej włosy, jak i suknia zdawały się falować w powietrzu, jakby biegła. Wyglądała zjawiskowo, lecz jak najbardziej realnie.

Kiedy zamrugał, kobieta znikła.

– Widzieliście kogoś? – spytał.

– Nie, ale możemy tu spotkać kobietę, która opiekowała się Amelią. Prawnik mówił, że ona przyjdzie zabrać swoje rzeczy.

– Wydawało mi się, że widziałem… Nieważne.

Ruszyli w stronę domu.

– Sądzę, że nie będzie żadnych problemów administracyjnych, kiedy zaczniemy odbudowę – rzekł Zach.

– Nie wiem, czy obejdzie się bez problemów. Jeśli to jest miejsce o jakimkolwiek znaczeniu historycznym, to na pewno będziemy mieli kogoś na głowie – ostrzegł Aidan.

– Na pewno ma jakieś znaczenie historyczne. A takie miejsca są ważne – stwierdził Zach. – Dla wszystkich. Nie wiem, co ty właściwie o tym myślisz, ale mnie się wydaje, że przynajmniej powinniśmy spróbować zrobić coś dobrego.

Aidan aż się zatrzymał i popatrzył na brata.

– O czym ty mówisz?

Zach wzruszył ramionami.

– Wiesz, widziałem już tyle złych rzeczy… Do diabła, wszyscy trzej widzieliśmy. No więc mam wrażenie… może to głupio zabrzmi, ale czuję, że uratowanie tego domu ma znaczenie. I że to my powinniśmy to zrobić.

– A jeśli jakieś stowarzyszenie dziedzictwa historycznego lub jakaś inna tego typu organizacja będzie chciała kupić plantację?

– Nie teraz. Już kilka lat minęło od przejścia huraganu Katrina, ale potrzeba jeszcze mniej więcej dekady, żeby wszystko tutaj zaczęło normalnie funkcjonować i żeby z powrotem były tu pieniądze na różne rzeczy. Jestem pewien, że na razie tego typu stowarzyszenia skupiają się na utrzymaniu w dobrym stanie tego, co już kupiły, raczej nie szukają kolejnych nabytków, zwłaszcza wymagających dużych nakładów. To my musimy coś zrobić, przywrócić to miejsce do życia. Można tu będzie organizować wykłady i koncerty albo nawet rekonstrukcje wydarzeń z wojny secesyjnej, żeby przypominać zwiedzającym, jaką cenę trzeba było zapłacić za ostateczne ukształtowanie się naszego państwa. – Zach aż się zarumienił, sam zaskoczony swoim nieco patetycznym wywodem.

Kiedy Jeremy go poparł, Aidan bez słów uniósł dłonie w geście poddania.

– Mam jeszcze jeden pomysł – dodał Jeremy. – Wyznaczajmy sobie bardzo konkretne cele. Na przykład moglibyśmy urządzić tutaj Halloween, a zyski przeznaczyć na fundację dla osieroconych dzieci.

Jeremy miał niemal obsesję na punkcie pomagania dzieciom, lecz Aidan nie mógł go krytykować, ponieważ sam potrafił w maniacki sposób uprzeć się przy czymś, na przykład zaledwie godzinę wcześniej stał nad rzeką w błocie prawie po kostki i upierał się do upadłego, że koniecznie trzeba zbadać sprawę odnalezionej kości, chociaż według innych to była jakaś zadawniona sprawa, kość ze starego grobu, rozmytego podczas wielkiej powodzi sprzed kilku lat.

Uświadomił sobie także, że chociaż Zach od początku popierał pomysł z fundacją i wysiłki brata, to on, Aidan, nigdy się tym nie interesował, ponieważ pozwolił, żeby coś w nim umarło. Tym czymś było jego własne serce.

Ale dosyć tego biernego stania z boku. Powinien wesprzeć tę inicjatywę, chociażby dlatego, żeby byli braćmi, a to do czegoś zobowiązywało.

– Urządzić Halloween? To znaczy?

– To znaczy urządzić zabawę. Wystarczy powiesić odpowiednie dekoracje i wynająć parę osób, żeby się przebrały i straszyły gości.

Aidan tylko jęknął.

– Słuchaj, dostaliśmy to miejsce. Za darmo. No więc my też dajmy coś od siebie – przekonywał Zach. – Czemu nie zrobić czegoś dobrego dla innych?

Oczywiście nie potrzebowali jego zgody, gdyż byli w większości, ale woleliby, żeby był po ich stronie.

– Najpierw przekonajmy się, czy ta ruina wytrzyma dzisiejszą burzę, a potem… Cóż, jestem otwarty na wszystkie propozycje – powiedział Aidan.

Zach spojrzał na Jeremy’ego.

– Słyszałeś? On jest otwarty na wszystkie propozycje.

– Chyba za długo przebywał dzisiaj na słońcu – zawyrokował Jeremy.

Aidan znowu ruszył w stronę domu, a bracia podążyli w niewielkiej odległości za nim, wiedząc, że czasem potrzebował być sam i chodzić własnymi drogami.

W dzieciństwie nieustannie się bili, doprowadzając tym rodziców do rozpaczy. On, jako najstarszy, miał być tym najrozsądniejszym – i rzeczywiście starał się postępować rozsądnie, nie dopuszczając, żeby te ich walki stały się naprawdę niebezpieczne. Z kolei kiedy ktoś zaczepił któregoś z nich, bracia Flynn natychmiast stawali ramię w ramię, tworząc jednolity front.

Potem Aidan zaciągnął się do marynarki, żeby zarobić na dalsze kształcenie, służył za granicą, więc jego kontakt z rodziną siłą rzeczy uległ rozluźnieniu. Zach i Jeremy nawet po wyprowadzeniu się z domu mieszkali w tym samym stanie, a do tego łączyła ich pasja do muzyki. Później Aidan wrócił i niemal od razu poszedł do FBI, nauka i praca pochłonęły go całkowicie. Z czasem odszedł, ale ponieważ nie pozostawał z nikim w konflikcie i nie spalił za sobą mostów, FBI nie miało do niego urazy, nawet parę razy otrzymał dyskretną pomoc w prowadzonych przez siebie prywatnych śledztwach, gdy już zawiodły wszelkie inne sposoby.

No i był jeszcze jeden czynnik, który pochłaniał jego uwagę i trochę odciągał go od braci, czynnik najbardziej istotny ze wszystkich. Serena. To ona stanowiła centrum jego życia. Była przy nim od czasów liceum, pomagała mu w podejmowaniu wszystkich najważniejszych życiowych decyzji.

A potem w ułamku sekundy wszystko się zmieniło, wszystko legło w gruzach, a on poniewczasie żałował, że nie spędzali więcej czasu ze sobą, że nie odsunęli na bok jej kariery politycznej i jego pracy. Ale na takie myśli było już za późno. Jakiś kretyn naszprycował się czymś i, będąc na haju, urządzał sobie wyścigi na szosie. Zjechał na przeciwny pas i zabił Serenę.

Od tamtej chwili dla Aidana wszystko straciło sens.

To było pięć lat temu. Mimo upływu czasu, mimo faktu, że wykonywał pracę, z której mógł być dumny, gdyż robił wiele dobrego dla innych ludzi, nadal nie widział w swoim życiu ani celu, ani sensu. Dni mijały jeden po drugim, a on w pewnym sensie trwał w zawieszeniu.

Odwrócił się i poczekał na braci.

– Nawet nie zdajecie sobie sprawy z tego, na co się porywamy. Góra papierków do zdobycia, licencje, zezwolenia, ubezpieczenie, a to dopiero początek…

– Spoko, stary. – Zachary otoczył ich obu ramionami. – Czy braciom Flynn może się coś nie udać?

Znów coś kazało Aidanowi zerknąć w stronę domu. Miał jakieś dziwne przeczucie, właściwie aż bał się tam wchodzić, a to było zupełnie nie w jego stylu. Do diabła, co się z nim działo? Wziął się w garść.

– Nie. Braciom Flynn musi się udać – przytaknął.

ROZDZIAŁ DRUGI

A niech to. Już tu byli.

Kiedy Amelia chorowała, spadkobiercy nie raczyli się do niej pofatygować, na pogrzeb też nie przyjechali, za to teraz zjawili się jak sępy. Co prawda prawnik twierdził, że w ogóle nie mieli pojęcia o jej istnieniu i dopiero jego telefon z informacją o spadku uświadomił im, że mieli w Luizjanie krewną, ale Kendall Montgomery jakoś nie wierzyła w tę ich bajeczkę.

Szybko wycofała się z balkonu, na którym tak często siadywała z Amelią. Miała nadzieję, że jej nie spostrzegli, gdyż nie miała ochoty tłumaczyć się, czemu znajduje się na terenie ich posiadłości. Nie zamierzała w ogóle ich poznawać, ale przyjechali dużo szybciej, niż się spodziewała.

Wróciła po resztę swoich rzeczy – książki i płyty, które pożyczyła Amelii, oraz trochę ubrań, ponieważ czasami nocowała na plantacji, żeby dotrzymać towarzystwa starej kobiecie. Robiła wszystko, żeby odwdzięczyć się za pomoc, którą od niej otrzymała, gdy potrzebowała jej najbardziej. Amelia była życzliwa, przemiła, miała do opowiedzenia wiele fascynujących historii i legend, była też dzielna i zaradna, ponieważ zdołała utrzymać plantację Flynnów i nie sprzedała jej nikomu obcemu, chociaż nie miała dość sił i środków, by zapobiec popadnięciu jej w ruinę.

Kendall nagle uświadomiła sobie, że ciągle trzyma w ręku stary pamiętnik, który znalazła pewnego razu na strychu, gdzie Amelia wysłała ją z prośbą o odnalezienie koperty z listami. Przyniosła wtedy na dół również ten pamiętnik i położyła go przy łóżku chorej, myśląc, że może któregoś dnia sama również do niego zajrzy. Ale potem jakoś o nim zapomniała i dopiero teraz, kiedy przyszła zabrać swoje rzeczy, sięgnęła po niego, przy czym zrobiła to najzupełniej bezwiednie, jakby jej ręka wyciągnęła się po niego z własnej woli.

Zajrzała do środka i już nie mogła oderwać się od lektury. Pamiętnik okazał się fascynujący, pisała go kobieta żyjąca w czasie wojny secesyjnej, czyli półtora wieku wcześniej. To było niesamowite trzymać w ręku taką pamiątkę, czytać o tym, co tamta kobieta myślała i co przeżywała w tym strasznym wojennym okresie. I to właśnie przez ten pamiętnik Kendall została w domu znacznie dłużej, niż planowała, a w rezultacie zaskoczyli ją nowi właściciele plantacji.

Schowała pamiętnik do swojego plecaka.

Oczywiście nie należał do niej i nie zamierzała zachowywać go dla siebie, chciała tylko doczytać tę pasjonującą historię do końca, potem odda tym ludziom ich własność.

Przez chwilę kusiło ją, żeby uniknąć spotkania z nimi, wymknąć się tylnymi drzwiami i uciec, ale mogli już zauważyć jej samochód zaparkowany przy stajni, więc lepiej będzie od razu wyjaśnić sprawę, żeby nie wzięli jej za złodzieja i nie wezwali policji. Powie, że przyszła po swoje rzeczy, przeprosi za wejście na teren posesji bez uprzedniego uzyskania ich zgody, więc może wtedy nie będą mieli do niej pretensji i pozwolą jej odejść.

Coś już o nich wiedziała. Raz słyszała w radio audycję z udziałem Jeremy’ego Flynna, który z pasją opowiadał o fundacji dla dzieci osieroconych podczas ataku Katriny. Spodobało jej się to, co mówił i jak mówił, ewidentnie był bardzo zaangażowany w sprawę, a do tego trzeźwo myślący i dobrze zorganizowany, żaden z tych wizjonerów, którzy rzucają pięknymi pomysłami, ale z ich realizacją już jest gorzej.

Wiedziała od prawnika, że nowych właścicieli jest trzech, że są braćmi i prowadzą agencję detektywistyczną. Pewnie śledzili niewiernych mężów i opiekunki do dzieci, podkradające drobiazgi pracodawcom, pomyślała z niechęcią.

Ponieważ bracia mieli przyjaciół w Nowym Orleanie, a społeczność mieszkająca w Dzielnicy Francuskiej była dość zżyta, bez problemu dowiedziała się o nich paru rzeczy. Podobno młodszy brat Jeremy’ego był bardzo sympatyczny i też świetnie grał na gitarze, za to starszy… Podobno zimny, nieprzystępny i niezły twardziel, najpierw służył w wojsku, potem w FBI. To właśnie jego obawiała się spotkać, taki gość mógł się uprzeć, żeby aresztować ją za bezprawne wejście na jego teren.

Tak naprawdę powinni być jej wdzięczni za opiekę nad ich krewną. Od kilku miesięcy Kendall spędzała tu każdą wolną chwilę, ponieważ Amelia zaczęła się bać. Całe życie spokojnie mieszkała w tym domu, lecz podobno nagle zaczęło się w nim dziać coś dziwnego, mówiła, że nawiedzają go duchy z przeszłości, dręczą ją nawet w snach. Wiele lat wcześniej na terenie plantacji doszło do krwawej tragedii i Amelia była przekonana, że przodkowie, którzy wtedy zginęli, czekali na jej śmierć, wyciągając po nią z grobów kościste ręce.

A jednak na kilka godzin przed zgonem opanował ją zupełny spokój. Widziała swoich przodków zupełnie wyraźnie, lecz tym razem cieszyła się z ich obecności, jakby rodzina wyszła jej na spotkanie i zamierzała zabrać ją do domu.

Umierałam ze strachu, kiedy tutaj nocowałam, pomyślała Kendall. Ale przychodziłam znowu, żeby nie zostawić jej samej. Gdzie oni wtedy byli, kiedy Amelia potrzebowała pomocy? Jak mogli w ogóle nie wiedzieć o istnieniu krewnej?

Ale te pytania mogły poczekać, na razie musiała znaleźć odpowiedź na inne – jak poradzić sobie w zaistniałej sytuacji? Jak wydostać się stąd bez problemów i nie trafić do aresztu?

Jak? Najlepiej wziąć byka za rogi, czyli po prostu bezczelnie sobie wyjść i zbić tych dupków z tropu.

Odrzuciła włosy do tyłu, zeszła na dół, postawiła plecak przy drzwiach, oburącz odsunęła ciężką zasuwę i otworzyła drzwi akurat w momencie, gdy mężczyźni weszli na werandę. Najwyższy, niebieskooki brunet o surowych rysach, spojrzał na nią groźnie, lecz na szczęście dwaj pozostali wyglądali przyjaźniej, jeden nawet uśmiechnął się do niej.

– Dzień dobry – powiedziała tak swobodnym tonem, jakby miała wszelkie prawo przebywać w tym domu. – Jestem Kendall Montgomery, od jakiegoś czasu opiekowałam się Amelią, to jest… ciocią panów? Zostawiłam tu parę swoich rzeczy i przyszłam je zabrać. Rozumiem, że panowie są braćmi Flynn?

– Jak najbardziej – odparł ten, który się uśmiechnął. – Ten po mojej lewej to Aidan, najstarszy z nas, po mojej prawej Zachary, najmłodszy, a ja jestem Jeremy.

– Miło mi. W takim razie pozwolą panowie, że już sobie…

– Wydawało mi się, że Amelia zmarła trzy miesiące temu – zauważył Aidan.

Spojrzała na niego. Był przystojny, muskularny i robił duże wrażenie, ale wydawał się groźny i nieprzyjemny, nawet nie z powodu surowych rysów, tylko z powodu podejrzliwego tonu głosu i lodowatego spojrzenia niebieskich oczu.

Wkurzyła się.

– Ciężko pracuję, żeby zarobić na życie, proszę pana. Zorganizowałam pogrzeb Amelii, zapłaciłam jej ostatnie rachunki i zadbałam, żeby wszystko było gotowe na przyjazd panów – odparła z pewną urazą w głosie.

– Nie o to pytałem. Czy pani mieszka tutaj od jej śmierci?

– Aidan! – mruknął ostrzegawczym tonem Zach.

– Opiekowałam się nią. A wy podobno nawet nie wiedzieliście o jej istnieniu.

– Bo nie wiedzieliśmy. Ani o niej, ani o tej plantacji. Pewnie to brzmi dziwnie, pewnie powinniśmy byli wiedzieć, ale jakoś tak się złożyło… – rzekł cicho Jeremy.

– To wszystko prawda, ma pani nasze słowo – zapewnił Zach. – Często bywamy w Nowym Orleanie, mamy tu przyjaciół, lecz nie mieliśmy pojęcia, że żyje tu jakaś nasza krewna. A skoro pani jej pomagała, jesteśmy za to bardzo wdzięczni.

Kendall ponownie spojrzała na najstarszego z braci. Nie zaliczała się do niskich osób, a przecież musiała zadzierać głowę, żeby na niego spojrzeć i wcale jej się to nie podobało. Ale właściwie czemu przejmowała się tym dupkiem? Bo musiał być dupkiem, skoro nie potrafił okazać elementarnej grzeczności i podziękować jej za opiekę nad krewną.

– Jak już powiedziałam, mam swoją pracę i muszę do niej wracać, tak więc pozwolą panowie…

– Jaką pracę? – spytał Aidan.

Zawahała się. Gdyby powiedziała całą prawdę, na pewno uznałby ją za pijawkę, żerującą na ludzkich słabościach.

– Prowadzę sklep z pamiątkami. Tak więc przepraszam panów bardzo, ale…

– Panno Montgomery, w ogóle nie znamy tego domu – wtrącił Jeremy z uśmiechem. – Gdyby zechciała pani poświęcić kilka minut na oprowadzenie nas, bylibyśmy dozgonnie wdzięczni.

– Przyłączam się do tej prośby – poparł go Zach.

Najstarszy nie odezwał się, tylko dalej przewiercał ją podejrzliwym spojrzeniem.

– W porządku. Proszę wejść. – Cofnęła się i wskazała ręką. – To jest główny hol oraz schody na piętro. Po lewej znajduje się sala balowa, salon i jadalnia, w której wiszą portrety rodzinne. Po prawej jest kuchnia, odnawiana ostatni raz chyba w latach pięćdziesiątych, więc nie znajdą tam panowie żadnych nowoczesnych urządzeń. Dom wygląda z zewnątrz jak ruina, ale to tylko powierzchowne zniszczenia, wszystkie podłogi, ściany i stropy są w dobrym stanie. Pod nami znajduje się bardzo duża piwnica, a nad nami cztery sypialnie, a jeszcze wyżej strych i mały pokoik w mansardzie. To jest bardzo piękny dom, chociaż wymaga odremontowania. Na terenie plantacji znajdą panowie jeszcze kilkanaście innych budynków, jedne zachowały się w niezłym stanie, inne w nieco gorszym. Są oryginalne stajnie, dawna kuchnia, wędzarnia i dziesięć małych domków, w których mieszkali niewolnicy. W dodatku… – Urwała, ponieważ nie widziała powodu do zdradzania im wszystkiego. Dowiedzieli się już wystarczająco dużo, a więcej nie potrzebowali, ponieważ na pewno zamierzali sprzedać plantację.

– Co w dodatku? – spytał ostrym tonem Aidan.

– Nic. Naprawdę nic takiego.

– Niech pani zdradzi, co pani zamierzała powiedzieć – poprosił Zachary. Pomyślała, że miał zabójczy uśmiech.

– Cóż… – Wzruszyła ramionami. – Amelia pod koniec życia zaczęła się bać. Podczas wojny secesyjnej zaszły tu tragiczne wydarzenia. Wydawało jej się, że nocami coś słyszy, coś widzi… Bała się. I dlatego dotrzymywałam jej towarzystwa.

– Myślała, że dom jest nawiedzony? – Aidan spytał neutralnym tonem, lecz Kendall czuła, że w duchu aż się żachnął. On na pewno nie wiedział, co to strach. Wielki macho.

– Każda porządna plantacja jest nawiedzona – stwierdził z uśmiechem Jeremy.

Kendall musiała przyznać, że dwaj młodsi Flynnowie sprawiają wrażenie porządnych ludzi. Zresztą Vinnie, jej przyjaciel i zarazem pracownik, poznał kiedyś ich obu w knajpie i okazali się tak sympatyczni, że jego zespół zaprosił ich najpierw do swojego stolika, a potem do wspólnej gry.

– Ale tego domu dotyczą nie tylko legendy, on naprawdę był świadkiem historii. Ród Flynnów ledwie przetrwał wojnę secesyjną, gdyż z wyjątkiem jednej osoby wszyscy zginęli. Zresztą nie chodzi tylko o wojnę, podobno miały tu też miejsce inne wydarzenia. Pod sam koniec dziewiętnastego wieku właściciel miał romans z jedną z pokojówek. Była niezwykłej urody, miała zielone oczy i… ciemną skórę.

Aidan uśmiechnął się kpiąco.

– I zabiła ją zazdrosna żona? Czy to ona zabiła żonę? A może jeszcze lepiej, pozabijały się nawzajem i teraz straszą tutaj wspólnie?

Kendall obrzuciła go spojrzeniem i dokończyła swoją opowieść:

– Żona zażądała, żeby dziewczynę powieszono. Zajął się tym Ku-Klux-Klan, który wtedy był tutaj bardzo wpływowy. Ofiarę powieszono, a potem ucięto jej głowę, więc podobno nawiedza dom, szukając jej. Powieszono ją na tamtym dębie. – Wskazała na widoczne przez okno potężne drzewo po lewej stronie domu. – Kiedy ją wleczono na śmierć, rzuciła klątwę na swoją panią, klątwa zadziałała, ponieważ dokładnie w rocznicę śmierci dziewczyny pani spadła ze schodów i skręciła kark.

– Fascynująca historia – stwierdził Jeremy. – Ciekawe, czy prawdziwa.

– Wątpię, ponieważ kilka innych plantacji też rości sobie do niej prawo. Tutaj krąży wiele legend, właściwie nie można być niczego pewnym, jeśli nie sprawdzi się tego w jakichś poświadczonych zapisach. Ale historia o kuzynach, którzy zabili się tutaj nawzajem w czasie wojny secesyjnej, została zapisana w kronikach.

Aidan wreszcie oderwał od niej ten swój przeszywający wzrok i rozejrzał się dookoła.

– Wiecie, jednak wracam do mojej pierwotnej opinii, że powinniśmy to wszystko sprzedać w cholerę.

– No coś ty! Tylko popatrz na ten dom, jest piękny! – Jeremy rozpostarł ramiona jak na powitanie. – To nasze dziedzictwo. I jesteśmy spokrewnieni z duchami. Niezłe.

– A skąd wiesz, czy jesteśmy?

– Jak to?

Aidan wzruszył ramionami.

– Skoro właściciele zabawiali się z pokojówkami, to jaką masz pewność, czy ich żony nie pocieszały się w tym czasie chłopcami stajennymi? Licho wie, kto był naszym przodkiem.

Jeremy wybuchnął śmiechem.

– Jeśli jeszcze nie zdążyła się pani zorientować, mój brat jest cynikiem.

– Zdążyłam – odparła uprzejmym tonem.

– Ale w głębi serca jest zupełnie inny – zapewnił.

– Doprawdy? Trudno się tego domyślić po jego gburowatym zachowaniu.

Aż nie wierzyła własnym uszom. Jak to możliwe, że powiedziała wprost, co o nim myśli? Zazwyczaj zachowywała się wobec ludzi bardzo uprzejmie.

Jej słowa zaskoczyły również Aidana, który uniósł brwi do góry i… i ledwie zdołał powściągnąć uśmiech.

– To się nazywa bezpośredniość. Przykro mi, panno Montgomery, że nie wywarłem na pani dobrego wrażenia. W każdym razie dziękuję za pokazanie nam domu. Nie zatrzymujemy już pani dłużej.

– Dziękuję.

– Chwileczkę. Podobno Amelia coś widywała… A czy pani zauważyła coś dziwnego? – Znowu przeszywał ją wzrokiem, jakby prowadził przesłuchanie.

– Nie.

Skłamała. I, sądząc po wyrazie jego oczu, on o tym wiedział.

Zauważyła różne dziwne rzeczy, tylko niestety nie miała pewności, co to było. Może po prostu Amelia zaraziła ją swoim strachem, więc ona również zaczęła mieć jakieś przywidzenia… Na przykład widziała dziwne światła w ciemności. Albo budziły ją odgłosy, które nie miały źródła w rzeczywistości – jakby coś, a może kogoś, ciągnięto po trawniku za oknem jej sypialni.

– Oczywiście, że nie – powtórzyła bardziej zdecydowanie i z udawanym zniecierpliwieniem potrząsnęła głową.

Zresztą sama wolała myśleć, że to była tylko gra wyobraźni. Na pewno tak. Ukończyła wszak ze znakomitymi wynikami i psychologię, i szkołę teatralną, więc świetnie znała mechanizmy działania ludzkiej psychiki. Amelia oczywiście nie widywała duchów zmarłych przodków, tylko w ten sposób manifestował się jej podświadomy strach przed śmiercią, zaś Kendall zaczęła podzielać jej przywidzenia, powodowana empatią. Normalne mechanizmy psychologiczne.

Aczkolwiek parę razy te niewytłumaczalne zjawiska wydawały się bardzo realne… Nie, również i dla tych przypadków musiało istnieć logiczne wytłumaczenie. Ludzki umysł działał w sposób tajemniczy i fascynujący, mieszając fakty z wyobrażeniami i czasem trudno było oddzielić jedno od drugiego. Kendall uważała, że nie mogła widzieć ani słyszeć nic nadprzyrodzonego, ponieważ nie była medium, chociaż właśnie w ten sposób zarabiała na życie, łącząc umiejętności zdobyte w szkole teatralnej z wiedzą o psychologii. Ona tylko udawała. I jej zdaniem inne osoby o mediumicznych zdolnościach również udawały, ponieważ człowiek nie mógł widywać duchów.

– Niech pani zgadnie, co zamierzamy zrobić z tym miejscem – odezwał się Jeremy.

– „My” to za dużo powiedziane – wtrącił Aidan.

Zignorowała go i zwróciła się do Jeremy’ego.

– Nie mam pojęcia.

– Odremontujemy dom i wykorzystamy go do zrobienia czegoś dobrego dla innych – oznajmił Zachary.

Nie wątpiła, że dwaj młodsi bracia Flynn mieli dobre intencje, lecz podejrzewała, że Aidan chętnie zdusiłby w zarodku ich pomysły, gdyby tylko mógł.

– Postaramy się odnowić go przed Halloween, urządzimy tu imprezę, a pieniądze uzyskane ze sprzedaży biletów przeznaczymy na fundację dla osieroconych dzieci – sprecyzował Jeremy.

– Chcecie go reklamować jako nawiedzony dom?

Aidan aż się żachnął z nieskrywaną dezaprobatą, za to z kolei Zachary ożywił się wyraźnie.

– Niezły pomysł, będziemy musieli to rozważyć.

– Na pewno warto spróbować – powiedziała automatycznie Kendall, a jednocześnie zimny dreszcz przeleciał jej po grzbiecie.

Tak naprawdę chciała się wycofać i powiedzieć, żeby tego nie robili, że to zły pomysł. Nie wiedziała jednak, jakie argumenty podać, gdyż sama ich nie znała. Nie wygłupiaj się, zganiła w myślach samą siebie. Boisz się, że w ten sposób rzeczywiście przywołają umarłych?

– Pewnie, że warto, bo na tym skorzystają dzieci – przekonywał Jeremy. – Zrobię z tego prawdziwe wydarzenie, nagłośnię je w audycjach radiowych.

– A ta impreza to będzie dopiero początek – sekundował mu Zachary. – Trzeba doprowadzić plantację do dawnej świetności, wtedy będzie można tu organizować różne wydarzenia artystyczne i kulturalne, imprezy historyczne… To będzie z pożytkiem dla tutejszej społeczności!

Kendall zastanowiła się, czy naprawdę daliby radę to zrobić. Chciałaby, żeby mówili szczerze i żeby im się udało. Kochała ten dom, znała go od podszewki, gdyż Amelia pojawiła się w jej życiu już bardzo dawno temu. Byłoby wspaniale, gdyby udało się go odrestaurować i sprawić, żeby służył jakiejś dobrej sprawie.

Nagle przez te dziwne burzowe chmury, które gromadziły się nad domem, przedarł się promień światła i padł prosto na jej twarz. Poczuła jego przyjemny, ciepły dotyk. Czyżby to był dobry znak?

– Nie dzielcie skóry na niedźwiedziu – zgasił ich Aidan.

Nie dość, że dupek, to jeszcze musi psuć innym zabawę, pomyślała z niechęcią Kendall.

W tym momencie odwrócił się do niej… z uśmiechem na twarzy. Uśmiech był autentyczny i odmieniał go prawie nie do poznania, gdyż Aidan nagle wyglądał przystępnie i po ludzku. I bardzo seksownie.

Hola, a skąd ta ostatnia myśl przyszła jej do głowy?

– Przepraszam, jeśli zachowywałem się nieuprzejmie, panno Montgomery. Opowiedziała nam pani, co gdzie się znajduje. A czy mogłaby pani również oprowadzić nas po domu? Oczywiście jeśli zechce pani poświęcić nam jeszcze trochę czasu – dodał uprzejmie.

– Ale…

– Proszę.

Oczywiście to jedno słowo nie zmieniało faktu, że był dupkiem, i już. I ten uśmiech też niczego nie zmieniał. Po prostu facet próbował brać ją pod włos. Niestety, miał pecha, ponieważ ona nie dawała się nabierać na takie sztuczki. Z drugiej strony to dawało jej możliwość przejścia się po raz ostatni po domu, który kochała, a do którego odtąd nie miała wstępu, gdyż należał do nich.

– Dobrze. Proszę za mną.

Minęła stojący w holu swój plecak, w którym znajdował się zabrany ze strychu pamiętnik. Przez moment odczuwała wyrzuty sumienia, ale szybko je stłumiła, bo przecież zamierzała oddać rękopis, gdy tylko skończy go czytać.

– Zwróćcie panowie uwagę na charakterystycznie zbudowany główny hol. Gdyby strzelić przez frontowe drzwi, nabój przeleciałby przez cały parter i wyleciałby tylnymi.

– Świetne. A ta klatka schodowa! Rewelacja – zachwycił się Jeremy.

– No. A ile przegniłego drewna – rzucił Aidan.

– To akurat małe piwo – zapewnił Zachary. – Raz kupiłem pracownię, żeby przerobić ją na małe studio nagraniowe, prawie cała stolarka była przegniła, ale dobry stolarz załatwił sprawę.

Kendall oprowadziła ich po domu, po raz ostatni ciesząc oczy jego pięknem. Owszem, farba odchodziła płatami ze ścian, a drewno rzeczywiście było przegniłe, lecz budynek nawet w takim stanie robił duże wrażenie. Salę balową zdobiły wysokie okna, sięgające od podłogi aż do sufitu, w salonie wciąż stała zabytkowa sofa z początku dziewiętnastego wieku, krzesła z haftowanymi oparciami, okrągłe stoliczki i sekretarzyk. Zachował się także fortepian, aczkolwiek zdecydowanie wymagał pomocy stroiciela, gdyż nie dało się na nim grać. W jadalni zatrzymali się przed rzędem rodzinnych portretów.

– Czy to Amelia? – spytał Aidan, patrząc na obraz wiszący na samym skraju.

W odróżnieniu od pozostałych, Amelii nie namalowano za młodych lat, tylko już pod koniec życia, więc portret przedstawiał ją dokładnie taką, jaką znała Kendall – siwowłosą, o delikatnych i szlachetnych rysach naznaczonych upływem czasu, bystrooką i uśmiechającą się życzliwie.

– Wygląda na bardzo miłą osobę – zauważył Zachary.

– Bo taka właśnie była – zapewniła Kendall.

Kiedy weszli na piętro, Aidan zaczął sprawdzać, w jakim stanie znajdują się podłogi oraz ściany, a potem sceptycznie spojrzał w górę schodów, które prowadziły na poddasze, zawalone kuframi.

– To wszystko rodzinna historia – wtrącił Zachary.

Aidan tylko mruknął coś pod nosem.

Wrócili na dół, Kendall pokazała im kuchnię, którą też szalenie lubiła, pomimo braku w niej nowoczesnych urządzeń – a może właśnie dlatego. Niestety, bracia Flynn wyraźnie nie podzielali jej zachwytu.

– Kiedy tu naprawdę jest fantastycznie – przekonywała. – Zobaczcie, jest nawet „milczący kelner”. – Pokazała ukrytą za drzwiczkami niewielką windę, za pomocą której wysyłano na piętro posiłki, zaś na dół spuszczano brudne naczynia i rzeczy do prania. Niewykluczone, że czasem zjechało nią jakieś małe dziecko.

Potem wyszli na zewnątrz, gdzie pokazała im pierwszą kuchnię, przekształconą później w domek dla zarządcy. Wędzarnia wciąż była przesiąknięta zapachem dymu, a w stajni wciąż dało się wyczuć woń siana i koni, chociaż Amelia od dwudziestu lat nie trzymała żadnego konia. Na koniec obejrzeli stojące w równym rzędzie dwupokojowe domki niewolników, które znajdowały się w najgorszym stanie.

– Ktoś tu sobie pomieszkuje – stwierdził Aidan.

– Jak to? – zdumiała się Kendall i dopiero wtedy zauważyła, jak uważnie jej się przyglądał, badając jej reakcję na swoje słowa. Podejrzewał ją o coś, więc poczuła jeszcze większą urazę.

Kopnął stertę pustych puszek.

– Mamy tu puszki po zupie i po piwie. A pani o niczym nie wiedziała.

Potrząsnęła głową.

– Nie. Ale to by tłumaczyło fakt, czemu Amelia widywała tu jakieś światła.

– A pani nigdy nie przyszła tutaj, żeby sprawdzić, co to jest?

– Pan wybaczy, ale nie zostałam zatrudniona jako dozorca całej posiadłości. Przychodziłam dotrzymać towarzystwa Amelii, kiedy była stara, chora i przestraszona. W ostatnich miesiącach zwidywały jej się różne dziwne rzeczy, składałam je na karb jej wyobraźni.

– Wygląda na to, że świateł wcale sobie nie wyobrażała – podsumował Aidan, a potem jeszcze raz kopnął stertę puszek i innych śmieci. Nagle znieruchomiał, jego rysy ściągnęły się, po czym nachylił się i zaczął grzebać w śmieciach.

– Co, u licha… – zaczął Jeremy, kiedy Aidan wyciągnął coś z samego spodu.

– Co pan znalazł? – zaciekawiła się Kendall.

Wyprostował się i pokazał znalezisko, a wtedy poczuła coś bardzo nieprzyjemnego w żołądku. Nie, to nie mogło być to, na co wyglądało.

A jednak nie mogło to być nic innego.

– Kość udowa – powiedział. – Ludzka kość udowa.

ROZDZIAŁ TRZECI

Przynajmniej nie kazali jej czekać na przybycie policji, chociaż ostrzegli, że policja w którymś momencie może chcieć ją przesłuchać. Ale nawet Aidan Flynn nie podejrzewał, by Kendall mogła mieć coś wspólnego z tym znaleziskiem.

Ludzka kość…

Zrobiło jej się zimno.

Próbowała sobie wmówić, że to nie jest wcale aż takie szokujące, że po przejściu Katriny jeszcze przez kilka lat będzie się znajdować w różnych miejscach pozostałości ze zniszczonych grobów. Zupełnie niepotrzebnie czuła się nieswojo po tym zajściu, to tylko jakaś stara kość.

Zazwyczaj droga z plantacji Flynnów do Nowego Orleanu zajmowała jej pół godziny, lecz tego dnia wpadła w takie korki, że dotarła do swojego sklepu dopiero na czwartą. Weszła do środka, dręczona poczuciem winy, ponieważ obiecała Vinniemu, że zmieni go o trzeciej, gdyż później grał ze swoim zespołem na Bourbon Street i najpóźniej o piątej musieli rozstawić się z instrumentami. Odetchnęła z ulgą, kiedy okazało się, że wcale nie był na nią wściekły.