Ebook Michaił mobi,epub

jednak zdania, że trzeba go wymienić na nowy. Lekceważąco machnął ręką. - Brak ci doświadczenia, Sydney. Z czasem dowiesz się, że lokatorzy zawsze chcą szybko i dużo. - Może. Uważam jednak, że firmy nie stać na ponoszenie kosztów naprawy starego pieca, który po dwóch miesiącach popsuje się znowu. - Chciał odpowiedzieć, lecz nie dopuściła go do głosu. - Zepsuta kanalizacja, łuszcząca się farba, brak ciepłej wody, popsuta winda, potłuczona Mogłabym kontynuować, ale szkoda mi czasu. Znalazłam notatkę podpisaną przez dziadka. Poleca ci jak najszybciej zająć się tym wszystkim. - I zająłem się. Potem twój dziadek zachorował i wszystko się skomplikowało. Nie mogłem myśleć o wszystkim naraz. Ten budynek w Soho jest tylko jednym z wielu. - Masz rację. - Mówiła spokojnie, ale w jej głosie brzmiał gniew. - Wiem dobrze, że jesteśmy odpowiedzialni za wszystkie należące do nas domy bez względu na to, gdzie się znajdują. - Zamknęła teczkę z papierami i złożyła na niej dłonie doskonale opanowanym gestem. - Chcę jedynie, żebyś wiedział, że zamierzam osobiście czuwać nad remontem tego domu w Soho. - Można wiedzieć dlaczego? Uśmiechnęła się łaskawie. - Doprawdy sama nie wiem. Taką podjęłam decyzję. Jakoś dziwnie mi zależy na remoncie właśnie tego domu. Dlatego proszę, żebyś się porozumiał z odpowiednią ekipą remontową i przedstawił mi konkretne propozycje. - Podała mu teczkę. - Dołączyłam spis pozostałych domów wymagających szybkiego remontu. Ustal kolejność działań, wyniki przedstawisz mi w piątek na zebraniu. - Rozumiem. - Zgasił papierosa. - Pozwól jednak, że ci coś powiem. Nie chciałbym cię obrazić, ale taka dama jak ty, która całe życie spędziła na jachcie i u krawcowej, nie powinna zajmować się podobnymi sprawami. Dla dobra firmy. Sydney opanowała gniew. Nie wolno jej okazać, jak bardzo zabolały ją jego słowa. - W takim razie powinnam zacząć się uczyć. Właśnie to robię. Do widzenia, Lloyd. Kiedy zamknął za sobą drzwi, spojrzała na swoje ręce. Drżały. Lloyd ma rację. Wielu rzeczy jeszcze nie umie. Sporo musi się nauczyć, żeby sprostać wymaganiom sytuacji i stanąć na wysokości zadania. Sprostać Chociaż ten jeden raz. Pogrążona w niewesołych myślach przebyła pełen roślin korytarz i weszła do prywatnej oszklonej windy. Na dole lekko skinęła głową stojącemu w drzwiach strażnikowi i wyszła na ulicę. Uderzyła ją fala gorącego powietrza. Mimo że była dopiero połowa czerwca, w Nowym Jorku panował duszny, wilgotny upał. Zrobiła kilka szybkich kroków i z przyjemnością zagłębiła się w klimatyzowanym wnętrzu samochodu. Podała kierowcy adres i ruszyli w stronę Soho. Mogła wszystko spokojnie przemyśleć. Ruch panujący na ulicy uniemożliwiał szybką jazdę. Nie wiedziała, co właściwie zamierza zrobić, kiedy znajdą się na miejscu, ani jak się zachowa, kiedy znowu spotka Michaiła Stanislaskiego. Musiała przyznać, że zrobił na niej ogromne - choć trudno powiedzieć, że dobre - wrażenie. Przypomniała sobie niesamowite spojrzenie czarnych oczu, brak dobrych manier, obcesowość. Na dodatek nie mogła nie przyznać, że miał powody do takiego zachowania. Dokumenty zawarte w teczce świadczyły o całkowitym lekceważeniu opinii lokatorów. Jedyną odpowiedzią na dziesiątki listów były bliżej nieokreślone obietnice zajęcia się sprawą. Może gdyby nie choroba Sydney przyłożyła rękę do pulsującej bólem skroni. Przed wyjściem z biura trzeba było wziąć aspirynę. Trudno. Co było, to było. Teraz ona jest za wszystko odpowiedzialna. Odziedziczyła nie tylko wielką, dobrze prosperującą firmę, lecz również odpowiedzialność za jej działania. Zamknęła oczy. Jechali w stronę centrum. Michaił siedział w domu i próbował obrabiać kawałek drewna. Nie bardzo mu szło. Stracił serce do pracy, ale wiedział, że musi coś zrobić z rękami. Nie mógł przestać myśleć o tej kobiecie. Sydney Hayward. Wyniosła i zimna, sopel lodu. Jedna z tych arystokratycznych istot, przeciwko którym buntowała się cała jego istota. Wieloletni pobyt w Ameryce nic tu nie zmienił. Był potomkiem ukraińskich Cyganów i jak oni był zbuntowany, impulsywny, kontestujący normy, nieuznający autorytetów. Na ogół uważał się za Amerykanina, nieraz jednak czuł się Ukraińcem z krwi i kości. Wióry spadały na stół i podłogę. Pokój przypominał pracownię: kawały drewna, noże, rylce, młotki, piły. W rogu dzbanek i szczotki. Całe pomieszczenie pachniało świeżym drewnem i terpentyną. Otworzył puszkę piwa i zapatrzył się w leżący przed nim materiał. Drewno było martwe. Stawiało opór. Strzegło swej tajemnicy, zazdrośnie skrywając wnętrze przed jego rękami. Wrażliwymi palcami zaczął obmacywać szorstką powierzchnię i wtedy przez otwarte okno wtargnął z zewnątrz ryk