Ebook Było, minęło... W kuchni i na salonach X Muzy mobi,epub

­ Pa­mię­tam sce­nę krę­co­ną w ru­inach re­mi­zy tram­wa­jo­wej. Niem­cy wy­ku­rza­ją po­wstań­ców mio­ta­cza­mi ognia. Je­den z po­wstań­ców, pa­ląc się, ma wy­biec na ka­me­rę. Grał go wy­bra­ny sa­per. ,,Be­nio" ukry­ty w ru­inach przy­go­to­wy­wał wy­brań­ca do uję­cia. Pró­ba i ro­bi­my pierw­szy du­bel. Spod gru­zów wy­bie­ga pło­ną­cy czło­wiek, ale bie­gnie nie na ka­me­rę, az okrzy­kiem ,,Palę się, kur­wa mać!" ucie­ka w bok - za nim dwaj dy­żur­ni z mo­kry­mi ko­ca­mi przy­go­to­wa­ny­mi do ga­sze­nia. Sa­per gra­ją­cy po­wstań­ca miał osmo­lo­ne brwi, nie chciał już po­wta­rzać du­bli, ale ,,Be­nio" pod­niósł mu staw­kę i sa­per bie­gał jesz­cze trzy razy. Sta­ło się tak, że w pierw­szym du­blu Wajn­ber­ger ,,prze­do­brzył", za moc­no wy­sma­ro­wał po­wstań­ca ła­two­pal­nym pły­nem, ,,brand­mas­są", i pod­pa­lił. Nie uży­wa­no wów­czas jesz­cze w fil­mie za­bez­pie­cza­ją­cych ubrań azbe­sto­wych i in­nych środ­ków ochron­nych. Zda­rza­ło się, że cza­sem strze­la­no na pla­nie i z ostrej amu­ni­cji. Mały, chu­dy kie­row­nik zdjęć Mi­sza Grin­blat po każ­dej ta­kiej strze­la­nej sce­nie za­da­wał ste­reo­ty­po­we py­ta­nie: - Ofia­ry w lu­dziach są? Na szczę­ście oby­wa­ło się bez ofiar. Po pew­nym cza­sie zo­rien­to­wa­li­śmy się z An­drze­jem An­cu­tą, że Za­rzyc­ki chy­ba nie ma jed­no­li­tej wi­zji ro­bio­ne­go fil­mu. O prze­my­śla­nym sty­lu trud­no mó­wić. Film po­wsta­wał wła­ści­wie od sce­ny do sce­ny. Ra­fal­ski gra­ny przez Kur­na­ko­wi­cza nie miał ,,środ­ka", był bier­nym świad­kiem przy­pad­ko­wych spo­tkań i wy­da­rzeń. Wraż­li­wa była de­li­kat­na Zo­sia Mro­zow­ska, do­bry Igor Śmia­łow­ski. Wła­ści­wie naj­lep­sze były zdję­cia Isnar­da i nie­pod­ra­bia­ne, au­ten­tycz­ne ru­iny roz­wa­lo­nej War­sza­wy. Ro­bi­li­śmy sce­nę w piw­ni­cy z nie­miec­ki­mi sza­brow­ni­ka­mi. Nie­ocze­ki­wa­nie na pla­nie po­ja­wi­ła się Wan­da Ja­ku­bow­ska i nie­pro­szo­na za­czę­ła ak­to­rom usta­wiać sy­tu­ację. Pa­trzy­li­śmy z An­drze­jem za­sko­cze­ni, po­dob­nie Isnard. Za­py­ta­łem Za­rzyc­kie­go, co się dzie­je. Wzru­szył ra­mio­na­mi: - Wi­dzi Za­przy­jaź­nio­ny był z Ja­ku­bow­ską od przed­wo­jen­ne­go ,,Star­tu". Po Ostat­nim eta­pie re­ży­ser­ka bar­dzo już pew­na sie­bie chcia­ła może Za­rzyc­kie­mu po­móc. Wie­czo­rem poza pla­nem mu­sia­ło mię­dzy nimi dojść do zde­rze­nia. Przy­szła na plan jesz­cze na­stęp­ne­go dnia, ale po po­łu­dniu już się nie po­ka­za­ła. Pa­mię­tam, jak Za­rzyc­ki opo­wia­dał mi o sce­nie, któ­rej był świad­kiem w cza­sie po­wsta­nia. W piw­ni­cy mło­da łącz­nicz­ka skła­da­ła mel­du­nek ran­ne­mu do­wód­cy. W pew­nej chwi­li zo­rien­to­wa­ła się, że do­wód­ca już nie żyje. Za­rzyc­ki po­wie­dział mi, że zo­ba­czył przed sobą pust­kę. Za­rzyc­ki był in­tro­wer­ty­kiem, znaw­cą mu­zy­ki po­waż­nej, kwia­tów i kak­tu­sów, ko­chał film, miał spe­cy­ficz­ne po­czu­cie hu­mo­ru. Przed woj­ną na­le­żał do nie­wiel­kiej gru­py ,,Star­tu", fil­mow­ców o po­waż­nych am­bi­cjach ar­ty­stycz­nych i spo­łecz­nych. Cę­kal­ski, Ford, Ja­ku­bow­ska, Boh­dzie­wicz, en­tu­zja­ści fil­mu fran­cu­skie­go i awan­gar­dy. W cza­sie woj­ny szko­li­li ope­ra­to­rów przy­szłe­go po­wsta­nia. Naj­bliż­szym ich współ­pra­cow­ni­kiem w tam­tym cza­sie był mło­dziut­ki ope­ra­tor An­drzej An­cu­ta, któ­ry opo­wia­dał mi, że w cza­sie po­wsta­nia Za­rzyc­ki był za­wsze opa­no­wa­ny i ogo­lo­ny. Przy Ro­bin­so­nie za­przy­jaź­ni­łem się z An­drze­jem An­cu­tą. Rzu­ca­li­śmy się na an­giel­skie cza­so­pi­sma i wy­daw­nic­twa fil­mo­we, cho­dzi­li­śmy na za­wo­dy żuż­lo­we, na Skrę - to był czas wspa­nia­łe­go żuż­low­ca Smo­czy­ka,aw sza­bli mło­dziut­kie­go Za­błoc­kie­go. W cza­sie krę­ce­nia Ro­bin­so­na Za­rzyc­ki lu­bił wy­my­ślać trud­ne sce­ny, pod­czas re­ali­za­cji wy­pa­da­ły go­ Mie­li­śmy na­krę­cić se­kwen­cję pa­le­nia i wy­sa­dza­nia do­mów przez nie­miec­kie Spreng­kom­man­do. W znisz­czo­nej War­sza­wie nie­wie­le już było do bu­rze­nia. Kil­ka ujęć na­krę­ci­li­śmy na Lesz­nie. Do­sta­li­śmy wia­do­mość, że we Wro­cła­wiu pew­ne par­tie ulic, wy­pa­lo­ne domy, prze­zna­czo­ne są do roz­biór­ki. Po­je­cha­li­śmy małą eki­pą, z dwie­ma ka­me­ra­mi. Uwa­ża­li­śmy, aby W