Ebook Przewodnik zakochanych, czyli jak zdobyć szczęście w miłości i powodzenie u kobiet mobi,epub

złon­ka­mi spo­łe­czeń­stwa i w in­nym związ­ku so­bie i dru­gim szczę­ście za­pew­nić! Ko­bie­ty sza­nu­ją­ce się, za­cne i uczci­we Ale wy­klucz­my spod na­szej ob­ser­wa­cyi tę ka­te­go­ryę ko­biet. Każ­dy dom, choć­by naj­więk­szy, naj­czyst­szy i naj­wspa­nial­szy musi mieć swo­je ście­ki i ka­na­ły. Po­dob­no żad­ne spo­łe­czeń­stwo nie jest wol­ne od tych mo­ral­nych ście­ków, w któ­rych roz­pu­sta i wy­stę­pek wpływ znaj­du­ją. Mo­że­my z chlu­bą o so­bie po­wie­dzieć, że spo­łe­czeń­stwo na­sze ma sto­sun­ko­wo naj­mniej­szy pro­cent złych ko­biet, pod­czas gdy gdzie in­dziej roz­pu­sta i mi­łość przedaj­na wkra­dła się na­wet do sa­lo­nów ary­sto­kra­cji, a nie­rzad­ko zdo­bi ska­la­ną swą skroń ko­ro­ną i lu­bież­ne ra­mio­na pur­pu­rą kró­lew­ską okry­wa! ,,Sza­nuj­cie ko­bie­ty!", po­wie­dział wiel­ki po­eta i wieszcz ludz­ko­ści - Schil­ler - i my za nim to samo po­wta­rza­my, z za­strze­że­niem jed­nak: ,,Sza­nuj­cie ko­bie­ty, któ­re się same sza­nu­ją!". Co to jest owo ,,sza­no­wa­nie"? Jest to za­cho­wy­wa­nie pew­nych form - uni­ka­nie pew­nych po­zo­rów. Jest wie­le ko­biet za­cnych i uczci­wych, któ­re z po­wo­du lek­ce­wa­że­nia tych form wła­śnie naj­nie­słusz­niej, naj­nie­spra­wie­dli­wiej świat po­tę­pia. Czczym, nie wy­trzy­mu­ją­cym kry­ty­ki fra­ze­sem jest zda­nie, że przy­ję­te for­my to­wa­rzy­skie, pew­ne nor­my ży­cio­we są głup­stwem. Nie! Tych form bez­kar­nie dep­tać nie moż­na, uświę­ci­ły je czas i kul­tu­ra - przy­ję­ła ety­ka i bez nich oby­wać się jest nie­po­do­bień­stwem. Je­że­li zaś komu są te for­my wła­ści­we i przy­ro­dzo­ne - to przede wszyst­kiem ko­bie­cie. Co wię­cej, dla ko­bie­ty są one ży­cio­wą ko­niecz­no­ścią! Świat jest aż nad­to wy­ro­zu­mia­łym dla męż­czy­zny, ale z całą bru­tal­ną su­ro­wo­ścią po­tę­pia i ka­rze każ­dy fał­szy­wy krok ko­bie­ty!... Są roz­ma­ite ro­dza­je, roz­ma­ite gra­da­cye - stop­nio­wa­nie ko­biet. Czło­wiek mło­dy, nie­do­świad­czo­ny po­wi­nien do­brze trzy­mać na wo­dzy swe ser­ce i zmy­sły, by nie po­paść w zgub­ną lub na złe wio­dą­cą mi­łość. Uczu­cie jest ka­pi­ta­łem, z któ­re­go tyl­ko pro­cen­ta wol­no uży­wać, a grze­chem jest nie­opatrz­ne trwo­nie­nie ka­pi­ta­łu, któ­ry lek­ko­myśl­nie raz wy­czer­pa­ny nie da się już na­być i ni­czem za­stą­pić. Ar­tyst­ki, ak­tor­ki i szan­so­nist­ki Czło­wiek poj­mu­ją­cy ży­cie i jego obo­wiąz­ki po­waż­nie nie po­wi­nien nig­dy lo­ko­wać uczuć swo­ich u ko­biet, któ­rych przede wszyst­kiem za­wód nie daje rę­koj­mi, że będą do­bre­mi żo­na­mi i mat­ka­mi. Mam tu na my­śli przede wszyst­kiem ar­tyst­ki i ak­tor­ki. Nie uwła­cza­jąc wca­le szczyt­ne­mu ich po­wo­ła­niu (o ile god­nie je speł­nia­ją) -nie po­da­jąc, broń Boże, ani ich za­wo­du, ani jego przed­sta­wi­cie­lek w lek­ce­wa­że­nie lub po­gar­dę - zgo­dzić się jed­nak mu­si­my na jed­no: naj­więk­sza ar­tyst­ka, naj­uczciw­sza przy tem ko­bie­ta żyje za­nad­to ży­ciem ner­wów i wra­żeń, w cią­giem pod­nie­sie­niu i po­draż­nie­niu, w nie­uchron­nej wal­ce z za­wi­ścią, złe­mi ję­zy­ka­mi, w usta­wicz­nej my­śli po­do­ba­nia się tłu­mom i chę­ci zy­ska­nia okla­sku i po­chwał dru­ko­wa­nych, by po­tem z mę­czą­ce­go, ale i po­cią­ga­ją­ce­go try­bu ży­cia wszedł­szy w ci­che, ure­gu­lo­wa­ne i spo­koj­ne wa­run­ki bytu, mo­gła się w nie wło­żyć, przy­lgnąć do nich, by jej ci­che do­mo­we szczę­ście za­stą­pi­ło do­mo­we okla­ski i uwiel­bie­nie tłu­mu, a mi­łość męża i dzie­ci (je­że­li w ogó­le mieć je bę­dzie) - po­chleb­stwa przy­ja­ciół i wiel­bi­cie­li. Po­mi­ja­jąc już fakt, że zmę­czo­ne jej ner­wy i mózg wy­si­lo­ny - dzie­dzicz­nie po­tom­stwu udzie­lić się mu­szą. Nie mó­wi­my już o szan­so­nist­kach, tak zwa­nych ar­tyst­kach ba­le­tu, cyr­ku itp. Są to isto­ty sto­ją­ce już ni­żej wszel­kie­go po­zio­mu i ob­ser­wa­cyi po­rząd­ne­go czło­wie­ka, o czem chy­ba pi­sać zby­tecz­nie. Szu­kaj­my za­cnych ko­biet! Do ma­te­ryi tej wię­cej już nie po­wró­ci­my. Nas zaj­mu­je je­dy­nie i wy­łącz­nie ko­bie­ta przy­zwo­ita i wzo­ro­wa. Ko­bie­tą przy­zwo­itą na­zy­wa­my ko­bie­tę od­da­ną ca­łem ser­cem i du­szą swo­im obo­wiąz­kom, speł­nia­ją­cą swo­je po­win­no­ści cier­pli­wie i ła­god­nie, umie­ją­cą przy�