Ebook Ten stary złodziej Benek Kwiaciarz mobi,epub

spiesz­nie - nie dam się... Chu­dy uśmiech­nął się smut­no. - Ko­niec - po­wie­dział prze­cią­gle. - To za­le­ży od nie­go. A póź­niej znaj­dzie inną, co le­piej tra­fia, wte­dy kop­nie cie­bie. Nie od­po­wie­dzia­ła, lecz twarz jej mó­wi­ła, że nie wie­rzy w to. - Dziew­czy­nę taką jak ty - mó­wił da­lej chu­dy - inny by na rę­kach no­sił... nie pusz­czał­by na uli­cę. Ubrać jak lal­kę i cho­dzić na ro­bo­ty chce się wte­ bo wia­do­mo, dla kogo się tra­fia. - Spo­glą­dał na nią za­chłan­nie. - Pew­nie - wtrą­cił mały, po­zie­wa­jąc. - Mu­sisz skoń­czyć z tym - rzekł głu­cho chu­dy. - Ko­niecz­nie. Uważ­nie pa­trzy­ła w ciem­ność za oknem. Mi­li­cjant zmie­rzył ich dłu­gim spoj­rze­niem. Mały wtu­lił gło­wę w ra­mio­na i po­ru­szył się nie­pew­nie. - Bo on - koń­czył chu­dy - nie umie cię usza­no­wać. Od­wró­ci­ła się od okna. Te­raz jej twarz wy­ra­ża­ła trud­ny, bo­le­sny pra­wie na­mysł. - Taki chłop jak on - mó­wił szyb­ko z na­dzie­ją w gło­sie chu­dy - co to za chłop. Prze­rwa­ła, wy­cią­ga­jąc rękę. Przy­pa­try­wa­ła mu się kpią­co. - Wca­le nie byle jaki - rze­kła gło­śno. - Gust to ja mam. Jest przy­stoj­ny - uśmiech­nę­ła się ła­god­nie. - Ma ta­kie cy­gań­skie oczy - szep­nę­ła - ta­kie, że aż... - prze­cią­gnę­ła się roz­kosz­nie. - Musi mieć do­bre­go za­ga­nia­cza - wtrą­cił mały - bo go tak wspo­mi­nasz. Chu­dy przy­gryzł war­gi. - I wło­sy - mó­wi­ła mięk­ko - dłu­gie, fa­lu­ją­ A na szyi czar­ny pie­ mało któ­ry chłop ma taki pie­ Tak, tak - do­da­ła, zo­ba­czyw­szy kpią­cą gębę ma­łe­go - wie­lu już zna­łam i ża­ W ogó­ - za­koń­czy­ła gwał­tow­nie. Przyj­rza­ła się te­raz chu­de­mu o ma­łej trój­kąt­nej twa­rzy, jak­by po­rów­nu­jąc. Przy­ku­lił się tro­chę pod jej chłod­nym i do­kład­nym spoj­rze­niem. Ten mały za­chi­cho­tał. Ba­bi­na śpią­ca obok na drew­nia­nych skrzyn­kach jęk­nę­ła rzew­nie przez sen. Pan w pum­pach oparł bro­dę o la­skę. Chu­dy po­ru­szył się nie­cier­pli­wie. - Niby nie je­steś trą­ba - pod­jął zno­wu - cho­dzisz do mia­ a tak ośle­płaś. Prze­cież on tyl­ko leci na two­ją for­sę. - Wcze­pił się pal­ca­mi w pa­ra­pet. - I li­sty od in­nej do­sta­wał - rzekł nie­dba­le - a jak jej od­pi­sy­wał... Twarz dziew­czy­ny skur­czy­ła się. - Jak? - spy­ta­ła. - Ano - od­parł chu­dy - tak jak się pi­sze ba­bie, któ­ra moc­no w łeb wla­zła. - Nie po­win­naś tak za nim ob­sta­wać - wtrą­cił sta­now­czo mały. - Z in­nym le­piej byś wy­gra­ła - do­dał, spo­glą­da­jąc zna­czą­co na swe­go chu­de­go kum­pla. Za­my­śli­ła się, bęb­niąc pal­ca­mi w szy­bę. - Nie­kiep­ska - szep­nął mały, a po chwi­li mla­snął śmiesz­nie, chu­dy przy­tak­nął skwa­pli­wie i przy­mru­żył oczy. Po­de­szli do drzwi. Za parę mi­nut po­wi­nien na­dejść po­ciąg z Sie­dlec. Tym po­cią­giem przy­jeż­dżał on, jej chłop. - Pa­mię­taj - szep­nął do niej chu­dy - nie od­zy­waj się do tego ciap­cia­ka, ja z nim za­ła­twię. - Nic, ani sło­wa - przy­łą­czył się mały. Nie od­po­wie­dzia­ła, tyl­ko nie­znacz­nie po­ki­wa­ła gło­wą. Z to­reb­ki wy­ję­ła szmin­kę i pod­ma­lo­wa­ła usta, uważ­nie prze­glą­da­jąc się w lu­ster­ku. ,,Dla nie­go" - po­my­ślał ze zło­ścią chu­dy. Z gło­śni­ka roz­le­gły się beł­ko­tli­we, zle­wa­ją­ce się sło­wa. Ten ka­puś szedł szyb­kim kro­kiem, wy­su­nąw­szy do przo­du gło­wę. Ko­ły­sał się w ra­mio­nach. Ubra­nie na nim wi­sia­ło, wy­mię­te i ob­szar­pa­ne. Mi­nął bud­kę bi­le­te­ra i do­pie­ro wte­dy do­strzegł ich. Za­trzy­mał się i roz­chy­lił usta. Dziew­czy­na wpa­try­wa­ła się weń z łap­czy­wą do­kład­no­ścią. Wło­sy krót­kie, bez po­ły­sku, twarz bla­da, lecz ta sama, do­brze jej zna­na, z lek­kim, drwią­cym gry­ma­sem. Usta za­ci­snął w wą­ską upar­tą li­nię. Po­stą­pił krok, jak­by chcąc ich mi­nąć. Prze­su­nął dło­nią po krót­kich ster­czą­cych wło­sach. - Przy­szłaś - mruk­nął. Jego wzrok śli­zgał się po twa­rzach tych dwóch, któ­rzy tkwi­li nie­ru­cho­mo. - Przy­szłaś - po­wtó­rzył i wy­cią­gnął do niej rękę. Dłu­go za­pa­la­ła pa­pie­ro­sa. Gwizd­nął le­ciut­ko. - Nie chcesz! - rzekł, nie prze­sta­jąc spo­glą­dać na tam­tych. Rękę wsu­nął za ma­ry­nar­kę. ,,Nad­ra­bia miną" - po­my­śla­ła dziew­czy­na. Wi­dzia­ła, jak krzy­wił się zło­śli­wie. Zna­ła te