Ebook Leon Wójcikowski. Mistrz tańca mobi,epub

wy­stą­pił w Ar­le­ki­na­dzie Ri­car­da Dri­ga w cho­re­ogra­fii Ka­zi­mie­rza Ło­boj­ki. 16 V 1915 Na za­koń­cze­nie se­zo­nu w Te­atrze Wiel­kim wy­sta­wio­no ba­let Pan Twar­dow­ski Lu­do­mi­ra Ró­życ­kie­go. Wte­dy też Leon Wój­ci­kow­ski po raz ostat­ni po­ja­wił się na sce­nie tego te­atru. 16 VIII 1915 Je­de­na­sto­oso­bo­wa gru­pa tan­ce­rzy opu­ści­ła War­sza­wę, uda­jąc się przez Ber­lin i Karls­ru­he do Lo­zan­ny. Wśród nich był tak­że Leon Wój­ci­kow­ski, któ­ry przez Sta­ni­sła­wa Dró­bec­kie­go, se­kre­ta­rza Dia­gi­le­wa, zo­stał za­an­ga­żo­wa­ny do sław­ne­go już wte­dy ze­spo­łu ba­le­to­we­go Sier­gie­ja Dia­gi­le­wa - Bal­lets Rus­ses de Dia­ghi­lev. No­ta­be­ne w Karls­ru­he tan­ce­rze zo­sta­li za­trzy­ma­ni przez nie­miec­ką po­li­cję. Do­pie­ro po kil­ku dniach, po po­wro­cie Dró­bec­kie­go do Karls­ru­he, uda­ło mu się mię­dzy in­ny­mi Wój­ci­kow­skie­go uwol­nić z aresz­tu. Resz­tę tan­ce­rzy wy­pusz­czo­no do­pie­ro po in­ter­wen­cji Dia­gi­le­wa. W 1909 roku, po suk­ce­sach w po­przed­nich la­tach w pre­zen­ta­cji ma­lar­stwa i mu­zy­ki ro­syj­skiej w Pa­ry­żu, Sier­giej Dia­gi­lew roz­po­czął po­kaz ba­le­tów. W pro­gra­mie tych pierw­szych wy­stę­pów w Pa­ry­żu był Pa­wi­lon Ar­te­mi­dy Ni­ko­ła­ja Cze­rie­pi­na, Tan­ce po­ło­wiec­kie z ope­ry Kniaź Igor Alek­san­dra Bo­ro­di­na i di­ver­tis­se­ment Fe­styn w cho­re­ogra­fii Mi­cha­iła Fo­ki­na. So­li­sta­mi byli Ta­ma­ra Kar­sa­wi­na i Wa­cław Ni­żyń­ski. Ze­spół Dia­gi­le­wa od­niósł wiel­ki suk­ces, co za­gwa­ran­to­wa­ło po­wo­dze­nie na­stęp­nych wy­stę­pów i to nie tyl­ko w Pa­ry­żu. Bal­lets Rus­ses de Dia­ghi­lev roz­po­czął całą se­rię nie­by­wa­łych trium­fów, a to dzię­ki ta­kim ba­le­tom, jak Ogni­sty ptak, Pie­trusz­ka, Sze­he­re­za­da, Duch róży, Kar­na­wał, Syl­fi­dy, Daf­nis i Chloe w cho­re­ogra­fii Mi­cha­iła Fo­ki­na oraz Po­po­łu­dnie fau­na, Gry i Świę­to wio­sny w cho­re­ogra­fii Wa­cła­wa Ni­żyń­skie­go. Z en­tu­zja­zmem przyj­mo­wa­no wszyst­ko, co pre­zen­to­wał ten ze­spół. Z pew­no­ścią dla­te­go, że ze­rwał z ba­le­to­wą sztam­pą, wy­ko­rzy­sty­wał am­bit­ną mu­zy­kę i no­wa­tor­skie roz­wią­za­nia sce­no­gra­ficz­ne. A poza tym - dzię­ki nie­by­wa­łym so­li­stom, z Ni­żyń­skim na cze­le. Jed­nak­że z mo­men­tem wy­bu­chu pierw­szej woj­ny świa­to­wej ze­spół nie­omal się roz­padł. Wie­lu tan­ce­rzy wy­je­cha­ło do swo­ich kra­jów; Kar­sa­wi­na nie mo­gła opu­ścić Ro­sji, a Ni­żyń­ski zo­stał in­ter­no­wa­ny w Bu­da­pesz­cie. W neu­tral­nej Szwaj­ca­rii Dia­gi­le­wo­wi uda­ło się zna­leźć nową - po Mon­te Car­lo - sie­dzi­bę dla ze­spo­łu. Stąd też do Lo­zan­ny, a wła­ści­wie do Ouchy, bę­dą­cej dziś dziel­ni­cą tego mia­sta, za­czę­li ścią­gać tan­ce­rze za­an­ga­żo­wa­ni w War­sza­wie przez Dró­bec­kie­go i w Ro­sji przez Sier­gie­ja Gri­go­rie­wa. Leon Wój­ci­kow­ski po roz­po­czę­ciu lek­cji z Cec­chet­tim i licz­nych pró­bach szyb­ko zdał so­bie spra­wę z tego, jak bar­dzo umie­jęt­no­ścia­mi od­stę­po­wał od in­nych tan­ce­rzy. Póź­niej wspo­mi­nał: ,,...kie­dy zo­ba­czy­łem Dia­gi­le­wow­skich tan­ce­rzy, to naj­pierw onie­mia­łem z wra­że­nia, a po­tem po­sta­no­wi­łem nie­zwłocz­nie wra­cać do Pol­ski. Po okre­sie ja­kie­goś za­ła­ma­nia i znie­chę­ce­nia za­bra­łem się do mo­zol­nej i sys­te­ma­tycz­nej pra­cy. Co­dzien­ne lek­cje od­by­wa­ły się pod kie­run­kiem En­ri­ca Cec­chet­tie­go, któ­ry w tym cza­sie uwa­ża­ny był za naj­lep­sze­go pe­da­go­ga na świe­cie. Pra­co­wał z wie­lo­ma zna­ko­mi­ty­mi tan­ce­rza­mi, na cze­le z Anną Paw­ło­wą, któ­ra nie­omal do koń­ca swe­go ży­cia po­zo­sta­wa­ła pod jego opie­ką. Na­wet pod­czas urlo­pu za­pra­sza­ła go do swo­je­go pa­ła­cu Ivy w Lon­dy­nie i przez dwa, a na­wet trzy mie­sią­ce bez prze­rwy z nim pra­co­wa­ła. Był on rze­czy­wi­ście wspa­nia­łym pe­da­go­giem i śmia­ło mogę po­wie­dzieć, że Cec­chet­ti stwo­rzył mnie jako tan­ce­rza, nadał mi szlif mi­strzow­ski, dzię­ki któ­re­mu mo­głem osią­gnąć to, co osią­gną­łem". Ar­nold L. Ha­skell zaś za­uwa­żył, że póź­niej ,,...waż­ną rolę w ze­spo­le od­gry­wa­li tak­że do­sko­na­li pol­scy tan­ce­rze - Idzi­kow­ski i Wój­ci­kow­ski, pre­zen­tu­jąc sobą re­zul­ta­ty nie­o