Ebook Vladimir Malakhov. Rozmowa z tancerzem stulecia mobi,epub

�blicz­no­ści, kry­ty­ków - któ­rzy na­da­ją ta­kie lub inne zna­cze­nie na­szej pra­cy. Je­stem nor­mal­nym czło­wie­kiem, któ­ry zaj­mu­je się tro­chę inną i mniej po­wszech­ną dzie­dzi­ną na­sze­go ży­cia. Nie mia­łem am­bi­cji stać się tan­ce­rzem stu­le­cia - tak wy­szło i to inni mnie tak zo­ba­czy­li. Kształ­ci­łem się, tań­czy­łem, wy­stę­po­wa­łem i wy­stę­pu­ję na ca­łym świe­cie, tań­czę w naj­lep­szych ze­spo­łach z naj­lep­szy­mi tan­cer­ka­mi i tan­ce­rza­mi, naj­wy­bit­niej­si cho­re­ogra­fo­wie ukła­da­ją spe­cjal­nie dla mnie ba­le­ty. I to jest dla mnie waż­ne. Na­to­miast sy­tu­owa­nie mo­jej sztu­ki w hi­sto­rii ba­le­tu jest wpraw­dzie bar­dzo po­chleb­ne, ale nie to jest naj­waż­niej­sze. O tym rze­czy­wi­ście nie my­ślę. Chcia­łem zro­bić ka­rie­rę, ale przede wszyst­kim pra­gną­łem być do­brym ar­ty­stą, do­brym tan­ce­rzem. To był cel, do któ­re­go dą­ży­łem. - To w ta­kim ra­zie jak pan sam sie­bie sy­tu­uje w hi­sto­rii tań­ca? - Je­stem tan­ce­rzem kla­sycz­nym, tak zo­sta­łem wy­kształ­co­ny. Po wy­jeź­dzie na Za­chód mu­sia­łem jed­nak, i bar­dzo tego chcia­łem, wzbo­ga­cić swo­ją tech­ni­kę o tech­ni­ki tań­ca współ­cze­sne­go. Chcia­łem tań­czyć - zgod­nie z du­chem cza­su i ocze­ki­wa­nia­mi cho­re­ogra­fów, ale tak­że z wła­sny­mi pra­gnie­nia­mi - w tech­ni­kach tań­ca neo­kla­sycz­ne­go, współ­cze­sne­go czy na­wet jaz­zu. Mu­sia­łem szyb­ko się tych tech­nik na­uczyć. Nie było to ta­kie pro­ste, bo kon­ku­ren­cja wśród tan­ce­rzy jest dość sil­na, a pra­ca na pół gwizd­ka nig­dy nie le­ża­ła w moim cha­rak­te­rze. W każ­dym ra­zie ta­niec był i jest dla mnie naj­waż­niej­szy; ta­niec na naj­wyż­szym po­zio­mie. My­ślę przede wszyst­kim o tym i to sta­ram się usil­nie re­ali­zo­wać. Na­to­miast na pew­no nie za­sta­na­wiam się nad tym, w ja­kim miej­scu hi­sto­rii tań­ca się znaj­du­ję. ,,W WIE­KU SZE­ŚCIU MIE­SIĘ­CY I TRZECH DNI" - ZA­PI­SA­ŁA NA OD­WRO­CIE ZDJĘ­CIA MAT­KA MA­LA­KHO­VA - Jed­nak wi­dzi się pan w roli kon­ty­nu­ato­ra tra­dy­cji Wa­cła­wa Ni­żyń­skie­go i Ru­dol­fa Nu­re­je­wa? - To na pew­no, ale Ni­żyń­ski był Ni­żyń­skim, Nu­re­jew - Nu­re­je­wem, a ja je­stem Ma­la­kho­vem. Nig­dy nie sta­ra­łem się ni­ko­go z mo­ich wiel­kich po­przed­ni­ków - tych na­zwisk jest wie­le - na­śla­do­wać. Na­to­miast w du­żym stop­niu je­stem na pew­no kon­ty­nu­ato­rem tej tra­dy­cji. To wiel­ka od­po­wie­dzial­ność. Efek­ty mo­ich sta­rań oce­nia pu­blicz­ność i kry­ty­cy. Dla mnie są to opi­nie po­chleb­ne, ale też mo­bi­li­zu­ją­ce do jesz­cze bar­dziej wy­tę­żo­nej pra­cy. - Kie­dy osią­ga się pe­wien pu­łap, do­stęp­ny tyl­ko dla wy­bra­nych, chce się w na­tu­ral­ny spo­sób być w gro­nie naj­lep­szych - wła­śnie ta­kich jak Ni­żyń­ski lub Nu­re­jew. - W ich cza­sach było ła­twiej zro­bić ka­rie­rę niż obec­nie. Dziś jest mnó­stwo wspa­nia­łych tan­ce­rzy i prze­bić się wśród nich jest nie­zwy­kle cięż­ko. Ni­żyń­skie­go stwo­rzył Dia­gi­lew. Nu­re­jew zaś był pierw­szym tan­ce­rzem, któ­ry uciekł z Ro­sji, co otwo­rzy­ło mu dro­gę do naj­lep­szych ze­spo­łów i przy­spo­rzy­ło ol­brzy­miej po­pu­lar­no­ści. Po­dob­nie było z Na­ta­lią Ma­ka­ro­wą czy Mi­cha­iłem Ba­rysz­ni­ko­wem. W moim wy­pad­ku było in­a­czej, bo wszyst­ko, co osią­gną­łem, zdo­by­łem cięż­ką pra­cą. - Jak jest na sa­mym szczy­cie? - Bar­dzo trud­no! Cały czas trze­ba cięż­ko pra­co­wać, by po­zo­stać na tym miej­scu. Bar­dzo ła­two spaść, na­to­miast pod­nieść się bar­dzo trud­no. I z każ­dym mi­ja­ją­cym ro­kiem co­raz trud­niej po­zo­stać na tym miej­scu. Lata mi­ja­ją, sił co­raz mniej i trze­ba się chwy­tać róż­nych spo­so­bów, aby nadal za­chwy­cać pu­blicz­ność. Kie­dy by­łem mło­dy, w ogó­le o ta­kich rze­czach nie my­śla­łem - po pro­stu tań­czy­łem i spra­wia­ło mi to ol­brzy­mią ra­dość. Dziś za­sta­na­wiam się nad każ­dą rolą - jak ją wy­ko­nać - cza­sa­mi na­wet nad po­szcze­gól­ny­mi fi­gu­ra­mi ba­le­to­wy­mi, aby sku­pić uwa­gę pu­blicz­no­ści na moim tań­cu. Więk­sze­go zna­cze­nia na­bra­ła tech­nicz­na czy­stość i wy­raz ak­tor­ski. W grun­cie rze­czy więk­szość wi­dzów przy­cho­dzą­cych do te­atru nie ma zbyt du­że­go po­ję­cia o tech­nicz­nej stro­nie tań­ca - i prze­cież nie musi - a waż­ne są dla