Ebook Druga bitwa o Monte Cassino mobi,epub

liżej. Podbiegłam, chwyciłam ją za rękę, zawołałam jej prawdziwym imieniem. - Krystyno! Krystyno!... Nie odezwała się. Nie było pulsu, nie było oddechu. Już nie żyła. Przez dwa dni z powodu obstrzału nie można się było zbliżyć do nich. Wreszcie podpełzł <>, <> i kilku innych, aby ich pochować. Potem <> przyniósł mi zegarek <> z wyrytą na nim dedykacją od matki, do oddania rodzinie. Kiedy zostałam ciężko ranna na Czerniakowie, oddałam zegarek Bożenie, siostrze <>. Bożena zginęła na Powiślu. <> zginął przed Pałacem Krasińskich, w obronie Starego Miasta. <> nie odnaleziono dotąd. Więcej nie wiem"7. Ta relacja i zdanie: ,,<> nie odnaleziono dotąd" kończą książkę Ziele na kraterze. Potem jest epilog, List Ojca do Krysi. Pisarz próbował nawiązać kontakt z ,,Gryfem", Januszem Brochwicz Lewińskim. Z końcem 1948 roku Wańkowicz mieszkający z żoną w Anglii (wyjechali do Stanów Zjednoczonych w 1949 roku) napisał list: ,,15 listopada 1948 Do Biura Ewidencji Oficerskiej w Witley Załączając zaadresowaną ofrankowaną pocztówkę, proszę uprzejmie o podanie miejsca pobytu: Por. Brochwicz Lewiński Janusz Oficer ten, zdemobilizowany z PKPR w dniu 16 IX 48 jest jedynym świadkiem śmierci mojej córki w powstaniu i informacje jego są niezbędne dla odszukania zwłok. M. Wańkowicz". Jak się później okazało, ,,Gryf był przez wiele lat nieosiągalny. List Melchiora Wańkowicza z 15 listopada 1948 r. dotyczący poszukiwania ,,Gryfa" * * * Późną jesienią 2010 roku w czasie sześciotygodniowego pobytu w Polsce dowiedziałam się, że ,,Gryf jest w Warszawie. Dzięki Annie Komorowskiej-Sławiec i Agnieszce Boguckiej (łaczyła nas wspólna przyjaźń ze śp. Zofią Korbońską) - spotkałam się z nim. Generał Janusz Brochwicz Lewiński wiedział, że będziemy rozmawiać o łączniczce ,,Annie" i był przygotowany. Rozmowa trwała kilka godzin, odbyła się w jego warszawskim mieszkaniu w obecności także Anny Komorowskiej-Sławiec i Agnieszki Boguckiej. Następnie spotkaliśmy się na warszawskim Zamku Królewskim 13 listopada na koncercie w ramach obchodów 200. rocznicy urodzin Chopina. Siedzieliśmy obok siebie. W przerwie zadawałam generałowi dodatkowe pytania, które nasunęły mi się po naszym wcześniejszym spotkaniu. Patrzył jakby filuternie i zwrócił się do mojego męża po angielsku: - Twoja żona wciąż coś - Często to robi - odpowiedział Norman. Generał Janusz Brochwicz Lewiński ,,Gryf", 2009 r. To pierwsze spotkanie 9 listopada 2010 roku było poruszające. ,,Gryf wspominał Krysię ze wzruszeniem. Mówił, że wywarła na nim duże wrażenie jako dzielny, prawy człowiek. Był jej dowódcą. Towarzyszył jej w ostatnich dniach życia. Widział ją poległą i on ją pochował. Jej śmierć ciężko przeżył. Oboje z generałem zdajemy sobie sprawę, że jego relacja stanowi ostatnie ogniwo dotyczące wspomnień o poległej Krysi Wańkowiczównie. Oto autoryzowana opowieść ,,Gryfa" zapisana przeze mnie 9 listopada 2010 roku. List od Janusza Brochwicz Lewińskiego ,,- Wcześniej, przed wybuchem Powstania, 10 lipca, przeprowadziłem akcję na aptekę Wendego na Krakowskim Przedmieściu 55, gdzie zdobyliśmy narzędzia chirurgiczne i lekarstwa. Powstanie zaczęliśmy z odczuciem, że idziemy do walki z okupantem, że <>. W pierwszych dwóch dniach walki były niewielkie, budowano barykady. Nasz batalion <>, w którym byłem od lutego 1944 roku, składał się z młodzieży akademickiej i licealno-gimnazjalnej, mieli 16-25 lat. Koncentracja batalionu wyznaczona była w domu starców na Karolkowej. Bedąc na patrolu, 3 sierpnia znalazłem dom na Wolskiej 40. To była solidna willa, którą szumnie nazwaliśmy pałacykiem, zbudowana pod koniec tamtego wieku. Miała mocną żelazną bramę, była dobrym miejscem na zasadzkę. Walka w pałacyku Michla to była największa walka na Woli. Odparliśmy pięć szturmów, w czasie których oddziały dywizji pancernej SS, czołgi niemieckie próbowały zdobyć drogę na barykady na ulicy Wolskiej, aby je rozbić. Krakowskie Przedmieście 55. Tablica upamiętniająca akcję rekwizycji leków przez żołnierzy ,,Parasola". Fot. Janusz Krasicki Niemcy nie wiedzieli, że siedzę w tym domu. Najpierw wydałem rozkazy, by sprawdzić strychy i piwnice, czy ktoś się nie ukrywa, czy nie było tak zwanych gołębiarzy. Byli oni dobrze wyszkoleni, potrafili siedzieć w ukryciu dwa, trzy dni. Siedzieli i czekali na ofiary. Ten dom był czysty, nie było gołębiarzy ani materiałów wybuchowych, które często Niemcy wstawiali pod schody albo przy wejściu. 4 sierpnia wieczorem było spokojnie i urządziliśmy małą wieczorynkę. Zaprosiliśmy z sąsiednich oddziałów kilka osób, mieliśmy trochę wina, jedzenia, dziewczęta przygotowały poczęstunek. Było nas około czterd