Ebook Zatrute pióro mobi,epub

nie, ale to zupełnie niestosownie. Powinnaś włożyć jakąś bardzo starą samodziałową spódnicę, najlepiej brudnozieloną albo spłowiałobrązową, spokojny, miękki sweter w tym samym kolorze i ewentualnie gruby wełniany płaszcz. I do tego, na przykład, filcowy kapelusik, a także grube pończochy do starych, zniszczonych półbucików. Wtedy dopiero wsiąkniesz w tło ulicy Głównej Lymstock, a nie będziesz się odbijała jak w tej chwili. Ale i twoja twarz jest zupełnie nie na miejscu - dodałem. - Cooo? A to znowu dlaczego? Co masz jej do zarzucenia? Przecież zastosowałam podkład numer dwa w odcieniu ,,wiejska opalenizna"! - No, właś Jeżeli masz mieszkać w Lymstock, powinnaś używać tylko tyle pudru, żeby ci się nos za bardzo nie świecił. Poza tym możesz leciutko i niezbyt starannie musnąć kredką wargi. A jeśli chodzi o brwi, to musisz je mieć szerokie, a nie wyskubane jak Joanna roześmiała się rozbawiona. - Więc przypuszczasz, że będą mnie uważali za straszydło? - No, po prostu za dziwaczkę. Joanna znowu zaczęła przeglądać karty wizytowe pozostawione przez odwiedzających. Jedna tylko żona pastora miała szczęście, a może raczej nieszczęście, zastać Joannę w domu. Po chwili Joanna podniosła na mnie oczy znad biletów i rzekła: - Wiesz, to zupełnie jak w tej zabawie w ,,Szczęśliwą rodzinę". Żona adwokata nazywa się pani Prawnicka, córka doktora panna Dozowiczówna i tak dalej. Ach, Jerry, tu jest uroczo! Tak jakoś miło, zabawnie i staroś Po prostu trudno sobie wyobrazić, że mogłoby się tutaj stać coś złego, prawda? Chociaż w głębi duszy wiedziałem, że uwaga Joanny nie jest oparta na niczym realnym, zgodziłem się z nią. W takiej miejscowości jak Lymstock nie może się zdarzyć nic złego. I pomyśleć, że właśnie w tydzień później otrzymaliśmy pierwszy anonim! Widzę, że od początku źle zacząłem. Zupełnie nie opisałem, jak wygląda Lymstock, a bez tego niepodobna zrozumieć całego opowiadania. A więc muszę zacząć od tego, że Lymstock sięga tradycją daleko w przeszłość, gdzieś aż do okresu najazdu normandzkiego. Miało ono wówczas doniosłe znaczenie, głównie natury kościelnej. Było tu bowiem opactwo szczycące się długą listą potężnych przeorów. Okoliczni lordowie i baronowie, chcąc być w dobrych stosunkach z Bogiem, oddawali część swoich włości na rzecz opactwa. Tak więc Lymstock rosło w dobra i znaczenie, stanowiąc potęgę w ciągu długich stuleci. Jednakże za panowania Henryka VIII i Lymstock musiało podzielić los innych klasztorów i opactw. Odtąd bowiem zamek zapanował nad miastem. Miasto było jeszcze stosunkowo potężne, miało swoje własne prawa i przywileje, bogaty skarbiec, ale potem, gdzieś w roku tysiąc siedemset którymś, fala postępu, omijając Lymstock, zepchnęła je do roli prowincjonalnego miasteczka. Zamek legł w gruzach. Żadna linia kolejowa, żadna ważniejsza arteria komunikacyjna nie otarła się nawet o Lymstock. Dzisiaj było to małe, prowincjonalne miasteczko bez większego znaczenia, raczej zapomniane, wśród porośniętych wrzosem pagórków, otoczone pierścieniem spokojnych pól i folwarków. Raz w tygodniu odbywał się tutaj targ i wtedy ze wszystkich stron drogami i ścieżkami pędzono różnego rodzaju bydło. Dwa razy do roku organizowano wyścigi zakrojone na niewielką skalę, w których brały udział jakieś zupełnie nieznane konie. Poza tym miasteczko posiadało uroczą ulicę Główną; po obu jej stronach stały nieco w głębi od ulicy pełne dostojeństwa domy, trochę tu jakby nie na miejscu ze swymi oknami na parterze, w których rozłożone były fasolka, warzywa i owoce. Był tu długi, ciemny magazyn tekstylny, spory i okazały sklep żelazny, pretensjonalny urząd pocztowy i cały szereg bliżej nieokreślonych sklepów, dwa konkurujące z sobą sklepy rzeźnicze i Magazyn Międzynarodowy. W miasteczku mieszkał lekarz, poza tym działało biuro prawne pod nazwą Galbraith, Galbraith i Symmington. Obrazu dopełniał piękny i nieoczekiwanie duży zabytkowy kościół z roku 1420. Wreszcie była tu nowa, obrzydliwa szkoła i stały dwie gospody. Takie oto było Lymstock i, za przykładem panny Emilii Barton, każdy, kto był tutaj ,,kimś", składał nam wizytę. Niebawem też Joanna, kupiwszy nowe rękawiczki i ustroiwszy głowę w aksamitny berecik, rozpoczęła rewizyty. Wszystko było dla nas nowe i zajmujące. Znajdowaliśmy się tutaj tylko przelotem - było to jak gdyby intermezzo w naszym życiu. Postanowiłem więc pójść za radą doktora i zacząć się interesować sąsiadami oraz miejscowymi skandalikami. Nie miałem, oczywiście, wówczas pojęcia, w jakiej formie owe skandaliki dotrą do mej świadomości. Dziwna rzecz: kiedy przyszedł pierwszy anonim, rozbawił nas raczej, niż oburzył. Pamiętam, że otrzymaliśmy go w czasie śniadania. Obracałem go leniwie w palcach