Jak zostałem gangsterem. Historia prawdziwa

Anonimowy rozmówca Krzysztofa Gurecznego był członkiem polskiej mafii. Mimo że obracał dużymi pieniędzmi, nigdy nie wyróżniał się z tłumu. Zdradza tajniki działania grup przestępczych oraz propozycje współpracy z policją, na które się nie zgodził, ponieważ zostanie świadkiem koronnym traktuje jako zdradę. Opowiada także o więzieniu i swoim życiu prywatnym.

Bohater książki Krzysztofa Gurecznego w bandziorskim świecie spędził cztery dekady. Zmieniła się mafia, zmieniła się policja, zmienił się ustrój Polski, a on ciągle jest nieuchwytny. Ma przeciętny samochód i przeciętny dom, ale obraca milionami. Unika rozgłosu, ale pociąga za wszystkie sznurki. W szczerej rozmowie opowiada, ile wspólnego z prawdą mają wyznania skruszonych gangsterów i w jaki sposób stał się tym, kim jest.

„To historia, która zdecydowanie zasłużyła na ekranizację. Człowiek, który wybiera miłość i przyjaźń ponad władzę i pieniądze, w ogóle jest warty uwagi. To nowe, bo prawdziwe, spojrzenie na to, co przed laty dumnie nazywaliśmy polską mafią, ale przede wszystkim 24 oblicza prawdy zaklęte w każdej sekundzie tego obrazu”

Maciej Kawulski, reżyser filmu Jak zostałem gangsterem

Na kanwie tej historii powstał film według scenariusza Krzysztofa Gurecznego.
W KINACH OD 3 STYCZNIA 2020.

„Jestem uzależniony od adrenaliny. Dlatego jestem bandziorem. Pieniądze raz są, raz ich nie ma, można je wydawać, można się nimi podetrzeć – obojętnie. One nigdy nie stanowiły dla mnie wartości. Mam coś tam pochowane na czarną godzinę, ale to raczej dlatego że nie mam co robić z pieniędzmi, a nie dlatego że przewiduję, że kiedyś nadejdzie jakaś czarna godzina. Bo nie nadejdzie.

Optymista.

Gdyby mi ktoś dzisiaj zabrał cały majątek: hajs, domy, samochody… gdybym nic nie miał… to za pół roku miałbym znowu to samo. Byłbym w tym samym miejscu. Pieniądze to najmniejszy problem. W moim życiu chodzi o coś zupełnie innego…

O adrenalinę?

Adrenalina mnie ładuje. Bycie na akcji mnie ładuje, czuję, że krew szybciej krąży. Lubię te momenty, kiedy widzę, że wszyscy dookoła pękają, robią w gacie, zaczynają się zachowywać w absurdalny sposób, a ja jako jedyny trzymam ciśnienie, bo jestem chłop z jednego kawałka. (…)
Ile zamierzasz jeszcze lecieć na adrenalinie?

Nie wiem. Nie myślę o tym. Brak adrenaliny to śmierć. Moją pracą jest adrenalina”

fragment

Alibi jest dla psów. Rozgłos – dla branży