Krew na śniegu ebook i audiobook

Płatki śniegu tańczyły w świetle latarni jak kłębki waty. Nie obrały kierunku, nie wiedziały, czy lecą w dół, czy w górę, dawały się jedynie unosić piekielnemu lodowatemu wichrowi, nadciągającemu z wielkiej ciemności nad Oslofjorden. Kłębiły się razem, wiatr i śnieg, w mroku między pozamykanymi na noc budynkami magazynowymi na nabrzeżu. Wiatrowi w końcu się to nudziło i porzucał swojego partnera do tańca przy samej ścianie. Tam suchy, przewiany śnieg wbijał się pod podeszwy butów mężczyzny, któremu właśnie strzeliłem w pierś i w szyję.

Krew z kołnierzyka koszuli skapywała na śnieg. Nie znam się wprawdzie zbyt dobrze na śniegu – ani też, jeśli chodzi o ścisłość, na czymkolwiek innym – ale czytałem, że kryształki lodu, które tworzą się na trzaskającym mrozie, są zupełnie inne niż te w śniegu mokrym, ziarnistym czy szreni. Forma kryształków i ich suchość sprawiają, że zawarta we krwi hemoglobina zachowuje na takim śniegu głęboką intensywną czerwień. W każdym razie śnieg, na którym stał ten człowiek, skojarzył mi się z królewskim purpurowym płaszczem z gronostajem, takim jak na rysunkach w książce z norweskimi baśniami ludowymi, które kiedyś czytała mi matka. Lubiła baśnie i królów. Pewnie właśnie dlatego nadała mi imię po jednym z nich.

W „Aftenposten” napisali, że jeśli taki mróz utrzyma się do Nowego Roku, to 1975 będzie najzimniejszym rokiem od czasów wojny i zostanie zapamiętany jako początek nowej epoki lodowcowej, której nadejście uczeni wróżą już od jakiegoś czasu. Ale co ja tam wiem. Wiem tylko, że stojący przede mną mężczyzna wkrótce umrze – tych drgawek nie da się pomylić z niczym innym. Był jednym z ludzi Rybaka. To nie miało żadnych pobudek osobistych. Powiedziałem mu zresztą o tym, zanim osunął się na ziemię, pozostawiając na murze smugę krwi. Nie sądzę wprawdzie, żeby z tego powodu zrobiło mu się lżej. Kiedy mnie ktoś będzie miał zastrzelić, wolałbym, żeby to było z osobistych pobudek. Nie powiedziałem też tego wcale po to, by jego duch mnie nie nawiedzał, bo nie wierzę w duchy. Po prostu nic innego nie przyszło mi do głowy. Oczywiście mogłem się zamknąć i zwykle się zamykam. Coś więc musiało sprawić, że nagle stałem się taki rozmowny. Może nadchodzące święta. Słyszałem, że my, ludzie, w czasie Bożego Narodzenia usiłujemy się do siebie zbliżyć. Ale co ja tam wiem.

Myślałem, że krew zamarznie na śniegu i tak zostanie. Tymczasem jednak śnieg wsysał ją w siebie, wciągał pod powierzchnię, skrywał, jakby sam jej potrzebował.

Idąc do domu, wyobrażałem sobie powstającego z zaspy bałwana, takiego z ledwie widocznymi naczyniami krwionośnymi pod trupiobladą lodową skórą. Z budki telefonicznej zadzwoniłem do Daniela Hoffmanna i zameldowałem, że robota wykonana.

Hoffmann odparł tylko, że to dobrze. Jak zwykle nie zadawał żadnych pytań. Albo nauczył się ufać mi w ciągu tych czterech lat, kiedy likwidowałem dla niego, albo  n i e   c h c i a ł  słuchać. Robota wykonana, więc po co ktoś taki jak on miałby się tym zadręczać, skoro płacił za eliminowanie udręk? Kazał mi przyjść do biura następnego dnia i oznajmił, że ma dla mnie nową robotę.

– Nową robotę? – powtórzyłem, czując, że serce podskakuje mi w piersi.

– Tak – potwierdził Hoffmann. – Nowe zlecenie.

– Aha.

Z ulgą odłożyłem słuchawkę. Bo oprócz tego, co robię, nadaję się do niewielu innych rzeczy.

A oto cztery rodzaje robót, do jakich się nie nadaję. Prowadzenie samochodu, którym się ucieka. Owszem, potrafię szybko jeździć, nie o to chodzi. Ale nie umiem jechać anonimowo, a ktoś, kto kieruje uciekającym autem, musi umieć jedno i drugie. Należy prowadzić tak, żeby być po prostu jeszcze jednym samochodem na drodze. Wpakowałem siebie i dwóch innych do więzienia tylko dlatego, że nie jeżdżę dostatecznie anonimowo. Gnałem jak szatan, przeplatałem leśne drogi głównymi szosami i dawno zgubiłem pościg, a do granicy szwedzkiej zostało mi zaledwie kilka kilometrów. Zdjąłem więc nogę z gazu, jechałem wolno i prawidłowo, niczym dziadek na niedzielnej wycieczce. Mimo to zatrzymał nas policyjny patrol. Policjanci, jak mówili później, nie mieli pojęcia, że to samochód wykorzystany przy napadzie i że nie jechałem za szybko ani nie złamałem żadnych przepisów drogowych. Twierdzili, że chodzi o  s p o s ó b, w jaki prowadziłem. Nie rozumiem, co konkretnie mieli na myśli, w każdym razie uznali, że jest podejrzany.

Nie nadaję się do napadów. Czytałem, że ponad połowa pracowników bankowych doświadczających napadów zmaga się później z problemami psychicznymi, niektórzy nawet do końca życia. Ale co ja tam wiem. W każdym razie ten staruszek, który siedział w okienku na poczcie, kiedy tam weszliśmy, zaczął się zmagać z problemami psychicznymi cholernie szybko. Zwalił się na ziemię, jakby tylko dlatego, że lufa mojej strzelby celowała raczej z grubsza w jego stronę. Dzień później w gazecie przeczytałem, że zmaga się z problemami psychicznymi. Szybka diagnoza, ale i tak problemy psychiczne to ostatnia rzecz, jakiej bym sobie życzył. Poszedłem odwiedzić go w szpitalu. Oczywiście mnie nie rozpoznał, bo na poczcie miałem na twarzy maskę Świętego Mikołaja. (To było idealne przebranie, nikt na ulicy nie zareagował na trzech facetów w pełnym mikołajowym umundurowaniu wybiegających z workami z urzędu pocztowego w samym środku świątecznego rozgardiaszu). Stanąłem w drzwiach do sali i patrzyłem, jak staruszek, który leżał na środkowym łóżku, czyta „Klassekampen”, komunistyczną gazetę. Nie mam nic przeciw komunistom jako ludziom. Chociaż właściwie mam. Ale nie chcę mieć. Uważam po prostu, że oni się mylą. Dlatego odczuwałem tylko niewielkie wyrzuty sumienia z tego powodu, że było mi o wiele lepiej, kiedy zobaczyłem, że facet czyta „Klassekampen”. Oczywiście istnieje różnica między małymi a dużymi wyrzutami sumienia. No i tak jak powiedziałem, było mi  o   w i e l e  lepiej. Zerwałem jednak z napadami. Mogło się przecież zdarzyć, że następny staruszek już nie będzie komunistą.

Nie mogę też pracować przy narkotykach, to już numer trzy. Zwyczajnie sobie nie radzę. Nie chodzi o to, że nie potrafię wycisnąć forsy z tych, którzy są dłużnikami moich szefów. Ćpuny same są sobie winne, a moim zdaniem ludzie powinni płacić za swoje błędy, po prostu. Problem polega raczej na tym, że mam słabą i wrażliwą naturę, jak to określała moja matka, a ona chyba się na mnie poznała. W każdym razie muszę się trzymać z daleka od narkotyków. Jestem – według niej – typem człowieka, który szuka czegoś, czemu mógłby się podporządkować. Religii, starszemu bratu, szefowi. Albo alkoholowi i narkotykom. Na dodatek nie umiem też rachować, ledwie udaje mi się policzyć do dziesięciu i już tracę koncentrację. Głupia sprawa, jeśli chodzi o kogoś, kto ma handlować narkotykami albo egzekwować długi, to się samo przez się rozumie.

No dobrze. Ostatnia rzecz. Prostytucja. Znów trochę to samo. Nie mam nic przeciwko temu, żeby kobiety zarabiały tak, jak chcą, a jakiś facet – na przykład ja – zgarniał jedną trzecią ich zarobków za organizowanie im odpowiednich warunków pracy, niech się koncentrują na rzemiośle. Dobry alfons jest wart każdej korony, jaką mu płacą, zawsze tak uważałem. Kłopot w tym, że tak szybko się zakochuję, a wtedy tracę z oczu interes. No i nie umiem szturchnąć, uderzyć kobiety czy jej pogrozić, wszystko jedno, czy jestem w niej zakochany, czy nie. Może to ma związek z moją matką, nie wiem. Ale pewnie dlatego nie mogę nawet patrzeć, jak inni tłuką kobiety. Coś mi odbija. Weźmy na przykład Marię. Jest kulawa i głuchoniema. Nie wiem, jaki związek mają ze sobą te dwa kalectwa, prawdopodobnie żaden, ale tak to już bywa, że kiedy raz zacznie się dostawać złe karty, to dalej się takie sypią. Pewnie dlatego Maria związała się z wariatem, ćpunem. Gościem z eleganckim francuskim nazwiskiem, który był winien Hoffmannowi trzynaście tysięcy za towar. Zobaczyłem ją pierwszy raz, kiedy Pine, szef alfonsów Hoffmanna, pokazał mi dziewczynę w płaszczu własnej roboty, z włosami upiętymi w kok, wyglądającą tak, jakby wyszła prosto z kościoła. Siedziała na schodach przed knajpą Ridderhallen i płakała, a Pine wyjaśnił mi, że będzie musiała odpracować narkotykowy dług swojego chłopaka. Pomyślałem, że najlepiej byłoby zapewnić jej łagodny start, wyłącznie ręczną robotę. Ale wyskoczyła z pierwszego samochodu, do którego wsiadła, jeszcze przed upływem dziesięciu sekund. Zanosiła się płaczem, a Pine na nią wrzeszczał. Może wydawało mu się, że ona go usłyszy, jeśli tylko będzie krzyczał dostatecznie głośno. Może właśnie o to chodziło. O ten wrzask. No i o moją matkę. W każdym razie odbiło mi i chociaż w pewnym sensie rozumiałem argumenty, które Pine usiłował za pomocą fal dźwiękowych przesłać do jej mózgu, skończyło się tym, że sprałem na kwaśne jabłko własnego szefa. Potem zabrałem Marię do mieszkania, o którym wiedziałem, że jest do wynajęcia, a później poszedłem do Hoffmanna i oświadczyłem, że na alfonsa też się nie nadaję.

Hoffmann jednak powiedział – na co również nie miałem żadnych kontrargumentów – że nie może pozwolić, by ludzie nie spłacali długów, bo takie historie natychmiast wywierają wpływ na dyscyplinę płatniczą innych, ważniejszych klientów. Mając więc świadomość tego, że Pine i Hoffmann ścigają dziewczynę, która była na tyle głupia, że przejęła długi swojego chłopaka, zacząłem szukać Francuza, aż w końcu go znalazłem w komunie na Fagerborg. Był równie zaćpany, co spłukany, więc zrozumiałem, że bez względu na to, jak będę nim potrząsał, z kieszeni nie wypadnie mu nawet korona. Poinformowałem go, że jeśli znów bodaj zbliży się do Marii, wbiję mu kość nosową w mózg. Prawdę mówiąc, wątpię, by cokolwiek jeszcze zostało z jednego i drugiego. Potem poszedłem do Hoffmanna, oznajmiłem, że chłopak Marii nareszcie zdobył jakąś forsę, wręczyłem mu trzynaście tysięcy i powiedziałem, że liczę, iż sezon polowań na tę dziewczynę można tym samym uznać za zakończony.

[...]