Addicted: Podwójna pokusa. Tom 2 - ebook

1

Lily Calloway

Utknęłam w korku w dniu, który ze wszystkich w ostatnim miesięcu jest najważniejszy. Nie wiercę dziury w brzuchu Noli, naszemu rodzinnemu kierowcy, bo to nie jej wina. Jesteśmy w drodze do domu, który dzielę z Rose. Ustawiam skórzane siedzenie do pozycji pionowej i szybko wysyłam jej SMS-a.

Przyjechał już?

Odpisz, że nie, proszę. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym przegapić jego powrót do domu. Powinnam na niego czekać na białej werandzie, otaczającej nasz odizolowany dom w Princeton w stanie New Jersey. Z czarnymi okiennicami, hektarami bogatej roślinności wokół i z krystalicznie niebieskim basenem. Brakuje jedynie drewnianego płotu. Powinnam go oprowadzić po domu. Pokazać przytulny salon, kuchnię wykończoną granitem i pokoje na piętrze, gdzie sypiam. Nie zamieszka w jednym z dwóch gościnnych pokoi. O, nie. Po raz pierwszy będzie mieszkał ze mną.

Być może na początku codzienne dzielenie się łóżkiem i łazienką, a nie tylko kuchnią wyda nam się niezręczne. Nasz związek będzie jednak w stu procentach prawdziwy. Skończą się nocne nasiadówki przy burbonie i whiskey. Będę miała prawo powiedzieć: „Nie rób tego”. On z kolei będzie mógł chwycić mnie za nadgarstek, żeby przerwać prowadzącą do omdlenia orgię masturbacji.

Mamy sobie wzajemnie pomagać.

Planowaliśmy to przez ostatnie trzy miesiące. Jeżeli nie dotrę na czas, aby go powitać, to znaczy, że już nawaliłam. Liczyłam, że po trzech miesiącach fizycznego oddalenia uda mi się godnie uczcić jego powrót z odwyku. Pragnę go dotykać, pragnę, aby mnie objął, ale ogarnia mnie również poczucie winy. Mogę teraz myśleć tylko o tym, żeby się spóźnił tak jak ja.

Słyszę przychodzącego SMS-a i otwieram go ze ściśniętym żołądkiem.

Rozpakowuje się. Rose

Czuję napływający smutek i żal. Wyobrażam sobie wyraz jego twarzy, kiedy po przyjeździe nie wyszłam mu na spotkanie, nie rzuciłam się na szyję i nie rozpłakałam na ramieniu.

Był przygnębiony?

– wysyłam wiadomość do Rose. Z determinacją obgryzam paznokcie, mały palec zaczyna krwawić. Po dziewięćdziesięciu dniach podtrzymywania tego zwyczaju moje dłonie wyglądają obrzydliwie.

Wydaje się okej. Kiedy dojedziesz? Rose

Na pewno nienawidzi być z nim sam na sam. Od kiedy zaczęłam więcej czasu spędzać z Lo niż z siostrą, ich relacje się pogorszyły. Mimo to zgodziła się, aby z nami zamieszkał.

Za jakieś dziesięć minut.

Po wysłaniu SMS-a przeglądam listę kontaktów i wybieram Lo. Waham się przed napisaniem kolejnej wiadomości, w końcu jednak wysyłam:

Przepraszam. Wkrótce dojadę.

Po upływie pięciu minut bez odpowiedzi zaczynam się wiercić tak intensywnie, że Nola pyta, czy powinna się zatrzymać przy jakiejś toalecie. Odmawiam. Jestem tak zdenerwowana, że mój pęcherz chyba nie funkcjonuje normalnie.

Nieoczekiwanie telefon wibruje. Prawie dostaję zawału.

Jak wizyta u lekarza? Lo

Rose musiała mu wyjaśnić powody mojej nieobecności. Umówiłam się na wizytę u ginekologa cztery miesiące temu, ze względu na nawał pacjentów. Gdybym mogła szybko zarezerwować nowy termin, to oczywiście bym ją dzisiaj anulowała. Niestety, nie było to możliwe. Kolejną przeszkodą jest odległość. Gabinet mieści się koło Uniwersytetu Pensylwanii w Filadelfii, daleko od Princeton, gdzie obecnie mieszkam. Powrotna podróż pochłania mnóstwo czasu.

Musiałam czekać ponad godzinę. Wizyty się przesunęły

– wysyłam do niego kolejną wiadomość.

Po dłuższej chwili komórka znowu mruga.

Wszystko w porządku? Lo

Och, o to mu chodziło. Tak byłam zaabsorbowana myślą o spóźnieniu, że nie przyszło mi do głowy, iż może się o mnie martwić.

Odpisuję:

Tak, wygląda dobrze.

Krzywię się po wysłaniu tej odpowiedzi. Można z niej zrozumieć, że moja wagina wygląda dobrze, a to byłoby co najmniej dziwne.

Do szybkiego. Lo

Przeklinam go za to, że zawsze pisał i nadal pisze wyjątkowo lapidarne SMS-y. Nie opuszczają mnie ani paranoja, ani ucisk w klatce piersiowej. Chwytam za klamkę u drzwi gotowa wystawić głowę z pędzącego samochodu i zwymiotować. Brzmi to dramatycznie, wiem, lecz w sytuacji gdy jedno jest alkoholikiem na odwyku, a drugie seksoholikiem na odwyku, życie nie jest nudne.

Przez dziewięćdziesiąt dni byłam wierna Lo. Chodziłam do terapeuty. Seks nadal poprawia mi samopoczucie, tłumi złe emocje i wypełnia głęboką pustkę. Próbuję seks kompulsywny typu „codziennie muszę się pieprzyć” zastąpić jego zdrowym, normalnym wydaniem. Dalej czuję się zażenowana, omawiając ten temat, chociaż poczyniłam pewne postępy, podobnie jak Lo w ośrodku odwykowym.

Roztrząsam te sprawy aż do chwili, kiedy Nola wjeżdża na nasz podjazd. Wszystkie myśli ulatniają się do innego wymiaru, z lekkim oszołomieniem dziękuję jej za podwiezienie i wysiadam. Dwupiętrowy budynek otaczają ciemnoróżowe hortensje, na werandzie rozstawione są fotele bujane, a na metalowym maszcie koło wierzby płaczącej łopocze amerykańska flaga.

Próbuję nacieszyć się sielską aurą tego miejsca, pozbyć się niepokoju, ale dopada mnie atak alergii na wiosenne pyłki i zaczynam gwałtownie kaszleć. Dlaczego najpiękniejsza pora roku jest jednocześnie najbardziej zanieczyszczona?

Nie powinnam się ociągać przed domem. Powinnam gnać do środka, żeby w końcu dotknąć mężczyzny, który jest obiektem moich fantazji. Zastanawiam się, na ile się zmienił. Boję się niezręczności wywołanej długą rozłąką. Czy będziemy do siebie pasować tak jak dawniej? Czy nadal będę się czuła tak samo w jego ramionach? Czy może wszystko bezpowrotnie się zmieniło?

Znajduję w sobie krztynę odwagi, żeby ruszyć do przodu. Prawie dochodzę do szczytu schodów prowadzących na werandę, kiedy z impetem otwierają się drzwi. Zastygam na najwyższym stopniu, widząc, jak moskitiera uderza o ścianę. Lo ma na sobie ciemne dżinsy, czarny T-shirt i naszyjnik ze strzałą, który podarowałam mu z okazji dwudziestych pierwszych urodzin.

Nie jestem w stanie wydobyć z siebie głosu, zachłannie oglądam każdy centymetr jego ciała. Podziwiam jasnobrązowe włosy – bujne na górze, krótkie po bokach. Ostre rysy twardziela i łamacza serc. To, jak pociera palcami usta, jakby z nadzieją, że dotkną moich. Wzbudza we mnie te same niecierpliwe pragnienia co zawsze. Kiedy przechyla głowę, wreszcie krzyżujemy spojrzenia.

– Cześć – odzywa się pierwszy i obdarza mnie zapierającym dech uśmiechem.

Oboje oddychamy ciężko i nierówno.

– Cześć – szepczę.

Dzieli nas duża odległość, która przypomina mi dzień jego wyjazdu na odwyk. Uniesienie stopy, aby tę odległość pokonać, jest równie trudne jak wspinaczka po pionowej ścianie. Lo musi mi pomóc w dojściu na szczyt.

Robi krok w moim kierunku, rozładowując w ten sposób napięcie. Przepływają przeze mnie dziesiątki doznań. Bardzo go kocham. Bardzo za nim tęskniłam. Cierpiałam z dala od swojego najlepszego przyjaciela przez trzy miesiące, jednocześnie zwalczając pokusy uprawiania kompulsywnego seksu. Potrzebowałam Lo, żeby zapewnił mnie, że wszystko będzie dobrze. Potrzebowałam jego bliskości. Ale dla zaspokojenia tych potrzeb nigdy bym nie wyciągnęła go z odwyku, bo wiem, że od pobytu tam zależało jego dobro. Ponad wszystko pragnę, by odzyskał zdrowie. Chciałabym, żeby był szczęśliwy.

– Wróciłem – oznajmia cicho.

Mimo woli zaczynam płakać. To ja powinnam wyjść na jego powitanie, a on czekać na mnie na schodach. Dlaczego zawsze robimy wszystko na odwrót?

– Przepraszam. – Powoli ocieram łzy. – Miałam tu być już godzinę temu…

Kręci głową, marszczy brwi, daje mi zrozumienia: „Nie martw się tym”.

Jeszcze raz, z większą pewnością siebie, obejmuję wzrokiem całą jego postać.

– Dobrze wyglądasz.

Nie potrafię zgadnąć, czy już się wyleczył. Jego oczy nie straciły starego blasku – nadal wciągają mnie w pułapkę. Nie wygląda na pokonanego, zmęczonego czy wychudzonego. Wręcz odwrotnie – może się poszczycić pięknie ukształtowanymi bicepsami. Wiem, dzięki rozmowie na Skypie jakiś czas temu, że reszta jego ciała dorównuje ramionom.

Czekam, aż powie: „Ty też”. Gdy znowu obrzuca mnie wzrokiem, ściąga twarz i się krzywi.

Jestem zaskoczona.

– O co chodzi? – Spoglądam w dół na siebie.

Mam dżinsy i luźny sweter w serek, nic nadzwyczajnego. Zastanawiam się, czy wylałam na siebie kawę lub coś innego, ale nie widzę tego, co on dostrzega.

Nie wyjaśnia, co go martwi, zbliża się do mnie z głębokim bólem w oczach. Czy zrobiłam coś złego? Cofam się. Takiej reakcji nie przewidziałam. O mały włos nie spadłabym ze schodów na trawnik, gdyby ręką nie złapał mnie w talii i nie przyciągnął do siebie. Usidlona w jego cieple, trzymam go za ramiona i nie zamierzam puścić. Patrzy na mnie badawczo, potem przenosi wzrok na moje ramiona i… na ręce. Jedną z nich odrywa od siebie, przy okazji muskając moje palce – jego dotyk pozbawia mnie tchu. Przytrzymuje moją rękę między nami, unosi ją za łokieć i eksponuje obnażone ramię.

Znam już przyczynę jego zmieszania i bólu.

– Co jest, do cholery, Lil?

Wczoraj na terapii rozdrapałam ciało do krwi, obrzydliwy czerwony ślad do jutra powinien pokryć się strupem. Mimo odrażająco obgryzionych paznokci jakoś dałam radę podrażnić skórę.

Widok tych okropnych paznokci dodatkowo targa jego emocjami.

– Nic mi nie jest. Byłam wczoraj… niespokojna. Terapia była trudna. Ty miałeś wrócić…

Nie chcę teraz o tym rozmawiać. Pragnę, by trzymał mnie w ramionach. Nasze spotkanie powinno być niezapomniane, warte sceny z Pamiętnika. Tymczasem mój irytujący niepokój i złe przyzwyczajenia zniszczyły idealny moment wykreowany w mojej wyobraźni. Zabieram rękę, dotykam jego podbródka, starając się odwrócić uwagę od moich problemów.

– Wszystko ze mną w porządku.

W tych słowach dźwięczy fałszywa nuta. Nie jest ze mną w stu procentach w porządku. Ostatnie trzy miesiące były testem, który z łatwością mogłam oblać. W trudnych chwilach korciło mnie, żeby porzucić walkę i poddać się. Przetrwałam je. Dotarłam tutaj.

Lo też tu jest.

Nic innego się nie liczy.

Nagle mocno mnie obejmuje i przytula. Muska ustami czubek mojego ucha, wywołując tym niekontrolowane dreszcze na szyi.

– Proszę, nie okłamuj mnie – szepcze.

Jestem zaskoczona.

– Ja nie… – Palące łzy płynące po policzkach nie pozwalają mi skończyć. Mocniej chwytam go za ramiona, przyciągam do siebie z obawy, że zamierza mnie zostawić załamaną na werandzie. – Przepraszam… – Dławię się. – Nie odchodź…

Odsuwa się nieco, więc zdesperowana i przerażona, chwytam go jeszcze mocniej. Jest moim kołem ratunkowym, którego wartości nie potrafię ani określić, ani wyartykułować. Jestem od niego bardziej zależna, niż dziewczyna powinna być od chłopaka, ale przecież przez całe życie był i jest moją opoką. Bez niego przegram.

– Hej. – Ujmuje w dłonie moją twarz.

Widząc łzy w jego oczach, wracam do rzeczywistości. Wiem, że odczuwa mój ból tak samo, jak ja odczuwam jego. I na tym polega kłopot. Tak bardzo sobie współczujemy, że nie potrafimy sobie odmawiać. Trudno pozbyć się wad, które przynoszą wytchnienie po ciężkim dniu.

– Jestem przy tobie – przekonuje mnie, płacząc bezgłośnie. – Razem poradzimy sobie ze wszystkim.

Tak.

– Czy możesz mnie pocałować? – proszę go niepewna, czy to dozwolone.

Dostałam od terapeutki białą kopertę z listą seksualnych ograniczeń: co mogę, a czego nie mogę robić. Poradziła, żebym jej nie czytała, tylko przekazała ją Lo. Ponieważ moim celem nie jest celibat, lecz osiągnięcie zdrowej intymności, powinnam oddać kontrolę w jego ręce. On wyznaczy granice, powie mi, kiedy się zatrzymać.

Wczoraj, na wypadek gdybym miała stchórzyć, wręczyłam tę kopertę Rose z prośbą, by mu ją dała. Jestem pewna, że była to pierwsza rzecz, którą zrobiła po przekroczeniu przez Lo progu, bo wiem, jak bardzo leży jej na sercu mój powrót do zdrowia.

Nie mam pojęcia, ile razy mogę go pocałować. Ile mogę przeżyć orgazmów i czy mogę uprawiać seks poza sypialnią. Ograniczenia są niezbędne ze względu na moje kompulsywne podejście do stosunku i gry wstępnej. Zdaję sobie sprawę, że przestrzeganie ich będzie dla mnie najtrudniejszym etapem podróży.

Kciukiem ociera mi łzy, ja ocieram jego. Wpatrując się w jego usta, które chcę całować aż do bólu, czekam na dpowiedź. Przyciska czoło do mojego, wyraźnie czuję palce wbijające się w moje biodra i jego twarde ciało. Pragnę, aby wreszcie zlikwidował dystans między nami i wypełnił mnie całym sobą.

Zbliżam delikatnie usta do jego ust, czekam, aż obejmę go nogami w pasie, on wciśnie mi język głęboko do gardła i rzuci plecami na ścianę.

Lo nie poddaje się moim pragnieniom.

Natychmiast przerywa pocałunek i odsuwa się ode mnie. Ogarnia mnie ogromne rozczarowanie. Rzadko odmawia mi seksu. Na ogół zaspokaja moje apetyty tak długo, aż jestem mokra i wyczerpana. Wygląda na to, że wszystko się teraz zmieni.

– Na moich warunkach – mówi ochryple.

Jego bliskość sprawia, że całe moje ciało pulsuje.

– Proszę – błagam go. – Od tak dawna cię nie dotykałam.

Chciałabym dotykać każdą jego cząstkę. Chciałabym, aby wbijał się we mnie dopóty, dopóki nie będę krzyczeć. Ciągłe przywoływanie erotycznych wizji wystawia mnie na okrutne tortury. Muszę być silna, nie rzucać się na niego w szalonym pożądaniu. Nie powinien odnosić wrażenia, że tęskniłam tylko za jego ciałem. Przecież znaczy dla mnie o wiele więcej. Czyżbym go zraniła, nalegając na pocałunek? Może postrzega to jako zły sygnał?

– Przykro mi – znowu go przepraszam. – Nie chcę cię dla seksu… to znaczy chcę uprawiać seks, ale chcę ciebie, bo się stęskniłam… kocham cię i potrzebuję… – Głos mi się załamuje. Wszystko, co powiedziałam, zabrzmiało głupio, desperacko.

– Lil – mówi powoli – wyluzuj, dobrze? – Zakłada mi za ucho kosmyk włosów. – Wiem, że jest ci ciężko. Spodziewałem się, że dojdziemy do tego momentu. – Patrzy na moje usta. – Spodziewałem się twojego pocałunku, pragnienia, abym wziął cię szybko i ostro. Dzisiaj tak nie będzie.

Nienawidzę jego słów, lecz potakuję raz za razem, żeby je przyjąć i zaakceptować. Boję się, że nie dam rady opanować wewnętrznego przymusu seksualnego; znów mimowolnie zaczynam płakać. Zakładałam, że najtrudniejsze będzie rozstanie z Lo, teraz okazuje się, że nauczenie się zdrowego związku intymnego to zadanie prawie niemożliwe do wykonania. Jest mężczyzną, którego chcę wykorzystywać w każdej minucie dnia. Jeśli go nie wykorzystuję, to fantazjuję o nim. Błędne koło.

Zaczyna płytko oddychać, jakby moje łzy sprawiały mu fizyczny ból. Jestem zupełnie rozdarta przez poczucie winy, wstyd i desperację.

Lo przypomina o swojej obecności, mocniej wbijając mi palce w biodra.

– Teraz przeniosę cię przez próg. Będę przedłużał każdą chwilę z tobą, aż padniesz wyczerpana. Będę poruszał się tak wolno, że minione trzy miesiące wydadzą ci się chwilką. Jutro będzie tak jak dzisiaj. I nikt na tym cholernym świecie nie będzie miał prawa wymówić twojego imienia bez mojego.

Potem całuje mnie z taką tęsknotą i pasją, że tracę oddech. Rozkoszuję się każdym ruchem jego języka w ustach. Mój system nerwowy włącza nadbieg, kiedy Lo ugniata mi tył głowy i chwyta mnie za włosy.

Jego ręce lądują na mojej pupie, po czym bez wysiłku unosi mnie do góry. Ciasno oplatam go nogami w pasie. Wchodzi ze mną do domu. Wsuwam ręce pod jego ramiona, przyciskam policzek do twardej piersi i słucham nierównego bicia serca. Jesteśmy bardzo blisko siebie, ale chciałabym być jeszcze bliżej. Na myśl o tym wstrzymuję oddech.

Całuje mnie w czubek głowy i wnosi do mojej sypialni na pierwszym piętrze. No cóż – do naszej sypialni. Siatkowa zasłona otaczająca łóżko jest odsunięta, widać czerwone prześcieradło i czarno-białą kołdrę. Lo kładzie mnie na plecach na materacu, chwytam go za koszulę i próbuję ściągnąć na siebie. Odsuwa się i kręci głową.

Powoli – przypominam sobie. Jasne.

Z nogami zwisającymi z łóżka unoszę się na łokciach. Lo stoi przede mną nieruchomo.

– Jestem twój, Lily. Zawsze będę twój. Teraz nadeszła pora, żebyś zadeklarowała to samo.

Siadam i szybko obrzucam spojrzeniem jego postać. Odkąd się znamy, nigdy nie powiedział „jesteś moja”. Nigdy nie traktował mnie tak jak ja jego. Oddał mi się cały. Zdaję sobie sprawę, że muszę to wreszcie naprawić i również oddać mu się cała.

– Jestem twoja – szepczę.

Prawie udaje mu się uśmiechnąć.

– Uwierzę, jak zobaczę.

Mrużę oczy ze złości.

– To dlaczego kazałeś mi to powiedzieć?

Pochyla się w moją stronę i zbliża usta. Opiera dłonie po bokach mojego ciała, zmuszając mnie, bym opadła niżej. Waham się, czy go pocałować. Sądzę, że mnie sprawdza.

– Bo uwielbiam te słowa.

Rozchylam usta w niemej prośbie o pocałunek.

– Jestem twoja – szepczę.

Przedłuża tę chwilę, oglądając mnie od stóp do głów. Miejsce pomiędzy nogami usycha z tęsknoty za nim. Pragnę być kołysana ciężarem jego ciała, chcę, aby mnie wypełnił i bez końca powtarzał moje imię.

Pocałuj mnie.

– Jestem twoja – powtarzam zdumiona, bo nagle odczuwam pewność, że tak właśnie jest.

Wreszcie zaczyna ssać moją dolną wargę, lekko ją przygryza, a jego biodra zbliżają się do moich. Pozwala mi się unieść, spotkać go w pół drogi.

Chwyta poły koszuli, ściąga ją przez głowę i odrzuca na bok. Chciałabym przebiec palcami po jego twardej piersi, wspaniale wymodelowanych mięśniach brzucha, lecz splata swoje palce z moimi. Jednocześnie klęka na materacu i przesuwa mnie wyżej, na poduszkę.

Przybliża się do mnie, ale nadal więzi moje dłonie. Rozciąga mi ręce nad głową, przy okazji uderzając kostkami w zagłówek.

Jego ciało odrywa się i góruje nade mną. Nienawidzę tej pustej przestrzeni między nami, wiercę się, wyrywam do niego z szaleńczo bijącym sercem.

– Lo…

Nie mogę tego znieść. Wyginam się w łuk, żeby być bliżej niego. Patrzy na mnie z przyganą.

Ulegam i kładę się bez ruchu. Próbuję oddać mu kontrolę, bo powinnam nauczyć się cierpliwości. Jego usta zawisają nad moimi, ale ich nie dotykają. Uwalnia mi jedną rękę, gdy rozpina mi dżinsy. Drugą prowadzi moją dłoń do zamka swoich spodni.

O tak.

W kilka sekund rozpinam rozporek i wyćwiczonymi ruchami ściągam mu spodnie. Wysuwam się ze swoich, podczas gdy on zdejmuje mi przez głowę bluzkę. Pod spodem mam czarną koronkową bieliznę. W końcu wiedziałam, że dzisiaj wraca.

Z upojeniem pochłania wzrokiem krzywizny mojego ciała i zaczyna pozbywać się ostatniej sztuki garderoby.

– Patrz na mnie – mówi ochryple.

Zawieszam oczy na wybrzuszeniu w jego krótkich bokserkach.

– Patrzę – mamroczę.

Technicznie rzecz biorąc, ta część jego ciała to również jest on.

– Na moją twarz, ukochana, nie na ptaka – odpowiada z rozbawieniem.

Podnoszę wzrok, kiedy zdejmuje bokserki. Prawie wpadam w emocjonalny korkociąg pod wpływem jego spojrzenia. Przełykam ślinę i przy okazji zerkam w dół. O Boże, muszę go mieć natychmiast. Jest twardy, chętny jak ja, z tym że potrafi się opanować.

A ja nie.

Z łatwością, co zrobiłaby większość facetów, mógłby wykorzystać moje podniecenie. Jeśli ma mi pomóc, musi kontrolować moją niecierpliwość i przymus, żeby wielokrotnie powtarzać stosunek. Moje uzależnienie nie jest, jak jego, zupełnie jednokierunkową ulicą. Potrzebuję jego ciała do zaspokojenia swoich chorych żądz.

W którymś momencie musi powiedzieć „nie”. Po prostu nie chcę, aby zrobił to zbyt wcześnie.

Ponownie pochyla się nade mną. Ustami wyznacza szlak od szyi do pępka, droczy się ze mną ssaniem, skubaniem, lekkim przygryzaniem. Z głębokim jękiem chwytam go za plecy.

Całuje mi kość biodrową i delikatnie zsuwa majtki, wystawiając na chłodne powietrze moje najwrażliwsze miejsca. Liczę, że teraz ogrzeje je ustami, ale on rozpina mi biustonosz i powoli, bardzo powoli opuszcza ramiączka. Ten lekki dotyk podrażnia mi nerwy i doprowadza do obłędu. Liże miejsce między piersiami, a potem ponownie zagłębia się w moich ustach. Jednocześnie obejmuje mnie ramionami i unosi w mocnym uścisku. Wtapiam piersi w jego mięśnie, obejmuję go nogami w pasie i marzę, żeby opuścić się na jego penis. Mocny uścisk zmusza mnie do uniesienia się ponad jego biodra.

– Usiądź na nogach – nakazuje.

– Ale…

Obdarza mnie lekkim pocałunkiem, po raz kolejny, tym razem z większą determinacją, próbuję na niego opaść, ale umyka mi.

– Siadaj, Lil, albo sam cię posadzę.

Tak byłoby lepiej. Widzi błysk zainteresowania w moich oczach. Podnosi mi prawą nogę, ugina ją w kolanie tak, że piętę mam pod pośladkiem. Kiedy sięga po lewą, dotyka mojego uda i pośladka. Święty…

Okej, siedzę na piętach i staram się powstrzymać orgazm, zanim on we mnie wejdzie. Niewykluczone, że terapeutka zaleciła tylko jeden dziennie. Zakrawa to na tortury, ale przecież chcę dzisiaj uprawiać seks z Lo – nie zmarnuję tej okazji, dając się ponieść grze wstępnej.

Nadal siedzę wyprostowana, przyciśnięta do jego ciała. Na piersi czuję bicie jego serca. Ujmuje w dłonie moją twarz.

– Oddychaj – prosi mnie. – Pamiętaj o oddychaniu.

Potem niespiesznie, stopniowo opuszcza mnie na pościel i powoli wślizguje się we mnie. Ta pozycja pozwala na tak głęboką penetrację, że z zaskoczenia krzyczę i chwytam się jego ramion dla równowagi.

Opiera czoło obok mojego, unosi mi podbródek i gwałtownie, tak jak lubię, mnie całuje. W tym samym czasie zaczyna lekko kołysać biodrami. Każdy ruch jest skoordynowany z naszymi ciężkimi oddechami. Muskam otwartymi ustami jego usta, gdy wwierca się głębiej. Jęczę, kurczę palce u stóp, odlatuję z rozkoszy.

Masuje moje piersi, nie spuszcza ze mnie wzroku. Intensywność wrażeń prowadzi mnie na szczyt tak wysoki, że za każdym razem gdy biorę wdech, on robi wydech, jakby chciał mnie utrzymać przy życiu dla tej jednej chwili. Poddaję się jego powolnym ruchom, penisowi, który we własnym tempie we mnie wnika, i rytmowi, który rozpala w moim ciele ogień.

– Nie przerywaj… – wołam. – Lo…

Drżę, ponownie obejmuje mnie ramionami i mocniej przyciska do siebie.

Lekko przyspiesza, a ja wspinam się coraz bliżej szczytu. Wspinamy się tam razem.

Wreszcie pcha mocno i zostaje we mnie. Jęczę, płaczę i wbijam palce w jego plecy. Z pulsującym ciałem i walącym sercem oddaję mu się na zawsze.

Opadam bez sił na łóżko, niezdolna ruszyć ręką ani nogą. Troskliwie prostuje mi nogi w kolanach, a potem kładzie ręce na moich udach i pochyla się, żeby jeszcze raz mnie pocałować. Czuję smak soli z naszego potu, unoszę rękę do jego włosów. Ochota na więcej wypiera zmęczenie wywołane tym emocjonalnym aktem. Powstrzymuje mnie, splatając swoje palce z moimi.

Marszczę brwi.

– Nie?

Tylko raz?

Potrząsa głową, po czym całuje mnie w skroń.

– Kocham cię – szepcze i oddechem łaskocze mnie w ucho.

– Ja też cię kocham – odpowiadam.

Pragnę objąć go nogami w pasie, przywrócić mu twardość, żeby ponownie mnie wziął.

Przygląda mi się badawczo i dostrzega niecierpliwe oczekiwanie na drugą rundę.

Mruży oczy.

– Nie teraz.

Przygryzam wargę.

– Powiesz mi, co jest w kopercie?

Jakie restrykcje zaleciła terapeutka? Brak odpowiedzi dręczy mnie nieznośnie.

– Nie. Pragnęłabyś tego nawet bardziej, bo to zakazany owoc.

Zerkam na niego.

– Nie bądź taki mądry.

Szczerzy zęby.

– Ze względu na ciebie muszę być.

Całuje mnie. Uwielbiam i zarazem nienawidzę, kiedy tak robi.

– Chcę, żebyś wiedziała – szepcze – że niczego tak bardzo nie pragnę, jak znowu się w tobie zanurzyć. Gdybym mógł, robiłbym to milion razy dziennie.

– Wiem – mruczę.

Zgarnia z mojej twarzy spocone włosy.

Biorę głęboki wdech.

– Jestem szczęśliwa, że wróciłeś do domu.

Znowu go mam. Tylko to, a nie runda druga czy trzecia, powinno się teraz liczyć. Jego obecność, wyzdrowienie, miłość do mnie. Niczego więcej nie powinnam potrzebować.

Nie mogę się doczekać, kiedy osiągnę taki stan. Mam nadzieję, że to wykonalne.

Odpoczywa obok, z moją głową na piersi, i głaszcze mnie po włosach. Słyszę bicie jego serca. Jest bardzo przyjemnie.

Jestem gotowa na drzemkę, z której wyrywa mnie buczenie komórki.

– Czyja to?

Sięga do stolika nocnego.

– Moja.

Otwiera klapkę, pochylam się nad jego ramieniem, żeby zobaczyć wiadomość.

Znam sekret twojej dziewczyny. Anonim

Błyskawicznie się prostuję, ogarnięta zimnym strachem. Czyżbym źle odczytała tekst? Wyrywam mu komórkę, ale mi ją odbiera.

– Lil, uspokój się – prosi mnie i przesłania ekran, kiedy pisze odpowiedź.

– Kto to jest?

Byłam taka ostrożna. Poza Lo przez długi czas nikt nie wiedział o mojej seksmanii. Teraz wiedzą o tym również Rose, Connor i Ryke. Czy to możliwe, że z kimś się podzielili moim sekretem?

Lo jedną ręką pisze wiadomość, drugą trzyma moją dłoń, żebym nie obgryzała paznokci. Rzuca mi spojrzenie pełne dezaprobaty.

Słyszę ponowne buczenie komórki i praktycznie wspinam się na Lo, nim schowa przede mną SMS-a. Szybko czytam:

Kim, do cholery, jesteś? Lo

Kimś, kogo nienawidzisz. Anonim

Cóż, możliwości są ogromne. Lo ma rzeszę wrogów ze szkoły średniej i z uniwerku. Zyskał ich, kiedy próbowali go sobie podporządkować, często siłą.

Lo stara się mnie odepchnąć, obejmuję ramieniem jego szyję, gotowa nawet go udusić, więc odpuszcza. Ciągle jesteśmy nadzy, lecz zdenerwowanie skutecznie odciąga moją uwagę od seksu.

Odpieprz się. Lo

– To jest twoja odpowiedź? – pytam zdumiona. – Tylko go podpuszczasz.

– Jeżeli ci się nie podoba, to nie czytaj mojej prywatnej korespondencji i nie oplataj mnie jak koala.

Co prawda, to prawda.

Mam stracić kasę, którą zapłacą mi tabloidy, kiedy im opowiem, że Lily Calloway jest seksoholiczką? Nigdy. Anonim

Nie wierzę własnym oczom. To się nie dzieje naprawdę.

– Lil – Lo zamyka komórkę – wszystko w porządku. Nie dojdzie do tego. Spójrz na mnie. – Ujmuje moją twarz i zmusza, abym popatrzyła mu w oczy. – Nie dojdzie do tego. Wynajmę kogoś, żeby znalazł tego drania. Zapłacę mu więcej niż tabloidy.

Zapomina o jednym.

– Jesteś spłukany.

Ojciec odciął mu dostęp do funduszu powierniczego za karę, że Lo zawalił uniwerek. Nie rozmawiał z nim od czasu wyjazdu na odwyk. Jest sam, biedny, a wszystkie moje pieniądze są związane z rodziną, która nic nie wie o moim uzależnieniu. Wolałabym im o tym nie wspominać. Nigdy.

Widzę po jego przygnębieniu, że sobie o tym fakcie przypomniał.

– Wymyślę coś innego.

Nie jestem w stanie nawet wyobrazić sobie wstydu, bólu i rozczarowania, które poczuje cała moja rodzina, kiedy się dowie. Kobieta seksomaniaczka? Dziwka. Mężczyzna seksomaniak? Bohater. W jakim stopniu ucierpi firma ojca, gdy to się rozniesie? Fakt, poza kręgiem najbliższych przyjaciół i znajomych nie jestem w ogóle znana, ale i tak istnieje duże ryzyko, że tabloidy to kupią. Dlaczego nie? „Lily Calloway: córka założyciela Fizzle – seksomaniaczka i dziwka”.

Temat jest wystarczająco pikantny, żeby wzbudzić zainteresowanie wszystkich rubryk plotkarskich.

– Lo – czuję wzbierające łzy – boję się.

Przytula mnie.

– Wszystko będzie dobrze. Jestem przy tobie.

Kurczowo trzymam się jego zapewnień, powtarzam je w kółko i liczę, że to wystarczy.2

Loren Hale

W palcach trzymam szyjkę flaszki taniej wódki. Nie jestem w stanie logicznie myśleć. Ogarnęła mnie czarna rozpacz. Nawet mój szybki chód przepełniony jest żałosną nienawiścią. Nie biegnę. Wspinam się po stromym podjeździe z wódką do wartej wiele milionów rezydencji.

Drzwi. Są. Czarne drzwi z kołatką.

Walę w nie pięścią. Nikt nie odpowiada. Nie słyszę wewnątrz żadnych kroków.

– Otwieraj! – wołam. Walę i walę bez końca. Pieprzyć to.

Rzucam butelką. Trzask, pęka. Płyn wylewa się, spływa po kołatce z brązu w dół, pod moje podeszwy.

– Kurwa – przeklina za mną Ryke. – Czy to było konieczne?

Drzwi otwierają się gwałtownie.

– Tak – odpowiadam.

Prosiłem Ryke’a, żeby poczekał w samochodzie. Wspomniałem mu, że jedyny sposób na wyciągnięcie tego szczura Aarona Wellsa z domu rodziców to naruszenie własności. Od drzwi poczynając. Kolejne na liście było jego BMW – przygotowałem kawałek szkła do narysowania dekoracji na masce. Nie muszę się już do tego posuwać.

Nie jestem zaskoczony, że Ryke zaparkował przy krawężniku i poszedł za mną na wzgórze. Lubi tak robić – łazić za mną, żeby zapobiec mojej ewentualnej samodestrukcji. Zazwyczaj to zadanie Lily. Wybrałbym ją zamiast niego w każdym innym momencie, ale nie tym razem.

Nie wtedy, kiedy mam przed sobą dwumetrowego dupka, którego znam jeszcze z ogólniaka.

Ma ciemnoblond, niemal brązowe, włosy, niebieskie oczy i arogancki uśmiech absolwenta Dalton Academy, który bardzo dobrze pamiętam. Jest pierwszym facetem, który przyszedł mi na myśl, gdy dostaliśmy anonimowe SMS-y. Zrobiłem mu w szkole świństwo, ale nasz zatarg nie powinien uderzać w Lily. Nie wolno mu jej za to teraz dręczyć.

Aaron przygląda się rozbitej butelce.

– Nie jestem zaskoczony. Ten okropny smród przypomina mi ciebie.

Ryke szykuje się, by go dopaść, ale chwytam go za ramię i powstrzymuję. Mimo że bardzo bym chciał, nie spuścimy mu łomotu. Nie o taką walkę tutaj chodzi.

– Już kiedyś cię spotkałem – mówi Aaron, obrzucając Ryke’a spojrzeniem od ciemnych włosów po szczupłe mięśnie, które tak bardzo przypominają mnie. – Gdzie to było? – udaje niepamięć.

W Ryke’u wzbiera gniew.

– Powinienem był ci wtedy rozwalić gębę.

Po tym, co się zdarzyło podczas mojej nieobecności, jestem gotów zgodzić się z Rykiem.

W czasie przyjęcia firmowego mama Lily posadziła ją koło Aarona. Przez cały czas jej groził, że będzie się z nią pieprzył na złość mnie. (Dlaczego? Dlatego że mnie nienawidzi. Nie ma innego powodu). Wieści o tym dotarły do mnie na odwyk, gdzie nic nie mogłem zrobić w tej sprawie. Teraz, jak widać, wszedł na wyższy poziom niegodziwości: w jakiś sposób dowiedział się o jej uzależnieniu i chce forsy – tyle że już wróciłem, gotowy, żeby mu dopieprzyć tak, jak on dopieprzył Lily.

– Już pamiętam – kontynuuje swoją farsę Aaron – towarzyszyłem Lily w czasie imprezy Fizzle, a ty pojawiłeś się jak rycerz na białym koniu, w czasie gdy on był na odwyku. – Kiwa głową w moją stronę.

Zżymam się w duchu na wspomnienie, że przez te miesiące to Ryke był przy Lily, a nie ja.

To, co się teraz dzieje, stanowi dla mnie dowód, że to Aaron wysłał wiadomości. Pokazał już, że w ramach starej rywalizacji chce się na mnie odegrać, używając do tego Lily.

W porządku, też mogę zagrać w tę grę.

– Dziękuję, że jej towarzyszyłeś tamtego wieczoru – zwracam się do niego. – Powiedziała, że z trudem przetrwała tę noc, patrząc na twoją paskudną gębę. Jednak wszyscy wiemy, że nie chodziło ci o to, aby sprawić jej przyjemność. – Te słowa to obosieczny miecz, który rani również mnie. Nienawidzę myśli, że inny facet mógłby sprawić przyjemność Lily. Tak było, zanim staliśmy się prawdziwą parą. I zdecydowanie tak jest teraz.

Serce wali mi jak szalone. Kiedy robię krok w jego stronę, pod stopami chrzęści mi szkło.

Usztywnia się, czekam, czy pokaże, że ma jaja, i mnie popchnie.

Nie rusza się. Ryzykuję i przeciskam się do środka pomiędzy jego nieruchomym ciałem a framugą drzwi. Gapi się na mnie. Oko w oko.

– Nic się tu nie zmieniło – mówię, wchodząc dalej. Przyglądam się sklepionym sufitom i marmurowym posadzkom. Ryke podąża za mną, Aaron z zaciśniętymi ustami zamyka drzwi. Wskazuję na drzwi koło kuchni, prowadzące do piwnicy. – Może otworzymy butelkę wina?

W jego oczach pojawiają się mordercze błyski.

– Chyba jednak nie.

Ryke trzyma się z tyłu, lecz gdyby Aaron spróbował użyć pięści, to natychmiast stawi się u mojego boku. Lepiej się czuję, mając takie wsparcie. Nigdy wcześniej tego nie doświadczyłem. Jako nastolatek albo dostawałem w kość, albo udawało mi się uciec. Zawsze walczyłem sam przeciwko wszystkim. Nikt nie stawał po mojej stronie. Nie pozwalałem Lily się wtrącać. Jeżeli bywała wciągana w takie bijatyki, to tylko za sprawą takich przebiegłych chłopaków jak Aaron, którzy wiedzieli, że jest moim najlepszym przyjacielem.

Drażnili ją, żeby się na mnie odegrać.

Koniec z tym.

– Kto jest w domu? – pytam go.

– Nikogo nie ma – odpowiada z niewzruszoną miną.

Nie wierzę mu.

– Twoi rodzice wyjechali na Barbados w ten weekend. – Dziękuję ci, Connorze Cobalt, za wspaniałe umiejętności techniczne.

Aaron się śmieje, ale to śmiech wymuszony.

– Twój tata zdobył dla ciebie te informacje?

Racja, to nie Ryke odstraszył Aarona w czasie imprezy Fizzle. Lily, która próbowała się go pozbyć przez cały wieczór, powiedziała mi, że to mój ojciec uratował ją od jego towarzystwa. Jeżeli chodzi o zdolność do zastraszania, mój ojciec nie ma sobie równych. Lily twierdziła, że po tym incydencie Aaron zwiewał, aż się kurzyło.

– Nie dzięki ojcu wiem, kto jest u ciebie w domu – mówię – ale powinienem do niego zadzwonić i podziękować mu za to, że cię upokorzył.

– Jesteś popieprzony, wiesz o tym?

Dopiero zaczynam, brachu.

– Julie! – wołam. – Julie, zejdź na dół, chodź tutaj!

Czuję za sobą niezdecydowanie Ryke’a. Już mnie widział w takim stanie. Parę razy go zaatakowałem. Nadal mi się to zdarza. Często. Jednak ta sytuacja jest inna. Napędza mnie tak mocna nienawiść, że z trudem oddycham.

Aaron z wahaniem rzuca okiem na balkon unoszący się nad dwubiegową klatką schodową. To dzięki niej organizowano tu bale debiutantek.

– JULIE! – wołam.

Aaron z wysuniętą płasko dłonią, jakby na znak pokoju, rusza w moją stronę.

– Hej, powiedziałem twojemu ojcu, że zostawię Lily w spokoju, dobra? Ubiliśmy interes. Dotrzymałem słowa. Od czasu tej imprezy nic jej nie zrobiłem.

– JULIE!

Na górze słychać trzask drzwi.

Aaron mówi teraz szybciej:

– Byłem wkurzony tamtej nocy. Złożyłem podanie o pracę, ale je odrzucili. Przez ciebie nawet mnie nie zaprosili na rozmowę.

– Mnie o to obwiniasz? – rzucam gniewnie.

Ma jednak trochę racji. Z pomocą ojca zadzwoniłem do wymarzonego college’u Aarona i poprosiłem dziekana, aby ponownie przyjrzał się kandydaturze Wellsa. Po chwili Aaron musiał skorzystać z oferty gorszej uczelni, bo mimo przekonania, że ma to jak w banku, Liga Bluszczowa go olała. Przeprogramowaliśmy jego przyszłość.

– Nie mogę przecież rywalizować z absolwentami szkół z Ligi Bluszczowej. Teraz muszę pracować dla ojca.

Na pierwszym piętrze słychać kroki.

– Nie rób tego – Aaron pozuje na twardziela, ale w gruncie rzeczy błaga. – Tylko trochę nastraszyłem Lily. Nie miałem zamiaru do niczego jej zmuszać. Przysięgam.

Nigdy się z nią nie pieprzył, dzięki Bogu. Gdybym wpadł na jednego z jej byłych gachów, to nie wiem, co bym zrobił.

– Zawsze tak robisz, prawda? – mówię zjadliwie. – Straszysz ją. Cóż, oto twoja karta do tego samego klubu. Za chwilę naprawdę się przerazisz.

Jak na zawołanie dziewczyna o włosach tego samego koloru co czupryna Aarona przechyla się nad balustradą.

– Loren Hale.

– Julie, wracaj do swojego pokoju – nakazuje jej przestraszonym głosem Aaron.

– Czy ja mam cztery lata? – odcina się Julie.

Ma na ustach ciemną pomadkę i tony kredki na powiekach. Z Aaronem są bliźniakami dwujajowymi. Pieprzyłem ją raz czy dwa, kiedy miałem szesnaście lat. Różnica między Lily a mną polega na tym, że ja randkowałem z Julie (całe dwa tygodnie). Wtedy nie byliśmy jeszcze z Lily parą na niby.

Lily natomiast zawsze pieprzyła się tylko raz, a potem szukała nowej zdobyczy.

Po długiej walce stałem się wyjątkiem.

– Cześć, Julie – witam siostrę Aarona. – Mogłabyś do nas na chwilę zejść?

– O co chodzi? – Spogląda najpierw na mnie, potem zerka na spiętego brata. – Aaron, minęły wieki od czasu, kiedy chodziłam z Lo. Poważnie, zapomnij o tym.

Nie ma racji. Nasza wojna nie zaczęła się wtedy, kiedy zacząłem z nią randkować. Była kulą w mojej broni. Jedną z rzeczy, których użyłem, żeby go zranić. Najłatwiejszą z nich okazało się pieprzenie jego siostry. Coś takiego zrobiłby mój ojciec. Nienawidzę siebie za to, że posunąłem się do tego. Na samą myśl o tym czuję mdłości.

Dziękuję jedynie Bogu, że Julie jest tak samo godna pożałowania jak Aaron i ja. Chciała odegrać się na swoim byłym (nie zmartwił się tym tak, jak by sobie życzyła), więc wykorzystaliśmy się wzajemnie.

– Julie – warczę – chodź tutaj. Już.

Dość już tego pieprzenia. Choć może nie do końca – wyraz twarzy Aarona jest bezcenny. Za chwilę narobi w gacie. Nie ma pojęcia, co zamierzam. Do licha, przecież ja też nie mam żadnego planu. Wiem tylko, że jego słabym punktem jest rodzina, tak jak moim – Lily.

Dziewczyna na bosaka schodzi ze schodów. Z ciekawością przygląda się Ryke’owi.

– Niezłe z ciebie ciacho – stwierdza.

– Julie. – Jej brat się krzywi.

– Mogę zobaczyć twój telefon? – pytam Aarona. Obecność Julie sprawi, że będzie bardziej chętny do współpracy. Dziewczyna ma odwrócić jego uwagę i posłużyć jako ostrzeżenie.

Marszczy brwi.

– Po co?

– Po prostu mi go pokaż.

Julie ciężko wzdycha, jakby się nudziła.

– Daj mu ten telefon, Aaron.

Aaron wyjmuje komórkę z kieszeni i wyciąga ją w moją stronę. Przeglądam jego stare SMS-y, szukam swojego numeru, ale pamięć jest pusta.

– Dlaczego wyczyściłeś wszystkie wiadomości?

– Zawsze tak robię. Mama lubi sprawdzać mój telefon.

– Masz dwadzieścia dwa lata. – Nie jest już nastolatkiem, który musiałby pytać o zgodę na spędzenie nocy u przyjaciela. Jest dorosłym facetem.

– Taaa? To nie zmniejszyło jej wścibstwa.

Nadal mu nie ufam. Nie mogę sobie na to pozwolić.

– Jak masz na imię? – pyta Julie Ryke’a, przygryzając wargę, jakby liczyła, że zaraz padnie przed nią na kolana.

– Ryke.

– Ryke, skąd znasz Lorena?

– Jest moim bratem.

Ze zdziwienia unosi brwi.

– Och, nie wiedziałam, że ma brata.

– Ja też – wtrącam i oddaję Aaronowi komórkę. – Używałeś innego numeru albo telefonu na kartę?

– O czym ty, do cholery, gadasz? – Aaron wytrzeszcza oczy. – Nic nie zrobiłem ani Lily, ani tobie. Powiedziałem, że twój ojciec…

– Nie wierzę ci – przerywam mu, choć sam nie wiem, w co wierzyć. Być może kłamie. Ze wszystkich ludzi, których znam, jest najbardziej prawdopodobnym kandydatem na prześladowcę Lily. Jeżeli mogę zakończyć tę sprawę tu i teraz, zrobię to.

– Zupełnie ci odpieprzyło! – wrzeszczy Aaron.

Ryke wysuwa się do przodu w mojej obronie.

– Mówi to facet, który przez dwie godziny uganiał się za dziewczyną po sali balowej, napędzając jej wielkiego, pieprzonego stracha.

– O rany – wtrąca Julie – jesteś seksowny, kiedy się wściekasz.

– Julie! – krzyczy Aaron. – Wynoś się, już. Wyjdź stąd, do cholery.

Julie przewraca oczami i opada z palców na pięty, jakby Aaron przerwał jej ulubioną rozrywkę. Kiwa głową w moją stronę.

– Miło cię widzieć, Loren. Przykro mi, że mój brat nie może się pogodzić z naszym związkiem.

– Tak, nie lubi odpuszczać.

Na jego miejscu też byłbym rozżalony. Nie obwiniam go o to. Nienawidzę, że doprowadziłem go do punktu, w którym mógł zaatakować Lily pod moją nieobecność. Byłem takim głupim, popieprzonym dzieciakiem. Czasami nadal nim jestem.

Niewykluczone, że źle się do tego wszystkiego zabrałem. Ale to jedyna metoda, jaką znam. Sprawdza się. Używam słów. Straszę faceta, który straszy mnie.

Julie wchodzi do otwartej kuchni. Głównie po to, żeby Ryke zobaczył jej tyłek, kiedy schyla się po patelnię do szafki. Odwraca się, żeby się upewnić, czy dostrzegł jej wysiłki. Nie dostrzegł. Nie spuścił wzroku z Aarona ani na chwilę. Co ciekawe, Aaronowi nie podoba się, że to ja się jej przyglądam. Zaraz pęknie, padnie na kolana i da mi to, o co proszę. Nie mogę jednak przypisać sobie całej zasługi. Częściowo, jak mi się zdaje, poskutkowały groźby mojego ojca, które musiały na Aaronie zrobić duże wrażenie.

– Gdzie jest twoja komórka na kartę? – ponawiam pytanie.

Ryke kładzie mi rękę na ramieniu i szepcze:

– Nie wydaje mi się, żeby to był on.

Nie chcę w to uwierzyć. Dlatego że stracę jedyny punkt zaczepienia.

Nie mam pojęcia, kto jeszcze mógłby coś takiego zrobić.

Aaron unosi ręce do góry w geście poddania się.

– Nie wiem, co się stało, ale nie ja jeden cię nienawidzę, Loren. Może powinieneś pomyśleć o innych, których wkurzyłeś przez te lata. Nie wydaje mi się, żeby uniwerek wiązał ci się z miłymi wspomnieniami.

To prawda, być może mam przesrane.

Kiwam głową. Jeżeli jednak to on jest tym facetem od SMS-ów, to nie wyjdę stąd bez zapewnienia, że to się już nigdy nie powtórzy. Muszę mieć ostatnie słowo. Nachylam się do niego.

– Jeżeli jeszcze raz przestraszysz moją dziewczynę, to praca dla ojca będzie twoim najmniejszym zmartwieniem. – Rzucam okiem na Julie. – I powinieneś zjeść trochę make-upu siostry, żeby jakoś poprawić swoje obrzydliwe wnętrze.

Z łatwością mógł odpowiedzieć: „Jest takie samo jak twoje”. Ale on milczy, zastygły w mieszaninie nienawiści i strachu, które krążą w tej chwili po całym jego domu.

Nie czekam, aż się z tego ocknie.

Wychodzę.

W drodze do samochodu Ryke się odzywa:

– Nie powiedziałeś mi, że wciągniesz w to jego siostrę.

– Czy to ma znaczenie?

Patrzy przed siebie pociemniałymi oczami.

– Potraktowała cię przedmiotowo, Ryke. Jeszcze dwie sekundy, a ściągnęłaby ci spodnie i wsiadła na twojego ptaka.

– Tak jak Lily? – odcina się.

– Pieprz się.

Otwieram drzwi do samochodu. To nie to samo. Lily jest moim najlepszym przyjacielem. Nie jestem jej zdobyczą. Gdybym nią był, już by mnie zostawiła. Nie potrafiłbym jej tak długo zadowalać.

– Przepraszam – rzuca zdawkowo Ryke, jak zwykle twardym głosem. – Nie chcę, żeby jeszcze jedna dziewczyna znalazła się w krzyżowym ogniu twoich potyczek.

– Nie skrzywdzę jej. Chodzi o to, żeby on myślał, że mogę.

Ryke przygląda mi się przez dłuższą chwilę.

– Czy to nasz ojciec cię tego nauczył?

– Tak. Pokazał mi także, jak wsiadać do samochodu i spierdalać.

Ryke kiwa głową.

– Dobrze wiedzieć, że nadal jesteś dupkiem, nawet bez gorzały.

– To chyba genetyczne.

Ryke się uśmiecha, po czym wsiadamy do jego infinity. Po tym wszystkim wcale nie czuję się lepiej, bo nie pamiętam większości ludzi, których wkurzyłem.

Zatopiłem ich w odmętach burbona i whiskey.

Na zawsze wymazałem ich z pamięci.