Ebook Dom w Dolinie Róż mobi,epub

a moment zamierał! Do tego należało doliczyć uczucie wstydu, odkąd dwa lata temu pozwoliła sobie wobec niego na ów moment słaboś Starała się nie dać po sobie poznać, jakie uczucia nią miotają, ale kosztowało ją to wiele trudu. Nik prezentował się zbyt dobrze, by mogła pozostać całkiem obojętna. Znała wielu przystojniaków o rysach jak wyrzeźbionych w marmurze i o podobnym spojrzeniu niebieskich oczu. Żaden jednak nie łączył w sobie walorów jasnowłosego wikinga i smagłości spartańskiego hoplity! Mało tego, zniewalająca prezencja nie wyczerpywała jego atutów. Emanowała z niego niezachwiana siła charakteru, fizyczna doskonałość i pewność siebie. Teraz zaś sytuacja życiowa zdawała się windować to wszystko na nowy poziom. Rowan niemal wyczuwała fizycznie tę moc osobowości, sprawiającej wrażenie, jakby chciała kompletnie zawładnąć jej jestestwem. Musiała sprężyć siły do kontrataku. W jego obecności nie było miejsca na bierny opór: przełamałby go zbyt szybko i mógłby swobodnie dyktować swoją wolę, a na to nie mogła pozwolić. Na szczęście był jedną z nielicznych osób, którym mogła się przeciwstawiać zupełnie bezkarnie. Nie miała nic do stracenia - przecież i tak jej nienawidził! Doprawdy, zawsze to podejrzewała, a przekonała się najboleśniej, gdy z pogardliwym zniecierpliwieniem zareagował na jej pocałunek wówczas, w jej dwudzieste Od tej pory starała się w ogóle nie myśleć o jego negatywnych uczuciach, a już zwłaszcza nie dopuszczać do siebie świadomości, jak przykre dla niej były. - Co za miła niespodzianka - wypaliła ze swoim irlandzkim akcentem, przywołując na twarz najbardziej zniewalający ze swoich uśmiechów. - Cześć, Nik. - Witaj, Rowan. - Jej powitanie nie naruszyło zimnej jak zbroja powściągliwości. Jego głos chropawy i ostry, ale pobrzmiewający męską zmysłowością, której wpływowi trudno się oprzeć, z miejsca na nią podziałał. Nie było łatwo dorównać mu nieporuszoną postawą. - Nie wiedziałam, że cię tu spotkam. Jeśli wysyłałeś mi jakieś wiadomości, to daremnie. Moja komórka nie działa. - Rowan powiesiła torebkę na słupku balustrady schodów. - Jak sądzisz: dlaczego tak jest? - spytał, taksując ją uważnym spojrzeniem. Jego akcent, amerykański w swym rdzeniu, z wyraźnym wpływem czasu spędzonego w brytyjskiej szkole oraz w Grecji i na Bliskim Wschodzie, pozostawał nie mniej intrygujący i egzotyczny niż on sam. - Nie mam pojęcia. W obronie przed pobrzmiewającym w jego głosie wyzwaniem przeszła w głąb holu. Położyła dżinsowy żakiet na oparciu kanapy. Pogłos, jaki na kamiennych płytkach podłogi wzbudzały obcasy jej wysokich butów, na nowo przypomniał jej o pustce panującej w domu. Pomyślała, że może i Nik przybył tu gnany tęsknotą. Zerknęła w jego stronę, lecz nieporuszona twarz Nika, splecione we władczej pozie ramiona, cała jego arogancko-władcza postać przeczyły domysłom. - Nie spodziewam się, żebyś je miała - przemówił znów tonem prokuratora. - Żebym co miała? - spytała z roztargnieniem, wciąż starając się dostrzec w nim ślady jakichkolwiek ludzkich uczuć. Bez skutku. Rozczarowanie mieszało się w niej z irytacją. Czy to w ogóle był człowiek? Czy byłaby w stanie zmusić go do porzucenia tego chłodu? Nie, to beznadziejne. Musi wybić to sobie z głowy. Musi wybić sobie z gł jego. Ale jak? Zdjęła z włosów opaskę, którą włożyła na podróż promem. Potrząsnęła głową, uwolnione włosy rozsypały się w długich, ciemnych puklach na jej ramiona. Próbowała nie dać się zdominować. - Twój telefon przestał działać w tym samym momencie co karty kredytowe. W ogóle cię to nie zastanowiło? - To, że stało się to jednocześnie? Zastanowiło mnie, ale dotąd zawsze wszystko było spłacane na czas. To jakiś dziwny przypadek. - Palcami zaczesała niesforne włosy z powrotem na czoło. Zerknęła znów na niego, by pochwycić jego przenikliwe spojrzenie. Tym razem dostrzegła w nim coś więcej niż tylko zainteresowanie wynikające z rozmowy: męską fascynację. Natychmiast piekące ciepło rozlało się w jej żyłach. Kapryśne młodzieńcze hormony, które swego czasu popchnęły ją ku najbardziej upokarzającemu doświadczeniu życia, znów zagrały z całą mocą. Poczuła złość na siebie, na zdradzieckie reakcje swego organizmu. Żeby je ukryć, rzuciła mu wyzwanie, uśmiechając się z całą pewnością siebie, na jaką ją było jeszcze stać. Miała świadomość swojego działania na mężczyzn. I dotychczas tylko u tego człowieka z lodu nie dostrzegała erotycznego zainteresowania. Z zadowoleniem pomyślała, że i ona może mieć jakąś władzę nad częścią jego osobowości. Chociaż samo patrzenie mu w oczy przyprawiało ją o zawroty głowy, jakby stała nad przepaścią i tylko krok dzielił ją od upadku w otchłań. Może zresztą na