Ebook Miłość w jednym akcie mobi,epub

� w Nowym Jorku nie brakuje teatrów. - Znów jesteśmy razem - zagadnął, patrząc prosto w lśniące ciemne oczy Bett, wyróżniające się w owalu twarzy, i dodał z pewnym zdziwieniem, ale i jawną aprobatą: - Ależ się zmieniłaś od czasu Atlanty. Bett nie odpowiedziała uśmiechem na komplement, w przeciwieństwie do dziewczyny, którą kiedyś była. Wówczas bez zastrzeżeń kochała Edwarda i w podobnej sytuacji bez zahamowań rzuciłaby mu się w ramiona, zapraszając, by wziął to, na co ma ochotę. Obecnie była nie tylko starsza, ale na skutek często przykrych doświadczeń lepiej znała życiowe reguły. Jedyne, czego teraz chciała od Edwarda, to by powierzył jej rolę w swojej sztuce. Musiała dać wyraz temu przekonaniu, bo on uśmiechnął się krzywo i bardziej stwierdził, niż spytał: - Nie wybaczyłaś mi. Skąd myśl, że zgodzę się na twój udział w przedstawieniu? - dodał. - Nie muszę odpowiadać na to pytanie, ponieważ porozmawiam o tym z reżyserem - odrzekła Bett. - Tak się składa, że to ja reżyseruję - oznajmił McCullough, nie kryjąc satysfakcji na widok zaskoczenia malującego się na twarzy Bett. - Pytam ponownie, dlaczego przypuszczałaś, że dam ci tę rolę? - Ponieważ nadaję się do niej jak żadna inna aktorka - odrzekła z godnością. - Występowałam w niej tyle razy, że znam na pamięć tekst, a poszczególne sceny mogłabym grać z zamkniętymi oczami. Ed objął wzrokiem szczupłą sylwetkę Bett i zatrzymał go na jej wąskiej talii. - Może i tak - przyznał - ale w dalszym ciągu nie bardzo wiem, z jakiego powodu miałbym tobie powierzyć tę rolę? - powtórzył uparcie. Bett nakazała sobie w duchu zachować opanowanie. Nie pozwoli, by on wyprowadził ją z równowagi lub skutecznie zniechęcił. Wie tak samo dobrze jak ona, że jest wprost stworzona do tej roli. Nawet nie musi się silić na południowy akcent, ponieważ nadal po dzieciństwie spędzonym w Atlancie daje się on słyszeć w jej głosie. - No, dalej - ponaglał Ed. - Podaj mi konkretną przyczynę. - Tkwię po uszy w długach - wyjawiła niechętnie Bett. Na twarzy Eda pojawił się wyraz niedowierzania. - To, co powiedziałaś, przeczy temu, co o tobie słyszałem. Ostatnie dwa lata były dla ciebie jednym pasmem sukcesów. W zeszłym roku nominowano cię do prestiżowej nagrody Tony, bardzo cenionej w środowisku teatralnym. - To prawda. Ogromnie się ucieszyłam, ale także dlatego, że brakowało mi pieniędzy - przyznała Bett. - Niestety, mój agent namówił mnie do ulokowania ich w czymś, co miało być bezpieczną inwestycją, a okazało się całkowitym niewypałem. Straciłam wszystko, łącznie z oszczędnościami. Właśnie z tego powodu tonę w długach. - To takie buty - rzekł z westchnieniem Ed. - Łatwo przyszło, łatwo poszło. - Bett pochyliła głowę, wzruszając ramionami. Zwykli tak mówić, kiedy przez te wszystkie minione lata w Atlancie robili zakupy na lato. Machinalnie wypowiedziane przez Elisabet zdanie przywołało niechciane wspomnienia. Uniosła wzrok i napotkała chłodne spojrzenie Edwarda. - Nie wracaj do przeszłości, Bett - przestrzegł, nie owijając w bawełnę. - Kompletnie mnie nie interesuje. Nie chcę ani jej rozpamiętywać, ani odgrzewać naszej dawnej znajomości. Mogę mieć bez liku beznadziejnie zakochanych nastolatek, uwieszonych u mego ramienia. Bett musiała użyć całej siły woli, żeby nie wymierzyć mu policzka. Pohamowała się, ponieważ rozpaczliwie potrzebowała angażu. Kpiący uśmieszek, który pojawił się na twarzy Edwarda, dobitnie świadczył o tym, że w pełni zdawał sobie z tego sprawę. Pozwolił jej przez minutę tłumić złość, po czym oświadczył beztrosko: - Masz tę rolę, jeśli tak bardzo ci na niej zależy. Zresztą Ted i James uważają, że wspaniale wcielasz się w postać bohaterki, z akcentem włącznie. - A jakie jest twoje zdanie w tej kwestii? - spytała. - Jak by nie było, jesteś autorem. Spojrzenie zielonych oczu Edwarda przylgnęło do sylwetki Bett i prześliznęło się po niej. Poczuła się tak, jakby dotykał jej dłońmi. - Będziesz odpowiednia - odparł krótko, po czym odwrócił się plecami. Po powrocie do mieszkania, które Bett dzieliła z Janet Simms, znaną modelką, wciąż gotowała się ze złości na myśl o nieoczekiwanym spotkaniu z Edwardem i o jego zachowaniu. - Odpowiednia! Też coś! - Wzburzona podniosła głos. - Nigdy we mnie nie wierzył, nigdy! Sześć lat temu prorokował, że noga mi się powinie, a nic takiego się nie stało - dodała rozgorączkowana. - Przyjechałam do Nowego Jorku, ciężko pracowałam i wyrobiłam sobie nazwisko bez niczyjej pomocy. Mam skórzany płaszcz, mieszkanie w dobrej dzielnicy i wspaniałą przyszłość, sądząc po opiniach recenzentów. - To prawda, ale też jesteś winna krocie państwu - przypomniała jej Janet, wzdychając. - Ty szalona dziewczyno, dlaczego musiałaś ubieg