Ebook Uprowadzenie lady Roweny mobi,epub

ramus spojrzał mu prosto w oczy. - De Monfort, sam cię wyszkoliłem i wiem, że jesteś człowiekiem honoru. - To, o co mnie prosisz, panie, jest haniebne! Barbara wykonała gwałtowny ruch. - Proszę, musisz nam pomóc. - Pani, przykro mi, ale tego nie zrobię. - Dobrze, de Monfort, możesz odejść. - Hrabia machnął dłonią. - Wyjdź i przyślij tu Breona. We wzroku Barbary odmalował się niepokój. Eric poczuł, że ściska mu się żołądek. Co się teraz stanie? Był już w połowie drogi do drzwi, mówiąc sobie, że to nie jego sprawa, kiedy przypomniał sobie zagadkowe słowa sir Macairea. Najwyraźniej sir Macaire wiedział, że hrabia chce za wszelką cenę wydostać córkę z opactwa, i nie podobała mu się wizja przekazania jej w ręce sir Breona. Przemknęła mu przez myśl twarz lady Roweny, piękna w swej niewinności. Myśl o tym, że to słodkie dziecko miałoby zostać skazane na towarzystwo tego okrutnika sir Breona do końca życia, była przerażająca. Eric przymknął oczy i zatrzymał się. Następnie się odwrócił i spojrzał uważnie na hrabiego. - Chcecie zmusić Rowenę do małżeństwa z sir Breonem? - Skoro ty odmówiłeś... Breon przynajmniej wie, co to lojalność... - Mój panie, chyba nie mówisz poważnie. Faramus popatrzył nań srogo. - Ktoś musi się z nią ożenić. Nie dopuszczę do tego, żeby moje ziemie przeszły w ręce Armanda. - Sir Armanda? - Armanda de Velay, mojego dalekiego kuzyna. Eric zaczynał rozumieć. Jeśli jedyne dziecko hrabiego przywdzieje habit, hrabstwo Sainte-Colombe przypadnie kuzynowi. Chyba że Rowena wyjdzie za mąż. - Hrabio. - Eric zmusił się do opanowania. - To naturalne, że mężczyzna pragnie przekazać swoje ziemie dziecku, ale nie uważam, aby można było dokonać tego siłą. Faramus zacisnął usta. - Czy sądzisz, że nie próbowaliśmy perswazji? Rowena jest najbardziej upartą dziewczyną w całym chrześcijańskim świecie. Nie słucha głosu rozsądku. Eric nigdy nie doświadczył uporu lady Roweny. - Panie, moim zdaniem lady Rowena nie lubi sir Breona. Faramus uniósł brew. - No i co z tego? Breon ją przekona. - W to nie wątpię. Sir Breon nie jest łagodny i nie cofnie się przed niczym. - Breon spełni moją wolę. Przyślij go tutaj. - Mon seigneur, lady Rowena pragnie zostać zakonnicą. - Tant pis. Tym gorzej. Tak czy owak, wyjdzie za mąż. - Faramus z westchnieniem klepnął Erica po ramieniu. - De Monfort, zapewniam, że nie będę ci miał za złe tej odmowy. - Zaczekaj, panie. Eric uniósł rękę. Myśl o sir Breonie naprzykrzającym się lady Rowenie była nie do zniesienia. - Zrobię to. Barbara uśmiechnęła się ledwo dostrzegalnie. Gdyby Eric akurat mrugnął powiekami, nie zauważyłby tego. Ten półuśmiech dodał mu jednak odwagi. Zrozumiał, że to jego wybrała hrabina na męża dla swojej córki. Oczy hrabiego rozbłysły. - Zgadzasz się? - Tak. Myśli Erica biegły szybko. Hrabia Faramus nie miał zapewne czasu, aby zaakceptować decyzję Roweny o wstąpieniu do klasztoru. Było zrozumiałe, że trudno mu pogodzić się ze świadomością, że to kuzyn, a nie córka, odziedziczy jego ziemię. W innych okolicznościach z pewnością działałby rozsądniej. Barbara siedziała ze swoim nikłym uśmiechem. Eric zwrócił się w jej stronę. - Twoja córka będzie ze mną bezpieczna, pani. Nie zamierzał jednak się ożenić, nie mógłby tego zrobić. Byłoby świętokradztwem wkraczać pomiędzy Rowenę a jej powołanie. - Wiem - powiedziała cicho. - Nie jestem pewien, czy będzie mnie pamiętać. - Będzie. - Barbara pochyliła się nad swoją robótką. Jeśli porwie Rowenę, zapewni jej bezpieczeństwo. A później, kiedy Faramus odzyska rozsądek, odwiezie ją do opactwa. Hrabia musi w końcu zrozumieć, że nawet taki wielki pan jak on nie może zmusić do małżeństwa chrzestnej córki króla. - Zrobię to - odezwał się Eric. - Nie skrzywdzę Roweny. Chcę mieć twoje słowo, że nie będziesz się w to mieszał, panie. Hrabia Faramus pogładził brodę. Nastąpiła chwila ciszy. - Dobrze, zostawię wszystko w twoich rękach. Skłoniwszy się, Eric wyszedł z komnaty. Kiedy zamknęły się za nim drzwi, Barbara odłożyła robótkę na bok. - Mówiłam ci, że się zgodzi. - Już zaczynałem w to wątpić... Rowena to uparta dziewczyna, lecz Bóg mi świadkiem, że nie chciałbym oddać jej Breonowi. - Ja nie oddałabym Breonowi żadnej kobiety - stwierdziła sucho Barbara. - Wiedziałam, że Eric się zgodzi, gdy się o tym dowie. Ma dobre serce. - To nie ma nic wspólnego z jego sercem, sieroty są najczęściej bardzo ambitne. - Faramusie! - Nie oszukuj się, Barbaro, dla de Monforta to wielka życiowa szansa. Dobrze się sprawił, zdobywając majątek, lecz z pewnością chciałby większą władzę i więcej ziemi. - Pragnie Roweny. Hrabia spojrzał na żonę z politowaniem. - Barbaro, nasłuchałaś się zbyt du